Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Ι. Χαρακτικό από μνήμης

Εικόνα ασπρόμαυρη.
Τα όρια ασαφή ανάμεσα
στο μαύρο και στο άσπρο.
Οι αποχρώσεις περιττές.

Σ' ένα κενό
με φόντο επίπεδο και σκοτεινό
χωρίς προσδοκίες
δυο χαρακιές.
Μοιάζουν φιγούρες γονικές.
Ανάμεσα τους στο ίδιο κενό
μετέωρη μοναχική
μια πινελιά λευκή.
Μοιάζει ανολοκλήρωτη
φιγούρα παιδική.
Είναι παιδί
που δεν μεγάλωσε στη μνήμη.

Ημιτελές κι εγχάρακτο έχει μείνει.


ΙΙ. Το τάμα του αυτόχειρα

Έφυγε μάλλον βιαστικά
χωρίς αποσκευές.
Μόνο κατάσαρκα φορούσε
το τελευταίο δέρμα του.

Δεν έταξε πολλά για την Ανάσταση.
Ένα κομμάτι θάνατο μονάχα.

Αυτό που του ανήκε.

( Ντίνα Καραβίτη )

 

Το πηγάδι του χρόνου - Βίκυ Μητρούλια

Έλα και πες μου εσύ,
εσύ που καλά με γνωρίζεις δεκαετίες τώρα,
εσύ που ακούς θρήνους του μυαλού
την ώρα που το είναι μου τους γεννά
και που αχόρταγα καταπίνουν τους πόθους.
Έλα και πες γιατί βρέθηκα εδώ
να διαφεντεύω ετούτη την έρημη ζήση
βουτηγμένη στης ζωής το ατελείωτο του έρωτα
του ανυπότακτου το πλημμύρισμα.
Σε ήθελα κάτι βράδια σαν και ετούτο
που μονάχη την ελπίδα μου περίπατο
στης νύχτας την σιγαλιά βγάζω,
και ξέρεις σε ήθελα εδώ
για να μπορώ να ακούω την ένταση της φωνής μου,
όσην ώρα σιγοτραγουδά παντέρημη στις νύχτας τα πλάσματα.
Έναν σκοπό χρόνια ολάκερα πλέκουν τα χείλη μου
για να γλυκάνουν τις θύμισες
και να δηλητηριάζουν λεπτό το λεπτό
κάθε συντροφιάς σκέψη.
Και μην πεις, μην βιαστείς να στενάξεις
και πεις εσύ δεν αγαπάς
και μην το πεις
γιατί κανείς τον ορισμό του απόλυτου, δεν βρήκε
και αν το βρήκε σήμερα γυρίζει του κοσμου τις στράτες
πίσω να το ζητήσει να το πάρει.
Το απόλυτο μάτια μου σαν το γευτείς αλλάζει η ψυχή σου,
ένα με το χάος θα γίνεις
στην σκέψη του παντέρημου αύριο.
Εκεί που ψάχνεις εσύ να περπατήσεις,
εγώ χθές άνθη μυρωδάτα της μνήμης κρεμούσα
στις φωτογραφίες του πλάστη σου.
Πίστεψες ποτέ σου εσύ σε Θεό;
Μην ρωτήσεις τι είναι Θεός,
μέσα σου θα γεννηθεί την ώρα που τα μάτια σου
θα γεννήσουν της πίκρας την αγάπη, την μεγάλη που πονάει αγάπη. Ήσουν εκεί κάθε βραδιά που εγώ πενθούσα τα χρόνια μου
για να μπορώ στο χαρτί μου να ξορκίζω
τις μοναξιές του μυαλού μου.
Δεν το ξέρεις,
δεν το έμαθες ποτέ
πόσο σε χρησημιποιούσα χρόνια ολόκληρα
για να σκλαβώνω τις λέξεις της συννεφιάς μου.
Βάσανο είναι τον εαυτό σου να παλεύεις στα χρόνια σου.
Είδα που λες κάποτε έναν ουρανό κατάφυτο από αστέρια
που χρώμα πορφυρό έπαιρναν κάθε στιγμή
που το δάκρυ μου στη γη ακουμπούσε.
Είδα κάποτε μια φλεγόμενη πλάση
την στιγμή που η φωνή μου κραυγή γίνηκε
για να ακουμπήσει αυτό που λέω Θεό.
Αντάμωσα κάποτε έναν ήλιο που γίνηκε μαχαίρι την στιγμή που στον καθρέφτη μου είδωλο δεν υπήρχε.
Άπλωσα θυμάμαι τα χέρια στην άκρη του ονείρου μου
την σκιά μου να πιάσω,
να φυλακίσω ότι προφτάσω από την ιδέα της μνήμης σου.
Κατάλαβα καλά καθώς εκείνο το απόγευμα
στης γειτονιάς στεκόμουν την άκρη πόσο λίγο θα ζήσω,
γιατί μάθε πως λίγη είναι ετούτη η ζήση,
καθώς λιγοστεύει μέσα σε κόσμους στείρους από αγάπη.
Ζητούσε το μυαλό μου να σβήσω το πέρασμα του χρόνου
από την καρδιά μου,
να γιατρευτεί τάχα,
άκουσα την καρδιά να τραντάζεται,
το στέρνο μου να σκίζει κρώζωντας, δεν υπάρχεις χώρια της…
Έμεινα εκεί το πηγάδι του χρόνου χάζευα,
μοιράζονας κάλπικες υποσχέσεις για παντοτινή ανάμνηση
του εαυτού μου
και την στιγμή του ατέρμονου πόνου φυλακίστηκα.

 

Η μεθυσμένη αψίδα

Ο μεθυσμένος λαθροζεί
στο φως των μεταγγίσεων,
ματώνει τα χείλη του
στα φύλλα του αμπελιού,
διαβαίνει αργά τις ατραπούς
των παραισθήσεων,
ορθώνει την αψίδα του
σ' ανίερους αγρούς
-μόνο κατάλυμα
η θλίψη των ονείρων του.

( Μιχάλης Παπαντωνόπουλος )

 

Μπλε ιστορίες

Τώρα γράφω μπλε ιστορίες,
μου είπε η Αγγέλα.
Πρώτα έγραφα κόκκινες,
όμως με τον καιρό κουράζονται τα χρώματα
κι αφήνουνε το βάψιμο στις λέξεις.
Έτσι συμβαίνει και με τους ανθρώπους:
πριν σαπίσουν, νομίζουν ότι αλλάζουν.
Υποψιάζομαι ότι αυτή η ιστορία θα τελειώσει
σε αναπόφευκτο γκρίζο,
σαν θλιμμένη παρέλαση βετεράνων
που μόλις σιγήσει η μπάντα
τους ρίχνουν πίσω σε μισοσκαμμένους τάφους.
Αλλά πες μου, σου αρέσουν;
Μου αρέσουν, της είπα.
Εγείρουν τις αισθήσεις ένα μέτρο πάνω από τη γη.
Όση δηλαδή είναι η απόσταση χώματος ουρανού
αν την έχεις διανύσει χιλιάδες φορές.

( Γιώργος Χριστοδουλίδης )

 

και αν χαμογελούν τα μάτια σου
είναι γιατι γελάει η ψυχή σου
και σαν μικρό παιδί αν τρέπεσαι
και κοκκινίζεις
είναι γιατι μια θάλασσα αθωότητα πηγάζει στο κορμί σου
αν στο γέλιο σου μουσικές ακούγονται
είναι γιατι μέσα στο σκοτάδι του κοσμου τραγουδάς τον έρωτα.
και αν σήμερα κοιμηθώ χαμογελώντας θα ναι γιατι το άρωμα σου στο χάδι που μου χάρισες θα με μεθα στην θύμηση σου..
και έτσι μόνος και αποκαμωμένος από το τελευταίο ποτό και το πικρό τσιγάρο
σου στέλνω την καληνύχτα μου ..

 

πόσο βολεύει....

 

Οι φίλοι

Μακρινοί μου φίλοι
να ξέρατε πόσο άβολα νιώθω,
όταν σας τηλεφωνώ πότε πότε
και καταστρέφω σιωπές από κρύσταλλο
με μικρές τρικυμίες
ρωτώντας σας πράγματα ανούσια,
όπως τι κάνετε ή πώς πάνε οι δουλειές,
ενώ τα μάτια μιας ενοχής φεγγίζουν εντός μου.
Δεν είναι η αγάπη λοιπόν που με φέρνει κοντά σας
κι όλα δεν είναι λοιπόν παρά ένα πρόσχημα,
καθώς την ώρα που εσείς απαντάτε
στις ερωτήσεις δολώματα,
εγώ με την πετονιά της φωνής σας
ανασύρω απ’ το βυθό του μυαλού
τη ναυαγισμένη μου νιότη.

( Θανάσης Μαρκόπουλος )

 

Το κομμένο φως

Μέσα από τη νύχτα
κάποτε θα ’ρθεις
μ’ ένα άσπρο τούλι
στα μαλλιά
κι ένα φεγγάρι λογχισμένο
θα περπατάει
στους ώμους σου.
Στις μύτες θα πατήσεις
σιγαλά
και πριν προλάβω
ν’ αντιδράσω ή ν’ αμυνθώ
τον διακόπτη θα γυρίσεις.
Όμως θα βρεις
το φως κομμένο.

( Νίκος Λάζαρης )

 

Κι όπως θρηνούσα

Κι όπως θρηνούσα
σιωπηλά
στο μνήμα,
μια ξαφνική χαρά
με συνεπήρε.
Σα να ’χε κάπου
μόλις
ξημερώσει.

( Ορέστης Αλεξάκης )

 

Εκεί που το φως

Σαν κυματιστός κορυδαλλός
στη χαρούμενη αύρα σε νέα λιβάδια,
τα χέρια μου σε γνωρίζουν ελαφριά, έλα.
Θα ξεχάσουμε τα εδώ,
θάλασσα και ουρανό,
το αίμα μου γρήγορο στον πόλεμο,
τα βήματα σκιών που δεν ξεχνάνε
απάνω στο ρόδινο μιας καινούργιας αυγής.
Εκεί που πια κανένα φύλλο δεν κινεί το φως,
όνειρα, ανησυχίες σε άλλες όχθες αραγμένα,
εκεί που η νύχτα κουρνιάζει,
έλα, θα σε οδηγήσω
σε λόφους από χρυσό.
Μια μόνιμη στιγμή, ελεύθεροι εμείς από το χρόνο,
με τη χαμένη της λάμψη
θα είναι το σκέπασμά μας.

Giuseppe Ungaretti

 

Ι. Νηπενθές

Στου ύπνου το μαύρο πηγάδι
ρίχνω αγκίστρι,
τραβάω κουπί σε θάλασσες άγνωστες.
Πριν η αυλαία να πέσει,
ανακαλύπτω τη ζωή απ’ την αρχή.


ΙΙ. Άτιτλο IΙΙ

Εκείνο που φταίει,
πως μεγαλώνουν τα νύχια μου,
σαν ζώου,
αρπακτικού.
Εγώ τα ακονίζω,
ελλείψει κορμών,
στις σάρκες μου.

( Βαγγέλης Αλεξόπουλος )

 

Κανόνες γραμματικής

Στο βάθος της ύπαρξής μας
κατοικεί μια βέβαιη πτώση,
αόριστοι νόμοι κυβερνούν τα βήματα,
η ζωή μια σύντομη παρένθεση
με άνω τελεία πάντα η σιωπή.

Σε κώμα κυκλοφορώ τα χαράματα,
πηδώ παρακείμενους φράχτες,
σημεία στίξης γέμισαν οι επιθυμίες,
η μνήμη επιθετική,
υπερθετικού βαθμού η μοναξιά.

Το μέλλον ένα πλεόνασμα
καταχρηστικών προθέσεων,
λέξεις δοτικές στη φθορά του χρόνου.

Στην τελευταία σελίδα απορρίμματα
κι ένα πελώριο ερωτηματικό.

( Γιώργος Γκανέλης )