Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

ΤΟ ΚΟΝΣΕΡΤΟ

Βρίσκομαι σε μιαν αίθουσα συναυλιών. Παίζουν Βιβάλντι και με το πρώτο θέμα βλέπω το κάθισμα πλάι μου αδειανό. Αρχίζω να σε φτιάχνω με την φαντασία μου και να σε βλέπω πλάι μου ν’ ακούς μαζί μου μουσική. Όμως έρχεται πάλι το πρώτο θέμα και μου δείχνει το κάθισμά σου αδειανό. Σε ξαναφτιάχνω με αγωνία και για να μη μου φύγεις πιάνω το χέρι σου και στο κρατώ μες στο δικό μου, ίσαμε που ‘ρχεται ξανά το πρώτο θέμα κι αφήνει άδειο το κάθισμά σου. Χαϊδεύω τ’ άδειο κάθισμα που ‘ναι ζεστό από το κορμί σου, αρχίζω πάλι πλάι μου να νιώθω την αναπνοή σου, αλλά το πρώτο θέμα οριστικά, τυραννικά κι’ απελπισμένα μου φανερώνει την αλήθεια. Εγώ είμαι μόνος, το κάθισμα άδειο κι εσύ δεν υπάρχεις.

Ο κ. ΝΟΛΛ

Βγαίνοντας με πλησιάζει ένα ξανθό νέο παιδί. Όλοι από γύρω μας εξαφανίστηκαν και μείναμε μόνο οι δυο, κι αυτός να με κοιτάζει λίγο θλιμμένα και λίγο ειρωνικά. Μου λέγει: «Είμαι μια περίπτωση Νέου, που θα ‘θελε να σας γνωρίσει». Του απαντώ πως είμαι ολομόναχη και πως δεν είμαι έτοιμη να τον δεχτώ. Κι ήθελα τόσο πολύ μα δεν τολμούσα. Εκείνος μου χαμογέλασε, είπε «Κρίμα», και άφησε στα χέρια μου μια κάρτα του, μα ώσπου να δω τι έγραφε, είχε εξαφανιστεί.
Η κάρτα είχε εξαφανιστεί. Η κάρτα είχε τυπωμένες δυο μόνο λέξεις: Νολλ, ο Θάνατος.

ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ

Αυτόματα γύρω μου αστράψανε φώτα πράσινα, κόκκινα, πορτοκαλιά, ο κόσμος πηγαινοερχόταν, μου ρίχνανε ματιές που με κορόιδευαν, μου τρύπαγαν τα σωθικά, με τις φωνές τους πρόστυχες σκίζαν τα ρούχα μου, περνούσανε βελόνες στο κορμί μου, έτρεχα να γλιτώσω, μα από παντού ξεφύτρωναν οι Δολοφόνοι.

ΒΡΑΔΙΝΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Τέλος βρέθηκα στην απομακρυσμένη γειτονιά μου, σκισμένη, ματωμένη και τσακισμένη, χωρίς ζωή, να περπατώ στον έρημο μα γνώριμο μου δρόμο, μ όλα τα σπίτια σιωπηλά, να με κοιτάζουν εχθρικά να προσπερνώ, θλιμμένη αβάσταχτα, γιατί δεν εσταμάτησα τη στιγμή που θέλησε η μητέρα μου, γιατί δεν είπα «ναι» στον κ. Νολλ, γιατί δεν άφησα να μ αφανήσουν οι δολοφόνοι. Τώρα ένας έναστρος μα παγωμένος ουρανός με συνθλίβει και με κάμει να τρέχω σούρνοντας τα βήματα μου προς το σπίτι μου.

ΧΟΡΟΣ ΜΕ ΤΗ ΣΚΙΑ ΜΟΥ

Το βράδυ σπίτι μου γυρίζω
κυνηγημένη σαν πουλί,
μες στα σεντόνια μου αντικρίζω
το θάνατο που με καλεί.

Κρύβω στα χέρια την καρδιά
παίρνω απ’ τις πόρτες τα κλειδιά,
και προσπαθώ να του ξεφύγω
κρυφά σαν τα μικρά παιδιά.

Κυλώ σαν δάκρυ στη σιωπή,
μέσα στου κόσμου τη ντροπή,
και σαν τα ρούχα μου ξεσκίζω
γυμνή μ’ αρπάζει η αστραπή.

Στους δρόμους σύντροφο γυρεύω
μια μπάντα παίζει το ρυθμό,
σκίζω τους τοίχους και χορεύω
να βρω τον άγνωστο αριθμό.

Κοιτάω μ’ ελπίδα μια φωτιά
που ανάβει έν’ άστρο στο νοτιά,
άραγε να ’ναι ’κει το φως μου,
το φως ή η ατέλειωτη ερημιά.

Φοβάμαι του όχλου τη χολή
ένας τυφώνας με καλεί,
η αγάπη χάνεται στη μνήμη
κι εγώ χορεύω σαν τρελή.

Μάνος Χατζιδάκις

 

Κτιριολογία

Κάποιος ήθελε σπίτια από σάρκα και αίμα
εγώ προσωπικά τα προτιμώ από πέτρα
πεισματικά αντιστέκονται μʼ όλες τους τις ρωγμές
αξιοπρεπή μέχρι την ώρα του εκσκαφέα.

Μα οι πλατείες πρέπει να 'ναι γεμάτες αίμα
υπόγλυκο, ανεξίτηλο, κι ακόμα
να σχεδιαστούν μέσα σε ανθρώπινα καλούπια –
καθώς σιγά σιγά γερνούν νά 'χουν τα χρόνια
του αγοριού που βλέπει με άλλα μάτια.
Παράδειγμα η πλατεία Ναυαρίνου, είναι καινούργια
παιδιά και σιντριβάνια παίζουν στα παρτέρια
σαν σκηνικό τη νύχτα της σφαγής.

( Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου )

 

Ημασταν, η αγαπημένη μου κι εγώ, μες στο άπειρο και ήμασταν άπειρο. ΄Ημασταν μες στο φως κι ήμασταν φως. Και περιπλανιόμασταν σαν αρχαίο πνεύμα που κινιόταν πάνω στην όψη των νερών. Κι ήταν για πάντα η πρώτη μέρα. ΄Ημασταν η ίδια η αγάπη που ζει μες στην καρδιά της διάφανης σιωπής. Τότε, μια φωνή σαν κεραυνός, μια φωνή σαν αμέτρητες λόγχες να τρυπούσαν τον αιθέρα, κραύγασε λέγοντας : «Λάζαρε, έλα έξω!». Κι η φωνή αντήχησε και ξαναντήχησε μες στ' άπειρο κι εγώ, σαν από παλίρροια πλημμύρας, έγινα άμπωτη. ΄Ενα σπίτι διαλυμένο, ένα ρούχο σχισμένο, μια νιότη αξόδευτη, ένας πύργος που σωριάστηκε κι απ' τις σπασμένες πέτρες του φτιάχτηκε ένα ορόσημο. Μια φωνή κραύγασε : «Λάζαρε, έλα έξω!». Και κατέβηκα από την έπαυλη τ' ουρανού σε έναν τάφο μες σε τάφο, σ' αυτό το σώμα μες σε μια σπηλιά κλεισμένο.
Χαλίλ Γκιμπράν, Ο Λάζαρος και η αγαπημένη του

 

Kακοηθες μελάνωμα...............


πάνω στο σώμα μου

ακόμα τα σημάδια σου

αν χαρακώθηκα, κάποτε

να ξέρεις

ήταν για να μην σε φιλοξενώ

σαν κακόηθες μελάνωμα…



όρθιο στο βλέμμα μου

το ανάστημά σου

αν μπήκα στο κόσμο του Οιδίποδα

ήταν

για να πάψω να σε βλέπω…



ελεεινός, χαμερπής και ανισόρροπος

αν ήρθα πίσω

να το ξέρεις

είναι γιατί δεν το άντεξα

άλλο ‘απολυτρωμένος’…



αφρίζοντας ξεδιάντροπα

στο αίμα μου

το τελευταίο φιλί σου

αν το άπλωσα στο στερέωμα

κάποτε

ήταν για να μην σπάσουν οι φλέβες μου…



κυνηγημένος, μισακός, σακάτης

αν ξαναχτύπησα τη πόρτα σου

ήταν

να ξέρεις

γιατί δεν έχω άλλο πια

εγώ

να με ανέχεται…
D.P.

 

ΠΑΘΗ

Ποιο πάθος λες;
Αυτό ν’αφήνεσαι ρευστός
σε κάθε ερεθισμό του χώρου σου;
Το πάθος ν’απαντάς σα στρείδι;
Το πάθος να παλεύεις με τα πάθη σου
δε λογαριάζεις;
Κι έπειτα
για ποια λευτεριά του αδέσμευτου μιλάς;
Μες στη σκλαβιά τη θέλω εγώ τη λευτεριά σου.
Μες στη σκλαβιά, που για να καταλύσεις,
αναγνωρίζεις πρώτα κι αποδέχεσαι.

(“Αντιδικίες”, 1955)

Τίτος Πατρίκιος

 

 


Ειρκτή



Όταν έχεις φτάσει
σε κείνη την μυστική
κι απρόσιτη κορυφή
του εαυτού σου
που μόνο εσύ γνωρίζεις
ο ήχος της φωνής σου
δεν σε νοιάζει πια
οι αρχαίες λέξεις δραπετεύουν
μαζί με το θόρυβο των συλλαβών
και σ’ εγκαταλείπουν
ό,τι κι αν πασχίζεις να κρατήσεις
δεν μένει στα χέρια σου
ό,τι φιλοξενούσες περιττό
το αρνείσαι πια
κι αν ήθελες να το φυλάξεις
δεν θα μπορούσες
έγινε κόκκος σκόνης
και διαλύθηκε στο άπειρο
κι αυτό που συγκρατούσε το βλέμμα σου
δεν σε κουράζει άλλο
σημασία δεν έχει όσα είδες πριν
όσα θησαύρισες άσχημα ή όμορφα
γιατί έχεις τώρα ένα άλλο βλέμμα
και τα φθαρτά σου μάτια
παλεύουν να στερεώσουν
τούτο το νιογέννητο σύμπαν
και να το ψηλαφήσουν
ως και η μνήμη
σ’έχει απαλλάξει απ’το φορτίο της
όσα σε κρατούσαν δέσμιο
σε μια ειρκτή κι ένα κελί μοναχικό
μοιάζουν γελοία πλέον και ανόητα
και ξεφλουδίζουν από τη ψυχή σου
όπως το σάπιο δέρμα
απ’το σώμα σου
και αν ακόμα
η αναρρίχηση ήταν σκληρή
και μάτωσες
σε κάθε βήμα
τώρα δεν έχεις χρόνο
ούτε για ψέματα
ούτε γι’αλήθειες
ούτε για φόβους
ούτε για ματαιώσεις
τόπος για όλα τούτα
δεν υπάρχει πια
γιατί ανοίγεις τα χέρια σου
και υποδέχεσαι έναν καινούργιο κόσμο
και τον ακούς να σε καλεί
σε μια άλλη γλώσσα
και αν είσαι τυχερός
μονάχα μια στιγμή
πριν καταρρεύσεις
όλους τους πόρους σου θ’ανοίξεις
κι ένα μαζί σου θα γίνει…D.P.

 

Δμωή ιαχή



 





Το σώμα
ταρακουνήθηκε απ’την ερμαφρόδιτη σκέψη
του Ενός
ζεσταινόταν το θηλάζον έμβρυο
στο χώμα
κι εκεί
στερημένος από τον αγαπημένο μου
μέλανα ήλιο
σε σχημάτισα
σε υλοποίησα
σε λάτρεψα
ως την πιο απόμακρη ώρα
που στις ιαχές του ονείρου
μοιάζει άυλη
αλλά δεν είναι
ως την ιαχή
μέσα απ’την ειρκτή μου
που φιλοξενεί εμάς
κι έναν ακόμα
που σταγόνα σταγόνα
μας αφομοιώνει

εκείνος
αυξάνει
εμείς

ηδονικά
τε-λειώνουμε…D.P.

 

Το φθινόπωρο γεννά απελάτες...





 




Έτσι είναι το φθινόπωρο… έτσι συνέβαινε πάντα… και πάντα αυτό θα γίνεται…
Έτσι τοποθετεί, θέτει το φθινόπωρο τον άνθρωπο. Διαμορφώνει τη στάση του, εμπνέει το στοχασμό του… στην ουσία, γεννά όχι μονάχα το στοχασμό στον άνθρωπο αλλά τον ίδιο τον άνθρωπο του στοχασμού…
Γιατί αυτό είναι το φθινόπωρο… ο στοχασμός μετά τον οργιώδη ερωτισμό του καλοκαιριού και πριν απ’τον θλιπτικό εγκλεισμό του χειμώνα… τα καλοκαίρια και οι χειμώνες δεν γεννούν ανθρώπους του στοχασμού… ίσως μονάχα η άνοιξη μα με άλλο πρόσημο και άλλη διάθεση.
Το φθινόπωρο γεννιούνται οι άνθρωποι που πρόκειται να γίνουν μύστες.
Και το φθινόπωρο τελούνταν τα Μεγάλα της Ελευσίνος και Ιερά Μυστήρια. Της Δηούς και της Κόρης.
Ο άνθρωπος του φθινοπώρου είναι όρθιος, στητός και σιγηλός. Πίσω του το σκανδαλώδες, παιχνιδιάρικο, θορυβώδες καλοκαίρι. Εμπρός του το σπήλαιο. Το σπήλαιο και η ειρκτή. Εκεί όπου θα εισέλθει για να ακυρώσει προσωρινά τον εαυτό του ώσπου να επελάσει καλπάζουσα και θριαμβική η άνοιξη… Όμως τώρα είναι σιωπηλός, όρθιος και συνοφρυωμένος. Αυτός είναι ο άνθρωπος του μεταιχμίου, της μετάβασης, των συνόρων…
Γιατί το φθινόπωρο γεννά το εκλεκτότερο και σπανιότερο είδος πολεμιστών. Γεννά ακρίτες.
Γεννά απελάτες…
Κι αυτοί υπήρξαν στη διαχρονία της ιστορίας οι πιο μοναχικοί και οι πιο γενναίοι των ανθρώπων…D.P.

 

 



Μανδύες

Είμαστε
χορευτές από φωτιά
σ'ένα χιονισμένο σεντόνι
σαλεύουμε
αέναα απροσανατόλιστοι
ερωτικά και λάγνα
λατρεύοντας το θάνατό μας

Είμαστε
ροές φωτός
πλεξούδες χρόνου
αιχμάλωτοι ενός ανδρείου στρατού
από φαντάσματα ριψάσπιδων Ηρώων
και νεκροστόλιστες ιέρειες της Δόξας

Είμαστε
ποτάμια και χείμαρροι αιωνιότητας
που χύνονται στις θάλασσες
θνητών προσδοκιών
βλέμματα ερωτευμένων θεών
και ρυτίδες από σκόνη και θειάφι του Ηφαίστου...

Είμαστε
κουρασμένοι πολεμιστές
από αναρίθμητες μάχες
νανουριζόμαστε από σπαραγμούς αρρώστων
στο χνώτο μας κουρνιάζει ο θάνατος

Είμαστε
φρενιασμένα όνειρα στην καταιγίδα
περάσαμε από τις Πύλες της Γέννησης
και απλωνόμαστε ράθυμα
στον ανοιξιάτικο κάμπο του σύμπαντος

. . .

Είμαστε
ολομέταξοι χιτώνες
που βάφτηκαν στο αίμα αθώων
η ιστορία μάς ατενίζει θριαμβικά
υποκλίνονται οι αιώνες μπροστά μας
ο φόβος που μας τρώει τα σωθικά
έγινε το παιδί που κρατάμε απ'το χέρι

Είμαστε
πληγωμένοι εραστές που αρνήθηκαν
ένα γενναίο όχι
για να ζουν δυστυχισμένοι
σ'ένα κίβδηλο ναι...

. . .

Τα ένοχα θύματα είμαστε
που έμαθαν αθώα να γελούν
μα είμαστε και οι δήμιοι
που θα μας μακελέψουν...........D.P.

 

 








Μεγάλο ετούτο το φθινόπωρο

μαυρόχολο

απλώνει σύννεφα ριπές

παντού

μεταμορφώνει

το ενιαίο σε πολλαπλό

και το ισχνό σε κραταιό

και το αξιώνει

ολόκληρο στο ανάστημα

της ψυχής του ανθρώπου



δεν έχει μάτια τούτο το φθινόπωρο

δεν έχει βλέμμα

ώστε αν θες να δεις

μέσα σου

τι έχει γεννηθεί

και τι έχει πεθάνει

να μην μπορείς να δανειστείς

απ’το στερέωμα

παρά μονάχα

σταχτιά φωνήεντα

μια χούφτα σύμφωνα



θα περιμένω…D.P.

 

 





Σε φθινόπωρο τόπο
θ’ αποθέσω τους νεκρούς μου
ένας προς έναν
θα φωλιάσουν στο έμψυχο χώμα
και το αίμα τους θα πιει ο πρανής
γενέθλιος ήλιος

οι ανάσες όσων κρεμάστηκαν
απ’τα σύννεφα
θα μπερδευτούν με το ιχώρ του ανέμου
οι ματιές όσων ξοδεύτηκαν στην άνιση πάλη
φυλακισμένα θα έχουν για πάντα
όσα βιώθηκαν την ύστατη ώρα
και στο στερέωμα του Άδη
τα βλέμματα του πόθου
θα μιχτούν
με τις ιαχές των προγόνων

περιμένουν
οι ώρες με δόντια που τρίζουν
περιμένουν
οι λαχτάρες των αγέννητων ανθρώπων
κι εγώ έχω το φορτίο μου ολόκληρο σύμπαν
Άτλαντας
στο σημείο που στέκομαι τώρα

Όρθιος λοιπόν
και στητός ακόμη
πασχίζω
πάνω στο κέντρο του κύκλου
τα χέρια μου
απ’το κορμί
κεραυνούς ν’απλώσω
μυαλό και σώμα ν’αρμονίσω
το μέγα Ύψιλον
αυτό να αιωνίσω… D.P.

 

Ο κος Α - Ο ευέλικτος νους του μοναχικού ισορροπιστή



 

Καρδιές κλειστές
και δάκρυα παγωμένα
δεν θέλω να υμνώ
είναι η μοναξιά του ποιητή
μια φυλακή φτιαγμένη από όνειρα νεκρά
είναι η ψυχή του ερημίτη
μια χιονισμένη κορυφή
και απρόσιτη…
Βλέμματα ορφανών παιδιών
και προδομένα δειλινά
δεν το αντέχω να ιστορώ
είναι η μητέρα ενός στρατιώτη
κάστρο που αγναντεύει το θάνατο
είναι το κλάμα ενός περιστεριού
ό,τι απόμεινε από μια κερδισμένη μάχη…
Χέρια που αγγίζουν το κενό
και σώματα που στερεώνουν το τίποτε
κουράστηκα να τραγουδώ
είναι η ανάσα ενός εργάτη στη γη
ιερή σαν αίμα
είναι η προσευχή ενός χαμένου ασώτου
φωτιά σε έναν άδειο ουρανό…
Στο άσπρο
θα αντιστοιχώ πάντοτε το μαύρο
Κάποιες φορές
που θα είμαι γκρι
θα είμαι αθέατος
κρυφός θα είμαι απ’όλους
Στο αχανές
πάντα θ’αντιστοιχώ
εσένα
Στο μαύρο
πάντα θ’ αντιστοιχώ το άσπρο
Αν τύχει σκιές να αδράξω από γκρι
θα είμαι δόνηση
θα είμαι μουσική
και θα σωπαίνω
Στο άπειρο
θα αντιστοιχώ
πάντα εσένα
Στη νύχτα
έμαθα να αντιστοιχώ το πρωινό
μα κάποτε δεν είμαι νύχτα
ούτε αυγή
κάποτε είμαι απλά ένα φεγγάρι φωτεινό
κι άλλοτε ένας θλιμμένος ήλιος
Κι όταν χρειάζομαι κι άλλο λευκό
κι όταν μου λείπει φως για να υπάρξω
θα το δανείζομαι από σένα
Έμαθα στην αγάπη
να αντιστοιχώ
μόνο αγάπη…
Ο κος Α
γεννήθηκε απλά
χωρίς θορύβους
κι είναι γι’αυτό
αόρατος σχεδόν
και τυχερός
που δεν υπάρχει για κανέναν…
Ο κος Α
αναγνωρίζει στον ήλιο τον εαυτό του
αλλά δεν είναι ποιητής
γιατί αγνοεί πράγματα στοιχειώδη
όπως τι είναι «λέξη» και τι «πρόταση»
και τι «σημείο στίξης»
Ο κος Α
όμορφα
και συνειδητά
απλά
υπάρχει…
Ο κος Α
είναι με τη Νύχτα
αξεχώριστος
κι όμως
δεν είναι μάγος
γιατί δεν έμαθε πράγματα βασικά
όπως τι είναι «μαγεία»
και «πανσέληνος»
και «άνθος του κακού»
Ο κος Α
όμορφα
ροϊκά
πολύ απλά
υπάρχει…
Ο κ. Α είπε:
Το όνομά μου αρχίζει από Α. Για την ακρίβεια, το όνομά μου είναι το Άλφα, Και από Α αρχίζουν λέξεις που αγαπώ. Όπως η λέξη αγώνας και η λέξη άγνωστο. Όπως η λέξη απρόοπτο και η λέξη άνθρωπος. Ναι, το όνομά μου είναι το Άλφα. Και έτσι συστήνομαι.
Και ο κ. Α είπε επίσης:
Κληρονόμησα τον άνθρωπο και αυτόν κληροδοτώ. Τίποτε άλλο δεν γνωρίζω εκτός από αυτό. Δεν είμαι ευτυχισμένος ούτε δυστυχισμένος. Δεν είμαι ασήμαντος ούτε σημαντικός. Δεν είμαι γεμάτος ούτε κενός. Είμαι απλά προορισμένος να είμαι. Και αυτό προσπαθώ να ανιχνεύσω σε κάθε μου βηματισμό.
Αποτελούμαι από φωτιά. Πολεμώ ό,τι με απειλεί αλλά δεν μπορώ να σκοτώσω. Θέλω να μάθω πως μπορώ να ισορροπώ ανάμεσα στο άπειρο και στη στιγμή. Θέλω να μάθω γιατί είμαι αχανής και γιατί είμαι πεπερασμένος.
Αποτελούμαι από νερό. Αγκαλιάζω το χτες με το σήμερα και είμαι ποτισμένος μονάχα από την προσδοκία του αύριο. Είμαι ροϊκός και ταυτόχρονα συμπαγής.
Αποτελούμαι από αέρα. Αλλάζω διαρκώς, κινούμαι, ελίσσομαι, μεταμορφώνομαι κι αυτό με ανανεώνει, με αναγεννά, με εμπλουτίζει.
Αποτελούμαι από γη. Στο πέρασμα των χιλιετηρίδων μαθαίνω τον εαυτό μου, στο πέρασμα των αιώνων αιχμαλωτίζω γνώση και επιβιώνω.
Είμαι τετραπλός και ενιαίος.
Μαθαίνω από εκείνα που περιέχω κι αυτά που περιέχουν εμένα.
Ο κ. Α μίλησε πάλι:
Έμαθα μικρός πως ο φόβος χαλυβδώνει την θέληση.
Έμαθα έφηβος πως το σώμα μου είναι κάτι άλλο απ'το κορμί μου.
Έμαθα νέος πως έχει γλώσσα ο νους και η καρδιά.
Έμαθα ώριμος πως ο χρόνος είναι το μοναδικό που δεν σου δανείζεται γιατί δεν μπορείς να το επιστρέψεις.
Έμαθα γέρος πως αν ζεις τη κάθε στιγμή είσαι αθάνατος.
Έμαθα να πεθαίνω για κάθε τι που τελειώνει.
Κι έμαθα να ζω για κάθε τι που αρχίζει.
Ο κ. Α είπε μετά:
Κάποτε ερωτεύτηκα βαθιά και πληγώθηκα πολύ. Επειδή πληγώθηκα γνώρισα τον πόνο. Επειδή πόνεσα πολύ γνώρισα την μοναξιά. Επειδή έμεινα μόνος αναζήτησα το Θεό.
Αναζητώντας το Θεό, ανακάλυψα τον εαυτό μου.
Μου αρέσει να εξερευνώ τις εποχές.
Τον χειμώνα γίνομαι εσωστρεφής και συρρικνώνομαι. Συσσωρεύω ενέργεια και μιλώ με τον εαυτό μου.
Την άνοιξη γίνομαι εξωστρεφής και εκδιπλώνομαι. Αγκαλιάζω την δημιουργία και ανθίζω ξανά.
Το καλοκαίρι ερωτεύομαι το φως και γίνομαι φως. Στερεώνω το βηματισμό μου και γίνομαι ακέραιη δράση.
Το φθινόπωρο υποδέχομαι τον πόθο του θανάτου και της ολοκλήρωσης. Ξέρω πως εναρμονίζομαι με την αρνητικότητα και αυτό με κάνει ακόμη δυνατότερο.
Έχω πολλά ονόματα. Έχω το όνομα του πνεύματος και το όνομα της ψυχής. Έχω το όνομα της καρδιάς και το όνομα του σώματος. Με καλούν και ακούω, με επικαλούνται και υπακούω. Το όνομά μου είναι ένας ήχος, μια μελωδία. Όποιος την γνωρίζει είμαι δικός του. Και είναι ολόκληρη η ζωή μου μια λαχτάρα να ακούσω τη μελωδία που θα έρθει σε συνήχηση με τη δική μου.
Είμαι μυστικός. Γιατί η αλήθεια δεν κατοικεί στο προφανές, όπως ο πλούτος των ωκεανών δεν είναι στην επιφάνεια. Είμαι μυστικός γιατί έχω πτυχώσεις, ρυτίδες και ασυνέχειες. Είμαι μυστικός γιατί σιωπώ όταν πρέπει να μιλήσω και μιλώ όταν πρέπει να σιωπώ.
Είμαι μυστικός γιατί είμαι ερωτευμένος με την αλήθεια.
Ο κ. Α είπε ξανά:
Είναι πολλά που οφείλω να σέβομαι.
Είναι αρκετά που αξίζει να φοβάμαι.
Είναι μερικά που είναι καλό να αποφεύγω.
Είναι λίγα που είναι αναγκαίο να αποστρέφομαι.
Δεν υπάρχει τίποτα απ'όλα αυτά που να μην περιέχω.
Τα παιδιά είναι η απόλυτη έκφραση.
Οι έφηβοι είναι η καθαρή δράση.
Οι ενήλικες είναι η δραστηριότητα.
Οι ώριμοι είναι η δημιουργία.
Οι γέροντες είναι ο απολογισμός.
Ο κ. Α είπε πάλι:
Θέλω να γράψω αυτά που σκέπτομαι.
Θέλω να μιλήσω γι'αυτά που με πονούν.
Θέλω να εκφράσω αυτά που με πλημμυρίζουν.
Θέλω να φωνάξω γι'αυτά που με οργίζουν.
Θέλω να κραυγάσω γι'αυτά που με σκοτώνουν.
Κι έτσι ο κ. Α έμεινε σιωπηλός.
Η ευελιξία
Το σχήμα
Η κίνηση
Το βήμα
Είναι το να αποκτάς συνείδηση του χρόνου σου
Είναι το να υιοθετείς του κόσμου τον ρυθμό
Είναι το να ζηλεύεις στα άμορφα την απειροσύνη
Είναι το να ποθείς στα άχρονα την αθανασία…
Η αλήθεια
Το πρόσωπο
Το ένα
Το κανένα
Και μόνος συνεχίζεις
Μόνος εκπυρώνεσαι
Μόνος σου πολιορκείς
Μόνος σου αλώνεσαι
Η κίνηση
Η μουσική
Το έναυσμα
Το χρώμα
Είναι το να εκπλήσσεις
Κι όχι μόνο να εκπλήσσεσαι
Είναι το πληρώνεις
Κι όχι μόνο να πληρώνεσαι
Είναι ποτέ να μην σκοτώνεις
Ακόμη κι αν σκοτώνεσαι........D.P.