Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

 
Λευκό

Οι δυνατές φωνές
σάβανα που τα σκεπάζουν όλα
και πώς ν’ακούσεις τη ψυχή σου
στα πρωινά του ολέθρου;
Λευκό
όπως του Λάζαρου το βλέμμα
Αυτό το αίνιγμα
κλήθηκες να λύσεις
απ’την αρχή του χρόνου
όχι αν οφείλεις
και σε ποιους
όμως τι έπραξες κάποτε
για να χρωστάς για πάντα…
Λευκό
όπως το αίμα τ’ουρανού.D.P.

 

έρχονται οι ασέληνες νύχτες…



 




Εξετάζω την αφαίρεση… εξετάζω και μετρώ… ζυγίζω… τη σάρκα που αναλώθηκε για τη μετάβαση στο πνεύμα… το αίμα που χύθηκε για τη μετάβαση στο εργαστήριο… τη μοναξιά που απλώθηκε για να καλύψει το ψεύδος…
Δεν πρέπει να συμβιβάζεσαι με κάποια δάνεια μοναξιά… τη μοναξιά σου πρέπει να την κερδίζεις… μονάχα τότε δεν σε τρομάζει, μονάχα τότε κι αν σε τρομάζει δεν σε σκοτώνει…
Κάθε απόδραση από το λαμπορατόριο σημαίνει ότι δανείζεσαι τη μοναξιά άλλων… και τελικά, του Θεού που γεννήθηκε στο χειρουργικό τραπέζι…
Εξετάζω την ψυχόπτυση… πάνω στο μεγάλο στρώμα κείται ένα παραμορφωμένο είδωλο… δεν είμαι εγώ, δεν είναι κανείς… δεν μου θυμίζει τίποτε, δεν μοιάζει με κανέναν… έχει περάσει ο τόπος από πάνω του, η ιστορία, ο χρόνος, το μέλλον… αυτό που γεννιέται από το αύριο δεν είναι το μέλλον, είναι ένα στοιχειωμένο παρελθόν… ο Θεός αυτός δεν είναι προικισμένος με αρετές… είναι ένα μοναχικό νύχτιο ον, σαν κι εμένα…
Δεν πρέπει να προσδοκάς το αύριο… το χθες να προσδοκάς… ό,τι δεν βίωσες, ό,τι αρνήθηκες, ό,τι έσφαξες στο θυσιαστήριο… τα θύματα εκδικούνται, το αίμα τους είναι στο βλέμμα σου… το χθες είναι το αύριο… κοιτάζεις στην αντίθετη κατεύθυνση…
Εξετάζω την τομή… ο Θεός αυτός γεννήθηκε νεκρός… κι έτσι πρόκειται να ζήσει… θα ζει νεκρός και θα ομορφαίνει κάθε μέρα… δεν θα γερνά, θα γίνεται νεότερος κάθε στιγμή… από τη νεκρότητα στη ζωή… κι όταν θα σβήσει το αποτύπωμά του από το εργαστήρι μου θα με πάρει μαζί του… θα γίνουμε ιαχή και ανάμνηση φωτός… θα γίνουμε ορατοί ξανά… θα γίνουμε θνητοί και θα φωλιάσουμε και οι δυο στη ρωγμή του επόμενου αδελφού μας… μέσα στην ψυχή μου υπάρχει το εκεί που θα μας φιλοξενήσει… απομένει απλά να ψιθυρίσω στο Θεό μου πως δεν τον αγαπώ, δεν τον μισώ, δεν τον λατρεύω, δεν τον αποποιούμαι… αρκεί να του ψιθυρίσω το όνομά του… κι έπειτα το τίποτα…
Γύρισε πλευρό, αναπαύσου… μην κοιμάσαι όμως… έρχονται οι μέρες που θα θέλεις να αφυπνιστείς και δεν θα μπορείς… έρχονται οι ασέληνες νύχτες… έρχονται οι θάλασσες που δεν διαπλέονται… έρχονται τα ποτάμια που δεν διαπεραιώνονται… έρχονται οι εαυτοί σου που δεν πρόλαβες να φονεύσεις…

Έρχεται το φως που δεν πρόλαβες να κάνεις σκοτάδι…D.P.

 

Η κληματαριά της Αγάπης

Έχω ένα δέντρο, ένα μπόλι της Αγάπης,
Που στη καρδιά μου μέσα, αυτό έχει ριζώσει.
Λυπημένα εκτιμώντας τα μπουμπούκια και οι ανθοί του
Και παγερή θλίψη είναι οι καρποί του.
Εν τούτοις, καθώς ήταν ένας τρυφερός βλαστός,
Που ατελείωτη εξάπλωση είχε της σκιάς του το σαράκι,
Τόση που απο κάτω της κάθε χαρά πεθαίνει,
Κι όλες οι ευτυχισμένες μέρες από σιμά μου έχουν πετάξει,
Ούτε να το σκοτώσω μπορώ, ούτε να τ’ αντικαταστήσω
Φύτεψε οποιοδήποτε δέντρο, σώζεται αυτό από μόνο του.

Αχ, κι όμως, για μεγάλο χρονικό διάστημα
Τα δάκρυά μου ήταν για τη ρίζα του βροχή.
Σπανίως αναζητούσα καλύτερο καρπό
Απ’ αυτόν που προσεκτικά είχα τοποθετήσει
Στη σιταποθήκη, για το πικρό ψωμί
Επί του οποίου η ανίαρη ζωή μου θρέφεται:
Αχ, καλύτερα ήταν το έδαφος άσπαρτο
Όπου οι αρκούδες μεγαλώνουν – μα η Αγάπη αντικαθίσταται,
Δε θα φυτέψω κανένα δέντρο, αυτό να μείνει μόνο του.

Αχ, μπορεί αυτή η νέα άνοιξη, από κάποιον να ‘ναι δωσμένη
Τα φύλλα και τα λουλούδια άφθονα στον βλαστό του,
Να κλαδευτούν τα κλαριά της πικρόπνοης ετούτης ρίζας
Μα έχει αυτό κι ένα μεγάλο κλωνάρι, παρηγοριά
Μ’ ευτυχισμένους ανθούς κόκκινους και λευκούς,
Έτσι η ηδονή οφείλει τον πόνο να εξαγνίσει,
Ούτε η Αγάπη σκοτώνει το δέντρο αυτό, ούτε τ’ αντικαθιστά
Φύτεψε οποιοδήποτε δέντρο, μα αυτό να μείνει μόνο του.
`

François Villon, Ποιήματα (απόδοση-επίμετρο: Θ.Δ.Τυπάλδος)

 

 

Κανείς δεν ρώτησε για σένα…

Σε κανέναν δεν μίλησες;
Ποτέ δεν άγγιξες κανέναν;
Δεν περπάτησες κι εσύ ανάμεσά τους;
Δεν τους χαμογέλασες;
Δεν τους χάρισες κάποιο σου βλέμμα;
Δεν τους μίλησες γλυκά ή αυστηρά;
Δεν λογομάχησες ποτέ ή δεν συμφώνησες;
Δεν τους συνόδευσες για λίγο ή πολύ στο βάδισμά τους;
Και όλοι τούτοι τώρα που είναι;

Κανείς δεν ρώτησε για σένα…

Κανείς δεν είχε ένα νεύμα, ένα μορφασμό ή ένα σήκωμα φρυδιών
Κανείς δεν είχε κάποια λέξη
Ούτε καν σιωπή
Έστω μια ρυτίδα από θλίψη ή απορία…

Ήσουν αόρατος λοιπόν…

Έφυγες όπως έζησες… μέσα στο γνόφο του απρόσιτου
Μέσα στο απροσδεές του απέραντου
Μέσα στην εκλειπτική του εμμενούς
Που διαγράφει τροχιές μονάχα πάνω στο παρθένο χώμα
Κι όταν φυσήξει ο άνεμος
Όλα σκορπούν και όλα χάνονται…
Σχήματα, μορφές, προσδοκίες κι ανάσες…
Θλίψεις, χαρές, φόβοι, αγωνίες…

Ναι, ως και οι αγωνίες…

Όχι για όλους όμως

Όχι ακόμα…D.P.

 

 



Τετρακτύες

Δεν θέλουμε το αχανές
αλλά το ευρύχωρο
σε μια ρυτίδα του Αιώνιου άραγε
δε χωράμε κι εμείς;
πρώτα το Εν
έπειτα το είδωλό του
οι αλυσιδωτές αντιδράσεις στο είναι
οδήγησαν την Άτη
στο θέατρο του κόσμου
κι αν ολόγυρα
η προσαρμογή στο μηδέν
ανασαίνει δηλητήριο
το αντίδοτο δεν είναι λοιπόν
εκείνο το άγγιγμα
που φοβήθηκες τόσο πολύ
κείνο το γέλιο
που σου στοίχισε μονάχα
ένα άδολο βλέμμα;
Δεν είμαστε οχήματα του Απόλυτου
αλλά αρνούμαστε τη συστολή του εφικτού
σε μια κουκίδα
κβαντικής ανυπαρξίας
οι 32 Δρόμοι, οι ιερές Τριάδες
οι Τετρακτύες, τα πεντάκτινα
τα στέμματα φωτιάς…
αν δραπετεύσεις ρίψασπις
από το σκήνωμα του Νου
το φρόνημα της σάρκας
θα σ’ εκδικείται αιώνια
κι αν σε ό,τι μας περιβάλλει
σαν άδειο κέλυφος
έρπει και απλώνεται
βδελυρή η χυδαιότητα
δεν φέρουμε εμείς τις εσθήτες του Ακέραιου
δεν εφελκύσαμε πνοές Φωτός
στα δώματα της Περσεφόνης;
Δεν είμαστε μηχανές
που θα πάψουν να οργώνουν το χρόνο
προσδοκώντας το αεικίνητο
αλλά πύρινες ψυχές
μοναχικών πολεμιστών
μοιάζουμε λες
με αφίλητα χείλη
που διψάνε τη δροσιά της Μελανής Μητέρας
κείνη την ιερή Νύχτα
που το φθαρτό στα στήθια της
θα βυζάξει αθανασία
και την επόμενη αυγή
ο σκεδαστής της Φλόγας
ο Χρόνος
ο εμπύρετος πόρνος
θα μας ξεδιψάσει
με το αίμα του Τίποτα…D.P.

 

 


Να σου αρνούνται το βλέμμα κι εσύ να μην ρίχνεις το φταίξιμο στα μάτια

Να ξημερώνει η νύχτα κι εσύ να μη θρηνείς την ημέρα

Να αρνείσαι πεισματικά να είσαι διάφανος ακόμα κι αν έχεις ενοχές που είσαι σκοτεινός

Να φυσά τόσο δυνατά που να πιστεύεις πως όλα θα εκριζωθούν κι εσύ να μην αγκιστρώνεσαι από πουθενά

Να έχεις την επιλογή να γίνεις αλλά να επιμένεις να είσαι

Να μη φοβάσαι το άγγιγμα

Να μάχεσαι τον κυνισμό στο πνεύμα όπως θα μαχόσουν τον καρκίνο στο σώμα

Να στέκεις όρθιος αλλά να μορφάζεις από πόνο αν το αισθάνεσαι

Να φιλοξενείς το χρόνο αλλά να μην οικειώνεσαι ποτέ μαζί του

Να δίνεις το χέρι σου σ’εκείνον που σου δίνει ένα χαμόγελο

Να σου αρνούνται το αυτονόητο κι εσύ να μην αυτοδικαιώνεσαι

Να έχεις δυο λόγους να πεις

και να λες τον ένα

Να βλέπεις στον καθένα το παιδί μέσα του

Να μην σηκώνεις κανένα σταυρό που δεν σου υπόσχεται τη σταύρωση

Να έχεις ένα λόγο να πεις

και να προτιμάς τη σιωπή…
D.P.

 

 


ὄψις ἀδήλων τὰ φαινόμενα…

Περιμέναμε να συμβεί κάτι θαυμαστό, κάτι μεγάλο.



Λέγαμε, θα το αναγνωρίσουμε πριν καν ενσκήψει, θα το ψελλίζουμε, θα το ανασαίνουμε σχεδόν… χωρίς να το γνωρίζουμε… θα έρχεται από μακριά, θα αναδύεται από βαθιά, θα μάς σκεπάσει σαν ουρανός και δεν θα το βλέπουμε… μα θα το νιώθουμε γιατί θα έχουμε ενδυθεί αυτό κι εκείνο θα έχει ενδυθεί εμάς…

Έτσι πιστεύαμε, έτσι λέγαμε, έτσι ονειρευόμασταν… κι ονειρευόμασταν συχνά… κάθε βράδυ σχεδόν κι έπειτα, όλη την ημέρα… ονειροπολούσαμε, τραγουδούσαμε, ψέλναμε ή θρηνούσαμε…

Γιατί κάτι παράξενο, κάτι μοναδικό είχε συμβεί και η αθάνατη ψυχή μας το γνώριζε… η απώλεια… το είχαμε κιόλας χάσει… κάποτε το είχαμε και το χάσαμε… ο νους δεν γνώριζε, ο νους αγνοούσε… η καρδιά το γνώριζε, η καρδιά ποτέ δεν αγνοεί ό,τι είναι φτιαγμένο από καρδιά…



Περιμέναμε να συμβεί κάτι θαυμαστό, κάτι μεγάλο. Και αυτό είχε γεννηθεί κι είχε πεθάνει ήδη. Πριν από μας. Πριν καν υπάρξει οτιδήποτε.



Πονούσαμε. Πονούσαμε πολύ που το σώμα προδόθηκε, ο νους λάθεψε… είχαμε ξεχάσει την καρδιά… ποτέ δεν ακούσαμε την καρδιά… ζούσαμε με τα νεφρά, ζούσαμε με τη σάρκα, ζούσαμε με την Μεγάλη Πνοή αλλά… όχι και με την καρδιά…

Ζούσαμε σε ένα σύμπαν ολομόναχοι και πιστεύαμε πως όλοι αυτοί τριγύρω ήταν ζωντανοί… δεν βλέπαμε… κοιτάζαμε με το νου, ήμασταν τυφλοί με την καρδιά…

Πλανηθήκαμε…



Περιμέναμε αναρίθμητες αιωνιότητες κάτι να συμβεί. Κάτι θαυμαστό, κάτι μεγάλο.



Δεν καταδεχθήκαμε ποτέ να ‘διαβάσουμε’ τα αόρατα, τα αψηλάφητα, τα ονειρόχτιστα και σκιώδη… φοβόμασταν… φοβόμασταν να ζήσουμε.

Δεν γείραμε το κεφάλι να μετρήσουμε βήματα, να δούμε τα γεώδη, να οσμιστούμε τα χοϊκά… ήμασταν ψηλά εμείς, ήμασταν αιθέριοι, υψιπέτες, επηρμένοι…

Δεν δώσαμε σημασία στα σημεία, στους οιωνούς, στα δρώμενα των ιερών ωρών, των μεγάλων ημερών… ήμασταν επιστήμονες εμείς και επιστατούσαμε το στέρεο, το κραταιό, το έμπεδο, το ακλόνητο.



Περιμέναμε κάτι να συμβεί, κάτι θαυμαστό και μεγάλο.



Και ήρθαν οι εποχές που μάς προσπερνούσαν οι θύελλες, μάς περιφρονούσαν οι κεραυνοί, μάς διαπερνούσαν οι φλόγες… κι εμείς ανέγγιχτοι, ακέραιοι, αλώβητοι στεκόμασταν και ανώλεθροι και απορούσαμε…

Απορούσαμε και θρηνούσαμε… θρηνούσαμε γιατί δεν πεθαίναμε.

Δεν μπορούσαμε να πεθάνουμε…

Και τότε καταλάβαμε, τότε κατανοήσαμε…



Εκείνο που περιμέναμε, ήταν ο θάνατος κι αυτός δεν ερχόταν.



Ζούσαμε πεισματικά, ζούσαμε σαν από θράσος.

Ζούσαμε όχι από τόλμη αλλά από αναίδεια και οίηση.

Ζούσαμε όχι γιατί το αξίζαμε, γιατί το’χαμε κερδίσει.

Ζούσαμε σαν από λάθος, σαν από κοσμικό σφάλμα… σαν από… συμπαντική παραγνώριση…



Μάς είχαν ολότελα ξεχάσει!

Και ο πανικός μάς τύλιξε και ο τρόμος πως θα ζήσουμε αιώνια περιμένοντας εκείνο που ποτέ δεν θάρθει.

Να είμαστε ολοζώντανοι και όμως ξεχασμένοι.

Νεκροί ζωντανοί που περιμένουν επιτέλους μια συμπόνια.

Ένα βλέμμα καταδεκτικό, ένα τρυφερό χάδι του Αχανούς.



Ζωντανοί που λησμονήθηκαν στην αέναη περιδίνηση μιας αόρατης θύελλας.

Ζωντανοί που δεν μπορούν πια να γευτούν, να ερωτευτούν, να αγγίξουν, να βιώσουν…

Ζωντανοί υγιέστατοι και θαλεροί, ακμαίοι και ρωμαλέοι που ικετεύουν τον Άδη να τους σπλαχνιστεί.



Ζωντανοί που ως και ο θάνατος τους γύρισε την πλάτη.



Περιμένουμε κάτι να συμβεί.

Κάτι μεγάλο.

Κάτι θαυμαστό…



Κι όχι πια γύρω μας…

Δεν θα έρθει από μακριά… δεν θα μάς τυλίξει σαν ουράνιο σεντόνι…



Γιατί αυτό γεννιέται μέσα μας…

και μέσα μας πεθαίνει…
D.P.

 

 






aeternum exilium




το φιλί της

εκείνη την ημέρα

που θυμάται το σώμα

κι εσύ κοντεύεις να ξεχάσεις

είχε τη δροσιά του ήρεμου

μοναχικού πρωινού

σε τόπο απόμακρο

δίχως θεούς ή ανθρώπους

και με το χρόνο να έχει σκαρφαλώσει

στη ράχη σου

και να σε γδέρνει σα μικρό γατί



αυτό ήταν το κύρος της στιγμής

κι εσύ το αγνόησες

έμεινες στο εγγύς, στο κερδισμένο άκοπα

της νεανικής γοητείας

και σου λείπει τόσο…



μα έρχεται η μέρα

που θα αποκαταστήσει τα πάντα

στην πρώτη τους δόξα

και το φως

για όσους δεν είναι τόσο τυφλωμένοι

θα κάνει διάφανο αυτό που έπεται

στυφό ή πικρό

γλυκό ή άγευστο

με το βλέμμα νιώθεις

κι όχι με το άγγιγμα



αν είναι αυτή η εξορία

ή η αιώνια που ακολουθεί

τι να σε ενδιαφέρει πλέον…



εσύ δεν ήσουν εδώ

όταν γεννιόταν

κι έτσι απαρηγόρητος

δεν συγκλονίζεσαι

δεν σπαράζεις…



τι κρίμα…D.P.

 

Εξαίφνης

 






Μέσα σε μια στιγμή χαθήκαμε

όπως φανήκαμε

εξαίφνης

μέσα σε μια πρησμένη αιωνιότητα

στιγμή

έτσι χαθήκαμε

υπάρχουμε κάπου

κάπως

με έναν τρόπο υπάρχουμε

αν όχι ιστάμενοι

έστω υφιστάμενοι

κάπως υπάρχουμε



αλλά τα έχουμε ξεχάσει όλα

και όλα μας έχουν λησμονήσει



έτσι λοιπόν

σε μια στιγμή

εξαίφνης

δραπετεύσαμε

κάποιος θα πει στο τίποτα

κάποιος θα πει στο πάντα

δεν έχει σημασία

γιατί εκεί που πήγαμε

εκεί που είμαστε

τίποτα δεν έχει σημασία



βιώνουμε μονάχα πότε πότε

σαν ρίγος στην ψυχή

αυτό το εξαίφνης

και κυρτώνουμε



για να αντέξουμε το μηδέν

που είναι δεν είναι πια

και ούτε πια ποτέ του θα είναι…



γιατί εξαίφνης

ως και το είναι

τον εαυτό του αφαίρεσε

και άλλο πια δεν είναι …D.P.

 

 



Τι απ’όλα έμεινε;
Μέσα στη νύχτα μου
Ήρθε απότομα η αυγή σου
Και με έλιωσε
Συγνώμη
Δεν πρόλαβα να γεννηθώ
Σε λίγες ώρες…

Τι απ’όλα σώθηκε;
Στο άδειο στόμα μου
Ήρθε ξάφνου το φιλί σου
Και με αφομοίωσε
Συγνώμη
Δεν είχα άλλο πρόσωπο
Να σου δώσω…

Τι απ’όλα έζησε;
Στο θάνατό μου
Ήρθε απότομα η ζωή σου
Και με μεταβόλισε
Αίμα πηχτό σα το βλέμμα σου
Παντού ολόγυρα
Στο φωτισμένο είναι μου
Και σπαρταράω από εκρήξεις
Και γεννάω εμένα
Ξανά και ξανά…D.P.

 

 

Κάτοπτρο


Εκείνος
με τον κρεμασμένο χρόνο
στο κάτω χείλος
που σφίγγει τις γροθιές του
απ’τον αφόρητο πόνο
στο στήθος

κι αυτός
λίγο πιο κει
με τον ουρανό
κάτω απ’τις μασχάλες
με ανεξήγητη θλίψη
αρθρώνει έναν έναν
τους συνδέσμους του είναι του

Έλα να δεις
είπε η θεά με τον ποδήρη χιτώνα
και οδήγησε τον αρσενικό εαυτό της
στην άκρη του αιώνιου

ο πρώτος εκεί
στο χωμάτινο αλώνι
νεκρός που ήταν πάντα ζωντανός

κι ο άνθρωπος εκεί
που δεν ακούει
δεν βλέπει
με δυσκολία ανασαίνει
χωρίς αλήθεια ή ψέμα
αλλά με το βλέμμα να φυτρώνει
σιγά σιγά
στους βολβούς
ζωντανός ακόμα
σ’έναν πρωτόλειο θάνατο

δες τους λοιπόν!
είπε η θεά με τον ανάλφρο τόνο

αυτός
με τα σμιχτά φρύδια
και την βαριά ανάσα

κι αυτός
με το λερωμένο σπέρμα
και τα τσακισμένα δάχτυλα

και το κάτοπτρο ανάμεσά τους

να ολοκληρώνεται η σφαγή των άστρων
πάνω απ’τα κεφάλια τους
κι εκείνοι
να απολαμβάνουν
την άγνοια
σα να είναι η ομορφότερη
απ’τις σκεπτομορφές τους

θα συνομιλήσουν κάποτε
είπε η θεά
και τότε εμείς θα αποσυρθούμε
και τότε
το αίμα που θα τρέξει στα όνειρά μας
κάποιοι θα το πουν
πύρινη βροχή

το σημείο θα γίνει ευθεία γραμμή
και αυτή σε τρίγωνο θα κλείσει
κάποτε
όταν θα βρουν στα ρήματα
όχι στα ουσιαστικά
και στα επίθετα
τους μυστικούς δρόμους
του βλέμματος

ανασαίνοντας δύσκολα
το πλάσμα
στάθηκε στα πόδια του
η λάμψη από το κάτοπτρο τον ξένισε
άνοιξε τα μάτια του στο στερέωμα
και αντίκρισε την αιώνια μάχη
να στάζει κόκκινες αυγές

ένιωσε
τον αδελφό του να σπαράζει
πίσω απ’τον καθρέφτη
και έκανε το πρώτο δειλό βήμα
να τον προσεγγίσει…D.P.

 

 



Γράμματα


Με μια εμμονή
που δεν φανταζόμουν πως θα άντεχα
παλεύω
χρόνια τώρα
να χαράξω τ’ όνομά σου ολόκληρο
πάνω στο Ξύλο

το πρώτο γράμμα
έτσι το ένιωσα
είναι γαλάζιο
το δεύτερο λευκό
το τρίτο πορφυρό σαν το αίμα
μαύρο το τέταρτο
το πέμπτο έχει το χρώμα των ματιών σου
κι αρνείται όση δύναμη κι αν θέσω
όση δεξιότητα κι αν έχω αποκτήσει
να σκαλιστεί, να μείνει
έτσι όπως φτάνω πάντοτε στο τέλος
αυτό αργοσβήνει στην αρχή
χαλάει, αλλάζει, αλλοιώνεται
με περιπαίζει

κι ύστερα
παίρνουνε σειρά ένα προς ένα
όλα τα υπόλοιπα γράμματα
μένει το Ξύλο ατόφιο
αχάρακτο, αμιγές
σα να μην το άγγιξε ποτέ κανείς

κι εγώ αποκαμωμένος πάντα
τα παρατάω όλα όπως είναι
το Ξύλο χάνεται
η μορφή σου φεύγει
τα χρώματά σου ξεθωριάζουν

μένει μονάχα εκείνο το πικρό χαμόγελο
που είχαν τα μάτια σου
τη μέρα που σ’έπνιγε ο εαυτός σου
και χανόσουν στα βάθη του …D.P.