Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

by desert flower

το γελιο θα ειναι παντα
το καλυτερο φαρμακο
η σιωπη η καλυτερη
εκδικηση
και η αγαπη το μονο πραγμα που
εχει σημασια στην
ζωη μας

 

Ακολουθεί απόσπασμα από το «Σε κάποια πολύ πρόσχαρη»
Ενα εκ των απαγορευμένων ποιημάτων.. (Μετάφραση Ερρίκος Σοφράς, εκδόσεις Μεταίχμιο)

Κάποια νυχτιά πώς θα “θελα να έρθω,
Οταν της ηδονής ηχήσει η ώρα,
Στ” ασύγκριτα του σώματός σου δώρα
Αθόρυβα, σαν το δειλό, ν” ανέβω,

Το χαρωπό κορμί να τιμωρήσω,
Το στήθος σου να κάνω να πονέσει,
Και ξάφνου, στην ανύποπτή σου μέση,
Βαθιά λαβωματιά να σου ανοίξω,

Τι ζάλη ηδονική, μέθη δική μου!
Και μες σε τούτο το καινούριο στόμα,
Το πιο όμορφο και δροσερό απ” όλα,
Θα χύσω το φαρμάκι μου, αδερφή μου

 

Καμιά φωνή

Δε με χωρούν οι τόποι σας.

Ούτ’ οι χαρές σας ούτ’ ο πόνος μου.

Δεν είναι δυνατό μου να ζω κάθε στιγμή ο ίσιος σας.

Σας θάβω και με θάβετε.

Κι η ασχήμια του πεθαμού σας λυπητερότερη απ’ το

θάνατο.

Κουβέντες μόνο
απ’ τα ψηλώματα του νου.

Τέτοιες, που σβήνουν κάθε “πιο αληθινό’

με στεναγμούς υπομονής,
και μ’ ομορφιές ελπίδας του αδύνατου.

Πάντα το άγνωστο, η μοίρα και το μέλλον.

Με διώχνει από παντού ο ξαφνιασμός μου:

Γιατί, δε φώναξα μονάχος, δυνατά, ποτές μου.
Και σε κανένα μπρος.

Κι ούτε ποτές μου θα φωνάξω,

σαν τρελός,

με φλέβες φουσκωμένες.

Κι άλλος κανείς.

Φωνή της ανθρωπιάς,

κείνης που βγαίνει καυτερή ως το πετσί,

και που παγώνει κάθε ψέμμα ζεστασιάς,

ακόμα δεν ακούστηκε.

Μόνο να πει:

“Σταθείτε και σωπάστε.

Ξεχάστε τις αντίζωες του πίθηκου αξίες.

Πάψτε ζητώντας τα μεγάλα της ζωής

και τα δικά σας

στων αλλονών το μικρανθρώπισμα,

στις κυριότητες του νυσταγμού σας.

Γινήτε λίγοι.

Πολύ λίγοι για να’ στε ζωντανοί.”

Κει που’ στε μαζεμένοι, η ανθρωπιά ντροπή.

Και βάρβαρη η δική μου όταν μου λείπει η συφορά σας.

Δε με χωρούν οι τόποι σας. Δεν ξέρω που να ζήσω.

( Θεόδωρος Ντόρρος )

 

by desert flower

The past Behind,
The future is here,
My eyes lowered I will let Him lead
My mistakes Behind
My dreams are here.
Wishing blessings to all and hope that wonderful things happen this season for everyone
Wishing everyone a happy dreams filled with love and joy

3ce0379063bd860aa1c02a8e4118ce71 by Desert Flower posted 9 Μαρτίου 2016 at 17:38

 

Αιώρηση

Στον ουρανό οι δυνατότητες
είναι μόνο συναρπαστικές.
Καθώς κρεμόμουνα στον αέρα
κρατημένος από ένα κάτασπρο σύννεφο
σε μυθική οθόνη της φαντασίας
παρατηρούσα τις τιμὲς
των στοιχείων του αίματος μου
κι άκουγα μια εκθαμβωτική μουσική πράξη
σχεδόν εξωανθρώπινη
προς τ᾿ αριστερά στο γεωγραφικό χάρτη
στο σημείο που βρίσκεται το βουνό Τρόμος
τυλιγμένο πάντοτε μ᾿ αστραπές
και έκπαγλες καταιγίδες.
Εκεί ανέβηκα μια φορά.
Εκεί πρωτάκουσα το τραγούδι
που έλεγε ανήκουμε στα νερά.
Κι απ᾿ την άλλη έλαμπε ο Εκκλησιαστής.
Από καιρό γνώριζα πως το αίμα
περιέχει όλο το μυστήριο
που δίνεται με σημάδια
στον ανθρώπινο νου και πλήρη ασυνέχεια.
Μήπως η κυκλοφορία; –
διερωτήθηκε ο λαμπρός και αιφνιδίως
ήρθε στο μυαλό μου ο Λεονάρντο
που ήξερε θεσπέσιες ειδήσεις απ' το σώμα.

( Νίκος Καρούζος )

 

Αγάπη

Περίεργο που τα ζυγωματικά σου
παίζουνε τέτοιο ρόλο στην αναψηλάφηση
των μυστηρίων;

Η ιστορία των δυό μας όπως ξέρεις
είναι σαν άδειος κάλυκας οβίδας
γεμάτος από θάνατο κωφάλαλο
κι όμως οι κύριοι δικαστές
ακόμη δεν κατάλαβαν το ρόλο
που τα ζυγωματικά σου παίζουνε
στις αναψηλαφήσεις
όταν πικρίζει το χορτάρι πάνω τους
και φεύγουν τα μικρά κατσίκια∙

Να ‘σαι γενναία όπως η διακοπή του ρεύματος
που στριμώχνει τη λύσσα μας
τη βιάζει κ’ ύστερα
ανάβουνε τα φώτα και νιώθουμε το ζεστό
το καυτερό της σπέρμα ν’ ανεβαίνει
την αορτή σαν πέστροφα ως το κεφάλι
ν’ αυτοσχεδιάζει ευθύς την ανατίναξη.

( Έκτωρ Κακναβάτος )

 

Ίσως ξυπνούν λιγοστοί

Είπε άφρων μυστικά στον εαυτό του.
-Κράτος, έθνος, σύμπαν, ο θεός και ο λαός, Εγώ.
Πάνω από ζωή και θάνατο, πάνω απ’ όλα τα υπάρχοντα και ζώντα.
Αν υπάρχουν άλλα όντα και τα πράγματα
είναι για να υπηρετούν τυφλά τα μεγαλείο μου.
Εγώ, μόνο Εγώ αρχιερέας, αρχιδαίμονας και πολιτικός θεός,
φασιστής, κομμουνιστής και δημοκράτης χυδαιότατος.
Δικά μου όλα και το πληκτρολόγιο για το χειρισμό λαών.
Πιέζων τα κουμπιά για ποθητά μου αποτελέσματα.
Παμφάγος, πανηδονιστής, πανέξυπνος, πανούργος ο διαβολάνθρωπος
κατασπαράζω, κατατρώγω κάθε κατεχόμενο,
κανείς εμέ δεν με κατέχει.
Στο μεταξύ αηδιάζω, κάνω εμετό με τέτοιους στίχους και νοήματα,
κομψός Εγώ, εστέτ, ελίτ, παντίτ και άλλος.
Δεν συγκινούμαι από τίποτε,
λεπτεπίλεπτο, χυδαίο ή πανύψηλο,
εκτός αν είναι ευνοϊκό για κόμματα και σταδιοδρομίες.
Αυτά ζωή, νοημοσύνη, αίσθημα, τέχνη, χαρά, θεός, λαός.
Είπε άφρων μυστικό στον εαυτό του όλ’ αυτά.
Δεν είναι παρανοϊκός, βαριά τρελός, αλλ’ είναι ο καθένας μας.
Λογικά, λογιστικά και καθημερινά εχέφρονες πολίτες.
Θριαμβεύουμε άνοες, αναίσθητοι, σκληροί,
αμετανόητοι, κλειστοί προς κάθε κάλεσμα αισθήματος,
εχθρικοί προς νόμους του θεού και της φύσης,
φονιάδες με λέξεις, όπλα και νοήματα,
ανυποψίαστοι για τη σκλαβιά μας προς όσα κατέχουμε.
Έρχεται ώρα να θερίσουμε τα όσα έχουμε σπείρει,
πολέμους, αρρώστιες, δυστυχίες και θανάτους.
Τότε, μόνον τότε, ίσως ξυπνούν λιγοστοί
απ’ τον εφιάλτη που ονομάζουμε ζωή, τέτοια ζωή
αποτυχίας και οδύνης στις επιτυχίες και θριάμβους μας,
μόνον τότε, ίσως, έστω αργά,
την αλαζονεία μας αφήσουμε, ο θαμμένος εαυτός για ν’ αναπνεύσει.

( Ζήσης Οικονόμου )

 

Στον ουρανό τού τίποτα με ελάχιστα
Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή
την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω
πώς κερδίζει πάντα αυτή
ενώ χάνουμε εμείς.
Πώς οι αξίες γεννιούνται
κι επιβάλλονται πάνω σ’ αυτό που πρώτο λιώνει:
το σώμα.
Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας
ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά
ανασαίνω κι ας είμαι
σε κοντινή μακρινή απόσταση
απ’ ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει…
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς
θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο∙
πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις
τα πετάω.
Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω∙
να φεύγουν τα περιττά λέω
να μπω στον ουρανό τού τίποτα
με ελάχιστα.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
Το ονομα θα σας βγαλει στη σελιδα της. για οσους θελουν αξιζει να διαβασετε και τα υπόλοιπα

 

Πρατήριο Βενζίνης

Είμαι η έρημη ασφαλτωμένη δημοσιά που αφήνεται
σα μεθυσμένη ανηφορίζοντας με τις μοτοσικλέτες,
αισθαντικό, ολονύχτιο φως που αγρυπνά
σ’ ερημικό πρατήριο βενζίνης – γιατί βλέπω
τα ολόκλειστα αυτοκίνητα σαν παίρνουν τη στροφή
με τις σβηστές τους μηχανές, γιατί τα βλέπω
μες στο εκτυφλωτικό τους φως να σου ανάβουν
εξαίσια υπερκόσμια μουσική – κι ακόμα είμαι
το ξαφνικό μελάνιασμα στο καθαρό λουσμένο φως,
η κλειδωμένη μου φωνή μέσα στα δάχτυλα,
μέσα στο σώμα.

Κι εγώ μετεωρίζομαι σα φλέβα
καλοκαιριού, σα να ’χω σβήσει όλα
τα φώτα μου και περιμένω ακόμα.

( Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου )

 

Αποκαθήλωση

Κάπου ξεκαρφώνουν απ’ το πρωί.
Απ’ τ’ ανοιγμένα μνήματα βγαίνουνε κρίνα
κι ο ήλιος μέσ’ στη συννεφιά
σα Λάζαρος με σάβανο.
Έπειτα λάμπουν οι στολές των πεθαμένων
το μετάξι, τα χρυσαφικά, τα λεμονάνθια
όλα τ’ ανώφελα των ενταφιασμών
και τα μικρά σκεύη του κάτω κόσμου.
Τώρα τους βλέπω.
Πηγαίνουν σιγά, πλάι στα κυπαρίσσια
προσέχοντας μήπως δρασκελίσουν
το σχήμα που τους έδωσε ο θάνατος
απλώνοντας τ’ αδύναμα χέρια τους
ν’ αγγίξουν λίγο φως ή τον αγέρα
αυτόν που ανασαίνουμε.
Φτωχά σαγόνια, φαγωμένα χαμόγελα.
Δεν ξέρουνε πώς να φερθούν·
γυρίζουν αφηρημένοι εκεί
κατά το μέρος που ολοένα ξεκαρφώνουν.
Θυμούνται.
*
Δεν είναι πόνος, μήτε ξεκούραση καν·
μονάχα σα να σε κατεβάζουν προσεχτικά απ’ το πρωί
χωρίς να τους δίνεις φρίκη
μέσα σ’ ένα άσπιλο σεντόνι και το νιώθεις
καθώς μετατοπίζουν τις σκάλες από καρφί σε καρφί
ώσπου μένουν τα τέσσερα σημεία στον άνεμο
γυμνά, ματωμένα.

( Γιώργης Παυλόπουλος )

 

Το άδειο σπίτι

Αυτός που τους χτύπησε την πόρτα
δεν ήταν ένας συνηθισμένος επισκέπτης
ήταν αυτός που αδειάζει τα σπίτια
από τη σκιά των ανθρώπων.
Τον βάλαν μέσα και τον κέρασαν γλυκό
ύστερα τους πήρε από το χέρι κι έφυγαν.

Κι όλα τα πράγματα του σπιτιού, όλα τα έπιπλα
στη θέση τους έμειναν όπως ήταν.
Δεν είναι αλήθεια ότι αναπολούν ή λυπούνται,
δεν έχουν αισθήματα όπως φαντάζονται μερικοί,
τα πράγματα είναι πράγματα, τίποτε άλλο.
Απλά, οι πολυθρόνες δείχνουν μάταιες
χωρίς να τις βουλιάζει ανθρώπινο σώμα
το τραπέζι άχρηστο χωρίς φαγητά
ο υπολογιστής δεν ανοίγει μοναχός του
κοιτάζουν στο κενό οι φωτογραφίες
και το ψυγείο χάσκει με την πόρτα του ανοιχτή.

Τα πράγματα δέχονται τη σκόνη στο ημίφως
δεν κάνουν τίποτε να τη διώξουν
δεν ξέρουν να κάνουν τίποτε άλλο
χωρίς την πνοή των ανθρώπων τους
που έφυγαν ξαφνικά κι απροσδόκητα
δίχως ν’ αφήσουνε σημείωμα ότι επιστρέφουν.

( Σπύρος Τζουβέλης )