Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Σου έδινα συνέχεια σου έδινα
Και συ έπαιρνες συνέχεια έπαιρνες
Και δεν ήξερες πώς παίρνεις
Δεν ήξερες κι ούτε ποτέ θα ξέρεις
Πώς η ψιχάλα γίνεται βροχή
Κατακλυσμός η βροχή κι ύστερα θύελλα
Και μένεις γυμνός δίπλα στο γκρεμισμένο σπίτι
Δίχως φωτιά δίχως βοήθεια
Στην τέλεια εγκατάλειψη στην πλήρη ερημιά
Όπως αδειάζει μια κάμαρα σαν αφαιρέσεις
Έναν πίνακα ή κάποιον καθρέφτη
Κάτι δικό σου τέλος πάντων
Αναπόσπαστο με τον εαυτό σου
Που σ' όριζε να υπάρχεις δεμένος μαζί του
Και τώρα μόνο να θυμάσαι ξέρεις
Τώρα που λιγοστεύει η βροχή πάνω απ' την πόλη
Και ξημερώνει πάλι όπως αύριο όπως χτες
Στα προπύλαια τούτης της μέρας παρατημένος
Θα σε θυμάμαι
Όπως το τελευταίο όνειρο τον τελευταίο λυγμό
Με μιαν υδρία ποιήματα κάθε πρωί

Α. Τραϊανός

 

Che fece .... il gran rifiuto Αναγνωρισμένα

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του.

K. Καβάφης

 

Αγόρι πυροβολεί ένα άγαλμα

Ήταν αργά απόγευμα,
η αρχή του χειμώνα, ψιλοχιόνιζε,
κι ήμουν ο μόνος μάρτυρας στο μικρό πάρκο,
που είδε το μοναχικό αγόρι να τρέχει
γύρω γύρω στη βάση του μπρούτζινου αγάλματος.
Δεν μπορούσα να διαβάσω το χαραγμένο όνομα
του πολιτικού άνδρα που δέσποζε επάνω,
το ένα χέρι στον κρύο γοφό του,
αλλά όπως το αγόρι έτρεχε με το κεφάλι κάτω
σημάδευε με το δάχτυλο το άγαλμα
τραβώντας μια φανταστική σκανδάλη
προσποιούμενο τους ήχους γρήγορων
πυροβολισμών.
Το σούρουπο πύκνωνε, ο Ερμής βυθιζόταν
αλλά το αγόρι συνέχιζε να τρέχει στον κύκλο
που άφηναν τα ίχνη του στο χιόνι
πυροβολώντας τυφλά στον αέρα.
Η Ιστορία δεν θα βρει ποτέ τον τρόπο να τελειώσει,
σκέφτηκα στη βάση μου στο γραφείο
με τα χαρτιά που έγραφα
να μοιάζουν κομμάτια γυαλί
απ¢ όπου μπορούσα να δω
μαύρα πουλιά σε κύκλους κάτω απ´ τον ουρανό.

( Billy Collins )

 

Upper path

Γυρεύω το μνήμα μου και δεν το βρίσκω,
Θεέ μου,
πενήντα χρόνια σε προσκαλώ να με πάρεις
κι εσύ δεν απαντάς στις προσευχές μου.
Έλα, οδήγησέ με στα υψηλά
και τα πρόσχαρα.
δεν έχω πού να γείρω το κεφάλι μου
να κλάψω.
Έλα οδήγησέ με στο υψηλότερο μονοπάτι,
στον ώμο σου να γείρω και να κλάψω.
Επειδή πολλοί ευχήθηκαν να πεθάνω,
κι εγώ απ’ την πλευρά μου
επιθύμησα τον θάνατο αναρίθμητων άλλων.
Το μνήμα μου γυρεύω και δεν το βρίσκω.

Κύριε,
είναι νόμος αφού εγώ δεν σκότωσα,
κάποιος να με σκοτώσει.
Να με προλάβει
κάπου εκεί στην Ελευθερίου Βενιζέλου,
υπό τους ήχους των ελληνάδικων
χιπ χοπ, εδώ σκότωσαν ολόκληρο ροκ
– τι τους είναι να φάνε τον Παστάκα;

Τον τάφο μου
δείξε με Κύριε, εν τη ευσπλαχνία σου,
να αποθέσω πρώτος εγώ
το ακάνθινο στεφάνι,
από όλους τους ομότεχνους
τους τεθλιμμένους συγγενείς
τους απαρηγόρητους φίλους,
πριν λάχει και τους πω
πόσο ωραίος είναι ο θάνατος
και ο νεκρός ευγνώμων.

Ψάχνω τον τάφο μου
και δεν τον βρίσκω,
στο τριάρι μου στη Νέα Σμύρνη,
στις ράγες του Τραμ,
στα υπερυψωμένα σίδερα
της Λεωφόρου Συγγρού,
στις διαβάσεις πεζών της παραλιακής,
στις αφύλακτες του ΟΣΕ,
στο μονόζυγο του αλκοόλ,
στα ακροβατικά της καύσης
του τσιγάρου,
σαν άλλος αναστενάρης πάνω στην καύτρα του
κάνε με φως
Κύριε.
Λαμπάδιασέ με.

( Σωτήρης Παστάκας )

 

Επιφάνεια

Στάθηκε λοιπόν μπροστά
με το πνευμόνι του διαμπερές
κι ένα μπουκάλι χωρίς πώμα
ή μέσα μήνυμα

με την αμηχανία του ακάλεστου
στο κατώφλι κυριακάτικα
όταν όλες οι κάβες έχουν κλείσει

«ρε Πάνο» του είπα, «από το χώμα έρχεσαι και μου μυρίζεις
σαν όταν έσκαβες χωράφια· ο ίδιος· κόπιασε».

Εκείνος δεν απάντησε- ούτε καν φαινόταν
να έχει καταλάβει· με κοίταζε αργά στο στήθος
σαν να ψάχνει τους υπότιτλους
κι έβγαζε ένα μαντήλι συνέχεια κόκκινο
σκουπίζοντας την ευφυΐα στάλα στάλα από το μέτωπο.

Δεν ήτανε γλώσσα ο Πάνος.
Δεν «τό ‘χε» που λεν οι γλωσσοπλάστες.
Σε μια μαύρη φωτογραφία ήτανε, χωμένος στο παλιό του ρούχο.

σημ: αυτό το ποίημα βγήκε με αναμμένο το αλάρμ
μόλις προσπέρασα έναν που σου έμοιαζε ρε Πάνο
ακίνητος στο αεράκι του αμπελώνα
με το πουκάμισό του καπνισμένο
λογάριαζε την αριθμητική των πουλιών.

( Θοδωρής Ρακόπουλος )

 

Αντίσταση

Το ακατόρθωτο επιχειρεί η ψυχή
σ’ αυτή τη ζωή
της πολυκατοικίας.
Τη μέρα αντιστέκεται στο ασανσέρ,
το βράδυ στις τηλεοράσεις.
Και τα μεσάνυχτα,
που εξαντλείται ο θάνατος,
πληγώνει τα φτερά της στο φωταγωγό
για λίγο παιδικό φεγγάρι.

( Χρίστος Λάσκαρης )

 

Θάλαμος 8,γύρω απ' το πόδι μου φυλαχτό
προσπαθώ πίσω απ' τον εαυτό μου να κρυφτώ
σε εμβαδόν 19,98 μ τετράγωνο
για να μαι λίγο πιο συγκεκριμένος,ο χρόνος εδώ μέσα παγωμένος
τίποτα εδώ δεν λειτουργεί
ανώμαλοι που αναμεταξύ τους αναζητούν αρρωστημένη στοργή
εε την βρίσκουν,οργή
διαδέχεται γαλήνη η βραδινή αγωγή
15 λεπτά έπειτα από κει είσαι σαν να σου χουν κάνει λοβοτομή
γίνεσαι πείραμα,το προσωπικό σ' έχει για ασθενή υπό επιτήρηση
διπολικός βγήκε στην Ακρόπολη γυμνός,πρώτη είδηση
περιορίζοντας στο ελάχιστο κάθε μου κίνηση
μετρώ και τις αχρείαστες μου ανάσες
κρεβάτια τέσσερα,τα δύο κάσες
τσιγάρα πάσες,μαζεύουν από κάτω,καπνίζουν τις γόπες
ήλιος σε σχήμα και μέγεθος μπάλας,μαθηματικά και νότες
μετά τις 5 κλειδώνουν οι πόρτες
όλες οι σκέψεις εδώ συνοψίζονται,λικνίζονται,ηλεκτρίζονται
φυτά από χημικά κοκτέιλ ποτίζονται και ορίζοντες ανοίγονται
ανίκανοι να καταπιούν,σε μια κουταλιά aluberdin πνίγονται
ξέρουν ότι είναι λεσβίες γιατί είναι τρελές και αλληλοτρίβονται
γοργόνες 90 ετών απλώνουν τα σάπια τους χέρια πάνω μου
θάνατο βρωμάνε,ζωή να τους δώσω ζητάνε,για μια φωτιά παρακαλάνε
οι μέρες κυλάνε μα οι νύχτες μου με τίποτα γαμώτο δεν περνάνε
υπνοβατούν κι υπνοβατώ,όψη δύο κάτω άκρων που προκαλούν εμετό
μ' αλοιφές για να κινήσεις τη γάγγραινα
γέρο πώς τα κατάφερες;
ορκίστηκες μα κόβω την ψωλή μου πως ξανάμπλεξες
(Μια σκοτεινη ιστορια απο εμας για εμας)

 

Η σκηνή

Απάνω στο τραπέζι είχανε στήσει
ένα κεφάλι από πηλό,
τους τοίχους τους είχαν στολίσει
με λουλούδια,
απάνω στο κρεβάτι είχανε κόψει από χαρτί
δυο σώματα ερωτικά,
στο πάτωμα τριγύριζαν φίδια
και πεταλούδες,
ένας μεγάλος σκύλος φύλαγε
στη γωνιά.
Σπάγγοι διασχίζαν το δωμάτιο απ’ όλες
τις πλευρές,
δε θα ‘ταν φρόνιμο κανείς
να τους τραβήξει,
ένας από τους σπάγγους έσπρωχνε τα σώματα
στον έρωτα.
Η δυστυχία απ’ έξω
έγδερνε τις πόρτες.

( Μίλτος Σαχτούρης )

 

Η αλητεία του αίματος

Η μνήμη είναι μια βαλίτσα.
Η λήθη είναι δύο.
Να πάρουμε το φως απ' την αρχή
να δούμε αν επιμένει στο κάρβουνο.
Εγώ δεν πείθομαι,
βλέπεις,
έχω τόσες φλόγες να συντηρήσω.

Φλόγα πρώτη:
Μ' ακουμπάς
και το αίμα μου ανοίγει μεγάλα μπουμπούκια.
Στο τέλος δε θα μείνει χώρος για μένα.

Φλόγα δεύτερη:
Να παίζεις με το μηδέν
και να μένεις στον άσσο.

Φλόγα τρίτη:
Αυτή η ένδεια
του να μη στέκεσαι
των θηρίων ηνίοχος
αλλά και βορά διαδρόμων.
Θέλησα το σώμα
στην προέκτασή του σε ήλιο,
τώρα
ζητάω απ' την ποίηση
να μου σπάσει τα χέρια.

Φλόγα τέταρτη:
Αυτή που ρίχνω τα σφαγμένα ποιήματα.
Αυτή που με περιμένει.

Φλόγα Πέμπτη (η επονομαζόμενη και κοινή):

Τρελέ, θα πιάσουμε καμιά πυρκαγιά εδώ μέσα.

( Γιάννης Στίγκας )

 

Σκόνη

Η σκόνη καταλάγιασε
και ανάλαφρα σκέπασε τα πάντα.
Τόσο αθόρυβα
σχεδόν αόρατα
στο βασίλειο της εικόνας.

Άπειρα μικρά σωματίδια
σε περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Μια βουτιά
ήρεμη και βαθιά,
σε πτυχές και επιφάνειες
σε κρεβάτια και όνειρα
σε υαλικά και προσδοκίες
σε έπιπλα και ανθρώπους.

( Σιδέρης Ντιούδης )

 

Κάθονται μες στα σβησμένα ρούχα τους

Κάθονται μες στα σβησμένα ρούχα τους
μ΄ ένα συντρίμμι άνεμο απλοχεριά της νύχτας.
Κάθονται και κοιτάζουν
ακουμπισμένοι σε ένα ψιλό παράθυρο,
μαζεύοντας το κακό πυρετό
π΄ ανθίζει όταν εκείνοι έχουν πια φύγει.
Δίχως να επιστρέψουν ποτέ τον εαυτό τους,
να κατοικήσουν πάλι τα χέρια τους,
ίχνη πουλιών χαμένων σ΄ άλλους ουρανούς.

( Αλέξης Τραϊανός )

 

Τι να 'ν' το σώμα

Μην είν’ οι κάμποι, τα ψηλά βουνά;
Κάτι από δύση θα ‘ναι πάντως σε κραιπάλη
κι έχει στολίδια του μαντείες
να μη σαστίζει σ’ αλλαξοκαιριές.
Πάλι μπορεί και να ‘ναι πέρασμα ενός τραίνου
κι όχι το πέρασμα ενός τραίνου επακριβώς
αλλά η ησυχία της διάβασης: - δυο ησυχίες:
εκείνη που προηγείται κι αυτή που έπεται.
Ή το πιο απίθανο, μες στον κοιτώνα
καθώς επικρατεί το σκόρπισμα του ελέους
κι οι αψήφιστες ραγισματιές στο ημίφως
να ‘ναι μια σάρκα που φτεροκοπά
ενώπιον των οστών της.

( Γιάννης Βαρβέρης )