Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

 


Όπταις άμμε

Οι άνθρωποι συναντιούνται
με καρβουνιασμένα δάχτυλα
δίνουν χειραψίες
χωρίς αποτυπώματα
κι αποκεφαλίζουν τις ηδονές τους
σε γωνίες με παιδιά – αυταπάτες
σε γήπεδα με φοβίες – όχλους

…κλειστό είναι μάτια μου
το παράθυρο του πρώτου σου βλέμματος
αλλά έχεις ακόμα δροσιά στα χείλη
κι ας καίγεσαι απ’τον πόθο
να κάνεις τη σάρκα σώμα
και το σώμα να επιστρέψεις
ανέπαφο σε κείνο το βλέμμα…

…πυροβατείς στο ακρωτήρι
της κορεσμένης από ήλιους ελπίδας
κι έχεις στερεώματα
νανουρισμένα γλυκά
και υπέροχα
από τον αλητήριο άνεμο
που κάποιους άγνωστους
αιώνες πριν
σ’έφερε στο φως…

μην τους κοιτάς…

… οι άνθρωποι λιμοκτονούν
ταΐζοντας γενναιόδωρα
μονάχα ό,τι αφανίζει από μέσα τους
το αύριο…

εκείνοι σου μιλούν
εσύ μην τους μιλάς…D.P.

 

 

Τετρακτύες

Δεν θέλουμε το αχανές
αλλά το ευρύχωρο
σε μια ρυτίδα του Αιώνιου άραγε
δε χωράμε κι εμείς;
πρώτα το Εν
έπειτα το είδωλό του
οι αλυσιδωτές αντιδράσεις στο είναι
οδήγησαν την Άτη
στο θέατρο του κόσμου
κι αν ολόγυρα
η προσαρμογή στο μηδέν
ανασαίνει δηλητήριο
το αντίδοτο δεν είναι λοιπόν
εκείνο το άγγιγμα
που φοβήθηκες τόσο πολύ
κείνο το γέλιο
που σου στοίχισε μονάχα
ένα άδολο βλέμμα;
Δεν είμαστε οχήματα του Απόλυτου
αλλά αρνούμαστε τη συστολή του εφικτού
σε μια κουκίδα
κβαντικής ανυπαρξίας
οι 32 Δρόμοι, οι ιερές Τριάδες
οι Τετρακτύες, τα πεντάκτινα
τα στέμματα φωτιάς…
αν δραπετεύσεις ρίψασπις
από το σκήνωμα του Νου
το φρόνημα της σάρκας
θα σ’ εκδικείται αιώνια
κι αν σε ό,τι μας περιβάλλει
σαν άδειο κέλυφος
έρπει και απλώνεται
βδελυρή η χυδαιότητα
δεν φέρουμε εμείς τις εσθήτες του Ακέραιου
δεν εφελκύσαμε πνοές Φωτός
στα δώματα της Περσεφόνης;
Δεν είμαστε μηχανές
που θα πάψουν να οργώνουν το χρόνο
προσδοκώντας το αεικίνητο
αλλά πύρινες ψυχές
μοναχικών πολεμιστών
μοιάζουμε λες
με αφίλητα χείλη
που διψάνε τη δροσιά της Μελανής Μητέρας
κείνη την ιερή Νύχτα
που το φθαρτό στα στήθια της
θα βυζάξει αθανασία
και την επόμενη αυγή
ο σκεδαστής της Φλόγας
ο Χρόνος
ο εμπύρετος πόρνος
θα μας ξεδιψάσει
με το αίμα του Τίποτα…D.P.

 

Αφού σε προκαλούν τα στήθη μου θέλω τη λύσσα σου
θέλω να δω τα μάτια σου να βαραίνουν
τα μάγουλά σου να ρουφιόνται να χλομιάζουν
θέλω τα ανατριχιάσματά σου
θέλω ανάμεσα στα σκέλια μου να γενείς κομμάτια
πάνω στο καρπερό του κορμιού σου χώμα
οι πόθοι μου χωρίς ντροπή να εισακουστούνε.
Τα βίτσια των αντρών είναι η επικράτειά μου
οι πληγές τους τα γλυκίσματά μου
αγαπάω να μασώ τις χαμερπείς τους σκέψεις
γιατί η ασκήμια τους κάνει την ομορφιά μου.
(Τζόις Μανσούρ / Κραυγές, σπαράγματα, όρνια, εκδ. Άγρα)

 

Θέλω

Δεν μου ταιριάζουν οι φωνές
τα φουσκωμένα λόγια,
τα χέρια που ορθώνονται
σε πλαστικές κουβέντες.

Θέλω ουσία και καρδιά.
Θέλω φωτιά και δάκρυ.

Κ. Ευαγγελάτος

 

 


Ανεξίτηλη

στο πνεύμα εγγράφονται
οι μέρες της σιωπής
στο δέρμα απογράφονται
οι ιαχές της μοναξιάς
στη σάρκα αποτυπώνονται
όλες οι αιωνιότητες των στιγμών
και μένουν ανεξίτηλες…
στην καρδιά εν-τυπώνονται
οι δωρεές του Ανθρώπου
στην ψυχή εγγλύφονται
οι αναρίθμητες περπατησιές του Χρόνου
στο δέρμα μελανώνονται
οι βάναυσες αλλοιώσεις του στοχασμού
στη σάρκα απολιθώνονται
οι παράξενες ιδιοτροπίες του Αχανούς
και μένουν ανεξίτηλες…
στα δάχτυλα ανασαίνουν
οι κρυφές γεωμετρίες του πόνου
στα μάτια αναρριχώνται
οι φωτεινές νύχτες
και οι σκοτεινές ημέρες
της εγκατιαίας πείνας για κατάκτηση
στο δέρμα
εκδιπλώνεται
η αρχέγονη ανάγκη
να συνυπάρχεις
στη σάρκα
γεννιέται
και στους μυστικούς της δρόμους
σαν κυτταρικός ποταμός
διακλαδώνεται
η απόκρυφη
και μαγική
και ανεξήγητη εντελέχεια

να δι-υπάρχεις…
και μένει ανεξίτηλη…
D.P.

 

 



Στην αίθουσα αυτή
τη μεγάλη
την πιο μεγάλη απ’το δικό τους στερέωμα
με τα βρώμικα καλοριφέρ να δουλεύουν στο φουλ
και με το σαπισμένο πιάνο
να έχει αρπαχτεί απ’τη λήθη τόσο δυνατά
που να μην μοιάζει πια
παρά με ένα κασόνι με παράξενο σχήμα…

τους άκουσα να συνομιλούν
-εδώ σου λέω, εδώ με βλέπω να γερνάω…
-σώπα, μην λες τέτοια λόγια…

Σ’αυτή την αίθουσα
την απέραντη
με την γεωμετρική της κανονικότητα
τόσο επί τόσο
χωρίς σπασίματα και αρχιτεκτονικές ευελιξίες
χωρίς υποστυλώματα στη μέση
χωρίς κρυφές γωνιές
αλλά με το φως να πεθαίνει στους τοίχους
και τους ανθρώπους να κοιτάζουν το φως

τους άκουσα να ανασαίνουν
-εδώ μέσα θα πεθάνουμε σου λέω… το ξέρω…
-μου μιλάς κι εγώ ακούω… πες μου όμως άλλα…
-δεν έχω άλλα… εδώ μέσα μονάχα ο θάνατος δεν παίρνει φάρμακα…

Σ’αυτή την αίθουσα
την τόσο μεγάλη
με τις φθαρμένες, άσχημες κουρτίνες
να κατεβαίνουν σα θυμωμένες Άρπυιες
και να ορμάνε στις ψυχές
και με τις ώρες

να μην περνάνε
να μην κυλάνε

τους άκουσα να σιωπούν…

εδώ μέσα
μονάχα ο θάνατος
δεν παίρνει φάρμακα…
D.P.

 

 

Αθέατος

Λέω καμιά φορά
τι καλύτερα που θα ήταν
να μην με αγγίζουν
των φώτων οι ανταύγειες
και κρυμμένος να είμαι
σε σκιές και αθέατος…

Σκέφτομαι καμιά φορά
πόσο καλύτερα θα ήταν
αν δεν έκλαιγα όταν σκέφτομαι
πόση θλίψη περιέχει
και ο πιο στενός δρόμος
το πιο μικρό σπίτι
η πιο μικρή καρδιά…

Λέω καμιά φορά
πόσο πιο όμορφα θα ένιωθα
αν ήσυχος κοιμόμουν
που η μέρα πέρασε
χωρίς να τραυματίσει εμένα
χωρίς εμένα να σκοτώσει
κι αύριο αν είμαι τυχερός
θα έρθω αλώβητος πάλι πίσω…

Κι ύστερα σκέφτομαι πάλι
πως κάθε τι που τραυματίζει εσένα
πονάει κι εμένα
κάθε τι που εσένα ματώνει
ανοίγει μια πληγή και σε μένα
κάθε τι που εσένα κάνει ευτυχισμένη
ομορφαίνει τον κόσμο ολόκληρο
και μαζί του κι εμένα
και πετάω το σεντόνι από πάνω μου
και βγαίνω στους δρόμους του πρωινού
και λέω
ευλογήθηκα να είμαι ένα κομμάτι από σένα
ευλογήθηκα να είμαι ένα δάκρυ δικό σου
κι ευτυχία είναι να ξέρω
πως προσεύχεσαι ακόμα για μένα…D.P.

 

Δεν μπόρεσα να αντισταθώ...    

 

Από μια γάτα που ’σκισε στα δυο τη νύχτα προσπαθούσα να δημιουργήσω ένα μυστήριο. Βούλιαξα όμως στις νυχτερινές μου διηγήσεις, γιατί έρχονται ώρες που δεν έχεις άλλον τρόπο να υπάρχεις.
Άλλοτε πάλι χάνομαι μέσα στις καταιγίδες μιας φανταστικής αγάπης, με φιλιά φωτιάς κι άγρια λόγια σαν αποτρόπαια εγκλήματα που βγαίνουν από τα έγκατα της ιστορίας.
Θέλω να με πιστέψετε, χρόνια τώρα γυρεύω ένα μυστικό, κάτι σαν έκπληξη που θ’ αλλάξει τη ζωή μας. Όπως κι εσείς, ερωτευμένοι με το απροσδόκητο, νιώθετε τόσο ανάλαφροι καμιά φορά που φοβάστε μήπως σας σηκώσει ένα μαϊστράλι.
Υπάρχουν τέτοιες στιγμές που ανθίζει το απρόοπτο, όπως στην τελευταία σελίδα ενός μυθιστορήματος, όταν η ηρωίδα, αντί να αυτοκτονήσει, μετανοεί και κλείνεται σε μοναστήρι ή παίρνει την απόφαση της λησμονιάς ή γίνεται μια πορεία χαμένη μες στη νύχτα.
Το ξέρω, είναι δύσκολη η απόφαση της λησμονιάς, όμως ας λείπουν οι μεγάλες παρεκβάσεις κι ας γυρίσουμε ξανά στην αρχική μας ιστορία, τη νύχτα που αφήσαμε την Τροία μέσα σε φλόγες και καπνούς, τις οιμωγές των πληγωμένων
— κι ωστόσο, ό,τι αφήναμε πίσω μας ωχριούσε μπροστά σ’ αυτά που μας περίμεναν.

Σπύρος Τσακνιάς

 

████████████████████████████████████████
████████████████████████████████████████
██████▀░░░░░░░░▀████████▀▀░░░░░░░▀██████
████▀░░░░░░░░░░░░▀████▀░░░░░░░░░░░░▀████
██▀░░░░░░░░░░░░░░░░▀▀░░░░░░░░░░░░░░░░▀██
██░░░░░░░░░░░░░░░░░░░▄▄░░░░░░░░░░░░░░░██
██░░░░░░░░░░░░░░░░░░█░█░░░░░░░░░░░░░░░██
██░░░░░░░░░░░░░░░░░▄▀░█░░░░░░░░░░░░░░░██
██░░░░Ζαιούντεν █▄▄▄▀░░▀▀▀▀▄░░░░░░░░░░░░░██
██▄░░░░░░░░░████░░░░░░░░░░█░░░░░░░░░░▄██
███▄░░░░Ράους████░░░░░░░░░░█░░░░░░░░▄████
██████▄░░░░░████▄▄▄░░░░░░░█░░░░░░▄██████
████████▄░░░▀▀▀▀░░░▀▀▀▀▀▀▀░░░░░▄████████
██████████▄░░░░░░░░░░░░░░░░░░▄██████████
████████████▄░░░░░░░░░░░░░░▄████████████
██████████████▄░░░░░░░░░░▄██████████████
████████████████▄░░░░░░▄████████████████
██████████████████▄▄▄▄██████████████████
████████████████████████████████████████
████████████████████████████████████████



Zαίοι
Zαίοι μπροστά μου
Ζαίοι στα δεξιά
Ζαίοι και αριστερά


Ζαίοι
Ζαίοι στο δρόμο
Ζαίοι επάνω ψηλά
Ζαίοι και χαμηλά


Ζαίοι. Μ'έχουν ζώσει,
Ζαίοι. Μ'έχουν πριζώσει.
Ζαίοι... Η Λύση, είναι απλή.
Ζαίοι ναι είναι Τελική.


Ζαίοι
Ζαίοι χαρμολύπη
Ζαίοι σβήνει Ήλιος
Ζαίοι φέγγει δακτύλιος

 

 



Έγκαυμα

ήταν το βήμα σου ήσυχο
στη ράχη της γης
κανείς δεν σε άκουσε να περπατάς
να μιλάς
ή να σωπαίνεις…
μα εγώ σε θυμάμαι
τόσο έντονα
όσο το σφυροκόπημα του αίματος
στις φλέβες μου
κι ακόμα νοιάζομαι για σένα

εάν ο ήλιος έσκυβε μια μέρα
πάνω απ’τη λησμονιά του ανθρώπου
θα του έδινα το χέρι μου
θα τον κοιτούσα ολόισια στα μάτια
ώσπου να τυφλωθώ…

χωρίς αισθήσεις
παύουν και τα ερωτήματα

μέσα στο αιώνιο έγκαυμα
σε χώρεσε ο πόνος
και σκιρτάς μονάχα πια
όταν πλένω στο νερό τις νύχτες
τις καμένες ανάσες
των φιλιών σου…D.P.