Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Επιστρέφοντας κάθε μεσάνυχτα τα σκυλιά θυμούνται και λυσσάνε

Δοκιμασμένα τα σκυλιά
κάθε μεσάνυχτα επιστρέφουν.
Φέρνουν μαζί τους κομμάτια φιλιών,
πληγές ονείρων,
αλαφιασμένα κι ασπαίροντα μηνύματα.
Με την καρδιά σφιγμένη,
γεμάτα δέος
ξαναπατούν τα παλιά τους λημέρια.
Σκέφτονται το κόκαλο του κόσμου κι αγριεύουν,
τραγούδια αιμόφυρτα θυμούνται κι αλυχτούν,
τις σκόνες οσμίζονται και τους καπνούς
της ατέλειωτης μοναξιάς τους.
Παραμονεύουν,
στήνουν αυτί,
ακούν ψιθύρους ν’ ανεβαίνουν απ’ τα κάτω.
Τρίζοντας αδιάκοπα τα κοφτερά τους δόντια
με λαχτάρα κοιτάζουν τη γριά σελήνη
και λυσσάνε.

( Δημήτρης Α. Δημητριάδης )

 

Αναχώρηση δίχως αστέρια

Καθώς η ανάμνηση το νερό κάτω από το καράβι και η ώρα
των πιο μεγάλων μυστικών,
το όνομα σου είναι μπλε, ένα μπλε της φωτιάς και της ελπίδας.
Θα ’θελα να το αφανίσω,
να κηλιδώσω το ζεστό σου αίμα και να πνίξω την τόλμη μου.
Το αίμα χάθηκε στα μοιρολόγια.
Έχασα το κλειδί των ονειροπολήσεων σου,
σε έχασα σα μια πεντάρα ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλες.
Ζήλευα τον ίδιο μου τον εαυτό
και την απεραντοσύνη των θαλασσών.

Αλλά είναι εσένα που λυπάμαι,
τα ταξίδια σου χωρίς όνειρα,
τις άγονες σου νύχτες,
τα μαλλιά σου που παίζουν μόνα τους.
Τα όνειρα σου χωρίς καθρέφτες, παγωμένα όπως η επιθυμία ενός άλλου,
ίχνη αίματος καταυγάζουν το πρόσωπο.

Είμαι απείρως περισσότερος από το πλούσιο και ηδυπαθές χρώμα
ενός εγκλήματος.
Πέρα από ένας καθρέφτης για τα μάτια σου,
πέρα από την αναχώρηση σου,
πέρα από ένα αβέβαιο μέλλον.
Περπατάω χωρίς ηχώ,
η επιστροφή σου δε θα προσέθετε τίποτα.
Μαζί είμαστε πάρα πολλοί για μας τους ίδιους,
πάρα πολλοί, σαν ένας στρατός σε άτακτη υποχώρηση ή μια κακή σοδειά.
Όλα μυρίζουν προδοσία, ένα όνειρο που διακόπτεται, μια σκέψη
που ξεφεύγει απ’ τον αέρα,
η αναμονή εκ γενετής τυφλή.
Πριν σε γνωρίσω η φωτιά ήτανε ιερή,
τώρα είναι η γη που καταρρέει.
Θα επινοήσουμε κάτι άλλο,
μια καρδιά που να λειτουργεί σα δαιμόνια μηχανή,
μια ημιτονοειδή ή έναν καινούργιο χαρταετό,
έναν καινούργιο χώρο, ένα καινούργιο επίχρισμα για την αυγή.
Δεν τα ’κλεψαν όλα, ούτε τα καταβρόχθισαν.
Ο ουρανός είναι απέραντος και πέφτοντας το πιο μικρό αστέρι
θα τρόμαζε τα μάτια σου.

( Νικόλας Κάλας )

 

Τα χρώματα

Όχι, δεν έμεινα βαμμένος
μήτε με τ' ουρανού όταν ξεχύθηκε
το μπλε
μήτε με των καιρών όσο περίσσεψε
το αίμα

Το χρώμα που το διάλεξα εγώ
ξεθώριασε σε άλλων χέρια
κι ό,τι απόμεινε είναι
ένα πρόσωπο που ξέρει
με τον δικό του τρόπο να κοκκινίζει
ακόμη

και για τις ίδιες πάντα αιτίες.

Νίκοs Αντωνάτοs

 

Αντινόμος

Στις μικρές νυχτερινές συναυλίες
και στα υπαίθρια θέατρα.
στις γωνίες των σχολείων
και στο ημίφως του έρωτα μόνο
επιτρέπεται το κάπνισμα.

Νένα Φιλούση

 

Η ΑΠΟΦΑΣΗ


Είστε υπὲρ ή κατά;
Έστω απαντείστε μ᾿ ένα ΝΑΙ ή μ᾿ ένα ΟΧΙ.
Το έχετε το πρόβλημα σ κ ε φ τ ε ί
Πιστεύω ασφαλώς πως σας βασάνισε
...Τα πάντα βασανίζουν στη ζωὴ
Παιδιὰ... γυναίκες... έντομα
Βλαβερὰ φυτὰ.. χαμένες ώρες
Δύσκολα πάθη.. χαλασμένα δόντια
Μέτρια φίλμς.
Κι αυτὸ σας βασάνισε ασφαλώς.


Μιλάτε υ π ε ύ θ υ ν α λοιπόν.
Έστω με ΝΑΙ ή ΟΧΙ.
Σε σας α ν ή κ ε ι.... Η ΑΠΟΦΑΣΗ.
Δε σας ζητούμε πια να πάψετε
Τις ασχολίες σας.. να διακόψετε τη ζωή σας
Τὶς προσφιλείς εφημερίδες σας·
Τις συζητήσεις στ κουρείο·
τις Κυριακές σας στα γήπεδα.
Μια λ έ ξ η μόνο.
Εμπρὸς λοιπόν:
Είστε υπὲρ ή κατά;
Σ κ ε φ θ ε ί τ ε το καλά.

Θα περιμένω.

ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

 

Καλώ στην απολογία

Χτυπάει ασταμάτητα το τύμπανο του πολέμου
Καλεί να μπήγουν σίδερο στους ζωντανούς.
Από τις διάφορες επικράτειες τους πολίτες
σαν σκλάβους πουλημένους
πετούν στην κόψη της λόγχης.

Για τι;

Τρέμει η γη
πεινασμένη,
απογυμνωμένη.
Ζεμάτισαν την ανθρωπότητα στο λουτρώνα αιματηρό
μόνο γιατί
κάποιος επιμένει
να κερδίσει την Αλβανία.
Αρπάχθηκε το μίσος των ανθρώπινων σκυλολογιών αιμόχαρο,
πέφτουν στο σώμα της γης χτυπήματα ανελέητα,
μόνο για να περάσουν
τον Βόσπορο
καράβια κάποια αφορολόγητα.
Σύντομα η γη
δε θα’ χει άσπαστο πλευρό.
Και την ψυχή θα βγάλουν
με τα χέρια απλωμένα στα δημόσια ταμεία,
μόνο για να
πάρει κάποιος
στα χέρια του
τη Μεσοποταμία.

Εν ονόματι ποιών συμφερόντων η αρβύλα
τη γη καταπατεί τρίζοντας άγρια;
Τι είναι εκεί στον ουρανό των μαχών;

Ελευθερία;

Θεός;

Δολάριο!

Πότε επιτέλους θα σηκωθείς με όλο σου τ’ ανάστημα εσύ,
που τη ζωή σου δίνεις ηλίθια;

Πότε θα πετάξεις στα μούτρα τους την ερώτηση
γιατί πολεμάμε, αλήθεια!

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι


 

 

ΣΎΝΝΕΦΟ ΜΕ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙΑ

Το στοχασμό σας,

που ονειροπολεί στα μυαλά σας τα νερουλιασμένα,
σαν λακές που παραπάχυνε
στο λιγδιασμένο ντιβάνι γερτός,
θα τον ερεθίζω με της καρδιάς
το ματόβραχτο κουρέλι
χλευασμό θα χορτάσω, θρασύς, φαρμακερός.

Στην ψυχή μου δεν έχω ούτε τρίχα λευκή,
μηδέ γεροντίστικη τρυφεράδα έχω εγώ!
Κεραυνώνοντας τον κόσμο
με της φωνής μου την αλκή
προχωρώ - λεβέντης στα χρόνια μου τα εικοσιδυό.

Τρυφερούληδες!
Ο έρωτας σας στα βιολιά πάνω απλώνει και λειώνει
Στα ταμπούρλα τον απλώνει ο αψύς.
Σαν και μένα, ωστόσο, θα μπορούσατε
τα μέσα έξω ακόμη
να γυρίσετε, όσο να γίνετε
χείλια μονάχα, εσείς;

Ελάτε να σας δασκαλέψω,
εσάς του σαλονιού τη μπατίστινη,
της Κοινωνίας των αγγέλων
προϊσταμένη αξιοπρεπής.

Και σας, που τα χείλια ξεφυλλίζετε ήσυχα,
σάμπως μαγείρισσα τις σελίδες της μαγειρικής.

Αν επιθυμείτε,
θα είμαι όλος σάρκα, παράφορος
-κι ως ουρανός τις αποχρώσεις του που αλλοιώνει-
αν το επιθυμείτε,
θα είμαι αψόγως τρυφερός,
όχι άνδρας πλέον, μα - σύννεφο με παντελόνια.

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποια Νίκαια λουλουδιασμένη!
Ωστόσο εγώ θε να δοξολογήσω με μανία
κάποιους άντρες, σαν νοσοκομεία μπαγιαντισμένους,
κάποιες γυναίκες, φθαρμένες απ’ τη χρήση
σαν παροιμία.

Βλαντιμίρ Μαγιακόβσκι

 

 

Οι λέξεις είναι φως

Η αλήθεια είναι, ότι
όλα είναι ένα ψέμα.
Η ελευθερία είναι μια λέξη
με λουκέτα
και δεν υπάρχει κλειδί
για μια προσεκτική εγκατάλειψη.
Οι ινουίτ έχουν πέντε λέξεις για το χιόνι,
οι αζτέκοι έχουν μια για τη βροχή, το χαλάζι και το χιόνι.
Ο φλοιός των δέντρων
είναι κατουρημένος απ’ τα σκυλιά.
Διάβασα κάπου ότι
τα φώτα σε ένα πριονιστήρι,
κάνουν τη λεπίδα να φαίνεται ακίνητη.

( Grant Caldwell )

 

Άδμητη ρήση

Κάθε φορά
που ξεσπά
η μοναξιά
των ολιγοσυλλάβων,
τίποτα πια
μη φοβηθείς
υπεράγαν.
Σύναζε μόνο τις λέξεις
ύπουλα,
όσο γίνεται πιο τρυφερά
και σκλάβωνε τες εκεί,
μέσα στην άρρητη
για πάντα
αγρυπνία.

( Βασίλης Ραϊκόφτσαλης )

 

I. Μόνο ψυχή

Τίποτα δεν μπορεί
να γεμίσει με αλήθεια,
δεν υπάρχει κάτι
που μπορεί να ντυθεί.
Τόσοι άνθρωποι
κι ούτε ένας άνθρωπος,
τόσος πόνος
κι ούτε μια θλίψη.
Τόσος θάνατος
να γιορτάζει τις μέρες μας
κι ούτε ένα συγγνώμη
να μιλάει προσευχές.


ΙΙ. Απορρόφηση

Μες στο δωμάτιο της ψυχής μου
υπάρχει ένας κόκκινος τοίχος,
τόσο κόκκινος,
σαν ανοξείδωτο αίμα.
Όσο κι αν πάλεψα
να αφήσω πάνω του αποτύπωμα,
το μόνο που κατάφερα
ήταν να τον κάνω ακόμη πιο κόκκινο.
Σε μια καρέκλα λίγο πιο πέρα,
μια διάφανη ανθρώπινη σιλουέτα
ενός άντρα
κάθεται ασάλευτη
με το βλέμμα στραμμένο σε μένα.
Μπορώ να δω μέχρι το βάθος της ζωής του.
Στο μέρος της καρδιάς του
υπάρχει καρφωμένη μια βελόνα,
χωρίς να το σκεφτώ, απλώνω το χέρι
και την τραβώ προς τα έξω.
Με διαπερνά ένας άγουρος πόνος.
Τότε όλο το δωμάτιο γίνεται κόκκινο,
τα έπιπλα, οι τοίχοι, εκείνος, εγώ.
Τον πιάνω από το χέρι
και τον ξαπλώνω στα κόκκινα σεντόνια,
το κρεβάτι του τρίζει.
Τον σκεπάζω με το αίμα
που τρέχει απ’ τα χέρια μου.
Κοιμήσου τώρα, του ψιθυρίζω.
Ήρθε η ώρα
που η σκιά σου απορροφήθηκε,
όλα τέλειωσαν,
μη φοβάσαι πια.

( Μαρία Χρονιάρη )

 

Μονάχα η περιέργεια

Οι φίλοι μου λένε, ότι αγαπώ τη μουσική για καταθλιπτικούς.
Δεν σκέφτηκαν ποτέ, ότι κι εγώ ίσως είμαι
μια μουσική για καταθλιπτικούς,
ένα μάτσο ποιήματα γεμάτα απωθημένα,
μια ασύνταχτη πρόταση στο πόδι,
ένας ήχος σε κιθάρα ξεκούρδιστη,
η τελευταία ταλάντωση της χορδής πριν σπάσει.
Δεν σκέφτηκαν ποτέ, αν αντί για ομιλία
εγώ μεταφράζω συμφορές κι αμίλητα
κι ας είμαι εγώ ο κλόουν του πάρτυ.
Στα μάτια μου φωλιάζει, μου είπαν χτες, το βλέμμα
του κρεμασμένου,
αυτή η αδιόρατη θλίψη
της γνώσης, η πικρή μελαγχολία,
αυτή η κατάρα της ευφυΐας,
η μοναξιά των μεγάλων δρόμων,
των αξημέρωτων νυχτερινών διαδρομών
σε παραθαλάσσιες οδούς και στις μεγαλουπόλεις.
Σαν να κρύβω μέσα μου του κόσμου την οδύνη,
το μεγάλο λυγμό και το μέγα σπασμό,
σημάδια ψημένα στο αλάτι,
σώμα από χαρτί και λέξεις φλέβες.
Στο σώμα μου κουβαλάω το ανείπωτο,
μην ακουμπάς- αυτό που με κρατά ζωντανή
δεν είσαι εσύ,
ούτε καν η αγάπη,
δεν φτάνει η αγάπη,
ποτέ δεν έφτανε.
Αυτό που με κρατά ζωντανή,
είναι μια λύσσα επιβίωσης από ένστικτο,
μια αδηφάγα προσμονή και
περιέργεια.
Το ξέρω, είναι δύσκολο να το δεχτείς,
πως δεν σε έχω ανάγκη,
πως μόνο από κέφι σε βάζω δίπλα μου
κι από κέφι θα σε βγάλω.
Τις έχω λαιμοπνίξει εγώ τις ανάγκες μου,
με τα γυμνά μου χέρια.
Η περιέργεια με σώζει,
μονάχα η περιέργεια.

( Άννα Νιαράκη )

 

Ι. Υστεροφημία

Το πάθος σου,
το μπανιστήρι,
το πλήρωσες με την όρασή σου.
Πες από λύπηση, πες επειδή της καλάρεσε στο βάθος
της Θεάς,
σου έκανε δώρο την ενόραση.
Και άρχισες να μαθαίνεις οιωνούς και άστρα.
Όλα τα άσχημα τα μάντεψες.
Τον Τρωικό, το τέλος της Θήβας, τον λοιμό.
Ως και πεθαμένος προφήτευες,
χαλάλι το κατάμαυρο αρνί.
Όμως το χειρότερο που να το προβλέψεις ;
Πως θα σε ’κάναν κάποτε
σύστημα φερεγγυότητας τραπεζικό.
Και για να δεις λίγο βυζάκι,
σε βρίζουν τώρα δυο εκατομμύρια Έλληνες
δανειολήπτες.


ΙΙ. Σαν άλλοτε

Τότε από ανάγκη
ντυθήκαμε μισθοφόροι κάποιας ιδέας
και μοιράζαμε προκηρύξεις ξημερώματα
με τις προσφορές των αλλαντικών.
Μας είπαν παρανόμους
γιατί στις εισόδους των πολυκατοικιών συχνά
έγραφε :
Απαγορεύεται η ρίψη φυλλαδίων.
Λες και η μορταδέλα, θ’ ανέτρεπε τον κόσμο.

( Σταύρος Καρακωνσταντάκης )