Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

 

Κύτταρα

Περπατούσα
στην ακρογιαλιά
με τα μελλοντόμορφα ρόδα
η θάλασσα πηχτή
παγωμένη
ακίνητη
αφιλόξενη σκέφτηκα…
κάτω απ’τα πέλματά μου
τα ίχνη όλων των ανθρώπων
πάνω μου
χιλιάδες ουρανοί
άλλοι νιογέννητοι
άλλοι έφηβοι και ζωηροί
να εκτείνονται με έπαρση
σε όλες τις διαστάσεις
κι άλλοι γέροντες πια
υπερήλικες
που ξεψυχούσαν εκπνέοντας
βροχές από αίμα και θειάφι…

άκουγα τους ήχους των ψυχών
μακριά
απόστατους
και τρομερούς
το Άπειρο είχε ορμήξει
και με κατανάλωνε

τα κύτταρά μου
ορφάνευαν
κι έδιωχναν από πάνω τους
περίσσεια αιωνιότητας
που έπεφτε
σα ρούχο άχρηστο
στ’αχνάρια των ανθρώπων

από τα βάθη του ορίζοντα
άκουγα ρόγχους
από θνήσκοντες θεούς
σα θύελλα ξεσπούσε στ’αυτιά μου
μια αλλόκοτη σκόνη από ηχομορφές
που έλιωνε στο σώμα μου
γινόταν σωματίδια χρόνου
κι έντυνε σεντόνι σάρκωσης
τα ίχνη των ανθρώπων…

που είσαι; είπα

κι είδα τα γράμματα
να σχηματίζονται για λίγο
στην επιφάνεια της θάλασσας
κι ύστερα ν’αφανίζονται

σφίχτηκε η καρδιά μου
πονούσα
το στερέωμα γεννιόταν και πέθαινε
κάθε στιγμή
το μόνο αμετάβλητο
το πρόσωπό μου
πεισματικά αρνιόταν
να εγκαταλείψει το ανάγλυφό του…

κι ύστερα είδα
σα νύχτιο σέλας
στους φρενιασμένους ουρανούς
εκείνο το χαμόγελο
που μου είχες δωρίσει
όταν πρωτανταμώσαμε

πέταξα στη θάλασσα
τους δυο μου πνεύμονες
και το βλέμμα της Γνώσης των Πραγμάτων
κι έκανα το επόμενό μου βήμα
στο Υπέροχό σου…D.P.

 

Αρχάγγελος τον Σεπτέμβριον βοά μέσα στην πλάση

Τις μέρες τις γλυκές του Σεπτεμβρίου, όταν δεν έχει ακόμη
βρέξει και είναι το άκουσμα των ήχων πιο αραιό και η
γεύσις των ωρών και από του θέρους πιο πυκνή, όταν στους
κήπους σκάνε τα ρόδια, και πάλλονται υψιτενείς οι στήμονες
των λουλουδιών, και σφύζουν στις πορφύρες των φλεγόμενοι
οι ιβίσκοι, όλοι σαν υπερβέβαιοι γαμβροί που στων νυμφών
κτυπούν τις θύρες, τότε, σαν να’ ναι πάντα καλοκαίρι
(γιατί όποια κι αν είναι η εποχή, ο πόθος είναι πάντα θέρος)
αναγαλλιάζουν οι ψυχές,
και ο Έρωτας, ο πιο ξανθός
αρχάγγελος του Παραδείσου, βοά και λέγει
στο κάθε που άγγιξε κορμί: Τα ρούχα πέτα, γδύσου.
Τίποτε μη φοβάσαι.
Έαρ, χειμώνας, θέρος-όπου κι αν είσαι-
είναι η ρομφαία μου μαζί σου.

Ανδρέας Εμπειρίκος

 

 



Σπηλαιώτης…
Κρεμασμένος
ανάποδα
γεννήθηκες
τυφλός
κι ανδρόγυνος
απ’ τα μαστάρια της Κίρκης
βρεφουργήθηκες
και μέσα
στο εντάφιο ήπαρ
ονειρεύεσαι άγρυπνος
και ταξιδεύεις υπνωμένος
το βλέμμα σου διατρέχει
όσα ο νους αρνείται ν' απογράψει
στερεώματα φωτιάς
και σύμπαντα λεπρά
σταυρωμένων ανάπηρων θεών
κάθε αυγή
απ’των θεών το σπέρμα
οξείδωση
και κάθε βράδυ
απ’το ανθρώπινο αίμα
αποτοξίνωση
ο λαιμός σου
όλος μια φλέβα από γρανίτη
μέσα της ρέει ο ουράνιος αρχαίος πόνος
και αλυχτώντας χύνεται απ’το στόμα σου
ο Αδάμ
κάθε που ανασαίνεις
σπηλαιώτης
ραντισμένος
απ’την κλινική αθανασία
της Νύχτας
ο λυγμός σου
αρμέγει όλο το αμνιακό υγρό
της μέδουσας εταίρας αρπάγης
και σε λερώνει αμαρτία και φθόνο
άπληστος
ηδονισμένος
ρουφάς ως την τελευταία σταγόνα
την προστυχιά της Ειμαρμένης
κάθε αυγή
απ’των αγέννητων άστρων το τραγούδι
μεθυσμένος
και κάθε νύχτα
η μοναξιά σου
σπηλαιώδης σπαραγμός
κι ο εαυτός σου ξένος…D.P.

 

Στο κέντρο



 




Απλά εξωτερικεύω, είπε
Ό,τι με προίκισε η νύχτα

Θέλεις λοιπόν
να δεις το ρίγος;
Χάραξε έναν κύκλο από φως
Μέσα σ’ένα σκοτεινό δωμάτιο
Και βάλε μέσα του
έναν άνθρωπο

Στο κέντρο
Έτσι, στο κέντρο…

Σαν προβολέα να το φανταστείς
Που σημαδεύει μια ψυχή
Έναν προβολέα που κάποτε ήταν δυνατός
Έτσι είπε
Κάποτε ήταν δυνατός…

Κι αυτό το φως…
Από πού έρχεται άραγε;
Ποιος το γεννάει;
Ποιος το στέλνει;

Αυτός που αναρωτιέται
Είναι ακόμα ζωντανός

Αυτός που θ’ απαντήσει…


Και σιώπησε…D.P.

 

Τραγουδώντας



 








Έτσι λοιπόν…

όλα μου τα πήρες

με αφάνισες

και τώρα με διδάσκεις

τάχα

μέσα απ’τη σιωπή



κι όμως

δεν ενδίδω

σκύβω για λίγο

το κεφάλι

να περάσει άλλη μια θύελλα

κρύβομαι καλά

μετράω αντίστροφα

κι επιστρέφω λίγο λίγο

σε όσα άφησα στη μέση



ναι

μου τα πήρες όλα

με απογύμνωσες

και τώρα

τάχα

με διδάσκεις

μέσα απ’το αυτεξούσιο

της ερημίας

και το αυτοδικαίωτο

του ανέλπιδου



όμως ξέρω καλά

όλες τις λέξεις

κι όλες τις φράσεις

που περιέχουν την αγάπη

αυτές δεν μπορείς να μου τις κλέψεις



τις ψιθυρίζω

μυστικά

σαν προσευχή

και κάθε βράδυ

περιμένω



κάθε βράδυ



κάποτε θα έλθεις

περιμένω



τραγουδώντας…D.P.

 

 



Το σώμα δεν άντεξε
μια πληγή όλα
και όλα μια κουρασμένη δίνη

το στερέωμα σχίζεται
στα δυο
όπως το παραπέτασμα εκείνου του Ναού
και μολυσμένο αίμα
αφιονίζει στους δρόμους

και η στάχτη
βάρυνε πολύ
έκατσε στα ρουθούνια
έκατσε στα πεζοδρόμια
κάλυψε τα σωθικά των αγγέλων

το σώμα δεν άντεξε
το πνεύμα ριγούσε
και φλεγόταν
ιδρωμένος ρόγχος
υδατώδες πυρ
και πόνος

ίμερος μόλυνε τα ύδατα με λήθη
ο τρόμος σάστισε
ως και ο χρόνος…

που πρόκειται να πας;
σε ρώτησα
έχεις αφήσει πίσω σου φωτιά
και λέξεις δίχως συλλαβές
και καλοκαίρια
που δεν γιορτάστηκαν ακόμα
και τα γενέθλιά σου που έρχονται
και λέμε να ουρλιάξουμε μαζί
ανέκπληκτοι
όπως πάντα
για τη ριπαία τροπή
του είναι

που πρόκειται να πας;

το σώμα δεν άντεξε
ράγισε
έσπασε σε αναρίθμητα κομμάτια

κι όπου στρέφω το βλέμμα
υπάρχει ένα μικρό σύμπαν
ασχημάτιστο ακόμα
έτοιμο ν’ανθίσει σαν λουλούδι
με το άρωμά σου

και το βλέμμα σου

να κουρνιάζει σαν μικρό πουλί
στη χούφτα του απείρου…D.P.

 

AΛΗΘΙΝΟ


Αν θέλεις να επιστρέψεις κάπου

σε κάποιο τόπο που αγάπησες

σε κάποιο χρόνο που ένιωθες περισσότερο

παρά ποτέ τον εαυτό σου

θα πρέπει ως τα κατάβαθα του είναι σου

να περπατήσεις, να γευτείς, να βιώσεις

την απώλεια

να κοιμηθείς μαζί της

και μαζί της να ξυπνήσεις

από αλλού ενέργεια δεν γίνεται να πάρεις

δεν υπάρχει

και αυτή ακόμα θα σου στοιχίσει ακριβά…


Αυτό το ωραίο ταξίδι

το πολυτελές, το σπάνιο

στοιχίζει αίμα, στοιχίζει πόνο

στοιχίζει σάρκα της ψυχής

και βέβαια

(πώς θα’τανε αλλιώς)

κρατάει λίγο


αλλά είναι αληθινό…


(κι αναρωτήσου πριν ή έπειτα

πόσα –και ποια- αληθινά πράγματα

αξιώθηκες να ψηλαφήσεις στη ζωή σου)D.P.

 

 



Πόσο αισθάνθηκα ότι μου λείπεις
όταν μου έλειψες πραγματικά…

καμιά φορά όταν με αγγίζουν τα μαλλιά σου
αισθάνομαι ότι θα εκραγώ

πόσο πολύ το αίμα απ’όλες τις λέξεις
απ’όλες τις ματιές
πόσο φτηνές όλες οι διαφυγές…

καμιά φορά όταν σε κλείνω στη σκέψη μου
αιμορραγώ

ένα απειροδιάστατο σύμπαν
ένα κεκοσμημένο όλον
που σε περιέχει
και το περιέχεις
η κάθε στιγμή προσμονής
ναι, η κάθε μια…

καμιά φορά όταν σε επικαλούμαι
με κλέβει τούτη η δόνηση της φωνής μου
και δεν ακούγομαι πια

αλλά σ’αγαπώ
με τον τρόπο που η ανάσα μου
να μοιάζει με σεντόνι
που σε τυλίγει απαλά…

και έμαθα αυτό να μου φτάνει…D.P.

 

 



Θεόθεν αλήτης

Φιλία και Στάση
Αδικία και Τίση

Μεταμορφώσου αν μπορείς να δεις
δες αν μπορείς με άλλα μάτια
εξακόντισε τον ήλιο ως τα Ηλύσια Πεδία
αιχμαλώτισε όλο το θεϊκό σου άνεμο

αλλά και πάλι χρεώστης είσαι
στο πάντων η ανάγκη κρατεί
και αναρωτιέσαι
πότε έχασες το παιχνίδι

δεν έχασες τίποτα
που δεν μπορείς να βρεις ξανά…

Θεηλάτης
ημεροδρόμος του αιώνιου
έχεις στη χούφτα σου όλες τις μοναξιές σου
μην τις σπαταλάς άδικα
αναζητώντας το Ένα που σε αρνείται…

Φως και Σκοτάδι
στο μαξιλάρι σου
Η οδός του Κάτω
Ίδια μ’εκείνη της Ανόδου…

στην καθημέρια οδύνη σου
και η απαντοχή σου

Αλήτης θεόθεν
αρματώθηκες τη μοίρα σου
κι έχεις καρπούς να δρέψεις…

κι αγάπες που σε περιμένουν!!!D.P.

 

 


συμπαγείς
στο χρόνο
αρηγμάτωτοι
θρασείς
στον πόνο
από αισθήματα
ξαρμάτωτοι
μελετούμε τον άνθρωπο
τι ψεύτες !
ανθρωποποιούμαστε
στο διηνεκές…
συγχώρεσέ μας Ειμαρμένη
εσύ
ιερή αλυσίδα του αιτίου και του αιτιατού
μη μας φυλακίζεις στην αθανασία άλλο
δεν το βαστάμε
σάρκινες πλάτες κληρονομήσαμε
σάρκινο πνεύμα
κληροδοτούμε…
πολεμιστές φωτός
και άθλιοι σαρκοβόροι
τεμαχισμένοι Προμηθείς
έκπτωτοι Εωσφόροι
δεν έχουμε άλλη περπατησιά
ξεμάθαμε
ως και το βλέμμα
ακατάδεχτοι;
μην πεις
ελεεινοί
πένητες πυροφόροι
έχουμε το μερτικό μας στο φθαρτό
και αλήθεια
ορφανέψαμε νωρίς
συμπόνεσέ μας Ειμαρμένη
εσύ
που έχεις τα κλειδιά της πτώσης
και της ανόδου
και της σπηλιάς την έξοδο γνωρίζεις
διώξε μας
τούτο το φορτίο μας λύγισε
δεν το βαστάμε
σάρκινες πλάτες κληρονομήσαμε
σάρκινο πνεύμα
κληροδοτούμε…D.P.

 

 


Στήθος
Το σταχτί δεν θα ζήσει
άλλο δε θα τυραννήσει το φως
εκείνο που γεννιόταν απ’τη σκιά του Νάρκισσου…
αν ήσουν ένα κατάλευκο ρόδο
θα σε αρνιόμουν
Το σκοτάδι θα εκλείψει
ο Περσέας βγήκε απ’το κατώφλι του νου
και η Μέδουσα κοιτάζει τον εαυτό της
και αφανίζεται
αν ήσουν ένας απόστατος κρίνος
θα σε αγνοούσα
Το αγόρι εισέρχεται στο Ναό
με το δεξί του χέρι λαβωμένο
έχει δυο μάτια άπληστα
και ένα σκισμένο τετράδιο ποιημάτων
στον κόρφο του
και του σιγοτρώει την καρδιά
κάθε μέρα
εδώ
στο βωμό θα το αφήσει
και θα επιστρέψει το αίμα του
στις φλέβες
αν ήσουν ένα κλεμμένο βλέμμα
θα σε εξόριζα
στο Νότιο σύνορό μου

είσαι ένας επαναστάτης ήλιος
και σε φιλοξενώ
στο στήθος

για να με καις…
D.P.

 

 



Αλχεεγκήλ


Είπε
ξέρω τα πρόσωπα όλων των ανθρώπων
κι αν κρύβουν στο βλέμμα τους
το αρχέγονο μίσος
η γεωμετρία της πτώσης
δεν ενδιαφέρεται
για το μυστικό υπόβαθρο του πόνου

με τη φωνή μου έχτισα το σώμα
με τη σιωπή μου θα το αφανίσω


Είπε
ξέρω τα ονόματα όλων των ανθρώπων
κι αν μου διαφεύγουν συλλαβές
ή φθόγγοι και ανάσες με αρνούνται
η αρχιτεκτονική του ακέραιου
δεν ρηγματώνεται
από την έπαρση του μερικού

με την αγάπη ένωσα τα μέλη μου
με την αγάπη κάθε μου αρτηρία
αιματώνει το παράλογο…

Γεννιέται αδιάκοπα μέσα στη βροχή
η φωτιά που κατακαίει τα παιδιά μου
και αν στα κλεμμένα όνειρά τους
σκίζουν τα δάνεια ρούχα των αγγέλων
έχω τ’αστέρια και τους ουρανούς
και την ανάγκη
να τα υφάνω πάλι απ΄την αρχή


με τη λάσπη και το φόβο έσπειρα ψυχές
με την ακόρεστη δίψα να υπάρχω
θα τις παίρνω
πάντα πίσω…
D.P.