Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Έλλειψη εμπιστοσύνης

Λίγοι άνθρωποι με πίστεψαν:
Ο μεθυσμένος παλαιοπώλης,
ο σταθμάρχης των τρένων
και μια ξυπόλητη γυναίκα.
Ο πρώτος γιατί του αγόρασα
όλες τις διεγερμένες μνήμες,
ο δεύτερος επειδή με είδε
να ξαπλώνω πάνω στις ράγες
και η γυναίκα διότι λέει,
κατασκευάζω θλιβερές εικόνες
πάνω στη γυμνή άσφαλτο.

Εγώ όμως δεν τους πιστεύω,
το μόνο που ακόμα καταφέρνω
είναι να ξυπνώ τα μεσάνυχτα
και να καρφώνω στο χαρτί
τα δυο μου χέρια.

( Γιώργος Γκανέλης )

 

Ω ναι

υπάρχουν χειρότερα πράγματα από
τη μοναξιά
αλλά συχνά θέλει δεκαετίες
να το καταλάβεις
και πολύ συχνά
όταν γίνει
είναι πολύ αργά
και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο
από το πολύ αργά.

(Charles Bukowski)

 

Όνειρο θερινής νυκτός

Ξύπνιος είμαι έχω πετάξει τα ημερολόγιά μου
για να μην μετρώ τις μέρες που με πόνεσε η χαρά μου
μην μετρώ και τον καιρό που χω να κοιμηθώ
να άνοιγε η γη να μπαινα μέσα να χαθώ
με χάιδεψες και έφυγες σαν να σουνα αέρας
και γω κάθομαι τώρα και μαδάω μαργαρίτες
δεν θυμάμαι το σχήμα του ήλιου το φως της μέρας
τριγυρνάω στα σκοτάδια και χαζεύω τις προβλήτες
μπάς και έρθει το καράβι που σε πήρε από το λιμάνι
σαν τουρίστας ήρθες και έφυγες ταξίδι αναψυχής
σε θυμάμαι που μου γέλαγες με τ άσπρο σου φουστάνι
ηττημένη μονάχα με την κολόνια της ζωής

Μ έκανες να μην κοιμάμαι μ ένα σου φιλί και μόνο
Μ έκανες να μην θυμάμαι ώρα μέρα μήνα χρόνο
Με ζάλισες και μ έριξες μέσα σε βαθύ σκοτάδι
Πού να ξερα θα κράταγες μονάχα για ένα βράδυ
Μ έκανες να κοιμάμαι για να σ ονειρεύομαι
Και Ξύπνια να μαι μόνο για να σε σκέφτομαι
Μ έκανες να νιώθω σαν φύλλο στον αέρα
Πού να ξερα θα κράταγες μονάχα για μια μέρα

Μία μέρα μία νύχτα δε θυμάμαι μια φορά
Σου ψιθύριζα σε θέλω δε με πήρες σοβαρά
Όταν σ είχα νόμιζα ότι καιρό θα σε κρατούσα
Όταν σ είχα δεν περπάταγα μ ακούς πετούσα
Σου δωσα στα χέρια βέλος και εσύ βγήκες για κυνήγι
Θησαυρός αυτό που ένιωθα μα για `σένα ήταν φθηνό
Όπως νιώθω εγώ για σένα πρέπει να χουν νιώσει λίγοι
Αν και που στο λέω δεν νομίζω να σε συγκινώ
Για σένα ονειρεύτηκα βασίλεια και παλάτια
Μα ήρθες και τα γκρέμισες πριν καν εγώ τα χτίσω
Τώρα μαύρους κύκλους έχω κάτω απο τα μάτια
φυγε απ’ τα ονειρά μου και άφησε με να σ’ αφησω

http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=41933

 

Απόψε

Μπαλκόνι από αύρα
για να ακουμπήσω απόψε
τη μελαγχολία μου.

(Giuseppe Ungaretti)

 

Σημείωμα πριν μη φύγω

Αν δεν γυρίσω,
να ξέρετε ότι ποτέ
δεν έφυγα.
Το ταξίδι μου όλο
ήταν η παραμονή μου
εδώ, όπου ποτέ δεν ήμουν.

(Giorgio Caproni)

 

Δεκέμβρη δωδεκάτη

Τούτη η φεγγαροστιχίδα
το ωραιότερο τραγούδι
στα πιο ερημικά γενέθλια
χρόνια μετά

ή

Σαν τον αυτόχειρα
που με το ένα χέρι βουλώνει το αυτί
μην τον ξεκουφάνει
ο πυροβολισμός στον κρόταφο

ή

Εισπράττουν τη μοναδικότητα
εκείνου που φεύγει μόνο
με τη βεβαιότητα της μη επιστροφής
κι έτσι μακραίνουν οι μικροί τους επικήδειους.

( Γιώργος Δουατζής )

 

 

Δεν είναι κάθε που λαμποκοπά χρυσός,
Μήτε και όλοι οι πλάνητες χαμένοι•
Πάντα του αμάραντος γερνά ο στιβαρός,
Ρίζες βαθιές η παγωνιά δεν τις ξεραίνει.
Από τις στάχτες μια φωτιά θα γεννηθεί,
Το φως απ' τις σκιές θα ξεπροβάλλει•
Η λάμα που 'σπασε ξανά θα ΄ναι σπαθί
Κι ο έκπτωτος θα βασιλέψει πάλι.


ποίημα απο τον Τόλκιν, Άρχοντας των δαχτυλιδιών, αποδ. Δημήτρη Νικηφόρου

 

Κάθετος έρωτας - Ν. Λυγερός

Δεν ξέρεις πότε αρχίζει ο έρωτας.
Με ποια κίνηση, με ποια σιωπή.
Ένα αναμμένο κερί, ένα κομμάτι μουσικής.
Δεν ξέρεις πότε γίνεται. Ξέρεις όμως πότε έγινε.
Θαρρείς πως ο έρωτας δεν είναι του παρόντος.
Ανήκει μόνο στο παρελθόν και στο μέλλον.
Είναι και αυτός κομμάτι της ανθρωπότητας.
Κομμάτι που πληγώνει η κοινωνία αλλά που δεν το αγγίζει.
Έτσι και το κομμάτι χορού έγινε κάθετος έρωτας.
Έτσι νιώθεις πως η στιγμή είναι κομμάτι αθανασίας.
Δεν υπάρχουν πια κορμιά. Μόνο σώμα. Ταλάντωση. Συντονισμός.
Το πάθος γίνεται πόθος. Δεν υπάρχουν πια χάδια.
Δεν υπάρχουν πια επιφάνειες. Μόνο αγάπη. Μόνο βάθος.
Δεν λατρεύεις. Ζεις. Διότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Εκείνη τη στιγμή, ο κόσμος είναι ένας.
Δίχως αρχή, δίχως τέλος. Μετέωρος.
Έτσι είναι ο κάθετος έρωτας.
Μια σπάνια συνάντηση του βάθους με το μετέωρο.

 

ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ

Να 'χε η νοσταλγία σώμα να το σπρώξω απ' το παράθυρο έξω! Να
τσακίσω εκείνο που δε γίνεται! Κορίτσι που από το γυμνό σου
στήθος σαν από σχεδία κάποτε μ' έσωσε ο Θεός

Και ψηλά πάνω απ' τα τείχη με την ημισέληνο με πήγε μην κι από
δική μου

Ακριτομύθια φανερωθείς και οι Τύχες σε βάλουν στο σημάδι Ό-
πως κι έγινε Γιατί τέτοια θέλει κι αγαπά η ζωή που εμείς άλλου πι-
στεύουμε πως είναι

Κι από τ' άλλο μέρος της αγάπης από τ' άλλο μέρος του θανάτου
υπνοβατούμε ώσπου αβάσταχτα περισφιγμένο κείνο που μας έγι-
νε σάρκα της σαρκός σαν το φώσφορο μέσα μας πάρει φωτιά και
ανάψει και ξυπνήσουμε΄

Ίσια ναι πάει ο χρόνος αλλ' ο έρωτας κάθετα και ή κόβονται
στα δύο ή που δεν απαντήθηκαν ποτέ Αλλ' αυτό που μένει σαν

Άμμος από δυνατόν αέρα στα δωμάτια και η αράχνη κι έξω στο
κατώφλι

Ο λύκος με το στρογγυλό το μάτι που ολολύζει πιθανά φαίνονται
όλα και προπάντων τα βουνά της Κρήτης που μικρός τα 'χα στο
χιόνι και τα ξαναβρήκα δροσερά μα τι σημαίνει

Που κι ελεύθερος να μείνεις που και νικητής πάλι ο ήλιος γέρνει
κι είναι ολόγυρα σου

Σιγαλιά γεμάτη ακτές καταστραμμένες όπου ακόμη κατεβαίνουνε
τα σύννεφα να φάνε χόρτο λίγο πριν για πάντα σκοτεινιάσει

Σαν να πήραν τέλος οι άνθρωποι και να μην έχει μείνει άλλο τίποτα
καίριο να ειπωθεί.

Οδυσσέας Ελύτης-Το φωτόδεντρο και η Δέκατη Τέταρτη ομορφιά-1971

 

Καμιά αφίσα ή τοίχος

Καμιά αφίσα ή τοίχος δε θα μαρτυρεί
το ελαφρό σου πέρασμα στη φλέβα.
Πέφτεις σα σιγανή βροχή ανύποπτη
ανάμεσα στα ξεραμένα φύλλα.
Καμιά σκαπάνη μουσικού δε θα σε βρει
τόσο βαθιά στο αίμα.

( Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου )

 

Χωρίς αστερίσκο

Θα με βρείτε στις παραπομπές
στη βίβλο της βλακείας.
Θα στέκομαι ανάμεσα στους ανάξιους
με σκισμένα τα γόνατα και χωρίς αστερίσκο.
Θα με προσπεράσετε σαν όλους εκείνους
που καθώς ανέβαιναν το περιθώριο
τους κατάπιαν τα όνειρά τους.

( Ιάσων Σταυράκης )