Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

 



Είπε
μπορώ ακόμα με τα δάχτυλα του νου
να σε ψηλαφίσω
είχες πάντα
μια γεωγραφία μυστική
όχι πια…
και δεν χρειάζομαι τώρα
τις προσδοκίες
τις φαντασιακές αναστατώσεις
για να επαίρομαι πως σε πυρπολώ
ή πως σε αγνοώ
στα όνειρά μου
σ’αγαπώ σαν μια απέραντη έρημο
από κόκκους μίσους
σε αφομοιώνω…
Είπε
τις νιώθω
να σκαρφαλώνουν στο σώμα μου
σαν αναρριχώμενο φυτό
τις ώρες
τις νύχτες
τις ματαιώσεις…
ακινητοποιούμαι
έχοντας το βλέμμα
στο γενέθλιο φως…D.P.

 

 



Χάθηκες…
Που ήσουν;
Έλειψες καιρό… πολύ καιρό…
Κι είχα αρχίσει να το συνηθίζω
Ήσουν μαζί μου βέβαια
Το ξέρεις
Ήσουν εντός μου…
Όμως γυρνούσα πάντα το κεφάλι στις γωνιές των δρόμων
Μην τύχει να σε δω
Το βήμα σου…
Εκείνο το αντάρτικο χαμόγελο
στα μάτια σου…
την ενοχή
πως πάλι άργησες, πάλι έπρεπε να περιμένω…
Δυο λεπτά ή τρία ή πέντε το πολύ…
Δεν μου είχε περάσει απ’το νου
πως θα έρχονταν οι εποχές που τα λεπτά θα ήταν ημέρες
μήνες και χρόνια…
Είχες χαθεί… που ήσουν;
Έλειψες καιρό…
Εχθές μονάχα έγινε ένα μικρό θαύμα
και σε αντίκρισα μες στο δωμάτιό μου!
Καθόσουν στην καρέκλα μου
Φορούσες ένα μπλουζάκι μου
Όπως τότε
Πάλευες, νομίζω
να χαμογελάσεις πάλι
Αλλά έμοιαζε με μορφασμό πόνου τούτο το χαμόγελο
Έψαξα για το βλέμμα σου
Μα εσύ κοιτούσες χαμηλά…
Ζύγωσα με την καρδιά μου ανάστατη
να νιώσω την αύρα σου, το άρωμά σου
μα μόλις σε πλησίασα αρκετά
στη στιγμή
χάθηκες πάλι…
Κι ωσότου η οδύνη από αυτό το νέο χωρισμό
να γίνει σύννεφο ή σκιά και να διαλυθεί στο άπειρο
άκουσα τη φωνή σου σιγανή
να έρχεται
σαν ψίθυρος
Λησμόνησέ με…
κι έγειρα στο κρεβάτι μου
μαζί με τη σιωπή μου
μαζί με την κραυγή μου
μαζί με το τίποτα
που είχε για μια στιγμή άφατης ηδύτητας
γεμίσει με το όλο…D.P.

 

 



Ονείρεμα
(Ο Γέροντας)

Μπήκα πάλι
στους κόσμους των εικόνων
και των ξεχασμένων τραγουδιών
κείνους τους κόσμους που επινόησα κάποτε
και που στοιχειώνουν πάντα τα όνειρά μου
κείνους τους κόσμους που πια έχω μισήσει
αλλά δεμένοι είναι αχώριστα με μένα

περπάτησα πολύ και λίγο
σημασία δεν έχει
ό,τι κοιτούσα μόνο ερημιά και ερείπια
όπου στεκόμουν άνυδρες χώρες
όπου ανάσαινα
μονάχα λίβας και σκόνη των αιώνων

κάποτε
βρήκα ένα γέροντα θλιμμένο
να κάθεται κάτω από ένα δέντρο χάρτινο
και τον πλησίασα δειλά
γύρισε και με κοίταξε
και είχε στο βλέμμα του
κουρνιάσει ένας λευκός θάνατος
κι είχε στο πρόσωπό του
ξεκουραστεί η αφθονία του τίποτα
"ήρθες ξανά" μου είπε
και με καλωσόρισε
"κάθισε δίπλα μου λοιπόν
γιατί είμαι μόνος αιώνες τώρα
και διψάω να μιλήσω σ'ένα επισκέπτη..."
και κάθισα κοντά του
κάτω απ'το χάρτινο κείνο δέντρο
κι ένιωσα πως ο γέροντας αυτός
ήταν εκεί για μένα από πάντα
κι ένιωσα τόσο περίεργα όταν τον αισθάνθηκα
τόσο αλλόκοτα νεκρό
τόσο γεμάτο από Τίποτα...

"μη με κοιτάζεις όσο θα σου λέω
μη με αγγίξεις
τίποτε είμαι γεμάτος
και δε θα νιώσεις παρά τίποτα
μη με ρωτήσεις πόσο έζησα
γιατί το έχω ξεχάσει
μη με φοβάσαι
η μοναξιά και η έπαρση
προξενούν μονάχα θλίψη"
άρχισε να λέει
και η φωνή του χάιδευε τ'αυτιά μου
και σκιά δεν έριχνε το ψεύτικο αυτό δέντρο...

"χρειάζεσαι ένα κόσμο αλλιώτικο
αυτός που ζεις είναι αυταπάτη
χρειάζεσαι πολέμους με άλλες μάχες
τούτες που δίνεις κιόλας σε κουράσανε
χρειάζεσαι ανθρώπους με καρδιά
αυτούς που αγάπησες
όλοι πεθάνανε..."
είπε ο γέροντας και είχα κλειστά τα μάτια
και το κεφάλι μου σκυφτό
να μην με αρπάζει η τρέλα του τοπίου

"χρειάζεσαι άλλες μουσικές
τούτες που ακούς σε ανισορροπούν
είναι κραυγές αρρώστων, είναι νυχτωδίες
άλλες χρειάζεσαι αυγές
οι ήλιοι που ανατέλλουν στη ζωή σου
κι αυτοί ψεύτικοι είναι
όπως αυτό το δέντρο..."
είπε ξανά ο γέροντας και στο μυαλό μου
σφυροκοπούσε μια φρενήρης άρνηση
να μην αλλοιώνομαι άλλο στο πουθενά
να φύγω
να επιστρέψω
να ξυπνήσω!

"εμένα σύντομα θα με ξεχάσεις
τίποτε είμαι
και δεν γεμίζω πια ούτε τον εαυτό μου
εμένα γρήγορα θα με περάσεις
αλλά, πόσο σε συμπονώ,
μ'εσένα θα εξακολουθείς να συνυπάρχεις!"
είπε ξανά και άκουσα το γέλιο του
κραυγή κι αυτό
παράφωνη οιμωγή απ'το τίποτα
και προσευχήθηκα να αδειάσω ξαφνικά
να τρέξω πίσω, να χαθώ,
να νιώσω εμένα ακέραιο,
να ξυπνήσω!

"κράτησε τούτο που σου λέω
πριν να ξυπνήσεις κει απ'όπου ήρθες
όλα είναι όπως εγώ
τίποτε
αν δεν γεμίσουν από σένα
όλα είναι όπως το δέντρο αυτό
ψεύτικα
αν δεν δονούνται από σένα
όλα είναι χαμένα
όπως ο χρόνος σου μαζί μου
αν δεν ντυθούν αγάπη
από σένα!"

τούτα είπε ο γέροντας
πριν με αφήσει
και τον αφήσω κι εγώ
και έχω μια εικόνα τελευταία
πριν πάλι ευλογηθώ
στον κόσμο των ανθρώπων να ξυπνήσω
ο γέροντας να εξαφανίζεται
το δέντρο να αφανίζεται
κι εμένα να στέκω ολομόναχος
σ'ένα απέραντο τοπίο
από περίεργο φως

και να μιλάω σε μένα...
D.P.

 

 


Περνάγαμε το κλαδί της μυρτιάς
από τον ένα σύντροφο στον άλλο
τούτος ο νεκρόδειπνος
έχει το μεγαλείο της σιωπής
και της σιγής το φως
Ο ήρωας που κείται στο βελούδο της γης
μας περιμένει…

Περνάγαμε το πένθιμο κλαδί
από χέρι σε χέρι
λέγαμε δυο κουβέντες κι ύστερα δάκρυα
υμνούσαμε το Μέγα Σχίσμα
που τους θνητούς ποτέ δεν λησμονεί
αλλά και τον αιώνιο παλμό της δρόσινης ζωής
που δραπετεύει από τα Τάρταρα
και μας ποτίζει
για λίγο έστω
με συλλαβές βροχής
Το κλαδί έμεινε κάποτε μονάχο
ορφανό από ψελλίσματα ανθρώπων
που στέκουν τώρα βουβοί
δίπλα στο σιωπηλό πολεμιστή
Έρχεται η αυγή αδελφέ μου
και μεθυσμένους θα μας βρει
να ξέρεις
όχι από πόνο
αλλά από δριμιά κατάφαση Έρωτα
και δάφοινη φωτιά ψυχής
να ορμήξουμε εκεί
που το αιώνιο σε παίρνει απ’το στήθος

και σε αθανατίζει…D.P.

 

 






Oι μνήμες γεννούν το χρόνο.
Οι μνήμες γεννούν την ενόραση στο Γεγονός.
Οι μνήμες γεννούν και το θάνατό του…

Θα έρθεις μαζί μου στην κόλαση που πάω;

Όλα τα ορίζει η ανθρώπινη συνθήκη…
Οι πρώτες ακριβές ανάσες, οι ιερές ψηλαφήσεις του φωτός… αλλά και του σκότους…
Τα πρώτα βλέμματα, οι πρώτες δειλές ματιές, οι πρώτες γενναίες εξορμήσεις στο παράλογο…
Το πρώτο δάκρυ, η κατάφαση στο ημίφως, η γενναία υπόσχεση για το αύριο…
Όλα στην οδύνη του χτες… όλα στην περιχώρηση του αύριο… όλα στην ακεραιοποίηση του εσωτερικού ανθρώπου… ολοκληρώνοντας, υπερβαίνοντας, προχωρώντας, αψηφώντας…
Όλα στην ανθρώπινη συνθήκη…
Σ’αυτό ή σε ένα άλλο στερέωμα…
Μαζί σου όμως… πάντοτε μαζί σου… όχι δίπλα σου, όχι κοντά σου… κι ούτε καν μαζί σου…
Μέσα σου… εσύ ένα με μένα… εγώ ένα με σένα…
Άλλη συνθήκη δεν γνωρίσαμε…

Θα έρθεις μαζί μου στην κόλαση που πάω;

Παράδεισος ή κόλαση δεν είναι… δεν ήταν ποτέ ο τόπος… ήταν ο τρόπος… ο δικός μας τρόπος… τούτο δεν άλλαξε, τούτο δεν μερίζεται, δεν νοηματοδοτείται ξανά, δεν οριοθετείται εκ νέου…
Δεν τέθηκε ποτέ κανένα άλλο θέμα… Το μεγαλείο της Διύπαρξης είναι αυτό ακριβώς στην πυρηνική της θεώρηση... πως δεν θέτει ποτέ κανένα θέμα που αλλοιώνει, που κλονίζει, που διακυβεύει την ύπαρξή της, την υπόστασή της… η Διύπαρξη αυτό-ορίζεται ή αυτό-ακυρώνεται… Υπάρχει ή αφανίζεται… Μεταίχμιο εδώ δεν υπάρχει… ερώτημα ή ανάπαυση στο μερικό… καμιά ανάπαυση… καμιά διαφυγή…

Θα έρθεις μαζί μου στην κόλαση που πάω;
Αν πήγαινες κάπου μόνος τότε θα τη ζούσα εγώ…D.P.

 

 



Αλχεεγκήλ


Είπε
ξέρω τα πρόσωπα όλων των ανθρώπων
κι αν κρύβουν στο βλέμμα τους
το αρχέγονο μίσος
η γεωμετρία της πτώσης
δεν ενδιαφέρεται
για το μυστικό υπόβαθρο του πόνου

με τη φωνή μου έχτισα το σώμα
με τη σιωπή μου θα το αφανίσω


Είπε
ξέρω τα ονόματα όλων των ανθρώπων
κι αν μου διαφεύγουν συλλαβές
ή φθόγγοι και ανάσες με αρνούνται
η αρχιτεκτονική του ακέραιου
δεν ρηγματώνεται
από την έπαρση του μερικού

με την αγάπη ένωσα τα μέλη μου
με την αγάπη κάθε μου αρτηρία
αιματώνει το παράλογο…

Γεννιέται αδιάκοπα μέσα στη βροχή
η φωτιά που κατακαίει τα παιδιά μου
και αν στα κλεμμένα όνειρά τους
σκίζουν τα δάνεια ρούχα των αγγέλων
έχω τ’αστέρια και τους ουρανούς
και την ανάγκη
να τα υφάνω πάλι απ΄την αρχή


με τη λάσπη και το φόβο έσπειρα ψυχές
με την ακόρεστη δίψα να υπάρχω
θα τις παίρνω
πάντα πίσω…D.P.

 

 



το λεπτό σου σώμα
μου αφηγείται
έχεις φιλοξενήσει ήλιο και χώμα
από τα καλοκαίρια σου
στο στήθος
και αρμόζει καλύτερα στη νύχτα
να μου τα προσφέρει
μια στιγμή από Κυριακή
ένα πρόσφορο Σαββάτου
χαμογελώ λοιπόν
όπως μου ζήτησες...
ανεκτικός που στάθηκε ο πόνος
και μου επέτρεψε να σε αγκαλιάσω
πάνω που ξημέρωνε
η πιο μεγάλη Δευτέρα
της ζωής μου...D.P.

 

 




Όνειρα

Τα καλοκαίρια
σφάζαμε τη θάλασσα
πίναμε το άσπρο αίμα της
και κάναμε έρωτα
ώσπου να γίνει άηχη η απληστία μας
Απ'το μολυσμένο σώμα της
έρεε ανεμπόδιστο το ποτάμι του χρόνου
Ο πρώτος που την είδε νεκρή
ήταν Αυτός που φέρνει την Αυγή
την ήπιε με μια αβυσσαλέα δίψα
κι ύστερα σπάταλα τη ράντισε
στα πρωινά του ανθρώπου
Το φθινόπωρο
κάναμε ανίερες επικλήσεις
στους αρχαίους θεούς
τσακίζαμε το Ζαγρέα
πάνω στα βράχια
και η Κόρη
μας έδειχνε με προστυχιά
τους λευκούς μηρούς της
Οίκτο δεν είχαμε
και δεν ξέραμε καμιά αμυχή της ύπαρξης
με το πραγματικό της όνομα…
Εκείνος την αγάπησε
πιο πολύ απ’όλους μας
της έδωσε στα στήθια το αιώνιο γάλα
να μεγαλώσει τα βλάσφημα παιδιά του
της έδωσε το λίκνισμα της φθοράς
κι ύστερα την κλείδωσε για πάντα
στην ανάσα των βροτών…
Το χειμώνα
ικετεύαμε για λίγη αιωνιότητα
διψασμένα παιδιά
γυρνούσαμε στις αλάνες του απείρου
κανείς δεν είχε βλέμμα για μας
κι όταν απελπισμένοι πια
χτυπούσαμε τη πόρτα
στο Γέροντα – Δέντρο
εκείνος είχε πάντοτε για μας
μονάχα αλήθεια…
Η Άγνοια και η Πενία
ήταν οι τροφοί της
τη βύζαιναν κι οι δυο μαζί
από το στήθος της πρώτης
ρουφούσε όξινο αίμα
ενώ η δεύτερη
της έπλενε αργά το στόμα
με δάκρυα πικρής επίγνωσης
που ποτέ δεν έφτασαν
ως τα μύχια της ψυχής της…
Την Άνοιξη
κλαίγαμε για τις νοσηρές ιαχές μας
στη θεά με τα επτά πέπλα που ερχόταν
κλείναμε την πόρτα
κι ετοιμαζόμασταν
να συμφιλιώσουμε
ξανά
το αχώρητο με το ενσαρκωμένο
Ο ερμαφρόδιτος
ήταν ο πατέρας
που λιμοκτονούσε από την πρώτη Αρχή
για λίγη αγάπη
κι όταν την γέννησε
την έσφιξε τόσο δυνατά στα χέρια του
που το βλέμμα της χύθηκε απ’τις κόρες
κι έλουσε βροχή από όνειρα
τον ύπνο των ανθρώπων…D.P.

 

 



Ζεύγη ομοίων
τόσο όμορφων
φυσαλίδες γαλακτόχρωμες
που ανέρχονται νωχελικά
στο αρχαιώνιο φως…

ζεύγη λυγμών
παράξενων κι ερωτικών
που έλκονται απ’το νάρκισσο φως
στην εμπνοή του κόσμου
ν’ανοίξουν μια
κι ύστατη μαζί φορά
να εκδηλωθούν
να ταξιδέψουν…

ζεύγη στιγμών
που δεν ενώθηκαν ποτέ
όμως μαζί βρήκαν το δρόμο
γλίστρησαν ανάμεσα
απ’τ’αμίλητα δέντρα
και τις κλεισώρειες του βυθού
πέρασαν απ’το σκότεινο στο ευγενές
θυσίασαν το πένθιμο
έκλεψαν τον ελιγμό του Ενός

και δραπετεύουν στο έσχατο… D.P.

 

 



Μέσα

Είμαστε μέσα
μέσα στον κορμό του δέντρου
μέσα στο αφιλόξενο πτώμα
του έφηβου θεού
μέσα στο χωματένιο κρεβάτι
του πόνου…

μέσα θα διαβάσουμε τυφλοί
το χθες
και το αύριο
μέσα θα αναλώσουμε γενναία
τους εαυτούς μας
μέσα θα λερώσουμε με περιττώματα αλήθειας
τα όνειρά μας
μέσα θα γεννήσουμε τα παιδιά μας
και πριν ακουστεί το αλύχτισμα
της πιο αθώας απελπισίας τους
θα τα σκοτώσουμε

Βρεθήκαμε εξόριστοι
έξω απ’τον ήλιο
έξω απ’τον χρόνο
ανεπιθύμητοι

εδώ
στο ασφυκτικό απέραντο
εδώ στο στενόχωρο ασύνορο
εδώ θ’ακρωτηριαστούμε
και δεν θα περιμένουμε την αναξιοπρέπεια
απ’τη πρόστυχη φθορά της σάρκας
και δεν θα εκλιπαρούμε έναν βιαστή
να σπλαχνιστεί τα δύσμορφα κορμιά μας
μόνοι θα το κάνουμε
στην ακραία απόλαυση της αποκοπής
εκείνων που περιττά πια
κρέμονται απ’τις ζωές
εκεί
ηδονικά θα αφεθούμε…

είμαστε μέσα
αγάπη μου
ο ένας
στο σώμα του άλλου
ο ένας
στο σήμα του άλλου
ο ένας
στο απεριχώρητο του άλλου

μακάβρια υπέροχοι
αισθαντικοί ακόμη
τα χέρια μας δεμένα απ’τους καρπούς
στα αιώνια δεσμά μας
χαμογελώντας
ανασαίνουμε
ένα προς ένα
τα πιο όμορφα
ζωντανά φιλιά μας…
D.P.

 

 




Μου γέρασες πνοή μου

σου χαμογελώ πικρά
με βλέπεις;
μέσα απ’ το θολό σου βλέμμα
αντέχεις ακόμα να με βλέπεις;
κορίτσι των κερασένιων χειλιών
μεθυσμένο μου δέντρο
έχεις για ρίζες
όλες σου τις ματαιώσεις…
ένας μιθριδάτης πόνος
φιλοξενείται στο υπογάστριο της ψυχής μου
μου γέρασες αιώνα μου
καθώς σε νανούριζα γλυκά
εσύ αργοπέθαινες…
αλλά δεν το’ξερε κανείς μας
Μου γέρασες φωνή μου

σε περίμενα μόνος
κείνο το πρωινό του Αυγούστου
είχα στην αγκαλιά μου
όσο ήλιο είχα καταφέρει να μαζέψω
μικρά λουλούδια
δάκρυα καυτά
κι εκείνο το ακατανόητο βλέμμα
που έχουν οι ετοιμοθάνατοι…
μέσα στην αρχαία αγκαλιά μου
γέρασες ηδονή μου
και στάζεις μέλι κι αίμα
σώμα το σώμα
φόβο το φόβο
βλέμμα το βλέμμα
διαπερνάς τα δάχτυλά μου…D.P.

 

 




στην αρχή απουσία
κι όχι απώλεια
βήματα δεν ακούς
τα βήματα της απομάκρυνσης
δεν ακούγονται
τίποτε δεν ακούγεται
παρά μονάχα αυτό το εγώ
που κραυγάζει πληγωμένο
και αιμορραγεί
στην κάθε συλλαβή
ε, και τι μ’ αυτό;
στην αρχή
τόσο… αθώος
όσο ο φονιάς
που κρύβεται επιδέξια
στις σκιές των δέντρων
και με το φόβο της αυγής
που θα τον φανερώσει
μετράει τα δευτερόλεπτα
και τις στιγμές
βαρίδια
που κρέμονται
απ’τα πρησμένα μάτια του
παραμορφώνεσαι…
κι αργότερα
όλο ετούτο
που γίνεται σιγά σιγά
ένα βαρύ
σιχαμερό
γλοιώδες δειλινό
πρωί
και βράδυ
και απόγευμα
ένα πράγμα
σα ζελέ
και σε αποπαίρνει
και σε χλευάζει
και σε πικραίνει
όχι η απουσία
ούτε η απώλεια
μα ετούτος ο εσταυρωμένος
πόνος
στο γυμνό λόφο του εαυτού σου
με τους προδότες
δεξιά κι αριστερά
να τον περιγελούν
ε, και λοιπόν;D.P.