Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Τέσσερις εφιαλτικές μέρες

Λοιπόν, τις Τετάρτες
ανακαινίζω μνήμες,
δε λέω μπαούλα
μη γίνω γραφικός.


Τις Πέμπτες αμήχανα
υπογράφω θανάτους,
ξεκαρφώνω τον ήλιο
και τον τυφλώνω.


Παρασκευές λοιπόν
πάνω στο κρεβάτι,
αραδιάζω τα νούμερα
που θα κληρώσουν.


Τα Σάββατα πλούσιος
τραβάω την κουρτίνα,
ανήσυχος για μένα
με τόσους εφιάλτες.

( Γιώργος Γκανέλης )

 

Συρμοί

Ώστε, λοιπόν, θα ξεχαστούμε
σκιές, σ’ ένα βαγόνι τρένου.
Σε μια αποβάθρα σταθμού
κλεισμένου
θα τριγυρνούμε.
Συρμοί τις νύχτες θα σφυρίζουν,
κι όσοι είν’ απ’ έξω θα νομίζουν
πως ξαναζούμε…

( Ντέμης Κωνσταντινίδης )

 

 

Επικοίτιο άσμα

Προχώρησε δειλά η ψυχή μου
Στις όχθες της δικής σου
Κι έμοιαζες με λαμπερό ποτάμι
Που κατεβαίνει από΄να αρχαίο βουνό
Μυστικά και αθέατα
Δροσίζοντας
Δίνοντας ζωή
Σε κάθε τι ολόγυρα

Κι έσκυψε το είναι μου
Να πιει απ΄το δικό σου
Αθανασία να τρυγήσει
Απ’τη δική σου
Κι είχες τα χρώματα
Κι είχες τις μελωδίες
Κι είχες τις μυρωδιές
Και τις ανάσες
Της αγάπης μας…

Τόσο η ψυχή μου δονήθηκε
Τόσο το είναι μου σκίρτησε
Που το ιερότερο άσμα της Δημιουργίας
Απλώθηκε σαν μπέρτα υπέροχη
Στ’ακροδάχτυλα του Απείρου
Μας έντυσε ηδονικά

Και γίναμε ένα…
D.P.

 

 

Όλες οι λέξεις…

Λοιπόν
σκέφτηκα να σου πω
έχουν σημασία
όλες οι λέξεις
Αναχώρηση
Διαφυγή
Επιστροφή
Απαντοχή

Πρέπει κάποιες να σου μάθω
Δώσε μου μια πρόθυμη καρδιά
Και όλο μου το χρόνο πίσω
Και θα το κάνω…
Να ξέρεις
Όλες οι λέξεις σημαίνουν
Ντροπή
Φιλότιμο
Αδιαφορία
Λησμοσύνη…
Πρέπει κάποιες να μάθω κι εγώ
Σαν το δωμάτιό μου
σου άνοιξα όλα μου τα παράθυρα
μα αντί να μπει
το φως
έχασα όσο είχα...

Κι έπειτα μάθε
Όλες οι λέξεις σκοτώνουν
Φεύγω
Να σαι καλά
Σ’αγαπώ
Να προσέχεις

Θνητός
αθάνατος
αιώνιος
μικρός
τρωτός
αλώβητος

ανώλεθρος
νεκρός

ερωτευμένος
κι έχασα τόσο αίμα...

D.P.

 

 

Ιερότητα…

Κοίταξέ τους!

Τι κάνουν;
αναρωτιέσαι…
χτίζουν
και γκρεμίζουν…
με τα στήθια τους
με τα μάτια τους
με τις λέξεις
και με τις σιωπές τους!

Κλέψε το ρυθμό τους
μην τον ακούς μονάχα
νιώσε τον!
πόση φροντίδα έχει τούτος ο ρυθμός!
δεν θα τον συναντήσεις
παρά μονάχα
στη μουσική των πλανητών
στο βροντερό σφυροκόπημα της ζωής
μέσα στις αρτηρίες
στην ανάσα όσων αληθινά
ερωτεύτηκαν
στην αλήτικη διάθεση του μαΐστρου
όταν σε αλλοπαίρνει στο πέλαγος…

Κοίταξέ τους!
Αιώνες τώρα
χτίζουν
και γκρεμίζουν
αιχμαλώτισε τούτο το ρυθμό
στο λέω αληθινά
πουθενά δεν θα τον ανταμώσεις…

Έχεις γευτεί την πρωινή δροσιά
ενός καινούργιου κόσμου;
έχεις γείρει το κεφάλι σου
στο στήθος της
πλήρης που αφήνεται
μετά τον έρωτά σας;
έχεις χαθεί στο βλέμμα ενός παιδιού
όταν σου εμπιστεύεται
όλη την ύπαρξή του;

Κοίταξέ τους!
μην στέκεσαι στη κίνηση
μην δραπετεύεις απ’ τον ιδρώτα του μόχθου
την ιερότητα πλύσου!
την ιερότητα
καθώς ο θάνατος γίνεται ζωή
και άγια
πληγωμένα χέρια
της αθανασίας!D.P.

 

Είναι νύχτα
είμαι εντός μιας πλευράς
του κόσμου σκοτεινής
εντός μιας σιωπηρής απώλειας χρόνου

εδώ που το φως είναι
μια λάμπα ηλεκτρική
ένα πυρωμένο γυαλί
χιλιάδες μπερδεμένα καλώδια

εδώ που η σκιά μοιάζει φιλική,
σχεδόν απτή σαν ανθρώπινη σάρκα

εδώ που ύπνος σημαίνει άβυσσος
κι όπου το όνειρο βαδίζει
σε επικίνδυνη διαδρομή.

Αργύρης Ευαγγελούλης

 

Βέβαια. Έπρεπε να σκύψω μπροστά στον ένα και, χαϊδεύοντας ηδονικά το μαύρο σεβιότ —παφ, παφ, παφ, παφ—, «έχετε λίγη σκόνη» να ειπώ, «κύριε Άλφα».

Ύστερα έπρεπε να περιμένω στη γωνία, κι όταν αντίκριζα την κοιλιά του άλλου, αφού θα 'χα επί τόσα χρόνια παρακολουθήσει τα αισθήματα και το σφυγμό της, να σκύψω άλλη μια φορά και να ψιθυρίσω εμπιστευτικά: «Αχ, αυτός ο Άλφα, κύριε Βήτα...».

Έπρεπε, πίσω από τα γυαλιά του Γάμμα, να καραδοκώ την ιλαρή ματιά του. Αν μου την εχάριζε, να ξεδιπλώσω το καλύτερο χαμόγελό μου και να τη δεχτώ όπως σε μανδύα ιππότου ένα βασιλικό βρέφος. Αν όμως αργούσε, να σκύψω για τρίτη φορά γεμάτος συντριβή και ν' αρθρώσω: «Δούλος σας, κύριε μου».

Αλλά πρώτα πρώτα έπρεπε να μείνω στη σπείρα του Δέλτα. Εκεί η ληστεία γινόταν υπό λαμπρούς, διεθνείς οιωνούς, μέσα σε πολυτελή γραφεία. Στην αρχή, δε θα υπήρχα. Κρυμμένος πίσω από τον κοντόπαχο τμηματάρχη μου, θα οσφραινόμουν. Θα είχα τρόπους λεπτούς, αέρινους. Θα εμάθαινα τη συνθηματική τους γλώσσα. Η ψαύσις του αριστερού μέρους της χωρίστρας θα εσήμαινε: «πεντακόσιες χιλιάδες». Ένα επίμονο τίναγμα της στάχτης του πούρου θα έλεγε: «σύμφωνος». Θα εκέρδιζα την εμπιστοσύνη όλων. Και μια μέρα, ακουμπώντας στο κρύσταλλο του τραπεζιού μου, θα έγραφα εγώ την απάντηση: «Ο αυτόνομος οργανισμός μας, κύριε Εισαγγελεύ...».

Έπρεπε να σκύψω, να σκύψω, να σκύψω. Τόσο που η μύτη μου να ενωθεί με τη φτέρνα μου. Έτσι βολικά κουλουριασμένος, να κυλώ και να φθάσω.

Κανάγιες!

Το ψωμί της εξορίας με τρέφει. Κουρούνες χτυπούν τα τζάμια της κάμαράς μου. Και σε βασανισμένα στήθη χωρικών βλέπω να δυναμώνει η πνοή που θα σας σαρώσει.

Σήμερα επήρα τα κλειδιά κι ανέβηκα στο ενετικό φρούριο. Επέρασα τρεις πόρτες, τρία πανύψηλα κιτρινωπά τείχη, με ριγμένες επάλξεις. Όταν βρέθηκα μέσα στον εσωτερικό, τρίτο κύκλο, έχασα τα ίχνη σας. Κοιτάζοντας από τις πολεμίστρες, χαμηλά, τη θάλασσα, την πεδιάδα, τα βουνά, ένιωθα τον εαυτό μου ασφαλή. Εμπήκα σ' ερειπωμένους στρατώνες, σε κρύπτες όπου είχαν φυτρώσει συκιές και ροδιές. Εφώναζα στην ερημιά. Επερπάτησα ολόκληρες ώρες σπάζοντας μεγάλα, ξερά χόρτα. Αγκάθια κι αέρας δυνατός κολλούσαν στα ρούχα μου. Με ήβρε η νύχτα...

Κώστας Καρυωτάκης - Κάθαρσις

 

 



Κάποιος που περπάτησε
μέσα στους λαβύρινθους του είναι του...
Κάποιος που φιλοξένησε ένα ζώο απροστάτευτο
στο δωμάτιό του...
Κάποιος που άπλωσε το χέρι για να κρατήσει
και να κρατηθεί...
Κάποιος που ξόδεψε όλο του το βλέμμα για να σκεπάσει
ένα μοναχικό παιδί...
Κάποιος που δρόσισε τα χείλη με νερό
κάποιου απ’τους ληστές
πάνω στο σταυρό...
Κάποιος που κοιμήθηκε για μια αιωνιότητα σ’ένα παγκάκι
ανάμεσα στις φωνές των ανθρώπων
και τις ανάσες της νύχτας...
Κάποιος που δεν συκοφάντησε ποτέ
την τρυφερότητα...
Κάποιος που φοβήθηκε
που λεηλατήθηκε
που όλα τα αρνήθηκε…
μια μέρα θα συναντηθούμε
και θα έχει έναν ήλιο τόσο δυνατό
τόσο όμορφο
τόσο μεγάλο
που θα χαθούμε ολόκληροι στο φως του
και ακέραιοι
θα ξαπλώσουμε στη φωτιά του
και δεν θα μας καίει…
D.P.

 

 



Είσαι πιο όμορφη
κι από Κυριακή
μέσα στα υπέροχα μάτια σου
βαφτίζομαι
ξανά και ξανά
δίνε μου εσύ
όποια ονόματα θέλεις
κι εγώ
θα σου ενηλικιώνω πόθους…D.P.

 

Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου
Το πρόσωπό σου

Το αληθινό σου πρόσωπο, φεγγάρι που επιστρέφει
δε θέλει πια να εξαπατά, δε βρίσκει αντιστάσεις
μες στα γρανάζια της ζωής που ξεκολλούν και σβήνουν
τις λάμπες, όταν μέσα μου βραδιάζει

Το πρόσωπό σου στο κενό της νύχτας ανεβαίνει
είναι ακατάληπτο, μαρτυρικό, καθώς πληγώνει
είδωλο μιας απερίγραπτης στιγμής
η φοβερή ανάμνηση που δε θα ξημερώσει

Το πρόσωπό σου ξεσκεπάστηκε και είναι
γυμνό σαν ανατέλλει μες στη μνήμη
σα θάλασσα που κάποτε θα γίνει καλοκαίρι

Το πρόσωπό σου δε θα γίνει καλοκαίρι
μες στους ανθρώπους δε θα ξημερώσει

 

Ποιος πρόγονος μου μιλάει;
Δεν μπορώ να ζω ταυτόχρονα στο μυαλό και στο κορμί μου.
Γι αυτό δεν μπορώ να είμαι ένας άνθρωπος.

Μπορώ να αισθάνομαι αμέτρητα πράγματα μονομιάς.
Δεν έμειναν πια μεγάλοι δάσκαλοι. Αυτό είναι το κακό της εποχής μας.

Ο δρόμος της καρδιάς μας είναι σκεπασμένος με σκιές.

Πρέπει ν’ ακούσουμε τις φωνές που ακούγονται άχρηστες.
Σε μυαλά γεμάτα μακριές αποχετεύσεις τείχους σχολείων, άσφαλτο κι έντυπα επιδόματος ανεργίας πρέπει να εισχωρήσει το ζουζούνισμα των εντόμων.
Πρέπει να κοιτάξετε τη φύση και θα δείτε ότι η ζωή είναι απλή.
Πρέπει να επιστρέψουμε εκεί που βρισκόμασταν. Στο σημείο που ακολουθήσαμε λάθος δρόμο.

Πρέπει να γεμίσουμε τα μάτια μας και τα αφτιά μας, με πράγματα που είναι η αρχή ενός μεγάλου ονείρου.

Κάποιος πρέπει να φωνάξει ότι θα χτίσουμε τις πυραμίδες. Δεν έχει σημασία αν δεν τις χτίσουμε.

Πρέπει να ενισχύουμε αυτή την επιθυμία και ν' απλώνουμε τις γωνίες της ψυχής σαν ένα αέναο σεντόνι.

Αν θέλετε να προχωρήσει ο κόσμος πρέπει να πιαστούμε απ' τα χέρια.

Πρέπει να αναμείξουμε τους «υγιείς» με τους «ασθενείς».

Άνθρωπε, άκου!

Μέσα σου νερό, φωτιά, και μετά στάχτες. Κάνω μια νέα συμφωνία με τον κόσμο.
Πρέπει να έχει ήλιο τη νύχτα και χιόνι τον Αύγουστο.

Τα μεγάλα πράγματα τελειώνουν, τα μικρά αντέχουν.


Andrei Tarkovsky (Nostalghia)

 

Georg Trakl "Sto valtos
O odoiporos mesa ston mavro anemo. Siga mourmourizei to adynato kalami/
Stin siopi tou valtou. Ston gkri ourano/
Mia pompi apo agria poulia akolouthei/
Plagia pano apo skoteina nera.

Anataraxi. Se eripomeni kalyva/
Fterougizei pros ta pano i sapila.
Koloves simydes anastenazoun ston amemo.

Vrady se egkataleimmeni taverna.
I apali melagxolia ton kopadion pou voskoun/
Epifaneia ti nyxta: frynoi anadyontai apo asimenia nera. "

Ypos.: Opos ola ta piimata tou Trakel, i morfi einai teleia kai i glossa
klassiki. Diakrinetai kai i Avstriaki paradosi tou Mparok kai tou
Katholikismou.
Avto to piima einai soneto, omos leipei mia quartina.
Anapodi omos to periexomeno: I theia epifaneia jinetai se ena valto, kai
emfanizontai frynoi - stin Germaniki mythologia to symvolo tou aisxous kai tis mageias
tis mageias.


emfanizontai frynoi - stin Germaniki mythologia to symvolo tou aisxous kai
tis mageias.