Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Στο σπίτι στην παραλία

Οι πόρτες ανοίγουν
και η κάψα χαλαρώνει,
όλοι χαλαρώνουν,
όλοι περπατούν γυμνοί.
Δύο από αυτούς περπατούν επάνω στο τραπέζι.
Δεν φοβούνται την δυσαρέσκεια του Θεού.
Δεν θα 'χουν πάρε-δώσε με τον άγγελο
που τους φωνάζει απ' τη μπουρού
και ρίχνει τον ωκεανό έξω στα βράχια.
Ένας απ' αυτούς ξαπλώνει στο κρεβάτι.
Ένας απ' αυτούς τυλίγεται στην κολώνα του κρεβατιού
και οι δυο τους σφυροκοπούν το πάτωμα.

Το μικρό μου κρεβατάκι τους ακούει
όλη τη νύχτα -
ακόμα κι όταν ο ωκεανός φουσκώνει,
ακόμα και με κάθε πόρτα σφραγισμένη,
τους επιτρέπεται να ανυψώνουν το αντικείμενο,
τους επιτρέπεται να ανεβαίνουνε στην κούνια.
Στη φυλακή μου από πευκόξυλο και ελατήρια,
πάνω απ' το περβάζι μου, κάτω από το πόμολο,
είναι ξεκάθαρο ότι βρίσκονται
σε δέσιμο βασιλικό.

Δείξε έλεος, μαξιλάρι μου,
μείνε βουβό και αδιάφορο,
και μην ακούς καμιά λέξη καταστροφής!
Μείνε κοντά μου, μικρά μου ξινισμένα πούπουλα,
μικρέ μου σύντροφε όλο αλάτι.
Οι αγάπες μου λαδώνουν τα οστά τους,
τα παραδίδουν ύστερα με ήχους απερίγραπτους
που τους πηγαίνουν εδώ κι εκεί,
ενώ το καλοκαίρι ορμάει μέσα έξω
ξανά και ξανά
στο δωμάτιό τους.

( Anne Sexton )

 

by desert flower

το παθος ειναι δυναμη μεγαλιτερη απο οτιδιποτε αλλη
ειναι αορατη,δεν μπορει κανεις να την δει η να την μετρησει
ωστοσο ειναι αρκετα ισχυρη ωστε να σε μεταμορφωσει ακαριαια
και να σου προσφερει περισσοτερη χαρα απο ολα τα υλικα αγαθα του κοσμου
το παθος και η αγαπη

 

by desert flower

each day she thinks of you, misses you, does her best to get through the day and be all You deserve.
she tries to be strong and fight the ache in her heart, fight the shadows, the emptiness.
she loves you more than anything in this world and beyond. she hopes and prays for the day to come when she is back in Your arms.
until then she will do her best to be a bright reflection and all that ou deserve.

35962b8797c69c80135b7dd7c1eaf1be by Desert Flower posted 24 Ιανουαρίου 2016 at 23:47

 

Μάρτης

Στην επιφάνεια της λέξης
τα χέρια τυφλά.
Σταγόνες ιδρώτα
απόχρωση μαύρου ή κίτρινου
στο περίγραμμα των φθόγγων
μέσα από τα ανοίγματα
των πόρων -επιθυμούν
ν’ αναπνεύσουν σαν παράθυρα
στη θάλασσα – λυγμικά στενάγματα σαν πελαργοί.
Υποθέτω δεν φαίνεται κάτι. Ρίξε τον προβολέα
των μέσα ματιών λευκό φως κατάλευκο
ως την κόκκινη φωνή – γραμμή φωνής
από μακριά.
Αιώνες πριν και μετά- δες την:
θρυμματισμένη πέτρα
αμέτρητη.
Επικάθεται στα βλέφαρα
των λέξεων.
Ας περπατήσουμε
για λίγο στη σιωπή
μαζί.
Ξέμαθα το πολύ με τους ζωντανούς.

( Ρωξάνη Νικολάου )

 

Σονέτο για ενα κλεμμένο φιλί

Κι ήρθες στο πλάι μου και έγυρες
στους ψίθυρους εχάθη η φωνή σου
το χέρι αιθέρια στ΄ αρχίδια μ΄ έσυρες
στις φλόγες του τζακιού και στο κορμί σου.
Έσβησα στην ανάγκη του φιλιού
Γύρω μου οι τοίχοι είχαν ανθίσει
Όχθη μου φάνταζε το στρώμα ποταμιού
πιο μέσα να καθόμουν θα ΄χα χύσει.
Και ξάφνου τότε ουράνια νέφη
στην καμάρη φάνηκαν λαμπερά
κι είδα τον έρωτα με άγχος να μου γνέφει
δάκρυα απ΄ τα μάτια του έτρεχαν γοερά.
Δεν είναι έρωτας αυτός, χρυσή μου κάβλα
σε ξεγελά που κράζει σαν παλιάτσος
μας κλέβει το φιλί το ρίχνει τάβλα
αναφωνεί σαν σαύρα γλιτσερή είμαι ο Λιάτσος
Μαχαίρι στο φιλί του πύργου Νταουντόν
καμάρι στ΄ αρχίδια των χρυσαυγιτών.


Φλωρεντίνα Αβάντη

 

Θνητός

Κι αν ακόμη μιλώ σε τυφλούς,
δεν ακούω πια τα χρώματα.
Αγγίζω τη σκληρότητα του ανέμου,
γεύομαι μπαγιάτικες μυρωδιές
κι αναπνέω μόνο πικρές σκέψεις.

Παρά ταύτα
έχω δικαίωμα να πεθάνω ελεύθερος,
μη μου στερήσετε αυτή την τιμή.
Θέλω ν’ αφήσω διαθήκη ένα χαμόγελο
κι ένα σκύλο ν’ ακολουθεί την κηδεία μου
μια κρύα μέρα με πολλά σύννεφα.

Αν θεωρήσετε ότι δε σας έβλαψα,
δώστε μου μια δεύτερη ζωή.
Εγώ πάντα ο ίδιος θα είμαι,
την οροφή του κόσμου
θα συντρίβω μεσάνυχτα
και μετά θα πηγαίνω για ύπνο
κάνοντας τον ανήξερο
και ρίχνοντας το φταίξιμο
στα τραύματα της παιδικής ηλικίας.

Άλλωστε,
πολλές γυναίκες με ακολούθησαν,
λίγες με αγάπησαν
και μόνο μία
πρόφερε σωστά τ’ όνομά μου.

Καλές οι κραιπάλες,
καλύτερες οι μοναξιές,
μα τίποτα δε θα με σώσει
απ’ τα δόντια του χρόνου.
Μαζί θα κοιμόμαστε,
μαζί θα ξενυχτάμε,
αλλά στο τέλος
αυτός θα κλείσει πρώτος το φως.

Πρέπει να φύγω τώρα,
να προλάβω να σώσω τη θάλασσα απ’ τη φωτιά.
Γιατί δε θα υπάρχει πια καιρός να μετανοήσω,
αφού στις δώδεκα θα ξαναγίνω θνητός.

( Γιώργος Γκανέλης )

 

by desert flower

η αγαπη γεννιεται απο την χαρα
που βλεπεις τον αλλο
θρεφετε απο την χαρα να τον συναντησεις
και ολοκληρωνεται οτν ειναι αδυνατο πια να τον
αποχωριστεις

 

by desert flower

πραγματικα ετοιμοι για την αγαπη ειμαστε μοναχα οταν
ξερουμε πως μονο εμεις μπορουμε να αγαπησουμε
πως κανεις αλος δεν θα μπορουσε να εχει αγαπησει
πρειν απο εμας και πως κανεις αλλος
δεν θα αγαπησει ποτε ξανα
με τον ιδιο τροπο μετα απο εμας

 

Χρώματα

Αρχίζοντας με το πράσινο
σκοτεινό από τη φυλακισμένη πίκρα
κι ανεβαίνοντας δύσκολα
σε φυλλώματα πιο ευκίνητα
πιο φιλικά στο φως.
Η χλόη με τα διάφανα φύλλα
που δανείζονται λίγο τον ήλιο
και λάμπουν σχεδόν ξανθά,
στις δροσερές όμως ραβδώσεις της σκιάς
το μαύρο επιβάλλει πάλι τη σιωπή.
Ψηλότερα απ’ το χώμα στο λαό των θάμνων
ανατέλλει το θαμπό κίτρινο
ή αλλιώς το πεθαμένο πράσινο
και δίπλα οι μικρές φλόγες των λουλουδιών.
Εδώ διδάσκονται τα πουλιά.
Σωπαίνουν στους ίσκιους ή ετοιμάζονται,
μελετούν το πολύχρωμο δίχτυ του ήλιου.
Ξαφνικά πετώντας προς τα πάνω
τραγουδούν το βαθύ κίτρινο
κι έπειτα πάλι
πέφτουν στη γαιώδη σιωπή
των ακίνητων φυλλοβόλων
και πάλι ψηλά στο αδιατάρακτο κυανό
ως τις αινιγματικές ραδιοβολίες του ιώδους.

( Τάσος Ρούσσος )

 

by desert flower

πως να μην χαρω οταν η μουσικη κυρτωνει την γραμμη τον χειλιον σου
σε ενα χαμογελο
νιωθω το χερι σου μεσα στο δικο μου
και ειναι το καλυτερο δωρω να με αγαπας

 

by desert flower
ο χρονος φευγει,οι ηλιοι ανατελλουν
και η σκιες απλωνονται
ας παρελθουν γιατι το μυαλλο και η σκεψη ειναι παντου
και πανω απο ολλα αυτα

Ba946c139a74e8a90083f4cd61d3b10f by Desert Flower posted 7 Φεβρουαρίου 2016 at 18:33

 

Σε ξένες στέγες

Η μοναξιά στην αλλοδαπή
πληρώνεται με ψύχος φτιαγμένο από φαντάσματα,
που τα ξυπνάς τις νύχτες για να συνομιλήσεις.
Τέτοια ανάγκη εξομολόγησης.
Η δική σου μυθολογία δεν της φτάνει,
σε πασαλείβει με δικά της παραμύθια, σου παίρνει λόγια,
σε παρακολουθεί.
Ξέρει πόσα ml βροχής πέφτουνε ανά τετραγωνικό μέτρο
στη ζωή σου
και οι πληροφορίες διαδίδονται δια στόματος πουλιών
που κράζουν,
σε ξένες στέγες, σε ξένη γλώσσα.

( Ιωάννα Διαμαντοπούλου )