Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Όταν νυχτώνει


Όταν νυχτώνει, αλητεύει το μυαλό
και ψάχνει να σε βρει.
Γυρνάει πάλι πίσω στα στέκια που σ'αγάπησα.
Απόηχοι βημάτων μες στη μνήμη.
Πάλι ο χρόνος ο ανεκπλήρωτος.
Το τέλος μας δεν προλάβαμε να κάνουμε παρόν.

Ακίνητοι τώρα πια, κυκλωμένοι από τους καταναγκασμούς,
προσμένουμε τη λύτρωση στην ένωση με τ'άστρα.

Γιάννης Η. Παππάς

 

Ταξιδιώτες για λιμάνια-φαντάσματα

Το ποτάμι κυλάει πάνω στο νοτισμένο δέρμα της γης.
Τα ποτάμια κυλάνε μέσα μας φέρνοντας τροφή από ψηλά.
Τα ποτάμια φωνάζουνε μέσα μας το πέρασμα του χρόνου.

Πόσες ψυχές αχνίζουν στη σκοτεινιά της όχθης;
Λαμπίτσες έγιναν κι αυτές.
Κάποτε πονούσαν και στα όνειρά τους
το δέρμα τους ζάρωνε από τη λησμονιά των φίλων.
Όσοι στέκονταν κάποτε στις όχθες φύγανε.
Άλλοι έρχονται, θα φύγουν κι αυτοί,
για τη θάλασσα της λησμονιάς.

Ταξιδιώτες είμαστε όλοι του απείρου χρόνου.
Ταξιδιώτες για λιμάνια-φαντάσματα.

Γιάννης Η. Παππάς

 

Ο xορός

Από τις πόρτες έμπαιναν ευτυχισμένοι στολισμένοι,
άλλοι φορούσανε σπαθιά κι άλλοι μαχαίρια,
κρατούσαν όνειρα ζεστά στα παγωμένα χέρια,
όνειρα που έκαιγε ο πυρετός λουλούδια,
πρόβαλαν στους καθρέφτες μενεξέδες,
ωραία πρόσωπα με σταγόνες ασήμι
στο μέτωπο και στα μάγουλα,
κόκκινα χέρια και τριαντάφυλλα πηχτά,
ο έρωτας που έκαιγε ψηλά στις καπνοδόχες,
ο έρωτας που έσταζε στου δρόμου το αυλάκι,
ο έρωτας που βογγούσε κάτω απ᾿ τα πατήματα
των παπουτσιών.
Ο ένας να κατέβει τρέμοντας ετοιμόρροπες σκάλες,
ο άλλος να τις ανέβει τρέχοντας,
για να προφτάσουν το αίμα να μην παγώσει
και την καρδιά να μη σκιστεί,
ώσπου τα φέρετρα να γίνουν αύριο άσπρες βάρκες
και μέσα να τραγουδάνε ευτυχισμένοι οι νεκροί.

( Μίλτος Σαχτούρης )

 

by desert flower

promise your self to be so stong that nothing can disturb your peace of mind
llok at the sunny side of everything and make your optimist come true.
think only of the best work only for the best and expect only the bst
forget the mistakes of the past and press on to the greater achievemnts of the future
give so muchtime to the imrovement of your self
that you have the time to criticize others
live in the faith that the whole world is on
yoyr side as long as you are true to the best
that is in you

8c58c395d339debdccd124e44292f9de by Desert Flower posted 24 Ιανουαρίου 2016 at 23:47

 

Μπορντώ

Με πορτοκάλι και πατζάρι θα ζωγραφίσω
στην αχνή επιφάνεια
μια ιστορία ασήμαντη μέσα στις άλλες
που πιότερο νόημα έχουν
σε μια κανάτα σκέψεις.

Κόπωση και ξύλινη ζωή
-ξυλοκόπωση- θα έλεγε κανείς
και μόχθος μοχθηρός
στα λίγα λεπτά διαύγειας
διαφαίνονται καθαρά
που οι σκέψεις μου -είναι ανεκτό να-
ξεδιπλώνονται, να αναπνέω.

Βιαστικά, μα αναπνέω.

Κι είναι μια μικρή μπορντώ στάλα ιδρώτα
τα ονειρά μου
στη ράχη της πραγματικότητας.

( Ερνέστο Μουρελάτος )

 

by desert flower

why is this happening?
alone in the dark
surrounded by shadows
have they no feelings?
crying alone in the darkness
with no one to talk to
no safe haven in sight
they don't know how it feels
to be touched, clawed by a man
With rotten hands
they don't know how it feels
to have their soul racked with pain
to have their body violated
to have their life taken away
please let her take Your hand
pull her up
don't let her fall
help her breathe again
take her in Your arms
tell her everything is going to be alright
sing softly to her
lull her to sleep with Your soft voice
she aches to be safely in Your arms once more
to hear You say ................... Do not worry My love, you are safe here in my arms."

 

Φ Ο Β Ε Ρ Ο

 

μη με κοιτάτε έτσι χλωμό
καλοντυμένο
με τρόπους άνετους και με κινήσεις
από το σπίτι στο γραφείο
απ' το γραφείο στο σπίτι
σε μάταιο κύκλο ερμητικά κλεισμένο

μη με κοιτάτε έτσι δειλό
με το σημάδι του γραφιά στο δάχτυλο
με τον μισθό στην πρώτη και στις δεκαπέντε
ανίδεο
ή με τη γνώση υποταγμένη

εγώ
κρύβω στα μάτια μου οράματα που οδηγούν
σε τόπους και καιρούς που θάρθουν

εγώ
μπορώ με μια φωνή
να πλημμυρίσω τις πλατείες
τους δρόμους με σημαίες και λάβαρα
με μια βουή ασυγκράτητη που καταλύει τα πάντα

η φαντασία μου εξουσιάζει τη ζωή σας



εγώ, Τόλης Νικηφόρου

 

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
είναι μη γίνω «ποιητής»
Μην κλειστό στο δωμάτιο
ν’ αγναντεύω τη θάλασσα
κι απολησμονήσω.
Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου
κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ
μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.
Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε
για να με χρησιμοποιήσει.
Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα
για να κοιμίζω τους δικούς μου.
Μη μάθω μέτρο και τεχνική
και κλειστώ μέσα σε αυτά
για να με τραγουδήσουν.
Μην πάρω κιάλια για να φέρω πιο κοντά
τις δολιοφθορές που δεν θα παίρνω μέρος
μη με πιάσουν στην κούραση
παπάδες και ακαδημαϊκοί
και πουστέψω
Έχουν όλους τους τρόπους αυτοί
και την καθημερινότητα που συνηθίζεις
σκυλιά μας έχουν κάνει
να ντρεπόμαστε για την αργία
περήφανοι για την ανεργία
Έτσι είναι.
Μας περιμένουν στη γωνία
καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι.
Ο Μάρξ…
τον φοβάμαι
το μυαλό μου τον δρασκελάει και αυτόν
αυτοί οι αλήτες φταίνε
δεν μπορώ γαμώτο να τελειώσω αυτό το γραφτό
μπορεί…ε;…μίαν άλλη μέρα…

 

Συνενοχή

Για καθέναν από μας που ξεχνά,
υπάρχει ένας εργάτης της Ρουρ που σβήνει
αργά τον εαυτό του και τα νούμερα
που του χάραξαν στο μπράτσο
οι κύριοι του και οι δικοί μας.

Για καθέναν από μας που παραιτείται,
ένας ανθρακωρύχος απ' τις Αστούριες θα πρέπει να πιστέψει
σε μια δίψα μωβ κι ασημένια
και μια γυναίκα απ' τ' Αλγέρι θα ονειρευτεί,
πως είναι δειλή κι ευτυχισμένη.

Για καθέναν από μας που συναινεί,
ζει ένας λυπημένος νέος που ακόμη δεν γνωρίζει,
πόσο θα μισήσει την ύπαρξη του.

( Franco Fortini )

 

Φυσάει πολύ...

Τώρα έχω για σκέπασμα
τις μέρες εκείνες του καλοκαιριού
όταν το πέλαγο βούιζε
και το μυαλό μας έλαμπε γαλάζιο.Δροσερές φυλλωσιές
χωμένες βαθιά μες στα όνειρα
τώρα που τεμαχίζουν οι θόρυβοι τους δρόμους
κι ο φίλος είναι το πιο κυνηγημένο αγρίμι.

Δεν έχω
παρά το τριμμένο αυτό παλτό
τρύπιο στο μέρος της καρδιάς
απ' όπου μπαίνει
ο κίτρινος αγέρας του φθινόπωρου.
Φυσάει πολύ
ως τη μνήμη.

Τασος Ρούσσος

 

Μια ημερομηνία πριν από χρόνια

Ζήσαμε πάντα σε υγρές κι ανεξερεύνητες παραλίες,
στα σιωπηλά καφενεία με τις ετοιμοθάνατες καρέκλες,
τα σούρουπα έρχονται και ξανάρχονται κι η θάλασσα είν’ ατέλειωτη,
με τα θαμπά καράβια που φεύγουν και πλανιούνται στο σκοτάδι.
Είναι ωραίο και θλιβερό να θυμάσαι τόσα βράδια,
δεμένα μ’ απέραστους καπνούς και με δυο κατάμαυρα μάτια
κι ένα χέρι που μάκραινε και χαιρετούσε απ’ το λιμάνι
(«Πορτ Σάιδ ‒ Αλεξάνδρεια» στις 20 του Ιούλη).
Ζήσαμε εκείνα τα θλιβερά και μονότονα καλοκαίρια,
κλεισμένοι πίσω από τα σίδερα της θάλασσας
μετρώντας ένα ένα τα κύματα και τ’ άστρα,
δοσμένοι στην πικρή μας προσμονή.
Άγονες μνήμες.
Τι σκέφτονται όλα αυτά τα καράβια μες στη νύχτα,
που χορεύουν δεμένα τόσα χρόνια και δε γέρασαν,
τυλιγμένα απ’ τις φουρτούνες τόσων και τόσων ταξιδιών.
Τι θυμούνται τ’ αναμμένα τροπικά δειλινά,
τα φώτα που λυγίζουν και βουτάνε στο νερό,
τα παιδιά που δεν κοιμούνται και κλαίνε τα βράδια
(«Πορτ Σάιδ ‒ Αλεξάνδρεια» στις 20 του Ιούλη).
Ήταν τα μάτια της θλιμμένα σαν τα καλοκαιριάτικα απογέματα,
κλεισμένα βαθιά στα μυστικά της θάλασσας
κι ένα χέρι μαλακό και λεπτό σαν τη στοργή.
Ένα χέρι μαλακό μπορεί να σε τραβήξει,
τραγουδώντας στα βάθη του πέλαγου στις μακρινές πολιτείες.

Ζήσαμε πάντα στις υγρές κι ανεξερεύνητες παραλίες,
με τη μνήμη πληγωμένη από μάτια και ταξίδια
δεμένη πίσω απ’ ένα καράβι που δε θα γυρίσει,
μες στους απέραστους καπνούς και τα βραχνά τραγούδια
(«Πορτ Σάιδ ‒ Αλεξάνδρεια» στις 20 του Ιούλη).

-------------------------------------------------------------------------------

( Μανόλης Αναγνωστάκης )