Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Κάθε που πέφτει επικίνδυνα το βράδυ,
ξυπνάει η φωνή σου μέσα μου και με ρημάζει·
κι όταν η νύχτα όλες τις γλυκιές εικόνες διώχνει,
προβάλλει εντός μου η βρώμικη ομορφιά σου
και σβήνει από τα μάτια τη λάμψη του Θεού.

Και τότε δίνομαι στο έγκλημα της μοναξιάς,
που χρόνια τώρα μέσα μου το ετοιμάζω,
και πια δεν έχει ουράνιο φεγγοβόλημα,
δεν έχει πια παιδικές χορωδίες,
μονάχα μια προσπάθεια για σπασμούς,
νυχτερινά χαρτονομίσματα τσαλακωμένα.

Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

Όλο και πιο πολύ

Στους ανεπαίσθητους ψιθύρους της εσπέρας,
στα μυστικά καλέσματα της νύχτας,
ψυχή μου, άρχισες και συ να ξεθαρρεύεις
όλο και πιο πολύ∙ κι άρχισες να 'χεις
πιο εύκολα τα μάτια και τα λόγια,
πιο βιαστικά τα χρήματα του πάθους,
όλο και πιο λιγότερους τους δισταγμούς,
και δίνεσαι και τρέχεις και ξεφτίζεις
κι επιμένεις ακόμα να ελπίζεις
με μια πυρακτωμένη φαντασία,
μ' ένα κορμί παρανάλωμα της έξαψης -

ώριμη πια για το χαμό...

Από τη συλλογή Ξένα γόνατα (1954)

 

Πέντε χαϊκού – της Μαρίκας Συμεωνίδου

Πυροβολισμός
επί λέξει μήνυμα
ένα ουρλιαχτό.

Η δειλία της
το καταφύγιό του
επιβίωσε.

Η ένωσή μας
ασθμαίνοντας αίνιγμα
επωάστηκε.

Αποκαλύπτει
το φως της στον βράχο σου
κοίτα σού γνέφει.

Πάρε τα φιλιά
από τα χείλη της και
αποκοιμήσου.

[Προδημοσίευση από τη συλλογή Παράξενη Εξήγηση 4]

 

Εκπορεύονταν...

Εκπορεύονταν απ' το στήθος μου
έρωτες για όλα όσα έβλεπα
κι όσα η ψυχή μου συλλάβαινε
πίσω απ' τα πράγματα που έβλεπα.
Και σου χάιδευα το νερό
και σου μιλούσε η ψυχή μου
πολύ τρυφερά κι αισθανόμουνα
λύπη. Ο ουρανός σε αγκάλιαζε
ενώ εγώ δεν μπορούσα.
Ν. Βρεττάκος
(Συνάντηση με τη θάλασσα)

 

Andreas Gryphius, Εις κόσμον

Το καράβι μου συχνά πολιορκημένο, των άγριων ανέμων παιχνίδι
των θρασέων κυμάτων τόπι / που σχίζει τα νερά /
που από βράχο σε βράχο / και αφρό / και άμμο τρέχει.
Φθάνει πριν από την ώρα στο λιμάνι / που ποθεί η ψυχή μου.

Συχνά / σαν μας πρόφταινε μαύρη νύχτα το καταμεσήμερο
ο γρήγορος κεραυνός σχεδόν έκαιγε τα πανιά μας!
Πόσο συχνά δεν παραγνώρισα / τον άνεμο / τον βορρά και τον νότο!

Πόσο ταλαιπωρημένα είναι τ' άρμπουρα / το κατάρτι / το τιμόνι /
το κουπί / η καρίνα και η πλώρη /
Αποβιβάσου κουρασμένο πνεύμα / αποβιβάσου! πιάσαμε στεριά!

Τι φοβάσαι το λιμάνι / τώρα θα γλιτώσεις απ' όλα τα δεσμά
και τον φόβο / τ' άγριο βάσανο / και τους μεγάλους πόνους.

Έχε γεια / καταραμένε κόσμε: πέλαγος εσύ, γεμάτο άγριες θύελλες!
Χαίρε πατρίδα μου / που με τυλίγεις στη μόνιμη γαλήνη
και την ασφάλεια και την ειρήνη / αιώνια φωτεινό παλάτι εσύ.

 

Η ανορεξία της ύπαρξης, Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Δεν πεινάω, δεν πονάω, δε βρωμάω
ίσως κάπου βαθιά να υποφέρω και να μην το ξέρω
κάνω πως γελάω
δεν επιθυμώ το αδύνατο
ούτε το δυνατό
τα απαγορευμένα για μένα σώματα
δε μου χορταίνουν τη ματιά.
Τον ουρανό καμιά φορά
κοιτάω με λαχτάρα
την ώρα που ο ήλιος σβήνει τη λάμψη του
κι ο γαλανός εραστής παραδίνεται
στη γοητεία της νύχτας.
Η μόνη μου συμμετοχή
στο στροβίλισμα του κόσμου
είναι η ανάσα μου που βγαίνει σταθερή.
Αλλά νιώθω και μια άλλη
παράξενη συμμετοχή∙
αγωνία με πιάνει ξαφνικά
για τον ανθρώπινο πόνο.
Απλώνεται πάνω στη γη
σαν τελετουργικό τραπεζομάντιλο
που μουσκεμένο στο αίμα
σκεπάζει μύθους και θεούς
αιώνια αναγεννιέται
και με τη ζωή ταυτίζεται.
Ναι, τώρα θέλω να κλάψω
αλλά στέρεψε ως και των δακρύων μου η πηγή.

 

Φαν του Ρένου κι εσύ?
Ψωνίσαμε από σβέρκο...χαχαχχα

Ολίγος Φαίδρος Μπαρλάς:

ΟΙ ΛΕΟΠΑΡΔΑΛΕΙΣ

Τρυπώσαμε όλοι στα σπίτια μας έντρομοι
όταν φάνηκαν
οι λεοπαρδάλεις στην πόλη.

Αγριεμμένες, διψασμένες για αίμα, κοιτάζανε
με μάτι θολό τις κατάκλειστες πόρτες -
μη ξεμυτίση κανένας, να τον ξεσκίσουν.

Σιγά-σιγά όμως,
θέλεις το κρέας --
που κρεμότανε άφθονο στα τσιγκέλια
των παρατημένων κρεοπωλείων
και καταπράυνε την αρχαία,
την αχόρταγη πείνα τους --
θέλεις οι ωραίες λιακάδες της πόλης μας --
που τις χαιρόντουσαν, χουζουρεύοντας,
ξάπλα στη μέση των έρημων δρόμων --,
οι λεοπαρδάλεις αρχίσανε,
όσο νάναι, να ημερεύουν.

Ξεθαρρέψανε κάνας-δυο, τις πλησιάσανε,
τις ταΐσανε με λιχουδιές, που φυλάγαν,
για τέτοιες ώρες ανάγκης, στο σπίτι.

Οι λεοπαρδάλεις τις φάγανε -
γλείψαν και το μουσούδι τους,
τεντωθήκανε.

«Φανερό», είπε κάποιος,
«δεν θα φάνε κ' εμάς, άμα ξέρουν
πως θα τους ρίχνουμε λιχουδιές.»

Έτσι, σε λίγο καιρό, ξεθαρρέψαμε όλοι•
ανοίξαμε πόρτες και παράθυρα διάπλατα,
κυκλοφορούσαμε στους δρόμους και στις πλατείες,
άνθρωποι και λεοπαρδάλεις ανάκατα.

Απ' το τομάρι πια μόνο μας ξεχώριζες.

Βέβαια, παραμερίζαμε με σέβας στο διάβα τους,
τους προσφέραμε τα καλύτερα κρέατα,
τις εκλεκτότερες ποικιλίες αλλαντικών,
δηλώναμε, φωναχτά, ο ένας στον άλλο,
πως ωραιότερα ζώα από αυτά,
που η παρουσία τους τιμούσε την πόλη μας,
δεν είχαμε ξαναδή στη ζωή μας!.

-- -- --

Μερικοί, μια φορά, παραπαίρνοντας θάρρος,
καθώς βλέπανε τις λεοπαρδάλεις να μπαταλεύουν --
απ' το πολύ φαΐ που τους ρίχναμε,
τη λιακάδα, την ξάπλα και το χουζούρι --
φαντάστηκαν πως θάταν βολετό να τις διώξουν.

Μα οι λεοπαρδάλεις τους κάνανε χίλια κομμάτια,
πριν προλάβουν ν' απλώσουν χέρι απάνω τους.

-- -- --

Από τότε, το βάλαμε καλά στο μυαλό μας,
το τυπώσαμε σ' όλα τα βιβλία ζωολογίας,
το αποστηθίζουμε κάθε μέρα σαν προσευχή:

«Δεν πειράζουν οι λεοπαρδάλεις, αν δεν τις πειράξης•
μην τις πειράζης, για να μη σε πειράξουν.»

Όλοι πια, πρόθυμα κ' ευσυνείδητα, τις ταΐζουμε,
πρόθυμα κ' ευσυνείδητα τους φέρνουμε λιχουδιές -
κι όσοι έχουνε χέρι απαλό κι επιδέξιο
τους χαϊδεύουν τη ράχη ή το μουσούδι.

Κ' οι λεοπαρδάλεις - ποιος θα το πίστευε; -
τρίβονται λιγωμένες απάνω τους,
αφήνοντας μικρά μουγκρητά ευχαρίστησης.

-- -- --

Αυτός - καταλήξαμε - είναι ο τρόπος
για ν' αντιμετωπίζη κανείς τις λεοπαρδάλεις•
και τον μαθαίνουμε τώρα και στα παιδιά μας,
για να τον μάθουν κι αυτά
στα παιδιά των παιδιών τους:

να τα μάθουν ν' αγαπούν τις λεοπαρδάλεις,
να σέβωνται τις λεοπαρδάλεις,
να ταΐζουνε τις λεοπαρδάλεις,
αφού για πάντα, όπως ξέρουμε, θάναι --
έξω από κακό ή αρρώστεια! --
οι λεοπαρδάλεις αφέντες στην πόλη μας.

 

Άτιτλο

Σπίτια υπόγεια
Σπίτια μικρά
Σπίτια ακατοίκητα
Φως από κεριά
Φωτογραφίες παντού
Τσιγαρίλα
Λιβάνι
Ανάσες
(όλα εκεί)
πετάμενα

( Νίκος Λέκκας )

 

Αγαπώ τον Ρένο και τον (φαινομενικό) κυνισμό του (ήταν ένας ευαίσθητος άνθρωπος κι αυτός φαίνεται κι από τον τρόπο πχ που διάβαζε ποιήματα όπως αυτά του Καρυωτάκη).
Τον Μπαρλά τον ανακάλυψα από εκείνον και τον θεωρώ εξ ίσου δυναμικού (τα έβαζε με το κατακάθι της μεταχούντας - αυτούς που το παίζανε του Πολυτεχνείου και αργότερα πιάσανε θέσεις ως ΠΑΣΟΚΟΙ)

 

Κι εγώ το Μπαρλά μέσα από το Ρένο τον έμαθα.
Δεν έχω συναντήσει άνθρωπο να διαβάζει λογοτεχνία όπως ο Αποστολίδης.
Ο κυνισμός κρύβει από κάτω ευαισθησία...

 

Μάθε να μιλάς στους ανθρώπους.
Μάθε να εξηγείς στους ανθρώπους σου. Μην τους αφήνεις να εικάζουν.
Καμιά φορά το πιο προφανές για σένα
για κάποιον άλλο είναι ένα
αναπάντητο γιατί στο μυαλό του
που τον βασανίζει ατελείωτα.
Μίλα.
Μάθε να μιλάς και προπάντων
μάθε να ακούς..
Οι ανθρώπινες σχέσεις
είναι μια κάποιου είδους αγοραπωλησία. Μου πουλάς τα πάντα.
Μια συζήτηση, ένα χαμόγελο, οτιδήποτε.. Εαν είναι αρκετά ελκυστικό και καλύπτει τις ανάγκες μου,το αγοράζω.
Και για όσο συνεχίζει να με ικανοποιεί δεν ψάχνω να το αντικαταστήσω,
ούτε να βρω υποκατάστατα του.
Αν χαλάσεις την ποιότητα και αυξήσεις πολύ το κόστος και τις θυσίες που πρέπει να κάνω, απορρίπτεσαι..
Αν όμως αυξήσεις την ικανοποίηση που απολαμβάνω από εσένα..
τότε δέχομαι ν αυξήσεις και το κόστος. Θα 'μαι οκ μ' αυτό.
Μην ξεχνάς, δεν έχω πάντα τις ίδιες ανάγκες και κάποια στιγμή
ίσως επέλθει κορεσμός
κι αναζητήσω καινούργιες.
Φρόντισε να μου δημιουργείς
την ανάγκη για σένα..
κι όχι απλά να νιώθω πως σε συνήθισα
και μου έγινες ανάγκη.
Να μου είσαι και απαραίτητος
και αναντικατάστατος.
Να μου είσαι αναγκαίος φίλε μου,
όχι προαιρετικός.

 

Δεν είμαστε κέντρο διερχομένων εδώ, αγάπη μου
Όποτε θέλεις έρχεσαι, οταν βαρεθείς φεύγεις.
Το μυαλό μου είναι το σπίτι μου και δεν μπορείς όποτε σου 'ρχεται να μου χτυπάς το κουδούνι. Αν ήρθες απλά για επίσκεψη, άσε ένα φυλλάδιο.. Θα φροντίσω να το πετάξω μαζί με όλες τις άλλες περιστασιακές ευκαιρίες, τις φτηνές διαφημίσεις.

Αν πάλι ψάχνεις για καινούριο σπίτι, κατέβασα την παλιά μου αγγελία. Ξέρεις, εκείνη που σου έδινα τα πάντα μισοτιμής με την χαζή ελπίδα να τα κρατήσεις.
Έκλεισα το ρετιρέ μου, σε κάποιον που ενδιαφερόταν για την θέα-ση που από κατασκευής μου διέθετα. Και καπως έτσι υποθέτω, έχασες εσύ την χρυσή σου ευκαιρία.
Ο χώρος μου πλεον, δεν είναι διαθέσιμος για καμια ειδους εποχιακή ενοικίαση, όπως καταλαβαίνεις.. Τον χτί-ζω χρόνια τώρα, κι ούτε που θέλω να σκέφτομαι, όλα αυτά τα σημάδια που επιπόλαια θ' αφήσεις στους τοίχους. Για εκείνα που θα προσπαθήσεις να καλύψεις έπειτα, με ξεθωριασμενα χρώματα λέω, ναι. Μην με παρεξηγείς, δεν φταίω.
Το ιατρικό πόρισμα : Αλλεργική στην μυρωδιά του δεύτερου.