Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

γαμώντας

γαμώντας
γαμώντας σαν το μουλάρι
γαμώντας σαν το βόδι
γαμώντας, γαμώντας, γαμώντας
γαμώντας σαν τα περιστέρια
γαμώντας σαν τα γουρούνια

πως γίνεται κανείς ενα λουλούδι
που γονιμοποιείται με τους ανέμους και τις μέλισσες;

γαμώντας τα μεσάνυχτα
γαμώντας στις 4 π.μ.
γαμώντας την Τρίτη
γαμώντας την Τετάρτη
γαμώντας σαν πληγωμένος ταύρος
γαμώντας σαν υποβρύχιο
γαμώντας σαν καραμελωμένη μπάρα
γαμώντας σαν την αναίσθητη κουφάλα της καταδίκης
γαμώντας γαμώντας γαμώντας,
χώνω το άσπρο μου μαστίγιο
και νιώθω τα μάτια της να περιστρέφονται δοξασμένα,
ω αρχίδια, ω τρομπέντα και αρχίδια
ω άσπρο μαστίγιο και αρχίδια,ω
αρχίδια,
θα μπορούσα να γαμώ μια ζωή
από πάνω
από κάτω
από πλάγια
μεθυσμένος νηφάλιος λυπημένος χαρούμενος οργισμένος
να γαμω,
η ένταση της μείξης:
2 ψυχές κολλημένες
να εκρήγνυνται...
το γαμήσι βελτιώνει τα πάντα
όσοι δε γαμούν δεν ξέρουν.
όσοι δεν μπορούν να γαμήσουν είναι μισοπεθαμένοι.
όσοι δε μπορούν να βρουν κάποιον να γαμήσουν ζουν στην κόλαση
κοιμάμαι με τα αρχίδια μου στο χέρι για να μην τα κλέψει κανείς.

είθε όλη η ατμόσφαιρα να καθαρίσει με λουλούδια και δέντρα
και ταύρους.
είθε ένα μέρος της δικαιοσύνης της ζωής μας να είναι το άσμα
του σώματος.
είθε ο θάνατός μας και μισοθάνατός μας να είναι πια όσο
πιο χλαρός γίνεται.
στο μεταξύ,ω αρχίδια,ω καμπάνες, ω αρχίδια
καμπανών, καμπάνες
αρχιδιών,ω αρχίδια γαμωαρχίδια ω τα δικά μου γαμωαρχίδια
και
τα δικά σας κι αυτωνών και αυτοί και τα δικά μας εσαεί και
σήμερα
το βράδυ και Τρίτη Τετάρτη του πένθιμου τάφου, σας αγαπώ
κυρίες μου, σας αγαπώ.

Τσαρλς Μπουκόφσκι
Για τον έρωτσ.
Μετάφραση: Γιώργος Λαμπράκος

 

Τ

Τα άνθη του κακού?

 

Αγαπάω

“Αγαπάω τ’ ό,τι θλιμμένο στον κόσμο,

Τα θολά τα ματάκια, τους άρρωστους ανθρώπους,

Τα ξερά, γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα,

Τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους.

Τους σκυφτούς οδοιπόρους που μ ένα δισάκι

Για μια πολιτεία μακρινή ξεκινάνε.

Τους τυφλούς μουσικούς των πολύβουων δρόμων,

Τους φτωχούς, τους αλήτες, αυτούς που πεινάνε

Τα χλωμά τα κορίτσια που πάντα προσμένουν

Τον ιππότη που είδαν μια βραδιά στο όνειρό τους

Να φανεί απ τα βάθη του απέραντου δρόμου

Τους κοιμώμενους κύκνους πάνω στ’ ασπροφτερό τους

Τα καράβια που φεύγουν για καινούρια ταξίδια

Και δεν ξέρουν καλά αν θα γυρίσουν ποτέ πίσω

Αγαπάω, και θα θελα μαζί τους να πάω,

Κι ούτε πια να γυρίσω.

Αγαπάω τις κλαμένες, ωραίες γυναίκες

Που κοιτάνε μακριά, που κοιτάνε θλιμμένα.

Αγαπώ σε τούτον τον κόσμο ό, τι κλαίει

Γιατί μοιάζει με μένα.”

Καββαδίας

@--->-------

 

 



Πυρετοί κατιόντες
Οι νεκροί
ήρθαν εφιάλτες
στα χώματά μας
τους υποδέχθηκαν χορεύοντας οι Νύμφες
τους καταγέλασαν οι Άνεμοι
τους περιέπαιξαν οι Σάτυροι
το χρόνο τους πετσοκόψαμε
και τσιμπούσι στήθηκε
θριάμβου
κάτω ακριβώς
απ’τα θεόχτιστα τείχη μας
και την αποφορά τους
θα τραγουδά ο τυφλός ποιητής
εξαγοράζοντας φτηνά
μιαν υστεροφημία βέβαιη
ανάμεσα στους βροτούς
Λοιπόν, απόρθητη
είναι η πόλη μας
αιώνες τώρα…
Ύστερα είδα την Ελένη
άργησα είν’η αλήθεια
ν’ανταμωθώ
με το πέπλο της σιωπής της
ήταν χλωμή
σαν βροχερή αυγή
και νεκροφόρες αύρες
την έλουζαν
σαν πεθαμένο φως
κι όμως
χαμογελούσε
είχε στους λεπτούς της αστραγάλους
δεμένες νεκροκεφαλές
και απ΄το ποδόγυρό της
κρέμονταν
όλες οι λιακάδες μας…
Λοιπόν, ανώλεθρη
είναι η αλαζονεία μας
και περισσεύει αν χρειαστεί
για τον διωγμό μας…
Και λίγο πριν
μας φορτώσουν
στα μαύρα τους πλοία οι Έλληνες
να πουληθούμε ανδράποδα
στις εσχατιές του Αιγαίου
την είδα πάλι
ερχόταν από μακριά
φορούσε ένα διάδημα
από βότσαλα του ιερού μας ποταμού
στα δάχτυλά της
σαν παιγνίδι μικροσκοπικό
ο πρίγκιπας παραληρούσε
μισότρελος ο δυστυχής
και στα σανδάλια της
οι σκύλοι της Εκάτης
ουρούσαν και αφόδευαν
ό,τι ιερότερο αφήσαμε
αχνιστό ακόμα
ν’αναπαύεται
ιχώρ και δάκρυα
επηρμένης νιότης
Λοιπόν, ανόθευτος
θα είναι ο θάνατός μας
κόκκινος
σαν τους σπαραγμούς
των κατιόντων πυρετών μας
κι αν επιμένει ο γέρο-ποιητής
να μας θυμίζει στους αιώνες
τη ντροπή μας
χάρισμά του!
θα’ναι μια δόξα που νεκρανασταίνει πάντα
μονάχα λέξεις…D.P.

 

Όχι
Το παρακάτω ναι.

Άρωμα εξωτικό

Όταν με τα δυο μάτια κλειστά ,
σ'ένα ζεστό βράδυ φθινοπώρου,
εισπνέω το άρωμα της θερμής σου αγκαλιάς
ζω να ξετυλίγονται μέσα μου ακτές ευτυχίας
που θαμπώνουν και το φως του μονότονου ήλιου.

Ένα νησί στην αδράνεια,
όπου η φύση δίνει
δέντρα αλλόκοτα,
μα φρούτα απολαυστικά
και άνδρες με σώμα εύρωστο και
γυναίκες με ειλικρίνεια στη ματιά που εκπλήσσει.

Καθοδηγούμενος από τη μυρωδιά σου, προς γοητευτικές ατμόσφαιρες αγναντεύω.
Βλέπω ένα λιμάνι με πανιά και κατάρτια
παρατημένα κι ακόμη πολύ ταλαιπωρημένα από το θαλασσινό κύμα.

Έτσι που το άρωμα των πράσινων ταμάρινθων
διαχέεται στον αέρα και φουσκώνει τα ρουθούνια μου,
επιμειγνύεται στην ψυχή μου,...με
το τραγούδι των οδηγών των ποταμόπλοιων...

 

 











Σα να ξεπήδησαν

απ’το αρχαίο χώμα

τούτες οι λέξεις



τι θα μπορούσε να είναι ακέραιο

χωρίς εσένα;

αφού ό,τι γεννήθηκε

είχε το βλέμμα

την ανάσα

ή το θυμό σου

είχε τη σιωπή

και το λυγμό σου

είχε εκείνη τη λεπτή δροσιά

της άρνησης

και τη φωτιά

της δύναμής σου

τι θα μπορούσε

ακέραιο να είναι οτιδήποτε

δίχως εσένα;



Σα να τις έβαψε

πανίερο χρώμα

μυστικό

αυτές τις λέξεις

από ηλιοβασιλέματα ολοπόρφυρα

και χάλκινες ανατολές



χάνονται οι συλλαβές

σιγά σιγά

χάνονται όλα

μα στην ακεραιότητά του ο χρόνος

τα διασώζει όλα

γιατί αυτός μπορεί μονάχα να το κάνει

τόσο άσπλαχνα…D.P.

 

 
Ο Μαύρος Μανδύας της Ύπαρξης...


Δεν υπάρχει πλεόνασμα ή έλλειμμα στην επικοινωνία. Υπάρχει μονάχα μια πρωτογενής ανάγκη να προβληθείς εκτός… να υπάρξεις αλλιώς… να σημάνεις κάτι με την ύπαρξή σου… η μουσική σου να ακουστεί από άλλα αυτιά… ο λόγος σου να σαρκωθεί σε άλλα χείλη… το χτυποκάρδι σου να δονήσει κι άλλα στήθη… όμως, υπάρχει κι εκείνο που απλά αποκαλώ ‘Ο Μαύρος Μανδύας της Ύπαρξης’… είναι μια θεώρηση του Αχανούς, είναι ένα πρίσμα, είναι πάνω από μια αίσθηση και μια διαίσθηση, το άγγιγμα του Απείρου στην Ύπαρξη… είναι η εσωτερική, εγκατιαία δόνηση του είναι… είναι ο Λόγος που νοηματοδοτεί το βίο… ο Μανδύας δεν είναι πραγματικός αλλά είναι απόλυτα αληθινός… Περπατάς κάθε μέρα μαζί του… κοιμάσαι και ξυπνάς και ανασαίνει μαζί σου… Ο Μανδύας δεν είναι ψηλαφητός αλλά είναι υπαρκτός… Σε συνοδεύει στα ονειρικά σου πετάγματα και στις εφιαλτικές σου πτώσεις… στην πίστη και στην αποστασία σου, στην ενθύμηση και την αδράνεια, στον πλουτισμό και την αφαλάτωσή σου… στην υπερχύμωση αλλά και την απομύζησή σου… Ο Μαύρος Μανδύας είναι η φωνή του Αχανούς… σου μιλά και σπάνια τον καταλαβαίνεις… τον αντιλαμβάνεσαι, τον νιώθεις αλλά δεν τον χωροβατείς, δεν τον τοπογραφείς, δεν έχεις γνώση του ανάγλυφού του…
Ο Μαύρος Μανδύας είναι το Βλέμμα. Μπορεί να μην το ξέρεις αλλά γεννήθηκες με οφθαλμούς αλλά χωρίς Βλέμμα. Γεννήθηκες με κοίταγμα αλλά όχι με Βλέμμα. Το κοίταγμα σε τυφλώνει, το Βλέμμα σου αποκαλύπτει. Το κοίταγμα είναι η πρώτη επαφή με το Ψεύδος, το Βλέμμα είναι η Απόλυτη Θεώρηση του Μυστικού Θεάματος.
Μπορεί να μην το ξέρεις αλλά είσαι προορισμένος να βιώσεις τον Μανδύα και να αποκτήσεις το Βλέμμα.
Μονάχα που αυτό απαιτεί όλη σου την προσοχή και όλη σου την ενέργεια.
Κι αυτό είναι έργο μυητικό και η επίτευξη δύσκολη. Η οδός στενή και τεθλιμμένη. Ο ανάβατος τραχύς.
Κι όμως, ο δρόμος είναι μπροστά σου.
Όλη σου τη ζωή τον κοιτάζεις.
Τώρα είναι η ώρα να τον Δεις!
D.P.

 

Είμαστε



χορευτές από φωτιά



σ'ένα χιονισμένο σεντόνι



σαλεύουμε



αέναα απροσανατόλιστοι



ερωτικά και λάγνα



λατρεύοντας το θάνατό μας









Είμαστε



ροές φωτός



πλεξούδες χρόνου



αιχμάλωτοι ενός ανδρείου στρατού



από φαντάσματα ριψάσπιδων Ηρώων



και νεκροστόλιστες ιέρειες της Δόξας







Είμαστε



ποτάμια και χείμαρροι αιωνιότητας



που χύνονται στις θάλασσες



θνητών προσδοκιών



βλέμματα ερωτευμένων θεών



και ρυτίδες από σκόνη και θειάφι του Ηφαίστου...



















Είμαστε



κουρασμένοι πολεμιστές



από αναρίθμητες μάχες



νανουριζόμαστε από σπαραγμούς αρρώστων



στο χνώτο μας κουρνιάζει ο θάνατος









Είμαστε



φρενιασμένα όνειρα στην καταιγίδα



περάσαμε από τις Πύλες της Γέννησης



και απλωνόμαστε ράθυμα



στον ανοιξιάτικο κάμπο του σύμπαντος









Είμαστε



μολυσμένα απόβλητα του φόβου μας



περήφανοι κάποτε βαδίζαμε



σε Σκαμάνδρια πεδία και Πύλες Λεόντων



μα τα ίχνη μας χάθηκαν για πάντα



στις χώρες των Φαιάκων



και σε νησιά βλάσφημων, πόρνων, μαγισσών...



















Είμαστε



μανδύες από φως και σκοτάδι



κρύβουμε καλά το κλεμμένο όραμά μας



κρύβουμε καλά τις πληγές που αιμορραγούν



και μας σκοτώνουν







Είμαστε



ολομέταξοι χιτώνες



που βάφτηκαν στο αίμα αθώων



η ιστορία μάς ατενίζει θριαμβικά



υποκλίνονται οι αιώνες μπροστά μας



ο φόβος που μας τρώει τα σωθικά



έγινε το παιδί που κρατάμε απ'το χέρι







Είμαστε



πληγωμένοι εραστές που αρνήθηκαν



ένα γενναίο όχι



για να ζουν δυστυχισμένοι



σ'ένα κίβδηλο ναι...

















Είμαστε



μαρμάρινοι, παγωμένοι βωμοί



και εκείνοι που θα θυσιαστούν



σώματα είμαστε γυμνά



γεμάτα φλύκταινες και πύο



μ'ενα χαμόγελο άδειο



καρτερικά περιμένουμε



το αίμα μας να τρέξει αφρίζοντας



σε κούπες καμωμένες



από κρανία παιδιών









Είμαστε



από αιώνες κιόλας προδομένοι



καμιάν αυγή δεν είδαμε



αθώα ή ρόδινη



νύχτα καμιά δεν ξαποστάσαμε



χωρίς οιμωγές ξεκοιλιασμένων



στους βωμούς της νιότης που εκπορνεύσαμε



και της ξοφλημένης ανδρειοσύνης μας



στωικά, για αιωνιότητες περιμένουμε



ακούραστα θυσιαζόμενοι



αέναα, ξανά και ξανά





Τα ένοχα θύματα είμαστε



που έμαθαν αθώα να γελούν



μα είμαστε και οι δήμιοι



που θα μας μακελέψουν

D.P.

 

XOΡΕΥΤΕΣ

Είμαι τυφλός

όσο θυμάμαι τον εαυτό μου



έχω για μάτια δέκα δάχτυλα

και όλους του σώματος τους πόρους

ανοιχτούς

ν' απορροφώ τον κόσμο



δεν θα με πεις γυμνό

μόνο ανυπόδητο ίσως

θέλω να περπατώ στην απειρομήκη τούτη ερημιά

και να την νιώθω στο είναι μου

θέλω να περπατάει κι εκείνη μέσα

στο δικό μου απέραντο…



πάνε χρόνια

δεν θυμάμαι πόσα

που κάποια μέρα

περιπλανώμενος

η δουλειά μου είναι

έφτασα σε τούτο το Ναό

έτσι τον λέω κι ας μην είναι

χωμένος στο κόρφο του Αγνώστου

έρημο τον οσμίστηκα

να μην ανασαίνει

ούτε την αποφορά του χρόνου



δεν περιγράφεται η άφατη χαρά μου

όταν αγκάλιασα

κείνο τον χοντρό κίονα

με τις κάθετες ρυτίδες

να’ρχονται από τον ουρανό

και να μετρούν ως κάτω χαμηλά

το δέος μου

και την απαντοχή μου

έκλαιγα

σα μικρό παιδί

και αγκαλιά κοιμήθηκα κείνο το βράδυ

στη παγωνιά του Απείρου

αλλά ζεστός

στα μέσα μου

πρώτη φορά…



πέρασαν μήνες

πέρασαν λέω

χρόνια

και γύρισα τούτο τον περίπτερο ναό

ολόγυρα

μια θάλασσα από κίονες

ένας ωκεανός σκληρά ποδάρια



πιο μέσα

έλεγα

θα ρθει η στιγμή να πάω πιο μέσα

μπας κι αφουγκραστώ τα σώψυχά του

μπας και με αγγίξει η ανάσα του

κάνε το βήμα

έλεγα στον εαυτό μου

μην το φοβάσαι

το βήμα στα εντόσθιά του…



πέρασαν μήνες

λέω

και χρόνια

ποιος να μετράει το αμέτρητο

και δεν το αποφάσιζα

δειλός ο ερημίτης εαυτός μου

περίμενε την κλήση

κείνη τη μυστήρια αρχαία φωνή

που σε καλεί

που σε πέμπει

που σε ορμηνεύει…

περίμενα

γερνούσα

πέθαινα

για τούτο ζούσα…



τα πόδια μου άλλο δεν βαστούσαν

και ήρθε η ευλογημένη μέρα

που ξύπνησα σαν σε έκρηξη μιας θύελλας στο κεφάλι μου



έλα

το άκουσα ολοκάθαρα

έλα λοιπόν!



Προχώρησα

έψαξα

έβλεπαν τα κουρασμένα δάχτυλα

καλά ακόμα

το έμπα του ναού

σαν στόμα με περίμενε

ορθάνοιχτο

έστησα αυτί

άδειασα το θόρυβο από τα μέσα μου

σταμάτησα το χτύπο της καρδιάς μου

έστησα το είναι μου

και

άκουσα…



έλα

προχώρα!

και μπήκα



…με βήματα ισχνά

με πόδια βρόμικα

με τη ψυχή στο στόμα

μπήκα

και όλο το σύμπαν χόρευε γύρω μου

τούτος ο ναός

ήταν ακόμα ζωντανός!



Ένιωσα χρώματα

και μυρωδιές!

ένιωσα φωτιές

ένιωσα δίχτυα χρόνου

και ανθρώπων ιαχές

τίποτα δεν καταλάβαινα

μονάχα

τι παράξενο

τα πόδια μου αλαφρώναν

σηκώθηκαν από το πάτωμα

το σώμα μου σαν παιδιού μικρού

το ένιωσα να πλημμυρίζει ρώμη

χυνόταν μέσα μου ζωή

ζωή άγρια

με θράσος
με παφλασμό



είσαι έρωτας!

φώναξα

κι ήξερα

πρώτη μου φορά

για τι μιλούσα



τα χείλη μου

συσπάστηκαν σ’ένα μορφασμό πρωτόφαντο

που είχα ξεχάσει

χαμογελούσα

και ύστερα γελούσα

κι άρχισα να χορεύω

να στροβιλίζομαι

να πλημμυρίζω ποταμούς

στις φλέβες μου

να σκάσω πήγαινα

βούτηξα

σε χείμαρρο άστρων

και λίμνες από ασημένιες Νύχτες



οράματα από κοπέλες δροσερές

χτύπησαν τον έφηβο εαυτό μου

κι ένιωσα το μυρμήγκιασμα εκείνο

της ζωής ανάμεσα στα πόδια μου

με διαπέρασαν

καταρράκτες άπληστοι

από εικόνες

πρόσωπα

γνωστά

μα περισσότερο άγνωστα

άνθρωποι

θεοί

άγγελοι

δαίμονες



ζωές

θάνατοι

το χτες

το αύριο

το μηδέν

το ένα…



γέμιζα

ολοένα γέμιζα

χόρευα

ολοένα χόρευα…



το τελευταίο που θυμάμαι

ο δόλιος

είναι το αίμα μου

να αχνοφέγγει

να αλλάζει χρώματα

σαν Βόρειο Σέλας

και να με περιγράφει

ένα δάχτυλο

στο στερέωμα

και κάτω

στο πάτωμα

το άδειο μου κουφάρι

εγώ!



έβλεπα!



σε κλάσματα απειροστών στιγμών

σε μια φωλιά του Άχρονου

ρουφήχτηκα

σαν σκόνη στις ρωγμές των τοίχων

και έβλεπα

ξανά και ξανά

τον γέροντα εαυτό μου

στον πιο τρελό χορό

χοροπηδώντας πάνω στο περίεργο ψηφιδωτό

που στόλιζε ο αρχαίος αυτός Ναός



εμένα

και γύρω μου

χιλιάδες άνθρωποι

χορευτές ακίνητοι

ψηφίδες

κεφάλια

χαμόγελα

μάτια ορθάνοιχτα

χορευτές

όλοι μας χορευτές

κι όλοι ακίνητοι!



Είδα

και χαμογέλασα

ο Άνθρωπος

μέσα στο Είναι

ένας χορός



δεν μπόρεσα να μην αναλυθώ

σε κλάματα

σε γέλια

σε κραυγές επίγνωσης!



ο Άνθρωπος

μέσα στο Είναι

ένας χορός

ένας αέναος

τρελός

χορός…D.P.

 

Ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα

Το στόμα σου φύτεψε
μ’ εκείνο το φιλί στο δικό μου
ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα,
κι οι ρίζες τους τρων την καρδιά μου.
Είταν φθινόπωρο. Ο άμετρος ουρανός
άρπαξε με τον ήλιο του
όλο το χρυσάφι –κίονες λάμψεων–
από τη ζωή.
Το καλοκαίρι ήρθε σκληρό·
το μπουκέτο μάδησε,
μα άφησε να σπάσουν στα μάτια μου
δύο μπουμπούκια πόνος.

Χουάν Ραμόν Χιμένεθ
(Μτφ.: Γιώργος Κεντρωτής)

 

Πώς σ’ αγαπώ;

Πώς σ’ αγαπώ; Άσε με να μετρήσω τρόπους.
Σε αγαπώ στο βάθος και στο πλάτος και στο ύψος
Που η ψυχή μου μπορεί να κατακτήσει, όταν νιώθει αμήχανη
Για τους σκοπούς της ύπαρξης και της γοητείας της ιδεατής.
Σε αγαπώ στο επίπεδο της καθημερινής
Της πλέον ήρεμης ανάγκης, στο φως του ήλιου και του κεριού.
Σε αγαπώ ελεύθερα, όπως όταν οι άνθρωποι αγωνίζονται για τη νίκη του καλού
Σε αγαπώ αγνά, όπως όταν γυρίζουν από προσευχή.
Σε αγαπώ με ένα πάθος που έβαλα σε χρήση
Μες στις παλιές μου λύπες και με μια πίστη
από την ηλικία μου την παιδική.
Σε αγαπώ με μιαν αγάπη που φαινόταν πως θα χάσω
Με τους χαμένους μου άγιους – Σε αγαπώ με την αναπνοή,
Με τα χαμόγελα και τα δάκρυα όλης της ζωής μου! Κι αν ο Θεός θελήσει,
Μετά τον θάνατο θα σ’ αγαπώ ακόμα πιο πολύ

Sonnet XLIII, Elizabeth Barrett Browning

(Μετάφραση: Χρίστος Γούδης)

 

Ολοκαύτωμα...



 




Μια καλοκαιριού αυγή
σαν γαλαξίας από προσευχές
σαν ολοκλήρωμα του ασυνεχούς
θα απλωθώ
ως τα πέρατα του εαυτού μου
θα απειρωθώ
και θα τελειώσω…

Θα είμαι ένα ακόμη σύμπαν
από ερωτευμένες ιαχές
από λοξές και ίσιες και αδρές γραμμές
από εκατομμύρια νύχτες
και αθανασίες πρωινές
γεμάτος ήλιους που προσέφερα λατρεύοντας
τη κάθε μια μου Άνοδο διακριτά
γεμάτος άστρα που μου πρόσφεραν με αγάπη
και σβήσαν στη καρδιά μου
πυρετικές γεννώντας αναμνήσεις …

Μια αυγή καλοκαιριού
Αύγουστος θέλω να είναι
θα τεντωθώ
σαν του Φοίβου το τόξο
τα μάτια μου θα κλείσω
κι όλες τις αισθήσεις
που μου απέμειναν
θ’ανοίξω
όμορφα
και ρυθμικά
σαν μουσική από
άστρων Ολοκαύτωμα

και θ’αναλωθώ…D.P.