Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Αυτό το ποίημα

Αυτό το ποίημα είναι για σένα
που τρελαίνεσαι πριν πέσεις στο κρεβάτι
και μουρμουράει η γυναίκα σου για τους απλήρωτους λογαριασμούς
και τρελαίνεται η μάνα σου για τις αδιόρθωτες συμπεριφορές σου
και σου μιλάνε οι φίλοι σου για τις ακάθαρτες σιωπές.

Αυτό το ποίημα είναι για ‘κείνους που μαύρισαν τα χέρια τους
και πίνουν ούζα στου καφενείου την πληρωμή,
που σταυρώνονται στους πάγκους για τρεις κι εξήντα
και τους γαμούν οι τράγοι της πολιτικής,
τα κωλόπαιδα με τις σιδερωμένες γραβάτες.

Αυτό το ποίημα είναι γι’ αυτούς που δεν καταλαβαίνουν
τους γραφιάδες των free press
‘κείνους που λεν τι όμορφα είναι τα βράδια της πόλης
γιατί ποτέ δεν άνοιξαν φάκελο με λογαριασμό
γιατί η μάνα ξεσκάτιζε τα βρακιά τους απ’ τα ερασιτεχνικά μεθύσια
και ο πατέρας φρόντιζε τα πλυμένα τους αρχίδια.

Αυτό το ποίημα είναι για τους μαλάκες ποιητές
που νόμιζαν πως τα λόγια είναι δυο ποτάμια.
Που δεν ρόζιασαν ποτέ τους τις παλάμες
και γίνανε το λουρί ενός ατάλαντου.
Για τα Παρίσια τους
και τις αγύμναστες κωλοτρυπίδες τους
για τους μπαμπάδες στρατηγούς τους
και τις γιαγιάδες νταβατζήδες τους.
Για τα ποτά των 10 ευρώ τους στα μπαρ της γελοιότητας
για το βυζί της μάνας τους που έγινε εικονοστάσι
και τα ημερωμένα μεσημεριάτικα πρωινά τους
που δεν υπήρχε ποτέ το ξυπνητήρι.

Αυτό το ποίημα είναι για
τους πενηντάρηδες οικοδόμους
που πίνουν ότι βρουν μπροστά τους
μονάχα για να σταματήσουν τα χρόνια
και τις γυναίκες τους που μετράν τις δεκάρες στα μπακάλικα της γειτονιάς μην τυχόν και φάνε ξύλο το βράδυ.

Αυτό το ποίημα είναι για τους χαρτογιακάδες
που έπιασαν τον παπά απ’ τα αρχίδια
και τους παπάδες που έγιναν αρχίδια.
Αυτό το ποίημα είναι για τούτη την πόλη
που δεν κατάλαβε ποτέ από που της ήρθε
και βολεύεται με τα ίδια σκατά
εδώ και κάποιες δεκαετίες
και θα βολεύεται για χρόνια ακόμη
καθώς οι σκύλες θα γαβγίζουν τα βράδια
οι μπεκρήδες θα μετράνε ατυχία
και τ’ αποτσίγαρα θα χορεύουν κλακέτες
πάνω στον ίδιο ρυθμό του θανάτου.

( Γιάννης Ζελιαναίος )

 

Λάθος κίνηση

Καθισμένος ένα ολόκληρο απόγευμα
στην παλιά μπαλωμένη μου πολυθρόνα.
Μην περιμένοντας κανέναν να μου χτυπήσει την πόρτα
και κανέναν να με χαϊδέψει
και κανέναν να με μαστιγώσει
και κανέναν να με δεχτεί
και κανέναν να με απορρίψει.
Ένιωσα να με πλησιάζει κάτι
που θα μπορούσε να 'ταν η ευτυχία.
Τότε σηκώθηκα να σημειώσω αυτές τις λέξεις
και όλα πήγανε στράφι.

( Γιάννης Αγγελάκας )

 

Η διαθήκη μου

Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει : καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ' αυτόν που γύρισε πάλι
και λέει : Δόξα σοι ο Θεός.
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρία εισαγωγαί - εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες
ατέλειωτες τις παρελάσεις
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται
μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακίες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
αρχηγό τους.
Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη
διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
ελευθερία.

Και συ λοιπόν
στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις
από φωνή
από τροφή
από άλογο
από σπίτι
στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος:
Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.

( Μιχάλης Κατσαρός )

 

Χέρια

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους.
Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους,
τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες
η - το χειρότερο - τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε.
Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάϊδευτα,
ένα σωρό ποιήματα άγραφα.

( Αργύρης Χιόνης )

 

Σύντροφε κοιμάσαι;

Σύντροφε, κοιμάσαι;
Ήθελα να μου πεις, ξέρεις καμιά σελίδα μαρξισμού
που να βουλιάζουν οι λέξεις στο χαρτί
σαν τη σιωπή μου
στις κόρες των ματιών της;

Ο Πέτρος που κοιμάται στο τσιμέντο
Δίχως φόδρα στο σακάκι
Κάθε πρωί μου έκανε τράκα μια καλημέρα στα κλεφτά
Γιατί τον είχαν για προδότη

Βάλαμε τις στάμνες
Εκεί που έστρωνε την τρύπα κουρελού
Μιλάμε για την δήλωση
Τις ώρες που έμενε σκυφτός
Διαβάζοντας μια περσινή εφημερίδα

Τότε θα’πρεπε να’ταν που μας έπιασε βροχή
Ανάβοντας τσιγάρο είδα το πρόσωπό σου
Στο τζάμι της βιτρίνας
Κάτι ψιχάλες πέσανε στα μαλλιά σου και το σβήσανε

Δίπλα στις στάμνες που κρυώνουν το νερό
Βλέπω πως αν ήταν να διαλέξω
Θα γύριζα κοντά σου
Αν τα κατάφερνα να βρω το σπίτι μου
Θα σε έπαιρνα μαζί μου

Στο θάλαμο κρυώνουν
Με τα πόδια στις κουβέρτες
Με το παλτό στην πλάτη
Παίζουν σκάκι

Ο Νικόλας στη γωνιά
ξαναδιαβάζει τα γράμματα του Σεπτέμβρη
σκαλίζει μες τις λέξεις
μετράει τα γρατζουνίσματα της πένας

Τούτο το σ το πάτησε πολύ
και σε φιλώ!
Αχ Θεέ μου!
Άλλοτες έγραφε πολύ
τόσο μικρό δελτάριο δεν χώρεσε στην άκρη

Έκανε το γράμμα της χωνάκι
ρίχνει μέσα τη στάχτη
μη λερωθεί ο θάλαμος
ρίχνει τη σιωπή...

Θέλω να σου γράψω
Μα τι σε νοιάζει εσένα η σιωπή του
Κάτω από τη βροχή;

( Άρης Αλεξάνδρου )

 

Επίλογος

Το παράθυρο ανοίχτηκε και πάλι.
Η σιωπή της νύχτας μού ξαναθύμισε
κοιμισμένα πλακόστρωτα και περιβόλια
κι’ αυτή τη μουσική που κάνει τη σιωπή και κλαίει.

Δεν ξέρω αν τα μαλλιά σου βουρκώνουν ακόμα
όπως στις νύχτες των περασμένων ανοίξεων,
αν η ψυχή σου αρωματίζει πασχαλιές στο παλιά καλντερίμια.
Μα τώρα που έχω ξεμάθει να ερωτεύομαι το πνεύμα σου,
τι να σε κάνω...

( Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου )

 

Πηγαίνοντας στο κρεβάτι

Τα υπολείμματα του άστρου πιασμένα στα μαλλιά σου
σπινθήριζαν σαν φλούδες από φιστίκια
Το άστρο, που το φως του είχες ήδη ανακαλύψει
ένα εκατομμύριο χρόνια πριν
ακριβώς τη στιγμή που γεννιόταν
ένα πολύ μικρό Κινεζάκι
«ΟΙ ΚΙΝΕΖΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ
ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ
ΠΟΥ ΑΝΑΣΤΑΙΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΘΗΛΙΕΣ ΜΑΣ ΚΑΘΕ
ΒΡΑΔΥ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ.»
Κρίμα που το άστρο
δεν μπόρεσε να γονιμοποιήσει τα στήθη σου
και που το πουλί της λάμπας πετρελαίου
το τσιμπούσε σαν να 'ταν φλούδα από φιστίκι
οι ματιές σου και οι ματιές μου άφησαν μέσα στην μήτρα
σου ένα φωτεινό, μελλοντικό σημάδι αναπαραγωγής.

( Luis Bunuel )

 

Υποσημείωση για τον σχηματισμό των μαζών

Κάποιοι είναι νέοι και τίποτα
άλλο και,
κάποιοι είναι γέροι και τίποτα
άλλο
και κάποιοι βρίσκονται ενδιάμεσα και
μόνο.

Και αν οι μύγες ντύνονταν
και όλα τα κτίρια καίγονταν
με μια χρυσή φωτιά,
αν ο ουρανός λικνιζόταν σαν χορεύτρια
της κοιλιάς
και όλες οι ατομικές βόμβες άρχιζαν να κλαίνε,
κάποιοι θα ήταν νέοι και τίποτα
άλλο και
κάποιοι θα ήταν γέροι και τίποτα
άλλο,
και οι υπόλοιποι θα ήταν το ίδιο
θα ήταν το ίδιο και οι υπόλοιποι.

Οι λίγοι που είναι διαφορετικοί
εγκαίρως εξαλείφθηκαν
απ’ την αστυνομία, τις μανάδες τους,
τους αδελφούς τους, τους άλλους ˙
από τους ίδιους τους εαυτούς τους.

Βλέπεις μονάχα ό,τι
έχει απομείνει.
Είναι
φοβερό.

( Charles Bukowski )

 

Ναγκασάκι

Ε, Τσάρλυ, τραβήξου από τον ήλιο.
Σήμερα, έπεσε η Ατομική...
Σήμερα, στα λιμάνια,
οι σωματέμποροι κι οι πορτοφολάδες
μπορούν να περηφανεύονται
που δεν έγιναν εφευρέτες...
Σήμερα, θα μπορούσε
να λέει στην προσευχή της,
μια πόρνη:
"Θεέ μου, σ' ευχαριστώ,
που δεν γέννησα...".

( Φώτης Αγγουλές )

 

Ολονυχτία

Δε με κατάλαβες
όλη τη νύχτα ήμουνα πλάι σου,
προσπαθούσα να κλείσω τα παράθυρα,
πάλευα - όλη νύχτα.

Ο αγέρας επέμενε.

Άπλωσα τότε
τις παλάμες μου πάνω σου
σαν δύο φύλλα ουρανού και σε σκέπασα.

Έπειτα βγήκα στον εξώστη και κοίταζα
δίχως χέρια τον κόσμο.

( Νικηφόρος Βρεττάκος )

 

Τσιράκι του Αγίου Βαλεντίνου

Λοιπόν εγώ δεν είμαι το τσιράκι
Του Αγίου Βαλεντίνου
Άστοργα λόγια
Μπορώ να υποσχεθώ
Βρώμικους στίχους κάτω απ' το φεγγαρόφωτο
Γλώσσες μαστίγια
Μικρόβια πυρκαγιές
Ναυάγια δευτερολέπτων
Μαυλιστικές διαδρομές
Στη χώρα των νεκρών φαλλών
Το άρωμα των θυμωμένων νυχτολούλουδων
Το θάνατο

( Γιάννης Αγγελάκας )

 

Ωδή στον εικοστό αιώνα

Είμαστε, βέβαια, οι αρχαιότητες του μέλλοντος.
Και από ένα μέλλον που διαγράφεται απρόσμενα ερημικό
σε μαγνητικές καταιγίδες διάσπαρτο που θα σβήνουν
λέξη προς λέξη, εν ριπή, τα συντάγματα του Νόμου,

Μια γυναίκα κοιτάζω απόμακρη να γελά στις οθόνες

σ' ένα γέλιο ανατέλλοντας ένρινο, σχεδόν παράφορα στιλπνό
με τάματα κατάφορτη ψηφιακά
στις ερχόμενες να με ξεναγεί μουσικές αρχαιότητες.

Μια γυναίκα βαμμένη με αόρατα χρώματα:

Φωνή λευκή, σαν υγρασία και τροχαία προσπεράσματα
σε αρτηρίες ενός αίματος τεχνητά φλογισμένου
διάχυτη στα αφρισμένα οξύποτα, εριστική
με νυχιές και σπινθήρες σαρώνοντας τις ακραίες κινήσεις
σε κρυστάλλους υφάλμυρους
του ιδρώτα αρδεύοντας τα υπέρυθρα χείλη
το αχόρταγο βλέμμα του αθέατου εραστή
στο τοξικό της –έφηβο– βυθίζοντας χελιδόνι,

Μια γυναίκα ντυμένη αστραπιαία αρώματα:

Ψευδεπίγραφο κόσμημα, χωρίς γένος και γλώσσα,
φωτοβόρο παράδοξο, υπερήχων νεφέλη
στην κυψέλη του μέλλοντος χρυσαλλίδα ηλέκτρα
να ροκανίζει ρυθμικά το κεράσι της νύχτας
και τα πάμφωτα έγκατα των δικτύων αλιεύει
του σπασμού το μετάξι –σαν δροσερό βεγγαλικό
ανάβοντας τον Ευαγγελισμό του άλλου αιώνα.

Μια γυναίκα αφημένη σε αόριστα σώματα.

( Δημήτρης Καλοκύρης )