Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Υποψιάζομαι τα πάντα
ακόμα και τ' αφάνταστα
και τ' αηδιαστικά.
Επιτέλους ο εξευτελισμός μου
θα πάρει άλλο νόημα.

Μαρία Λαϊνά

 

Ποιήματα

“Όσο σε λατρεύω τόσο διαφθείρεσαι,
κάτι ξέραν οι αρχαίοι που λάτρευαν αγάλματα”.

---

“Τώρα που βρήκα πια μιαν αγκαλιά,
καλύτερη κι απ' ό,τι λαχταρούσα,
τώρα που μου 'ρθαν όλα όπως τα 'θελα
κι αρχίζω να βολεύομαι μες στην κρυφή χαρά μου,
νιώθω πως κάτι μέσα μου σαπίζει.”

( Ντίνος Χριστιανόπουλος )

 

Πάψετε πια

Πάψετε πια να εκπέμπετε το σήμα του κινδύνου,
τους γόους της υστερικής σειρήνας σταματήστε,
κι αφήστε το πηδάλιο στης τρικυμίας τα χέρια!
Το πιο φριχτό ναυάγιο θα ήταν να σωθούμε!

Τι; Πάλι να γυρίσουμε στην βαρετήν Ιθάκη,
στις μίζερες τις έγνοιες μας και τις φτηνές χαρές μας,
και στην πιστή τη σύντροφο, που σαν ιστόν αράχνης
ύφαινε την αγάπη της γύρω από τη ζωή μας;

Πάλι να ξέρουμε από πριν το αύριο τι θα ‘ναι
και να μη νοιώθουμε καμιά λαχτάρα ν’ ανατείλει;
Πάλι σαν τους ανήλιαστους καρπούς, που μαραζώνουν
και πέφτουν σάπιοι καταγής, να μοιάζουν τα όνειρα μας;

Η τόλμη αφού μας έλλειψε – και θα μας λείπει πάντα! -
να βγούμε μόνοι απ’ τη στενή και τη στρωτή μας κοίτη,
κ’ ελεύθεροι, σαν άνθρωποι στη χαραυγή του κόσμου,
τους άγνωστους να πάρουμε και τους μεγάλους δρόμους

μ’ ανάλαφρη περπατησιά σαν του πουλιού στο χώμα
και την ψυχή μας ριγηλή σα φυλλωσιά στην αύρα,
τουλάχιστο ας μη χάσουμε την ευκαιρία τώρα
το παίγνιο να γίνουμε των άγριων των κυμάτων -

κι όπου το φέρει! Ως πλόκαμοι μπορούν να μας τραβήξουν
τα κύματα της θάλασσας τα σκοτεινά τα βάθη,
μα και μπορούν στη φόρα τους να μας σηκώσουν τόσο
ψηλά, που με το μέτωπο ν’ αγγίξουμε τ’ αστέρια!..

( Κώστας Ουράνης )

 

Η πόλη που γεννήθηκα

Αγγίζω τους τοίχους των σπιτιών
δεν αποκρίνεται κανείς.
Βρέθηκα σε μια πόλη δίχως όνομα.
Ψάχνω τον ουρανό να βρω το στίγμα της
και με τυφλώνουν ρεκλάμες.
Η πόλη που γεννήθηκα
είχε δυο απλές συντεταγμένες.
Βόρειο πλάτος, αίμα.
Βόρειο μήκος, θάνατο.

( Τίτος Πατρίκιος )

 

Μια ζωή ματαιόδοξοι

Το κακό με τους ανθρώπους
είναι ότι θυσιάζουν τη ζωή τους
για να πετύχουν άχρηστα πράγματα,
ενώ θα μπορούσαν να τα ζήσουν με τη φαντασία τους.
Όμως, δυστυχώς,
οι πιο πολλοί άνθρωποι τα όνειρα τους
δεν τα κάνουν για να χαρούνε το άρωμα τους,
αλλά για να μπούνε στο μάτι των άλλων,
να τους ζηλέψουν η να τους καμαρώσουν οι άλλοι,
μια ζωή ματαιόδοξοι,
ακόμη και στα όνειρά τους

( Χρόνης Μίσσιος )

 

Αδέσποτα σκυλιά

Η πίκρα στο στόμα το πρωί
δεν έχει να κάνει με τσιγάρα
και χθεσινοβραδινά μεθύσια.
Χρόνος προδομένος είναι,
που αργά και σταθερά
μου σφίγγει το λαρύγγι

Τ' αδέσποτα σκυλιά κείτονται ψόφια
πάνω στο λεπτό παγωμένο δέρμα της λίμνης.
Ονειρεύονται τη θάλασσα
κι ευτυχώς ευτυχώς ευτυχώς
κανείς πια δεν μπορεί
να τα ξυπνήσει

( Γιάννης Αγγελάκας )

 

Εξομολόγηση

Τρέφομαι με τηλεοπτικά προγράμματα.
Φορτίζω την καρδιά μου κάθε μέρα.
Οι μπαταρίες πια έγιναν τόσο απαραίτητες, όσο ποτέ δεν υπήρξαν τα οράματα.
Περνάω το χρόνο μου διαβάζοντας e-mail -η ποίηση είναι εξαιρετικά επώδυνη.
Ξεχνάω συνεχώς το password της συνείδησης μου.
Χρειάζομαι τις καταστροφές οπωσδήποτε. Να θυμάμαι ότι είμαι ζωντανή…
Δοξάζω το πλαστικό και το νίκελ, τα κινητά τηλέφωνα και τους σταρ ανεξαιρέτως.
Δεν φαντάζομαι χρόνο χωρίς καλώδια. Πώς να περάσει μια νύχτα στο σκοτάδι;
Έχω εικονικό σπίτι, εικονικά ζωάκια, εικονικούς φίλους κι εικονικό σεξ. Όλο τον κόσμο σε ένα πληκτρολόγιο.
Θα ‘θελα να ταξιδεύω αλλά είναι τόσο τρομακτικό, να κουβαλάς παντού μόνο τον εαυτό σου.
Δεν θέλω ν’ απαντήσω σ’ άλλες ερωτήσεις. Απαιτώ την τετράγωνη λογική.
Να μην ακούω πια, για τις σκουριές των δακρύων και για τους ιριδισμούς των νυσταγμένων τρένων.
Η γενιά μου είναι κουρασμένη. Από αναλύσεις, εξηγήσεις, ιδεολογίες, επαναστάσεις, ετεροπροσδιορισμούς και μισαλλοδοξίες.
Κουρασμένη απ’ τα ερωτικά τραγούδια, τις φοβίες, τον αριβισμό και τα πυροτεχνήματα.
Δεν ξέρουμε πως καίει η χαρά το νου και πως σπαράζει η ψυχή στην ωραιότητα.
Απ’ όλα τα χρώματα μας άφησαν το γκρίζο, μα ένα κόκκινο στοιχειώνει τα όνειρα μας.
Λένε πως αυτομόλησε ο Θεός αλλά εγώ πιστεύω σε μιαν Έξοδο Κινδύνου.

( Αικατερίνη Τεμπέλη )

 

Τώρα πια δεν εξηγώ

Ρώτησε κάποιος κάποτε. Παλάβωσες Νικόλα;
Γυρίζεις γύρω-γύρω τ’ άγαλμα της πλατείας κι επιταχύνεις το ρυθμό κι έχουν περάσει ώρες;
Εγώ απάντησα τότε αυτά: Όλοι, ο καθένας, η καθεμιά κάνετε κύκλους παρ’ όλο που πάτε ευθεία.
Γυρίζετε σα σβούρες και δε παίρνετε χαμπάρι.
Προκειμένου να κάνω κύκλους εγώ μπαίνω μέσα στον κύκλο και τον αντιμετωπίζω.
Παρ’ όλο που βρίσκομαι ακόμα στην περιφέρεια, θα φτάσω και στο κέντρο.
Πάντως το θυμάμαι. Είχα απαντήσει.
Μίλαγα ακόμα με τους ανθρώπους.
Τώρα πια δεν εξηγώ. Το 'χω σταματήσει.

( Νικόλας Άσιμος )

 

Τα ψέματα έρπουν

Κι όταν οι ώρες αλήθειες δανείζουν
τα ψέματα έρπουν
με αιχμάλωτες αισθήσεις
ξεγελώντας αισθήματα που κατατέθηκαν
σε στιγμές ειλικρίνειας.

Ξεστρατισμένοι πόθοι συλλαμβάνονται
από ναυαγούς στα όρια μιας άσβηστης θάλασσας
που ταλαντεύονται πάνω σε κύματα
ασελγούν ως κατάδικοι
στο προσκύνημα της μνήμης
θυσιάζοντας τραγικά απομεινάρια λέξεων
για να συντηρούν τα συντρίμμια
μιας φλόγας που έσβησε.
Ποια δεν υπάρχουν ερμηνείες
που να χωρούν ευρήματα νοσταλγίας
σε απολιθωμένες ελπίδες,
σπαρακτικά θρηνούν
συνθλίβουν την απουσία
στα υποσχεμένα χρονοδιαγράμματα της παρουσίας
πνιγμένης σε λυγμούς αναμονής.

Αργεί ακόμα να φανεί στον ορίζοντα
το αθέατο κατάρτι της προσδοκίας
μιας τρικυμισμένης γαλήνης
αμετανόητων εραστών
που κάποτε πίστεψαν
πως πολύ αγαπήθηκαν στις κατεδαφίσεις
μονομερών κι ανεκπλήρωτων αποφάσεων
στα θυσιαστήρια της απελπισίας...

( Σοφία Στρέζου )

 

Άτιτλα

Όλη μέρα εδώ
Γεμίζω αδειάζω τασάκια
Γεμίζω αδειάζω κουράγιο
Γεμίζω αδειάζω έρωτα
Τίποτα δεν πρέπει να γεμίζει
Πάνω από τα όρια του
Διαφορετικά ξεχειλίζει
Λερώνει
Σε βάζει σε μπελάδες

~~~

Ήρθαν τα τριαντάφυλλα κι οι πρόσχαρες μέρες
Οι πόρτες δεν τρίζουν κι αδίκως οι λεπίδες προσμένουν ακόνισμα
Το μαύρο πλάι στο κόκκινο δίχως δεύτερες σκέψεις
αρμονία μοναχά τίποτ’ άλλο
Οι φλόγες το κακό σπέρμα κι η οδύνη εγκλείστηκαν διά παντός
σε στοιχειωμένους καταψύκτες
Η μέρα ευλογεί τη νύχτα και κείνη μπρος της υποκλίνεται
εξαγνισμένη
Ήρθαν τα τριαντάφυλλα κι οι πρόσχαρες μέρες
Ηδονικά οι λεπτοδείκτες ολιγωρούν εντός μας
Μονάχα οι άγιοι φτιάχνουν ουρές έξω απ’ τα φαρμακεία
Υπνοστεντόν-Ταβόρ-Υπνοστεντόν
Τώρα φλυαρούν για το δικαίωμα στον ύπνο

~~~

Έι σεις καταραμένα βατράχια
Βγάλτε για λίγο το σκασμό σας εκεί πάνω
Είμαστε δέκα φιλαράκια θαμμένα εδώ πέρα
Δυο μέτρα κάτω απ’ το ελαφρύ σας χώμα
Περιμένοντας
Πως και πώς να πεθάνουμε


( Γιάννης Αγγελάκας )

 

Έρχεσαι και ξανάρχεσαι σ΄αυτή την αίθουσα
τόσο γυμνή που σε κοιτάζουν όλοι.
Βασανίζεις τα καθίσματα σα να βασανίζεις τον ένοχο.
Σου λέω να πνίξεις μέσα σου αυτά τα άγρια πουλιά
μα εσύ τα λευτερώνεις.
Γίνεσαι μαύρη από τη λύπη σου
κι έρχεσαι εδώ.
Από καιρό έρχεσαι και ξανάρχεσαι.
Τα γόνατά σου αστράφτουν μέσα στην αίθουσα.
Σου πλένω με τα δάκρυά μου τα χέρια και τις μασχάλες.
Σου πλένω τα πόδια ως τα βουνά.
Σου χαρίζω την πιο ζεστή φωνή μου για να ντυθείς.
Μα εσύ φεύγεις
όπως ήρθες
γυμνή
για να υπάρχει πάντα ένα ποίημα
να λέει
για σένα.

(από τη συλλογή "Η νύχτα και η αντίστιξη")
Τάκης Σινόπουλος

 

Συμμετρία

Θα είσαι ήρεμος σ’ εκείνο το μέρος
που ακόμα αναβλύζουν πηγές
και τα κλαδιά σπάζουν
από τον αέρα και το βάρος τους.

Θα νιώθεις άνθρωπος της γης
όταν θα αυτοσχεδιάζεις
με φυσικά υλικά
και δε θα χρειάζεται να επιλέγεις
μέσα από πολλά κορμιά
τη συντροφιά σου.

Θα είσαι ήρεμος
όταν πια δε θα σε καταδιώκει η μέρα.

Τα πρωινά δεν θα είναι πια περίπλοκα.
Όλα θα έχουν τη δική τους
συμμετρία

( Χρήστος Δεμηρόπουλος )