Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Καθρέφτης...

Είσαι κάτι άξιο θαυμασμού...
Επειδή η λάμψη Σου είναι κάτι σαν καθρέφτης
Και δεν μπορώ παρά να Σε παρατηρώ
Αντανακλάς στην καρδιά μου
Αν ποτέ νιώσεις Μόνος και
Το έντονο φως της αντανάκλασης με δυσκολεύει να Σε βρω
Απλά να ξέρεις ότι θα είμαι πάντα εκεί
Παράλληλα... στην άλλη πλευρά

Επειδή με το χέρι Σου μέσα στο χέρι μου
Και με όλη μου τη ψυχή στην τσέπη
Μπορώ να Σου πω ότι δεν υπάρχει κανένα
Μέρος που δεν θα Μ/μπορούσαμε να Π/πάμε
Απλά Ακούμπα το χέρι Σου πάνω στο γυαλί
Θα προσπαθήσω να Σε τραβήξω από μέσα
Απλώς πρέπει να Φανείς δυνατός

Επειδή δεν θέλω να σε Χάσω τώρα
Κοιτάζω ακριβώς στο άλλο μου μισό
Η κενή θέση που υπήρχε στην καρδιά μου
Είναι τώρα πιασμένη από Εσένα
Δείξε μου πώς να αγωνίζομαι για το σήμερα
Και θα Σου πω, μωρό μου, ότι ήταν εύκολο
Επιστρέφω μέσα Σου μόλις καταλάβω ότι
Ήσουν δίπλα μου όλο τον καιρό

Είναι σαν να Είσαι Εσύ ο καθρέφτης μου
Ο καθρέφτης μου που με Κοιτάζει κατάματα
Δεν θα μπορούσα να γίνω μεγαλύτερη
Αν δεν είχα κανέναν δίπλα μου
Και τώρα είναι ξεκάθαρο, όπως αυτή η υπόσχεση
Ότι Ε/εμείς Ε/είμαστε
Δύο αντανακλάσεις σε μία
Επειδή είναι σαν να Είσαι Εσύ ο καθρέφτης μου
Ο καθρέφτης μου που με κοιτάζει κατάματα

Δεν Είσαι κάτι πρωτότυπο;
Επειδή δεν Είσαι απλός Συναρμολογημένος
Και δεν μπορώ παρά να Σε ατενίζω, διότι
Βλέπω την αλήθεια κάπου μέσα στα μάτια Σου
Δεν μπορώ ποτέ να αλλάξω χωρίς Εσένα
Με Αντανακλάς και το λατρεύω αυτό
Και αν μπορούσα
Θα Μ/μας κοιτούσα συνεχώς

Το χθες είναι ιστορία
Το αύριο είναι ένα μυστήριο
Μπορώ να δω ότι Κοιτάζεις πίσω σε εμένα
Μωρό μου, Κράτα τα μάτια Σου πάνω μου

Τώρα Είσαι η πηγή έμπνευσης για αυτό το πολύτιμο τραγούδι
Και εγώ απλώς θέλω να βλέπω το πρόσωπό Σου να φωτίζεται
Από τη στιγμή που με Ανοίγεις
Λοιπόν, τώρα λέω αντίο στον παλιό μου εαυτό, έχει ήδη χαθεί
Και δεν μπορώ να περιμένω

Είσαι η αντανάκλαση μου, όλα όσα βλέπω Είσαι Εσύ
Η αντανάκλαση μου, σε όλα όσα κάνω

Justin Timberlake

 

 

Ανοιξιάτικο βράδυ

Το πλοίο ζεσταίνει τις μηχανές του
και συ κάθεσαι σ' ένα ξεθωριασμένο παγκάκι,
χωρίς μνήμη,
μαγικό ραβδί,
ταλέντο.
Σύννεφα και οι πρώτες ψιχάλες,
τα ζευγάρια επιταχύνουν το βήμα και σε λίγο δεν μένει
κανείς.
Τα σκυλιά κρύβονται στα φορτηγά,
τα σκυλιά κάτι ξέρουν,
κάτι μαγικό που δεν ξέρουμε εμείς.
Η βροχή δυναμώνει,
μια πεταμένη εφημερίδα,
«όλα τα μυστικά μιας πετυχημένης καριέρας»,
χαμογελάς.
Στο παγκάκι λέξεις αιώνιας αγάπης,
οι επιβάτες κοιτάνε απ' τα θολά παραθύρια,
τα σκυλιά κοιτάνε θέλοντας κάτι να πουν.
Τυλίγεσαι στη μουσκεμένη ζακέτα σου,
βραδιάζει,
κρατήσου φίλε.
Ξεκινάς για τη κάμαρα σου,
διασχίζοντας τα ίδια σκονισμένα φώτα
ενώ
οι σκιές τραγουδάνε.
Τα παιδιά ονειρεύονται κοιτάζοντας τη βροχή,
το πλοίο ζεσταίνει τις μηχανές του
και συ δεν είσαι μέσα.

( Νίκος Σφαμένος )

 

Μαΐστρος

Ήρθε ξανά η γαλήνη στον αέρα:
στα βράχια ψιθυρίζει αργά το κύμα.
Σώπασε η ακτή, στους κήπους λίγοι
ίσα κουνιούνται φοίνικες.

Αγγίζει ένα χάδι
του πόντου τη γραμμή και την αλλάζει
λίγο, πνοή ελαφριά που σκάει και πάλι
τα βήματά της συνεχίζει πέρα.

Λάμα στη φωτεινή καθάρια μέρα
η θάλασσα ζαρώνει και κοπάζει,
και της φτωχής ζωής μου ταραγμένης
είναι εικόνα αυτή η λαμπρή καρδιά της.

Ω δέντρο, ω εμέ, που δείχνεις
στη ζάλη τελική αυτής της μέθης,
την αναγέννηση σου με βλαστούς
μες στα κλαδιά σου, κοίτα:

Στο παχύ το γαλάζιο τ’ ουρανού
από κάτω, θαλασσοπούλια φεύγουν:
δεν σταματούν, και λένε οι εικόνες όλες:
“πέρα!”.

(Eugenio Montale)

 

Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο

Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο, η καρδιά μου είναι
κόκκινο τούβλο και υλικό για οικοδομές,
σα φυσαρμόνικα μέσα στην κατεδάφιση.
Κι αν τσουρουφλίζεται στον ήλιο αυτός ο κάμπος,
θα γίνω δροσερός καρπός, λουλούδι απόβραδο,
βλασταίνοντας τα παιδικά σου μάτια.
Κι αν βρέχει στο μικρό σταθμό, θα σέρνω
τη μουσική σου μέσα στα χαλάσματα,
σαν ξοδεμένο φως στο νεροχύτη.

( Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου )

 

Γυναίκα στον καθρέφτη

Σήμερα, που να 'μαι αυτή ή κάποια άλλη,
ελάχιστα μ' ενδιαφέρει.
Θέλω μονάχα να φαίνομαι όμορφη,
αφού, όπως και να 'ναι, είμαι νεκρή.
Γιατί κάποιοι ξεψυχούν επάνω σε σταυρούς,
άλλοι, ψάχνοντας τον εαυτό τους στον καθρέφτη.

( Cecília Meireles )

 

Προαίσθημα

Έχω το προαίσθημα ότι θα ζήσω πολύ λίγο.
Αυτό το κεφάλι μου μοιάζει μ' ένα χωνευτήρι,
εξαγνίζει και φθείρει,
αλλά δίχως ένα βογγητό, χωρίς έναν υπαινιγμό φρίκης.
Για να σκοτωθώ, ζητώ κάποιο απόγευμα δίχως σύννεφα,
κάτω απ' τον καθαρό ήλιο,
να γεννηθεί απ' ένα μεγάλο γιασεμί μια λευκή οχιά,
που γλυκιά, γλυκά, να μου τσιμπήσει την καρδιά.

( Alfonsina Storni )

 

Η διαθήκη

Θα 'μαι λυπημένος σαν μια ιτιά,
όταν ο Θεός που παντού μ' ακολουθεί,
θα μου πει, χέρι στον ώμο,
«πήγαινε λίγο να δεις εκεί πάνω, αν βρίσκομαι».
Τότε, στον ουρανό και στην γη
θα πρέπει αναγκαστικά να βάλω ένα σταυρό.
Είναι ακόμη όρθια η οξιά
ή το έλατο του φέρετρου μου?

Αν χρειάζεται να παω στο νεκροταφείο,
θα πάρω τον πιο μακρύ δρόμο,
θα το σκάσω απ' τον τάφο,
θ' αφήσω την ζωή προς τα πίσω.
Ακόμη χειρότερα αν οι νεκροθάφτες με μαλώνουν,
ακόμη χειρότερα αν με θεωρούν τρελό για δέσιμο.
Θέλω ν' αναχωρήσω για τον άλλο κόσμο
με το κεφάλι στα σύννεφα σαν ένα μαθητούδι.

Πριν να πάω να παίξω "μ' αγαπά, δεν μ' αγαπά"
με τις όμορφες ψυχές των καταραμένων,
ονειρεύομαι μι' αγαπούλα ακόμη.
Ονειρεύομαι να πάω ακόμη στις πουτάνες,
άλλη μια φορά να πω «Σ' αγαπώ»,
άλλη μια φορά να χάσω τον μπούσουλα,
ξεφυλλίζοντας το χρυσάνθεμο
που είναι η μαργαρίτα των νεκρών.

Ο Θεός θέλει η χήρα μου να λυπηθεί,
θάβοντας τον σύντροφο της.
Και για να την κάνει να χύσει δάκρυα,
να μην υπάρχει ανάγκη των κρεμμυδιών.
Εκείνη να πάρει σε δεύτερο γάμο
ένα γαμπρό του μεγέθους μου.
Εκείνος θα μπορέσει να χρησιμοποιήσει τις μπότες μου,
τις παντόφλες μου και τα ρούχα μου.

Ας πιει και το κρασί μου, ας αγαπήσει την γυναίκα μου,
ας καπνίσει την πίπα μου και τον καπνό μου.
Αλλά ποτέ - που εγώ να 'μαι καταραμένος,
ποτέ να μην κακομεταχειριστεί τους γάτους μου,
Για όσο εγώ να μην έχω ένα ψίχουλο,
μια σκιά κακίας,
αν κακομεταχειρίζεται τους γάτους μου,
θα είναι ένα φάντασμα,
που θα τον καταδιώκει.

Εδώ κείτεται ένα νεκρό φύλλο.
Εδώ τελειώνει η διαθήκη μου.
Είναι γραμμένο στην πόρτα μου,
«κλειστό για πένθος».
Εγώ άφησα την ζωή δίχως άχτι.
Δεν θα 'χω ποτέ ξανά πονόδοντο.
Να 'μαι στον ομαδικό τάφο,
τον ομαδικό τάφο του χρόνου.

( Georges Brassens )

 

Η γάτα σε άδειο διαμέρισμα (1993)

Να πεθάνεις - όχι αυτό σε μια γάτα.
Γιατί τι να κάνει μια γάτα
σε διαμέρισμα άδειο?
Να σκαρφαλώσει ψηλά,
να τριφτεί στα έπιπλα.
Τίποτα δεν φαίνεται να έχει αλλάξει,
Όμως όλα διαφέρουν.
Τίποτα δεν φαίνεται να κούνησε,
Όμως όλα σκορπήσαν.

Και το βράδυ, σβησμένη πια η λάμπα.
Βήματα ακούγονται στη σκάλα,
αλλά δεν είναι εκείνα.
Ούτε το χέρι που βάζει το ψάρι στο πιατάκι
είναι ίδιο με πριν.

Κάτι εδώ δεν ξεκινάει
Τη συνηθισμένη ώρα.
Κάτι εδώ δεν κυλάει
όπως θα έπρεπε.
Εδώ υπήρχε κάποιος, υπήρχε,
εξαφανίστηκε μετά
και επιμένει, δεν υπάρχει.
Σε κάθε ντουλάπα τρυπώσαμε.
Στα ράφια πάνω τρέξαμε.
Κάτω από το χαλί ελέγξαμε.
Μέχρι που παραβιάσαμε την απαγόρευση
να ανακατεύουμε τα χαρτιά.
Τι άλλο να κάνουμε.
Να περιμένουμε, να κοιμηθούμε.

Ας τολμήσει να γυρίσει εκείνος,
Το πρόσωπό του να δείξει.
Θα μάθει τότε
ότι δε φέρνονται έτσι σε γάτα.
Θα πάμε προς εκείνον
σαν να μην έχουμε καμία όρεξη,
Σιγά-σιγά,
με πατούσες πολύ προσβεβλημένες.
Και στην αρχή, ούτε χαρές, ούτε νιαουρίσματα.

(Wislawa Szymborska)

 

1. Αλκίνοος Ιωαννίδης

Μια μέρα ήρθε στο χωριό γυναίκα ταραντούλα
κι όλοι τρέξαν να τη δουν.
άλλος της πέταξε ψωμί
κι άλλοι της ρίξαν πέτρα
απ’ την ασχήμια να σωθούν.

Κι ένα παιδί της χάρισε ένα κόκκινο λουλούδι,
ένα παιδί
Ένα παιδί της ζήτησε να πει ένα τραγούδι,
ένα παιδί

Κι είπε ποτέ σου μην τους πεις
τι άσχημοι που μοιάζουν,
αυτοί που σε σιχαίνονται
μα στέκουν και κοιτάζουν.

Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλον μες τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν’ κομμάτια.

Μια μέρα ήρθε στο χωριό
άγγελος πληγωμένος.
Τον φέρανε σε ένα κλουβί
κι έκοβε εισιτήριο ο κόσμος αγριεμένος,
την ομορφιά του για να δει.

Κι ένα παιδί σαν δάκρυ ωραίο αγγελούδι,
ένα παιδί
Ένα παιδί του ζήτησε να πει ένα τραγούδι,
ένα παιδί

Κι είπε αν θέλεις να σωθείς
από την ομορφιά σου,
πάρε τσεκούρι και σπαθί
και κόψε τα φτερά σου.

Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλο μες τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν κομμάτια

 

Διαβάζω ποιήματα

Διαβάζω ποιήματα στην τύχη,
διαβάζω σχεδόν δίχως να σκέφτομαι τι διαβάζω.
Όταν συναντώ ένα λυπημένο στίχο,
αισθάνομαι στη ψυχή κάτι σαν χάδι.
Δεν είναι ότι με παρηγορεί του άλλου η θλίψη,
είναι πως νιώθω λιγότερο μονάχος.

( Ángel González Muñiz )

 

Γλάροι

Δεν ξέρω που να 'χουν φωλιά οι γλάροι,
που να βρίσκουν ειρήνη.
Εγώ είμαι σαν εκείνους,
σ' ακατάπαυστη πτήση.
Τη ζωή την άγγιξα,
όπως εκείνοι το νερό για ν' αρπάξουν την τροφή.
Και ίσως όπως εκείνοι αγαπώ την γαλήνη,
την μεγάλη θαλάσσια γαλήνη,
αλλά το πεπρωμένο μου είναι να ζω
ταλαντευόμενος στην καταιγίδα.

( Vincenzo Cardarelli )

 

Λύνοντας αναμνήσεις

Αυτές τις μέρες σκέφτομαι τον άνεμο στα μαλλιά σου,
τα χρόνια που υπήρξα στον κόσμο πριν από σένα
και την αιωνιότητα που πριν από σένα θα πάω να συναντήσω.
Τις σφαίρες που στη μάχη δεν με σκότωσαν,
αλλά σκότωσαν τους φίλους μου,
από μένα καλύτεροι γιατί δεν έζησαν παραπάνω.
Σκέφτομαι εσένα γυμνή μπροστά στο φουρνάκι του καλοκαιριού,
στο βιβλίο σκυμμένη για να διαβάσεις καλύτερα
στ' αποθνήσκων φως της ημέρας.
Βλέπεις, ζήσαμε περισσότερες από μια ζωή,
τώρα πρέπει να ζυγίσουμε κάθε πράγμα
στη ζυγαριά των ονείρων και να λύσουμε
αναμνήσεις, που καταβροχθίζουν εκείνο που ήταν το παρόν.

( Yehuda Amichai )