Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

σε ευχαριστω ESPIMAIN ΓΙΑ τα like.

 

 

28 του μηνός Δαισίου
Μην σταθείς
στην άκρη αυτού του μαύρου αιγιαλού
μη σταθείς!
Η θάλασσα τούτη σου επιτίθεται
ορμάει σαν θηρευτής και σε αφομοιώνει
έρχεται καταπάνω σου
κείνος ο ανατολίτης με το αδέσμευτο βλέμμα
όπως στους εφιάλτες σου
και το αρχαίο θα σε καταπιεί
όπως εσύ το διαφέντεψες να πράττει
από τις μέρες σου κι έπειτα

Μείνε λοιπόν
από την άκρη του μολυσμένου αυτού νερού
μακριά!
πριν ξοδευτεί ολότελα
ο άνεμος που σε ωθούσε ως ετούτα τα μέρη
ως τα ακροσύνορα του είναι σου
πρόσεξε Ηρακλείδη!
και στην άκρη του αιγιαλού
να μην σταθείς!

Μείνε πιο πίσω
ν’απολαύσεις την χρυσή άμμο
κάτω απ’τα γυμνά βασιλικά σου πέλματα
Μείνε πιο πίσω
να ονειρευτείς
την φουσκοθαλασσιά να παρασέρνει ό,τι απέμεινε
απ’τον αρχαίο κόσμο

Μείνε πιο πίσω
να μοιραστείς ένα ακέραιο σύμπαν
με τις ιαχές των αδελφών σου
και τους ολοφυρμούς των σκλάβων σου

Μείνε πιο πίσω!
Να ικανωθεί ο αετός του Ολύμπου
τα ζύγια του δικού σου μύθου να σταθμίσει
πριν το μυαλό του αιώνιου
ρουφήξει απ’τα μάτια σου
και το μπολιάσει στους αγρούς του κόσμου

Και δες!
η σκιά σου ανασαίνει!
Κάποτε του αλόγου έστρεψες το βλέμμα
ολόισα στον έλληνα ήλιο
κι απόψε
αληθινά στο λέω
θα’πρεπε να φοβάσαι
έτσι όπως στον πέρση ήλιο
της Βαβυλώνας ανασαίνει
τη δική σου τη σκιά!D.P.

 

 

Απλώνεται ο κόσμος εμπρός μου
όσο ένα αποτύπωμα απ’το πόδι μου
όσο ένας καρδιακός παλμός
όσο μια ανάσα νοός
κι ένα βλέμμα ξοδεμένο
όχι στο χτες
μα στο α λ λ ι ώ ς

στεφανιαίος
λυγμός
ερωτικός
μονάχα ερωτικός

πνέων τα λοίσθια
μα παραδόξως σταθερός

ίλιγγος

τόσο απέχει απ’το παράδεισο
ένας γκρεμός…D.P.

 

 



αρκετά επηρμένος
αν είσαι


το αντιλαμβάνεσαι

σε άνισα μέρη

όπως σου δόθηκε

κι άρα σωστά



το νιώθεις



εκείνο που σου αρνείται

το άγγιγμα

στερέωμα ιερότητας

και λαμπερό σκοτάδι



το ακούς

και σε καλεί

άηχα

στο δευτερόλεπτο
εκείνο
το μεταιχμιακό


από τον ύπνο

στην αφύπνιση



πάντα



δυσφορείς

για το αψηλάφητο

ουρανός αναφής

και απρόσιτος



χωρίς μάτια

έχεις βλέμμα

χωρίς άγγιγμα

όμως

χέρια δεν έχεις



φοβάσαι

για την απουσία του

όταν το βλέμμα σου σαρώνει

τον ορίζοντα

κι όμως

μένεις ενεργός

ως το επόμενο ξέφωτο

της μελαγχολικής ανάπαυσης



στα ενδότερα του Αρχαίου Γνόφου

ανασαίνει

είναι εκεί



είναι εκεί



αυτό που επικαλείσαι
θα έρθει

να το ξέρεις

πλήρης να είσαι

τρομακτικής βεβαιότητας



και γερνώντας

να τη φιλοξενείς γλυκά…
D.P.

 

«Έχεις δει ποτέ πώς είναι ένα συναίσθημα;
Εγώ τώρα θα σου δείξω και θα δεις για πρώτη φορά συναισθήματα ανθρώπου.
Η Κυβέλη ξεκούμπωσε το φαρδύ μακρύ γκρίζο φόρεμά της έπεσε γύρω από τα πόδια της. Στάθηκε ολόγυμνη λίγο καμπουριασμένη με το ένα χέρι της στο στήθος. Όλο το σώμα της ήτανε χαρακωμένο. Οργωμένο από μεγάλες κλειστές πληγές παλιές και μερικά μέρη ήταν τυλιγμένα με γάζες και η Κυβέλη άρχισε να τις ξετυλίγει και φάνηκαν. Καινούργιες ανοιχτές πληγές που αιμάτωναν ακόμα. Αποτράβηξε το χέρι της από το στήθος. Οι μαστοί της ήταν κομμένοι σύρριζα και στην θέση τους δύο πλατιές καφετιές ουλές σαν ρόζοι. Με μια τελευταία κίνηση τράβηξε το μαύρο κάλυμμα από το πρόσωπό της και είδα το σκεπασμένο μάτι της. Την αδειανή του βουλιαγμένη κόγχη το μάτι της βγαλμένο. Μια ολόκληρη ζωή λέει η Κυβέλη να ταπεινώνω το σώμα μου να βασανίζομαι να θέλω να αφανιστώ. Γι’ αυτό δεν ξαναγύρισα ποτέ στην Ελλάδα. Για να μη σου κάνω κακό και το καθήκον μου εσένα να αφανίσω.Γιατί μ’ αυτή την μοίρα γεννήθηκα να σε εξοντώσω κι αυτό το χρέος μου το πλήρωνα πάνω στο δικό μου σώμα. Ήμουν μαζί ο ποιητής και ο εχθρός...»

Γιώργος Χειμωνάς, Ο Εχθρός του Ποιητή

 

το καλύτερο ερωτικό ποίημα που μπορώ να γράψω αυτή τη στιγμή

άκου,της είπα,
γιατί δε χώνεις την γλώσσα σου
στον
κώλο μου;

όχι είπε.

καλά,είπα, αν χώσω πρώτος τη γλώσσα μου
στο κώλο σου
θα χώσεις μετά τη γλώσσα σου
στο δικό μου
κώλο;

εντάξει, είπε.

κατέβασα το κεφάλι εκεί πέρα
κι έριξα μια ματιά,
άνοιξα ένα τμήμα,
ύστερα έβγαλα τη γλώσσα μου...

όχι εκεί, είπε,
ω, χαχαχα, όχι εκεί, δεν είναι αυτό
το σωστό μέρος!

εσείς οι γυναίκες έχετε περισσότερες τρύπες κι απ' το
ελβετικό τυρί

δε θλεω
να το
κάνεις.

γιατί;

γιατί μετά θα πρέπει να σ' το
ανταποδώσω και στο επόμενο πάρτι
θα πεις στους ανθρώπους πως έγλειψα τον κώλο σου
με την γλώσσα μου.

και αν υποσχεθώ να μην το
πω;

θα μεθύσεις, θα το
πεις.

εντάξει, είπα, γύρνα,
θα τη χώσω στο
άλλο μέρος.

γύρισε κι έχωσα τη γλώσσα μου
σ' εκείνο το άλλο μέρος.

ήμασταν ερωτευμένοι

ήμασταν ερωτευμένοι
με εξαίρεση αυτό που έλεγα στα
πάρτι

και δεν ήμασταν ερωτευμένοι
ο καθένας με του αλλουνού
την κωλοτρυπίδα.

θέλει να γράψω ένα ερωτικό ποιήμα
μα νομίζω πως αν οι άνθρωποι
δεν μπορούν ν΄αγαπήσουν του αλλουνού
την κωλοτρυπίδα

και τις κλανιές και τα σκατά και τα απαίσια μέρη
όπως ακριβώς αγαπούν
τα καλά μέρη,
δεν έχουμε έναν ολοκληρωμένο έρωτα.

οπότε σε σχέση με τα ερωτικά ποιήματα
σε σχέση με αυτό που έχουμε φτάσει,
αυτό το ποίημα φαίνεται να
φτάνει.

Τ. Μπουκόβσκι

 

ποίημα για την κόρη μου

(μου λένε πως τώρα είμαι ένας
υπεύθυνος πολίτης, και μέσω του ήλιου που κόλλησε
στα βορινά
παράθυρα σκόνης
οι κόκκινες καμέλιες είναι άνθη που κλαίνε όσο
κλαίνε τα μωρά.)

την ταΪζω με το
κουτάλι: στραγγισμένο κοτόπουλο και μακαρόνια
δαμάσκηνα για παιδιά
επιδόρπιο με φρούτα για παιδιά

τάισε με το κουτάλι και
για όνομα του Θεού
μην κατηγορεις
το παιδί
μη κατηγορείς την
κυβέρνηση
μην κατηγορείς τα αφεντικά ή
τις εργατικές τάξεις-

τάισε μέχρι να πάει κάτω
μέσω αυτών των χεριών και του στήθους
σαν κερί που έχει πάθει
ηλεκτροπληξία

ένας φίλος τηλεφωνεί:
"Τι θα κάνεις τώρα Χανκ;"
"Τι σκατά, θες να πεις,τι θα
κάνω;"
"Λέω έχεις ευθύνη, πρέπει να μεγαλώσεις
το παιδί
σωστά".

ταισέ την:
μέχρι να πάει
κάτω:
ένα σπίτι στο Μπέβερλυ Χιλς
και ποτέ καμία ανάγκη για επίδομα ανεργίας
και ποτέ κανένα ξεπούλημα σε
πλειοδότη

ποτέ να μην ερωτευτεί στρατιώτη ή κανέναν
φονιά

να εκτιμήσει τον Μπετόβεν και τον Τζελλυ Ρολ Μόρτον και
τα φορέματα σε προσφορά

έχει μια
ευκαιρία:
κάποτε υπήρχαν τα
Θεωρικά και τώρα υπάρχει η
Μεγάλη Κοινωνία

"Θα συνεχίσεις να τζογάρεις στ' άλογα; Θα συνεχίσεις
να πίνεις; Θα συνεχίσεις να..."

"ναι"

το τηλέφωνο, το λουλούδι που κυματίζει στον άνεμο και
τα νεκρά κοκκαλά της
καρδιάς μου-
τώρα κοιμάται όμορφα σαν
τις βάρκες στον Νείλο

μπορεί μια μέρα
να με θάψει

αυτό θα ταν πολύ ωραίο

αν δεν ήταν μια
ευθύνη.

Τ. Μπουκόβσκι

 

Επικήδειος για μία γαμάτη κυρία

κάποια σκυλιά που κοιμούνται τη νύχτα
θα ονειρεύονται σίγουρα κόκαλα
και εγώ θυμάμαι τα κόκαλά σου
στη σάρκα
και καλύτερα
σ' εκείνο το σκουροπράσινο φόρεμα
κι εκείνες τις ψηλοτάκουνες γυαλιστερές
μαύρες γόβες,
πάντα έβριζες όταν
έπινες,
τα μαλλιά σου να πέφτουν μπροστά,
ήθελες να εκραγείς μέσα από
αυτό που σε κρατούσε:
σάπιες αναμνήσεις ενός
σάπιου
παρελθόντος, και
τελικά την
έκανες
πεθαίνοντας,
αφήνοντας σε εμένα το
σάπιο
παρόν
έχεις πεθάνει εδώ και
28 χρόνια
κι όμως σε θυμάμαι
καλύτερα απ' όλες
τους
ήσουν η μόνη
που καταλάβαινε
τη ματαιότητα της
διευθέτησης της
ζωής
όλες οι άλλες ήταν
δυσαρεστημένες με επιμέρους κοινότυπα πράγματα,
γκρίνιαζαν
ανόητα για
ανοησίες
Τζέιν,εσένα
σε σκότωσε
η υπερβολική γνώση.
υψώνω το ποτήρι
στα κοκκαλά σου
που
αυτό το σκυλί
ακόμα
ονειρεύεται.


Τ. Μπουκόβσκι

 

 



Πόσο αισθάνθηκα ότι μου λείπεις
όταν μου έλειψες πραγματικά…

καμιά φορά όταν με αγγίζουν τα μαλλιά σου
αισθάνομαι ότι θα εκραγώ

πόσο πολύ το αίμα απ’όλες τις λέξεις
απ’όλες τις ματιές
πόσο φτηνές όλες οι διαφυγές…

καμιά φορά όταν σε κλείνω στη σκέψη μου
αιμορραγώ

ένα απειροδιάστατο σύμπαν
ένα κεκοσμημένο όλον
που σε περιέχει
και το περιέχεις
η κάθε στιγμή προσμονής
ναι, η κάθε μια…

καμιά φορά όταν σε επικαλούμαι
με κλέβει τούτη η δόνηση της φωνής μου
και δεν ακούγομαι πια

αλλά σ’αγαπώ
με τον τρόπο που η ανάσα μου
να μοιάζει με σεντόνι
που σε τυλίγει απαλά…

και έμαθα αυτό να μου φτάνει…D.P.

 

 






Στη λίμνη…



Έλα
να σε συνοδέψω ως τη λίμνη
εμείς οι δυο
μονάχα
όπως ήμασταν πάντα
φίλε μου
εμείς
μόνο οι δυο μας…


Το σπίτι ζούσε
τρώγοντας τους ανθρώπους
αφήνοντας στοργικά
τη σκόνη να παχαίνει
στους διαδρόμους
χαμογελώντας πατρικά
στις πένθιμες κουρτίνες
στο σαλόνι

και φονεύοντας τους απογόνους
όλων των μοιραίων πλασμάτων
που έκλαψαν
έστω και για ένα λεπτό
σ’αυτές τις άθλιες σκάλες

φονεύοντας…


Έλα
θέλω τούτο το πρωινό
να είμαστε μαζί
οι δυο μας
πάμε στη λίμνη
εκεί που πρωτοείδαμε το παράξενο φως
που χάνεται όταν γέρνεις το βλέμμα
που γεννιέται ξανά
όταν κλείνεις τα μάτια

εσύ μου το δίδαξες
κι αυτό
και τόσα άλλα

έλα φίλε μου
συνόδεψέ με
στην αρχαία λίμνη…


Το σπίτι ζούσε
μακελεύοντας όλα τα όνειρα
κι άφηνε ν’ανασαίνουν μόνο
οι μικρές ρωγμές
που γίνονταν μεγάλες
κι άφηνε να αργοσαλεύουν μόνο
οι αιώνιες σκιές
που έντυναν τους τοίχους
τους γυμνούς
τους πρόστυχους

τους πρόστυχους!

τους τρελούς τοίχους

μιας σιωπής
που δεν την νίκησε
ποτέ κανείς…


Λοιπόν σήμερα
σου λέω
αγαπημένε φίλε
θα σου μιλήσω για το όνειρο της λίμνης
καθώς θα μας δέχεται
στα θηλυκά νερά της
και θα μας ξελογιάζει
και θα μας λέει ψέματα
πως αθάνατοι είμαστε
εγώ
θα σου αποκαλύψω φίλε μου
όσα θα έπρεπε από χίλια χρόνια τώρα
να σου έχω πει

αλλά φοβόμουν
και είχα το πυρακτωμένο σίδερο
του χρόνου να με καίει

και ντρέπομαι
τώρα που θα ντυθούμε
με τον αρχαίο υδάτινο μανδύα
να σε κοιτάξω άλλο στα μάτια

χωρίς αυτό
το τελευταίο που πρέπει
να ειπωθεί
δεν ξέρω
αν τα χείλη ανοίξουν
για μια ανάσα οξυγόνου ακόμα
ή
θέλω να ουρλιάξω στο μεταίχμιο
της στιγμής
πως σε αγάπησα
με όση δύναμη άντεξε η ανώλεθρη ψυχή μου
με όση ψυχή χωρούσε
η θνητή δύναμή μου…

και έτσι ακροβατώ
στην επιφάνεια της λίμνης
και μαζί βυθίζομαι

όλος όνειρο
αγάπη όλος

δικός σου

κομματιασμένος
και ακέραιος
φωτεινός
και νύχτιος

όλος…D.P.

 

 

Γαρμπίλι

Με πυρετούς
τανάλιες κόκκινες
που έσφιγγαν λαιμούς
ιδρώτες λευκό γαρμπίλι
στο μέτωπο
υποδεχόταν ο λεπρός την αγιοσύνη
της κάθε μέρας
και ο έγκλειστος σακάτης
πόρνος
την κουρασμένη βλασφημία
της κάθε νύχτας

μετά το Ένα
μετά το φως
μετά το άοδμο
αίμα
ο άνθρωπος χλομός
ο άνθρωπος όρθιος
ο άνθρωπος
υβός

ανασαίνοντας το χτες
εισπνέοντας θάνατο
μνήμες
καταβροχθίζοντας

με θόρυβο
με θόρυβο
με θόρυβο

σαρκώνεται
θνητός κι όμως
τον αθάνατο καμώνεται

θάνατο εισπνέοντας
ζωή εκ-πνέει..............D.P.

 

Μια απορία: υπάρχει λόγος που συχνότατα ανεβάζετε τα ίδια ποιήματα δύο και τρεις φορές μέσα σε λίγους μήνες;