Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

ΧΑΊΚΟΥ
νια που με κούναγε.
πολύ. κρύο.

 

 




Αρπιστής
Κάτω από το σπίτι μου
οι στρατιές των προγόνων
δεν σταματούν
ατελείωτες
αναρίθμητα πόδια
ζευγάρια άψυχα μάτια
σάπια μέλη που σέρνονται
στο άνυσμα του ενός…
στην ταράτσα
γεφύρωσαν οι ακροβάτες
το πελεκημένο αυτόκρατο εγώ
με το πρανές του απείρου
απέναντι
είναι η δροσιά του τέλους
κι αυτοί οι τρελοί
θέλουν να ισορροπήσουν
πάνω απ’τα όνειρά μας…
έκλεισα τα σωθικά μου πια
στην επόμενη δράση του είναι
θα επικαλεστώ τις μέρες…
κάτω απ’το βλέμμα μου
80 γενιές
αμίλητοι έρχονται
αμίλητοι φεύγουν
δεν έχουν ήχο οι βηματισμοί τους
έχει κλειστεί κι αυτός στο ερμάρι του
και περιμένει
να ξυπνήσουν οι χορδές του Αρπιστή…
πάνω
κάποιος ξεκίνησε το τολμηρό του πέρασμα
σήμερα τον βλέπω ζωηρό
πάνω στο τεντωμένο έντερό του
αύριο
σε χίλια χρόνια
θ’αναπαύεται στην αγκαλιά Της…
κλείνω το παράθυρό μου
έχω ένα γράμμα πικρό να σου γράψω
αν αφεθώ στον έρωτα αυτό
του ιλίγγου
φοβάμαι
δεν θα υπακούσουν οι λέξεις
να μορφώσουν ό,τι μέσα μου ηχεί


τον κρημνισμό σου…D.P.

 

 





Η λίμνη ήταν υπέροχη
αλειμμένη με κερί
περπατούσες πάνω της
χαρούμενη
και σιωπηλή
πήγαινες μέσα
έχανα τα ίχνη σου
όμως υπήρχαν πάνω στο κερί
κι ερχόσουν πάλι…
χόρεψες μια ή δυο φορές
πριν χαθείς ολότελα
ήλιοι ανιπτόποδες κατέβηκαν
όξινοι, άσχημοι ήλιοι
και σε τράβηξαν
σε πήραν πάνω
σε εφέλκυσαν
δεν είμαι σίγουρος
η αχνότητα του εγκλήματος
δεν είχε φρίκη
δεν είχε μελωδία
ήταν απλά η αλήθεια του
τυπωμένη στο κερί
ήλιοι ρακένδυτοι κατέβηκαν
και σ’έκλεψαν

κι εγώ απλά κοιτούσα…D.P.

 

ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ..........

πως γίνεται;
αφού το ξέρεις...
δεν μπορείς να επενδύεις σ'αυτό που λες 'ο μεγάλος λυγμός του ανθρώπου'
το ξέρεις...
μονάχα ο αιφνιδιασμός σε πηγαίνει κάπου

οι άνθρωποι φοβούνται το απρόβλεπτο
όταν έρχεται το καινούργιο
ο άνθρωπος λείπει
αν τύχει όμως να είναι παρών
υπάρχουν δυο λύσεις που επιτόπου παρουσιάζει ο κεντρικός 'σέρβερ'
-να το συκοφαντήσει
-να το αγνοήσει

ίσως να υπάρχει και μια τρίτη
αν οι δυο πρώτες αποτύχουν

-να παρουσιάσει το καινούργιο ως μεταλλαγμένο παλιό...

κι έτσι ξεμπερδεύει...

ο μηχανισμός είναι απλός
αλλά όταν νιώθεις
τίποτε δεν είναι απλό
όταν νιώθεις ό,τι γίνεται
όταν έχεις το φορτίο της κάθε πράξης σου
τίποτε δεν είναι ασήμαντο...

πως γίνεται;
γιατί εμπιστεύεσαι αυτό που έχει για ενδιαίτημα
τα λιμνάζοντα νερά του γνωστού;

μονάχα το καινούργιο σε εξελίσσει
μονάχα το μεγάλο σοκ σε διδάσκει

και το να μαθαίνεις
είναι κάτι που ίσως τελικά
δεν μαθαίνεται...D.P.

 

Σιγή…



 





Ημέρα γενέθλια, σιωπηλή
μάρτυρας τεμαχισμών στο διηνεκές
μάρτυρας κράματος ονείρων
και όψεων ερέβους
μάρτυρας τάφρων πρωινών
και νύχτιων λάμψεων
οδύνης
μόνο
γεννιέμαι ξανά
όμως αλλιώς
κάτω από έναν αστέρα φίλιο
μελαγχολικό
σαν αίνιγμα
εκτός απ’το δρεπάνι που συλλογίζομαι
εσύ
εκτός από τον Αύγουστο που πάντα
σκοτεινός θα είναι
εκτός από το ωραίο σου βλέμμα
που γενναιόδωρα ζεσταίνει
ό,τι ο Νόμος αφαιρεί
ώρα την ώρα
ως τη Μεγάλη που έρχεται Σιγή…D.P.

 

κορδέλες...

 

Τα λουλούδια έβγαιναν απ’τις κόγχες
στους σπασμένους τοίχους
απ’τις ρωγμές των τσιμεντένιων δρόμων
στις άδειες αυλές
στα βρόμικα πεζοδρόμια
είδα τη σκιά σου
νωχελικά να σέρνει το βήμα της
στο ανήλικο φως του πρωινού
και ρίγησα
καθώς συμβαίνει με τους αδαείς
που σπάνια συναντιούνται με τέτοια καθαρότητα
με τόση πυκνότητα ύλης
με τους φύλακες της άλλης όχθης
και σάρωνες
σιγά σιγά
όλες τις επιφάνειες
τους όγκους των σπιτιών
τους ελεύθερους χώρους
τα γυμνά κατώφλια
βήμα με βήμα
ερχόσουν
Κάποιες κορδέλες ροζ και άσπρες
έπαιζαν ακόμη στη δροσιά της νέας μέρας
έτρεχαν, έφευγαν, χάνονταν
μικρά παιχνίδια, στιγματισμένα πια
απ’το φορτίο της μνήμης
και τη λαχτάρα των παιδιών
και το βρυαρό τους γέλιο
άλλος κανείς
δεν σε υποδέχτηκε
άλλος
ψυχή
δεν βρέθηκε κοντά σου
και δεν υπήρχε
και η σκιά σου
αντάμωνε πια εκείνη του μεγάλου λόφου
στ’ακροσύνορα της πόλης
το’χες πει
πως κάποια μέρα θα ενωθείς με τον αρχαίο βράχο
και όλα θ’αλλάξουν
κάτω απ’την απέραντη αγκαλιά σου
κι όλα θ’ανθίσουν πάλι
κι εγώ με όσες ανάσες πια
μου είχαν απομείνει
σ’εκλιπαρούσα
να βιαστείς
για να λυγίσει ο ήλιος
το αμείλικτο φως του
που έψηνε τις ενοχές
πάνω στο σώμα
και αφυδάτωνε από ομορφιά
και ποίηση
ό,τι είχε αφήσει ανέγγιχτο ακόμα
ο χρόνος
κάποιο όνειρο ίσως
σαν τις χρωματιστές κορδέλες
ρετάλι
να παίζει ελεύθερο
εδώ κι εκεί
ένιωσα να με αγγίζει
και χαμογέλασα…
D.P.

 

Καλημέρα!

Ήταν μια ημέρα ζωντανή
είχε έναν ήλιο σύμμαχο
σου επέτρεπε
ν’ανοίξεις τα χέρια σου
και να τον αγκαλιάσεις
μπορούσες να χαμογελάς
χωρίς να σε διορθώνει
η φλέβα της νύχτας
χωρίς να σε αποθαρρύνει
το κρύο των δρόμων

έκλεισα τα μάτια μου
και σε επικαλέστηκα!
τα κύτταρά μου υποδέχονταν
κομμάτια πρωινού
μυρωδιές κι ανάσες
από καρδιές
από στόματα
από ερωτευμένα σώματα

και ψέλλιζα
ξανά και ξανά
τ’όνομά σου…

άνοιξα τα μάτια
κι ήσουν δίπλα μου!
φορούσες τον ήλιο
στο στήθος
και το χαμόγελό σου
μου κρατούσε το χέρι
σφιχτά

συντονίσαμε το βήμα μας
στην αυγινή αθανασία
και είπαμε απλά
καλημέρα!
D.P.

 

 


4000…

Έτρεξε αίμα αθώων
σε τούτη τη κοιλάδα
ανάμεσα στους κουρασμένους Μήδες
και στους ορεσίβιους της Βακτριανής
πρώτοι αφανίστηκαν
όσοι κλειστήκαν
σε μια χούφτα δόξας
το βλέμμα μου φτωχό
να κλέψει αθανασία
απ΄τα βότσαλα του Ευρώτα
απ’το νερό του Γρανικού
απ’τις γαλάζιες πέτρες
της Πύλης της Ιστάρ
αλλά δεν έχω μισθοφόρους στοχασμούς
και ισορροπώ αδέξια
ανάμεσα στο εκεί
που νικήθηκε
και στο εδώ
που ακόμα ξεχρεώνει τη νίκη…
κακώς το αρνούνται
τα ορφανά της τυχαιότητας
ο Μακεδόνας στρατηλάτης
δεν πέθανε ποτέ
ρέει στα βιβλία το πύο
απ’τις πληγές της σάρισας
και ασθμαίνει το γίγνεσθαι
καθώς
ό,τι κι αν λέμε
ο Κλείτος δεν σημάδεψε το κρανίο του βασιλιά
τη καρδιά
ή τη μελαγχολία του
να σκοτώσει θέλησε τον εαυτό του
που φιλοτέχνησε αλαζονικά
ανδρείους όνειρους
στην γη της Σαμαρκάνδης
και στην αποτυχία του
η μοίρα όλων μας
γράφτηκε για πάντα…
έτρεξε αίμα αθώων
σε τούτη την πλευρά του ήλιου
στέκομαι όρθιος
αναπνέω ακόμη
βλάσφημα επικαλούμαι από τους πρωτόπλαστους ήρωες
εγκώμια για τον Πάρη και την Τροία
λες και δικαιούμαι
να πλυθώ στον Σκάμανδρο
και να απαιτώ να γυρίσω στην πατρίδα
που πρώτος εγώ έχω προδώσει
ακέραιος
και διαφανής!
Μου χάρισε η Α-λήθεια
μια αιωνιότητα σιωπής
να δω
να κατανοήσω
να κλάψω
κι εγώ
ο γελοίος βανδοφόρος
του ερωτευμένου
ηρωικού
απόντα χρόνου
ακόμη νοσταλγώ
ακόμη περιμένω
θρηνώ ακόμη
και προσδοκώ
γυρνώντας άξαφνα
να δω στη πλάτη μου να ορθώνεται
όλη μου η αθωότητα
και τέσσερις χιλιετίες
να ξεσπάσουν
σαν βροχή
καταρρακτώδης
κι επιτέλους
να με ξεδιψάσουν!!D.P.

 

 



Κάποιος που περπάτησε
μέσα στους λαβύρινθους του είναι του...
Κάποιος που φιλοξένησε ένα ζώο απροστάτευτο
στο δωμάτιό του...
Κάποιος που άπλωσε το χέρι για να κρατήσει
και να κρατηθεί...
Κάποιος που ξόδεψε όλο του το βλέμμα για να σκεπάσει
ένα μοναχικό παιδί...
Κάποιος που δρόσισε τα χείλη με νερό
κάποιου απ’τους ληστές
πάνω στο σταυρό...
Κάποιος που κοιμήθηκε για μια αιωνιότητα σ’ένα παγκάκι
ανάμεσα στις φωνές των ανθρώπων
και τις ανάσες της νύχτας...
Κάποιος που δεν συκοφάντησε ποτέ
την τρυφερότητα...
Κάποιος που φοβήθηκε
που λεηλατήθηκε
που όλα τα αρνήθηκε…
μια μέρα θα συναντηθούμε
και θα έχει έναν ήλιο τόσο δυνατό
τόσο όμορφο
τόσο μεγάλο
που θα χαθούμε ολόκληροι στο φως του
και ακέραιοι
θα ξαπλώσουμε στη φωτιά του
και δεν θα μας καίει…D.P.

 

 



Μοιραστήκαμε τον κόσμο
σε μια δρασκελιά φωτός
σε μια νύχτια μέθη
αλλά ξένοι απομείναμε

Απόμερα

Στου πρωινού αστεριού
το ουράνιο πλήγμα
εμείς
Ανέπληκτοι …

Είχε λοιπόν
αποσώσει ένα δάσος από ανάσες το χαμόγελό σου

στο είπα
φεύγοντας μόνη
στερεώνεις μονάχα το κενό
κι είχε το βλέμμα σου τόση λαχτάρα
να βουτήξει στο Ένα
που βουβός το άπλωσα στο πρόσωπό μου
ακέραιο
να μην ραγίσει…

Μοιραστήκαμε το δέος
σε μια γουλιά σελήνης
κρατήσαμε στα χέρια μας το αιώνιο θαύμα
κι όμως
ανέκφραστοι χαρήκαμε

Στου βραδινού ναυαγισμένου ήλιου
την έκπληκτη αποδρομή
εμείς

Ανέκπληκτοι…D.P.

 

 



Πόσο αισθάνθηκα ότι μου λείπεις
όταν μου έλειψες πραγματικά…

καμιά φορά όταν με αγγίζουν τα μαλλιά σου
αισθάνομαι ότι θα εκραγώ

πόσο πολύ το αίμα απ’όλες τις λέξεις
απ’όλες τις ματιές
πόσο φτηνές όλες οι διαφυγές…

καμιά φορά όταν σε κλείνω στη σκέψη μου
αιμορραγώ

ένα απειροδιάστατο σύμπαν
ένα κεκοσμημένο όλον
που σε περιέχει
και το περιέχεις
η κάθε στιγμή προσμονής
ναι, η κάθε μια…

καμιά φορά όταν σε επικαλούμαι
με κλέβει τούτη η δόνηση της φωνής μου
και δεν ακούγομαι πια

αλλά σ’αγαπώ
με τον τρόπο που η ανάσα μου
να μοιάζει με σεντόνι
που σε τυλίγει απαλά…

και έμαθα αυτό να μου φτάνει…D.P.

 

 











Τι όμορφες εκείνες οι Κυριακές

και οι γιορτές

μεγάλες και άσπρες πάντα

και ακριβές



μεγάλες και λευκές



ακόμα λίγη απ’τη γεύση τους μένει

ακόμα

δεν ξεθώριασε τίποτε

ακόμα

δεν έδυσε ο σάρκινος ήλιος



τα βήματα

ακούγονται

στο διάδρομο τις νύχτες

στη σκάλα

στο κατώφλι

ακούγονται…



ακόμα

δεν συρρικνώθηκε ο εαυτός μου τόσο

που να μην σε περιέχει…D.P.