Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Κ.Καβάφης - "Όταν διεγείρονται"

Προσπάθησε να τα φυλάξεις, ποιητή,
όσο κι αν είναι λίγα αυτά που σταματιούνται.
Του ερωτισμού σου τα οράματα.
Βάλ’ τα, μισοκρυμένα, μες στες φράσεις σου.
Προσπάθησε να τα κρατήσεις, ποιητή,
όταν διεγείρονται μες στο μυαλό σου,
την νύχτα ή μες στην λάμψι του μεσημεριού.

 

Μιζεράμπλ

Μη γράφεις, μην υπονοείς
το "λυπηθείτε με" στο ποίημα
σαν εραστής ανάξιος
που δεν μπορεί
ν' ανέβει ένα σκαλί
και ν' αγαπηθεί.
Η πληρωμή
έρχεται με το τέλος
του μεροκάματου κι εσύ
είναι σαν να τη θες
απ' το πρωί σαν προκαταβολή.
Δεν είναι αλήθεια
ποιήματος αυτή, είναι απάτη
να το πουλήσεις
σαν γουρούνι στο σακί
μια θέληση για δύναμη
ανήμπορη να κερδηθεί
με το έργο
μια αράχνη που υφαίνει
για μυγάκια ξέμπαρκα
που έτσι και συγκατανεύσουν
τους κάνει μαύρη όχι την ποίηση,
τα παραδείγματα πολλά,
μα τη ζωή...

Β.Λ.

 

Ερωτευμένος με τη χυδαιότητα. - Eva Green

..Μακάρι να μην είχαμε πέσει τόσο έξω δικέ μου. Μακάρι να μην είχαμε πέσει τόσο μέσα.
Μακάρι να μην ήμασταν τόσο ευκολόπιστοι. Μακάρι να μας ήξεραν περισσότερο ή να τους ξέραμε λιγότερο.
Να μην ήμασταν τόσο συναισθηματικοί τελοσπάντων. "Bullshit" θα φωνάξει ο Lebowski από την άκρη του bar σηκώνοντας το ποτήρι του για να κάνει μια πρόποση. "Ας πιούμε στην "χυδαιότητα". Ας πιούμε στους χυδαίους."

Ποιοι είναι αυτή ρε dude? Θα σκεφτείς να ρωτήσεις. Και θα ξέρεις την απάντηση. Απλά θα γυρεύεις μια ακόμα επιβεβαίωση για αυτή σου την κατρακύλα.
Και δεν είναι τόσο το συναίσθημα, το κενό που δεν πληρώθηκε ποτέ. Όχι, όχι. Ούτε καν το γαμώτο δεν είναι. Είναι πολύ περισσότερο το ότι μισείς τον εαυτό σου που μπόρεσε να αγαπήσει κάτι χυδαίο.

Ή που ντρέπεσαι για πάρτη του, για το συναισθηματικό του ξεπεσμό. Που ένιωσε τάχα την ανάγκη να αγαπήσει κάτι τόσο ευτελές.
Γιατί να...για να αγαπήσεις κάτι, να πιστέψεις σ' αυτό πρέπει πάνω από όλα να το έχεις ανάγκη. Έχουμε τάχα ανάγκη για χυδαιότητα;, θα ρωτήσεις. Έχουμε ανάγκη για παραμύθι, θα σου απαντήσω.

Παρακινημένοι από την ανάγκη μας να εναποθέσουμε εκείνη τη σκλάβα την ελευθερία μας, πιστεύουμε στα πιο ευφάνταστα παραμύθια. Πιστεύουμε στις πιο μεγάλες μπαρούφες. Λες και θα αλλάξουν την κατάσταση. Ορμώμενοι από την ανάγκη να πιαστούμε από κάπου βασανιζόμαστε και βασανίζουμε.

Θα 'θελα να σου γκρέμιζα ένα όνειρο, έτσι από εγωισμό ή αντιπάθεια. Μάλλον από εγωισμό. Μα βαθιά μέσα μου πια ξέρω πως είναι τόσο ανώριμο, τόσο χυδαίο. Σχεδόν σα το φέρσιμό σου, ή ένα ακόμα ψέμα που ετοιμάζεσαι να πεις.
Αηδιάζω ακόμα και τώρα που σου γράφω. Θα πιω ένα αντισηπτικό να καθαρίσει το μέσα μου. Θα πλυθώ και δυο-τρεις φορές με χλωρίνη. Κάποιο βράδυ ημιλιπόθυμος από τα τόσα καθαριστικά θα το ξεπεράσω.

Βαθιά μέσα μου σε νοιάζομαι. Βαθιά μέσα μου με μισώ. Δε ξέρω πόσο πόνο έχεις νιώσει στη ζωή και φέρεσαι έτσι. Ήμουν εδώ για να μου πεις : Πια λυπάμαι. Και δε σου κρύβω πως τούτο με αδειάζει κάπως.
Γι' αυτό και με μισώ-ίσως και γιατί κάπου μέσα σου είδα τα λάθη μου. Τρόμαξα. Ποτέ δεν έχω λυπηθεί κανέναν άλλο τόσο. Όσο εσένα, όσο εμένα. Όσο τάχα τα λάθη που έκανες και δεν υπολόγισες, τους ανθρώπους που δεν υπολόγισες. Όσο τα λάθη που τάχα έκανα και δεν υπολόγισα, τους ανθρώπους που δεν υπολόγισα. Κάπου μέσα σε όλα αυτά κι εμένα. Ναι κάπως κι εμένα.
Και έτσι κατάφερα να αδειάσω ό,τι ωραίο είχα κρατήσει πια μέσα σε αυτή τη σάρκα.

 

..
Είχα την ηλικία των ονείρων
και ένα μεγάλο πολύχρωμο μπαλόνι
όπου μέσα του στέγαζα το παρελθόν.
Όταν του απελευθέρωνα το σπάγκο
τρυπούσε το ταβάνι ταξιδεύοντας
προς το άγνωστο
για να επιστρέψει ύστερα από νύχτες
και να κουρνιάσει τυλιγμένο στα δάχτυλά μου.
Κάποια μέρα μού το έφεραν αποκεφαλισμένο.
«Τι συνέβη;», ρώτησα τρομαγμένος.
«Πού είναι ο σπάγκος;»
«Στο σφαγείο της μνήμης», απάντησαν.
Τότε κατάλαβα
πως η αθωότητα θα ήταν πια για μένα

μια χαμένη πολιτεία.

Σπύρος Αραβανής

 

Η εικών

τα σκυλιά π' αλυχτούν μέσα στη νύχτα
ο βαθύς ίσκιος των δέντρων
το πρωινό κελάδημα του κορυδαλλού
το τραγούδι του νερού που τρέχει από την πηγή
τι ανταμοιβή -η μόνη-
για τα βαλαντώματα
τους γόους
τις οιμωγές
αυτών που πρόλαβε η καταιγίδα
αυτών που τους εβασάνισαν τα πονηρά δαιμόνια
αυτών που αισθάνθηκαν
-οδυνηρά βέβαια-
όλες τις αποχρώσεις και
των αισθημάτων και των χρωμάτων
το ρέκασμα της αγωνίας
και τ΄απαλό μινύρισμα της τρυγόνας
ας ρίξουμε λουλούδια εκεί που εστάθηκε το τέρας
ας οδηγήσουμε στα ευεργετικά φρέατα τους "απολύτους
εραστάς της αληθείας"
ας ορκισθούμε πως δεν θα πεθάνουμε ποτέ

Ν. Εγγονόπουλος

 

τι στο διάολο θελήσαμε

Τι θέλουμε?
Να μας αγαπήσετε?
…όχι, δεν θέλουμε να μας αγαπήσετε.
Άλλωστε, δεν μπορεί να συμβεί τέτοιο πράγμα.
Η αγάπη, για σας, είναι ένα καλειδοσκόπιο,
που το ψωνίσατε σε προσφορά από κάποιο πολυκατάστημα
και δείχνει εικόνες ξεπατικωμένες από ρομαντικά αναγνώσματα
και τηλεοπτικές κομεντί,
ανακατεμένες σε τυχαία σειρά.
Δεν θέλουμε να μας αγαπήσετε.
Δεν μπορείτε να μας αγαπήσετε.
Το πολύ πολύ, να σας προσφέρουμε μια στιγμιαία καύλα.
Κάτι να συλλογίζεστε τις νύχτες,
και να σας τρώει,
πριν σας πάρει ο ύπνος.
..
Τι θέλουμε?
Να μας μισήσετε?
Ίσως αυτό θα ήταν πιο πρέπον.
Να μας μισήσετε.
Αλλά δεν μπορείτε να μας μισήσετε.
Δεν χωράει μέσα σας ένα πράγμα τόσο μεγάλο
και τρομερό
όπως το μίσος.
Το πολύ πολύ, να μας αντιπαθείτε.
Στιγμιαία,
πάντα.
..
Να μας φοβάστε?
Να μας φοβάστε.
Ωραία θα ήταν, να μας φοβόσασταν λίγο.
Να μας βλέπετε στους εφιάλτες σας, να σας παραφυλάμε
στις γωνίες των δρόμων, κάτω απ’ τα κρεβάτια σας, πίσω απ’ τις κουρτίνες
στα πιο ασφαλή σας καταφύγια.
Αλλά όχι, δεν μπορείτε να μας φοβάστε.
Δεν θα μπορούσαμε ποτέ να γίνουμε
τόσο σκληροί
και τρομαχτικοί
όσο εσείς.
..
Τι θέλουμε όμως?
Να μας πείσετε?
Όχι, ευχαριστούμε. Εκτιμούμε πραγματικά
τη φιλότιμη προσπάθεια σας, τον χρόνο που δαπανήσατε
δια την συμμόρφωση μας,
για να κατασκευάσετε όλα τα απαραίτητα στοιχεία,
τα επιχειρήματα, τα δεδομένα
και τους πίνακες ταξινόμησης,
αλλά δυστυχώς,
δεν θέλουμε να γίνουμε σαν εσάς.
..
Τι θέλουμε, στην τελική?
Λίγα πράγματα.
Να παραμερίσετε, θέλουμε
να περάσουμε ανάμεσα σας
επιδεικτικά
και να πετάξουμε ένα μισοσβησμένο τσιγάρο
στον κόσμο σας
να πάρει φωτιά
να τελειώνουμε.
..
Και μετά να αράξουμε στον λόφο
να κοιτάμε το θέαμα
πίνοντας μοχίτο.

 

Παράξενο πολύ,
γιατί όσο ένα ανοιξιάτικο σύννεφο έμεινε,
όσο χρειάζεται για να ειπωθεί ένα αντίο.
Υπέροχο μνημείο.
Διάχυτος σαν μυρουδιά,
απροσδιόριστος σαν το άπειρο,
βλέμμα σάμπως σ’ ατέλειωτη νύχτα.
Μπροστά μας ένα σταχτοδοχείο
όπου τινάζαμε μια τεφρωμένη ολοκλήρωση.
Το ρολόγι του σχεδίαζε με το χρόνο
κάποιο ξεκίνημα πικρό.
Και τότε εγώ
σήκωνα το ποτήρι
και πίναμε μαζί κάποιο σαλπάρισμα
ανάκατο με μια σιγή.
Στον χωρισμό μήτε αντίο
μήτε φιλί.

Κική Δημουλά

 

 

γραμμές
αγάπης...

έχει μια παράξενη ησυχία απόψε...

νομίζω πως για κάποιον άγνωστο λόγο
θέλησαν όλοι
έστω για λίγο
να μου επιτρέψουν να σε ορθώσω εδώ
στο μοναχικό μου δωμάτιο
να έχω τις διαστάσεις σου
να έχω την ανάσα των χεριών σου
την αύρα των χειλιών σου

καθώς μιλάς
εγώ να μένω σιωπηλός

καθώς γελάς
εγώ να κρατάω σαν φύλακας πολεμιστής
την ιερότητα
ακέραια...

όταν εισπνέεις
να κρατάω την ανάσα μου

κι όταν εκπνέεις
να σ'ακολουθώ
να συντονίζομαι μαζί σου

σε κείνο τον όμορφο
τον μαγικό
τον σπάνιο χορό
δυο υπάρξεων
που μέσα
σε τούτη την αληθινά
παράξενη ησυχία
είναι μαζί
έχουν μαζί
νιώθουν μαζί
γεννούν μαζί
ένα ολόκληρο σύμπαν
από μουσικές
και παύσεις
και ματιές
και δρόσινα φιλιά

και ακόμη

εκείνες τις ολόφωτες
παλλόμενες
σαν μέδουσες με πολύχρωμα πλοκάμια
στων αβύσσων τα ασύνορα βάθη
αδρές κι ευγενικές

γραμμές
αγάπης...
D.P.

 

 


Αν δεν έχεις τίποτε πιο... δυνατό να κάνεις
κάτι που να ταιριάζει με την μακρά παράδοση
της ριψοκίνδυνης φύσης σου
και θέλεις μια άλλη πρόκληση να βιώσεις
έτσι
γιατί ένα κείμενο μπροστά σου
είναι ένας χάρτης του παγκόσμιου ανθρώπου
τότε…
Φαντάσου τις συλλαβές
πως είναι αρθρώσεις πρησμένες
από τα άλατα της αδήριτης Ανάγκης
πριν τούτη εκπέσει στα πεδία της σάρκας
και λιμπιστεί το ‘νόστιμον ήμαρ’
της λεηλατημένης Ιθάκης…
Φαντάσου τις λέξεις
πως είναι δάχτυλα επιθετικά, αγριεμένα
θυμωμένα δάχτυλα
θέλουν να βγουν απ’τα δεσμά τους
να ξεσκίσουν τα χαρτιά
να ορθώσουν το ανάστημα
να περπατήσουν στο μυαλό σου
να… σε διαβρώσουν…
Φαντάσου τις προτάσεις
πως είναι άνθρωποι οδηγημένοι στην τρέλα
κάποτε όμορφοι, υγιείς, περήφανοι
σήμερα ξένοι, αδειανοί, λιπόσαρκοι
Φαντάσου όλες αυτές τις παραγράφους
πως είναι οι κοινότητες του μηδενός
και του είναι
σε μια αέναη μάχη φωτός
και σκότους…
Στα ψέματα όμως

γιατί σαν ύστατο χαίρε
φαντάσου κι εσένα
που με απληστία
ή αδιαφορία διαβάζεις
πως είσαι τάχα υπαρκτός
σημαντικός
σπουδαίος
και καθώς λένε
Άνθρωπος ξεχωριστός
Και η ανάσα σου ακόμα
δεν έγινε ρόγχος θανάτου
και βογκητό και σαρκωμένος πόνος…
Υπάρχεις, συνεπώς
αδελφός μου είσαι
παιάνας ξοδεμένος
μα, ακόμη ηρωικός…
Κι έτσι φαντάσου…D.P.

 

θαυμάσιο! υπέροχο!

 

Πὼς ἤσουνα ἐχθρός μου, δὲν τὸ ἤξερες
οἱ λέξεις σου τὸ εἶπαν.
Σ᾿ ἐκεῖνες πούλησε ὁ ἔρωτας τὸ σεισμό του
κι ἦρθε στὴ ἐπιφάνεια ὅτι δὲ μ᾿ ἀγαποῦσες
..

Χαμένα πᾶνε ἐντελῶς τὰ λόγια τῶν δακρύων.
Τώρα πρέπει νὰ σταθοῦμε στὸ πλευρὸ τοῦ ἀνώφελου.
Σιγὰ σιγὰ νὰ ξαναβρεῖ τὸ λέγειν της ἡ μνήμη
νὰ δίνει ὡραῖες συμβουλὲς μακροζωϊας
σὲ ὅ,τι ἔχει πεθάνει.
..

Ἔχει σχεδὸν ἐπικρατήσει ἡ φωτογραφία σου.
Μέρα τὴ μέρα πείθει πῶς τίποτα δὲν ἄλλαξε
ὅτι ἤσουν πάντα ἔτσι, ἀπὸ χαρτὶ
ἐκ γενετῆς φωτογραφία σὲ συνάντησα
ἀνέκαθεν πὼς ἔτσι σ᾿ ἀγαποῦσα γυρολόγα
ἀπὸ εἰκόνα σὲ ἀπεικόνιση
κι ἀπὸ ἀπεικόνιση σὲ εἰκόνα σου ἀρκέστηκα.
Ὁ μόνος ἀξιόπιστος μάρτυρας ὅτι ζήσαμε εἶναι ἡ ἀπουσία μας.

Κική Δημουλά

 

Αν είχα του ουρανού τα κεντημένα ρούχα
Με ύφανση από χρυσό και ασημένιο φως
Τα γαλανά τα σκούρα και τα μαύρα ρούχα
Από σκοτάδι από φως κι από μισόφωτο
Θα τα ‘στρωνα όλα κάτω από τα πόδια σου
Είμαι φτωχός όμως, έχω μονάχα τα όνειρά μου
Τα όνειρά μου έστρωσα στα πόδια σου
Περπάτα απαλά γιατί πατάς τα όνειρά μου.

W.B. Yeats