Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Μαίανδροι

Μ’ έφερε η περπατησιά μου
στους δρόμους τούτης της πόλης
με τους ακίνητους ανθρώπους
με τον άδειο χρόνο στα πεζοδρόμια
με τις πληγές όλων όσων δεν γνώρισα ποτέ
να στάζουν αλήθεια


και μοιάζει
να είναι το σπίτι μου

περπάτησα πολύ
χαμένος σε λαβυρίνθους ήχων
σε μαιάνδρους χρόνου
πέρασα πύλες αθέατες
και διάβηκα πόρτες μυστικές
κάποτε
έξω από κείνο το γνώριμο σπίτι
διέκρινα τη φιγούρα ενός νέου
αναμαλλιασμένου
νευρικού
να περιμένει κάτι
έτσι μου φάνηκε

κάτι να περιμένει…

θέλω να δω το βλέμμα του
μου μοιάζει οικείος
θέλω να δω τα χέρια του
το πώς φυσάει ο άνεμος
στα άναρχα μαλλιά του
έχει στα μάτια του
ένα περίεργο φως
φτιαγμένο από σκοτάδι
κι ένα χαμόγελο πικρό
φτιαγμένο από ανάσες
άλλων εποχών

και ύστερα τον βλέπω πάλι
στις φαρδιές σκάλες
μαζί με φοιτητές
σκιές ονείρων
άσαρκες, θαμπές

μα τώρα θέλω
της καρδιάς του το βλέμμα να δω
το χτύπο από τις αρτηρίες του
που αιματώνουν ένα ψυχισμό
από λέξεις σκέλεθρα
και οράματα φωτιάς
τον ξέρω καλά αυτό τον νέο
φοράει τα νιάτα του
σαν πανωφόρι δανεικό
και η δροσιά του πρωινού
ίσα που φτάνει στη ψυχή του
μα έχει στα χείλη ακόμη κείνη τη γεύση
της αναμονής
έτσι θυμάμαι
περιμένει

πάντοτε
κάτι περιμένει…

τον βλέπω πάλι
έξω από κείνο το δωμάτιο νοσοκομείου
με το νεκρό βηματισμό
ενός ανθρώπου σε αγωνία
το τσιγάρο δεν φεύγει από τα δάχτυλα
ο καπνός δεν φεύγει από τα στήθια

νομίζω πως ξέρω τι θέλω να του πω
όμως δεν θα μ’ακούσει
αυτή η νύχτα
δεν θα ξημερώσει
αναίμακτα
μα είμαι αρπαγμένος
απ΄την ασφάλεια του χτες
και τον αφήνω
στη σιωπή του
να σκέφτεται πως θα κυλήσει άλλο ένα λεπτό
αιωνιότητας
να περιμένει


πάντοτε
να περιμένει…

κι είμαι ξαφνικά εδώ
τον ανταμώνω πάλι
πίσω από κείνο το γραφείο
γκριζάραν κιόλας τα μαλλιά του
σκάφτηκε το μέτωπο
από φλύκταινες ελπίδες
ρημάχτηκε το ευγενικό του πρόσωπο
από φωνές αιώνων
από ουρλιαχτά φρενών
και κλείνει βλέπω
τ’ αυτιά του
παλεύει
προσπαθεί
να κλέψει την ελάχιστη ακεραιότητα
που δεν θα απορρίψει σαν ξένο μόσχευμα
το είναι του

μην τους ακούς!
κλείσε τ’αυτιά σου


μην τους ακούς!
αυτό που περιμένεις
σαρκώθηκε στο σήμερα
και πέθανε στο χθες!

αυτό που περιμένεις
ένα χαμόγελο ορφανό

αυτό που περιμένεις
ένας σβώλος χώμα
μια χούφτα προσευχές
και το φιλί της
όταν σ’ αποχαιρετούσε!

Μην τους ακούς!

Φυλάξου!
Πρόσεξε!
έχιδνες τύψεις
πόρνες ενοχές
σφάλισ’τα μάτια σου
τυφλώσου!

Άντεξε
ανάσανε
πάρε τις λέξεις
ήλιο αρματώσου!
κι ένα λευκό χαμόγελο

και κοίτα με ξανά…D.P.

 

"Εκεί όπου οι αναπνοές μας συντονίστηκαν
Στον βρυχηθμό των εμβολίων

Εκεί οι αναπνοές ασθμαίνοντας
Τα σώματα που έτρεχαν μπροστά τους
Τρέξανε
Για να προλάβουν

Ξύπνιοι συναντηθήκαμε εκεί
Για μια στιγμή ολότελα άδειοι "

Χατζόπουλος Θανάσης

 

 


4000…

Έτρεξε αίμα αθώων
σε τούτη τη κοιλάδα
ανάμεσα στους κουρασμένους Μήδες
και στους ορεσίβιους της Βακτριανής
πρώτοι αφανίστηκαν
όσοι κλειστήκαν
σε μια χούφτα δόξας
το βλέμμα μου φτωχό
να κλέψει αθανασία
απ΄τα βότσαλα του Ευρώτα
απ’το νερό του Γρανικού
απ’τις γαλάζιες πέτρες
της Πύλης της Ιστάρ
αλλά δεν έχω μισθοφόρους στοχασμούς
και ισορροπώ αδέξια
ανάμεσα στο εκεί
που νικήθηκε
και στο εδώ
που ακόμα ξεχρεώνει τη νίκη…
κακώς το αρνούνται
τα ορφανά της τυχαιότητας
ο Μακεδόνας στρατηλάτης
δεν πέθανε ποτέ
ρέει στα βιβλία το πύο
απ’τις πληγές της σάρισας
και ασθμαίνει το γίγνεσθαι
καθώς
ό,τι κι αν λέμε
ο Κλείτος δεν σημάδεψε το κρανίο του βασιλιά
τη καρδιά
ή τη μελαγχολία του
να σκοτώσει θέλησε τον εαυτό του
που φιλοτέχνησε αλαζονικά
ανδρείους όνειρους
στην γη της Σαμαρκάνδης
και στην αποτυχία του
η μοίρα όλων μας
γράφτηκε για πάντα…
έτρεξε αίμα αθώων
σε τούτη την πλευρά του ήλιου
στέκομαι όρθιος
αναπνέω ακόμη
βλάσφημα επικαλούμαι από τους πρωτόπλαστους ήρωες
εγκώμια για τον Πάρη και την Τροία
λες και δικαιούμαι
να πλυθώ στον Σκάμανδρο
και να απαιτώ να γυρίσω στην πατρίδα
που πρώτος εγώ έχω προδώσει
ακέραιος
και διαφανής!
Μου χάρισε η Α-λήθεια
μια αιωνιότητα σιωπής
να δω
να κατανοήσω
να κλάψω
κι εγώ
ο γελοίος βανδοφόρος
του ερωτευμένου
ηρωικού
απόντα χρόνου
ακόμη νοσταλγώ
ακόμη περιμένω
θρηνώ ακόμη
και προσδοκώ
γυρνώντας άξαφνα
να δω στη πλάτη μου να ορθώνεται
όλη μου η αθωότητα
και τέσσερις χιλιετίες
να ξεσπάσουν
σαν βροχή
καταρρακτώδης
κι επιτέλους
να με ξεδιψάσουν!!D.P.

 

αίσθηση…

σου είπα
μην αλλοιώνεις τη σιωπή
απόλαυσέ την
όσο διαρκεί
μην την λερώνεις
με σταυροφόρες σκέψεις
μη την διασπάς…
μου είπες
η σιωπή μοιάζει
με σεντόνι
φτιαγμένο από αγκάθια
έξω
στο ψύχος του κόσμου
εσύ γυμνός
πρέπει να την φορέσεις
πληγώνεσαι
ματώνεις
αλλά δεν έχεις άλλον εαυτό
κι αν το’θελες
να ακυρώσεις…
σου είπα
έχεις το χέρι
έχεις την αφή
ένα ρίγος αρκεί
να σε μεταμορφώσει
αν είναι παιδί του Απείρου
έτσι δεν είναι;
μου είπες
άσε τις λέξεις
να ανδρώνονται ακέραιες
στη κάθε αυγή
θα έχεις εμένα
θα έχεις το χρόνο
θα έχεις τη στιγμή
άσε τις μέρες
ηλιόλουστες
μεθυστικές
άσε τις φλόγες
από τα δάνεια βράδια
να σε τυλίγουν
άσε τα σώματα
να μας γνωρίσουν τη νύχτα
την αίσθηση άσε
αυτή
την τελευταία
πριν αποχωριστούμε
να μιλά για μας…D.P.

 

The darkling Thrush

I leant upon a coppice gate
When Frost was spectre-grey,
And Winter's dregs made desolate
The weakening eye of day.
The tangled bine-stems scored the sky
Like strings of broken lyres,
And all mankind that haunted nigh
Had sought their household fires.

The land's sharp features seemed to be
The Century's corpse outleant,
His crypt the cloudy canopy,
The wind his death-lament.
The ancient pulse of germ and birth
Was shrunken hard and dry,
And every spirit upon earth
Seemed fervourless as I.

At once a voice arose among
The bleak twigs overhead
In a full-hearted evensong
Of joy illimited;
An aged thrush, frail, gaunt, and small,
In blast-beruffled plume,
Had chosen thus to fling his soul
Upon the growing gloom.

So little cause for carolings
Of such ecstatic sound
Was written on terrestrial things
Afar or nigh around,
That I could think there trembled through
His happy good-night air
Some blessed Hope, whereof he knew
And I was unaware.

Τόμας Χάρντυ.

 

Cohen...a thousand kisses deep...



το ποιητικό κομμάτι που συμπληρώνεται και με το τραγούδι...

 

Μαθαίνω…

Ο κόσμος
έχει ένα αλμυρό χαμόγελο
σαν όστρακο πάνω στην αρχαία πέτρα
και μια ρυτίδα από έρωτα
που κρυώνει στο χρόνο
με ρωτάει στο χθες ο άγνωστος άνθρωπος
ποιο τίμημα έχει η αναλγησία
και’γω δεν ξέρω να κοιτάξω το στερέωμα
παρά μονάχα να σιωπώ…

η θάλασσα
έχει το χρώμα του οινοπνεύματος
και την οσμή του πένθους
με ρωτάει στο σήμερα
ο άγνωστος θεός
ποια γεύση έχει η αθανασία
και’γω δεν ξέρω να διαβάσω τον πόνο
κι έτσι σιωπώ…

έχει ο ουρανός
το χρώμα της νεκρής φωτιάς
και τη στυφή ανάσα του αιώνιου
με ρωτάει στο αύριο
ο άγνωστος εγώ
ποιο είναι το αίμα της ελπίδας
και’γω δεν ξέρω να κρύψω
τα δάκρυα που πικραίνουν τα χείλη
κι έτσι
μαθαίνω πως είναι πάντα να σιωπώ…D.P.

 

 


Πέπλο…

Ο δρόμος αυτός
έμοιαζε με παγωμένο σώμα
πάνω του ξεκουραζόταν
ολόκληρος ο εφηβικός μου ήλιος
τα βλέφαρα είχαν στερεωθεί
σπλαχνικά
σε μια γωνία φιλόξενη
τα χείλη ζωγράφιζαν την προσδοκία
και τα δάχτυλα έδειχναν
στο μόνο που κυοφορεί το Εν
το αλλιώς...

ρίγος…

το ρίγος των χιλίων αιώνων
που ο Άχρονος εισπνέει το σκοτάδι του
μέχρι να το εκπνεύσει πάλι
σάρκινο φως…

περπατούσα μόνος
σε μια απέραντη ολάνθιστη θάλασσα
ακόμη δεν είχες φανεί
κρυβόσουν πίσω από τις αγκύλες του νου
περίμενες
το βήμα μου να γίνει δίψα για έρωτα
το βλέμμα μου
να γίνει χορός ερωτικός
το αίμα μου
να κοχλάσει από τον πυρετό
και είχες δυο μάτια λόγχες
και με κοιτούσες…

αυτός ο δρόμος
μοιάζει με το πέπλο της Ίσιδας
αργολικνίζεται στο σούρουπο της κατάβασης
υπόσχεται την αποκάλυψη
υπόσχεται την χιλιοπόθητη ένωση
με κείνο το άγγιγμα
που απελευθερώνει
που μαχαιρώνει
που λυτρώνει…

ρίγος…

το ρίγος των μυρίων αιώνων
που ο Άνθρωπος
ο γιος του Ανθρώπου
αποποιείται το απρόσιτο
και σαρκώνεται
φιλόδοξα
και λάγνα
στο δέμας του φθαρτού
στο σπέρμα του θνητού
ενηλικιώνεται…

ήρθες
μου κράτησες το χέρι σφιχτά
χαμογελούσες
δεν είπες τίποτα
δεν σπατάλησες σε λέξεις
τούτο που βιώνεται
μονάχα στη σιωπή του Ιερού

και στο αρχαίο

ρίγος…D.P.

 

" Respecte le mystère.
Que tes yeux ne se laissent pas aller à la convoitise.
La Nature-Sphinx, chose monstrueuse,
Te terrifiera avec ses innombrables seins.

Ne cherche pas d'initiation secrète.
Sous le voile, laisse ce qui est figé.
Si tu veux vivre, pauvre fou,
Regarde seulement derrière toi vers l'espace libre.

Si tu réussis à ce que ton intuition
Pénètre d'abord à l'intérieur,
Puis revienne à l'extérieur,
Alors tu seras instruit de la meilleure manière."

----------------------------------------------------------------------------------------------------

"Σεβάσου το μυστήριο.
Τα μάτια σου μην αφεθούν στην επιθυμία.
Η Φύση-Σφίγγα, πράγμα τερατώδες,
Θα σε τρομάξει με τα αμέτρητα στήθη της.

Μην αναζητάς μυστική μύηση.
Κάτω από το πέπλο, άφησε ό,τι είναι άκαμπτο.
Αν θες να ζήσεις, φτωχέ ανόητε,
Κύττα μόνο πίσω σου προς τον ανοιχτό χώρο.

Αν καταφέρεις αυτό που η διαίσθησή σου
Διεισδύει πρώτα στο εσωτερικό,
Κατόπιν επιστρέφει στο εξωτερικό,
Τότε θα εκπαιδευτείς με τον καλλίτερο τρόπο."

Goethe, "Génie dévoilant le buste de la Nature", απόδοση στα Γαλλικά: P.Hadot, απόδοση στα Ελληνικά: de7

 

 






Time illusion

Victoria Ivanova



Αντιπραγματισμός



Δεν ήξερα πως χρειαζόταν

να κάνω αυτό το μεγάλο διασκελισμό

για να μετακινηθώ αυτό το λίγο

μια τόσο δα μικρή περιοχούλα γης

αυτή περπάτησα


πόσο περίεργα σε αποζημιώνει ο χρόνος

εσύ του δίνεις όλα σου τα όνειρα

κι αυτός σου επιστρέφει

ένα κομμάτι γης


και τη στιγμή που σκύβεις

να γευτείς το χάλκινό της χρώμα

κλείνουν τα μάτια

και είσαι πάλι δώδεκα χρονών


και αγέραστος…

 

Ποιο χαραγμένο σκοτάδι και ποια ραγισμένη σιωπή χωράνε μέσα τους τον ερχομό σου;


Ποια φουρτουνιασμένη θάλασσα και ποιος ξαφνικός κεραυνός κάνουν ανάγλυφη τη μορφή σου στον ορίζοντα;

Πότε στ αλήθεια χαράζει ; Όταν σε βλέπω ή όταν σε σκέφτομαι;

Πόσες σταγόνες θάλασσα φέραν στα ματια δάκρυα χαράς και λύπης;

Πόσες κουκκίδες στο χάρτη χρειάστηκε να ταξιδέψεις για να ανήκεις κάπου;

Πόσες φορές το εγκώμιο σου έπλεξα και πόσες σε απομυθοποίησα;

Πότε πλημμύριζες από ζωή; τώρα ή πάντα ;

Πόσες φορές διαιρείται η αγάπη με την πραγματικότητα;

Ποια ανοιξιάτικη αυγή μονομαχεί η αγάπη με την ευθύνη;

Σε ποιο ποτισμένο απο δάκρυα μαντήλι είναι κεντημένη η λέξη «προχώρα»;

 

Facing It


My black face fades,

hiding inside the black granite.

I said I wouldn't

dammit: No tears.

I'm stone. I'm flesh.

My clouded reflection eyes me

like a bird of prey, the profile of night

slanted against morning. I turn

this way—the stone lets me go.

I turn that way—I'm inside

the Vietnam Veterans Memorial

again, depending on the light

to make a difference.

I go down the 58,022 names,

half-expecting to find

my own in letters like smoke.

I touch the name Andrew Johnson;

I see the booby trap's white flash.

Names shimmer on a woman's blouse

but when she walks away

the names stay on the wall.

Brushstrokes flash, a red bird's

wings cutting across my stare.

The sky. A plane in the sky.

A white vet's image floats

closer to me, then his pale eyes

look through mine. I'm a window.

He's lost his right arm

inside the stone. In the black mirror

a woman’s trying to erase names:

No, she's brushing a boy's hair


Yusef Komunyakaa