Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Εξίτηλος χρόνος

Μαζεύω αργά και σχολαστικά τα κομμάτια μου,
πορσελάνες και κακότεχνα εκμαγεία.

Αδειάζω στα σκουπίδια
το τασάκι με τις λέξεις.

Πρέπει να πλύνω και να στεγνώσω το γέλιο μου,
δεν έχω άλλο άσπρο πουκάμισο να φορέσω.

Πάλι νέκρωσες τις γραμμές
και παραπλάνησες την άρκτο,
για να δείξει ψεύτικη πορεία
στο σαπιοκάραβο της απαντοχής μου.

*
Μόνο εσύ που ήξερες
να με συμφιλιώνεις,
εξοργιστικά απουσίαζες.

Δεν άντεξα,
το απόβραδο
παρέδωσα τα όπλα μου,
το χαρτί,
ένα μολύβι
και την διάτρητη ασπίδα της λύπης μου.

( Γιάννης Τόλιας )

 

Dolce

Ο γαλάζιος καπνός της εξάτμισης
αιωρείται ακόμη και όταν το αυτόκίνητο
έχει στρίψει πλέον τη γωνία,
μεταβάλλει την τοπογραφία του δρόμου,
την καθημερινή προοπτική όσων μένουν
για πάντα εδώ, θαμώνες αδιάφοροι
της τρέχουσας ζωής όπως κι εγώ,
που ξέρουν πολύ καλά από κατακτήσεις
κι απώλειες και πως από στιγμή σε στιγμή
κι από ώρα σε ώρα αλλάζουν χρώμα τα μάτια,
σαν τα δικά σου που έγιναν γαλανά
αυτομάτως, μόλις με αποχαιρέτησες.

( Σωτήρης Παστάκας )

 

Αναχώματα

Ένα ζεστό συννεφιασμένο πρωινό
μια αρρυθμία στο μυαλό και στην καρδιά
και μια αίσθηση ότι σε λίγο θα πεθάνω,
με οδήγησαν σε γνώριμα κλειστά τοπία.

Γυρίζοντας στις αγροικίες, στα αναχώματα
και στα ερημωμένα καφενεία
κάθισα να σκεφτώ γιατί αυτή καθήλωση,
στον κήπο αυτό όπου κρεμάστηκε ο κυρ-Κοσμάς
ο συνταξιούχος έμπορας με το σκυλί του.

( Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου )

 

Exordium

Τα καναρίνια,
εύκολα κίτρινα πουλιά σχεδιασμένα πρόχειρα
φωνάζουν το σκοτάδι
κι οι κόπροι της αλάνας γαβγίζουν και τα πεύκα.
Ο λεγόμενος καιρός, αν ήρθε
θα πέθανε τη νύχτα,
όπως πεθαίνουν οι τηλεοράσεις.
Ρέματα με μπαζωμένες βροχές
και μισογδαρμένες κνήμες,
σπασμένοι φράχτες, ξύλινες κολόνες,
μια γειτονιά από συνάψεις τοίχων
και ξεραμένες λάμπες ηλεκτρικού.

Πάνω απ’ τις στέγες η εκπνοή της στάχτης
αναζητεί κάτι ακόμα να κάψει.

--------------------------------------------------------------

Argumentatio

Βέβαια θα πεις,
ο Θεός αν υπήρξε
ήταν μεγάλος απατεώνας
κι εμείς που δεν πιστεύαμε,
φορούσαμε τα παλτά
και βγαίναμε για τσιγάρο στο μπαλκόνι
με τις πετρωμένες απ’ το κρύο πιπεριές,
ενώ εκείνος έμενε στο σαλόνι
και μιλούσε σε όσους θα πέθαιναν.

( Αλέξιος Μάϊνας )

 

Παραμορφωτικοί καθρέφτες

Όπως μπαίνεις και προχωρείς στην αίθουσα,
σ’ αρπάζουν οι καθρέφτες
και σου τραβούν τη μύτη και τ’ αφτιά.

Σου χώνουν το κεφάλι μες στους ώμους,
σου παίρνουν το κεφάλι από τους ώμους.
μακραίνεις και μικραίνεις ετοιμόρροπος
στην κορυφή δυο ξύλινων ποδιών.

Κάποια στιγμή, καθώς σαλεύεις,
χάνεσαι.
Ξαφνιάζεσαι, γυρνάς και πας να φύγεις.
Μα τότε το άλλο σου είδωλο,
τεράστιο, εκτρωματικό έρχεται
κατ’ απάνω σου.

Σώνεσαι κλείνοντας τα μάτια.

( Κώστας Στεργιόπουλος )

 

Τα αντικείμενα και οι μάγοι

Έρχεται κάποια νύχτα που τ’ αντικείμενα νεκρά
δεν υπακούνε τους μάγους
κι αδιαφορούν και παραμένουν όπως τυχαία βρέθηκαν
κάτω από τα μεγάλα τα παράθυρα, δίπλα στις πόρτες
κόκκινα ή μαύρα δίχως ήχο στη σιωπή
και τα φωνάζουνε με εγγαστρίμυθες φωνές, με λαθεμένα
ονόματα,
βάζοντας εκεί που δεν έπρεπε τον τονισμό, τα πνεύματα
προσθέτοντας ακατάληπτες φράσεις ανάμεσα στα δόντια,
κινώντας τα δάχτυλα προς το κενό, τρέμοντας τη φωνή
μπροστά σε άδεια καθίσματα.
Έπειτα απειλητικά κινούνται προς τις πλατείες
μάγοι πια δίχως κοινό
που αυτοϋπνωτίζονται.

Τότε έξω η βροχή ραΐζει το πρόσωπο της ξηρασίας.

( Γιώργος Χρονάς )

 

Α'

Σου γράφω από την πολιτειούλα δίπλα στη θάλασσα που ’φτασα.
Η επιστροφή, σκέφτομαι, είναι ένας θάνατος που τον διαλέγεις.
Χθες βράδυ άνοιξα πάλι την Οδύσσεια· ας είναι ευλογημένο το όνομά του,
μου έδειχνε πάντα πώς να κρύβομαι… ή να φεύγω.

( Δημήτρης Μίγγας )

 

Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς που σκύβουν

Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς που σκύβουν
Πάνω από ένα καθαρό κομμάτι χαρτί
Μέσα σε βρόμικες διαλυμένες κάμαρες
Γεμάτοι οργή κι απόγνωση
Αποφασισμένοι ωστόσο
Να το λεκιάσουν με λέξεις
βρόμικες λέξεις
άγιες λέξεις
λέξεις κλειδιά
ιδέες φαντάσματα
λυτρωτικές φράσεις

Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς τους μανιακούς του λόγου

Να γλείψω το μελάνι από τα δάχτυλα τους
Να φιλήσω τα παραμορφωμένα τους μέτωπα
Να συμμαζέψω τις τσαλακωμένες τους ονειρώξεις
Να διορθώσω τα ορθογραφικά λάθη του έρωτα τους
Να τους καθησυχάσω
Να τους πείσω πως δε χρειαζόμαστε άλλο αίμα γι' απόψε
Πως χορτάσαμε
Κι ύστερα να τους βάλω στο κρεβάτι
Και να τους νανουρίσω.
___________________________________________________________
Γιάννης Αγγελάκας

 

Παράθυρο

Εδώ το φως είναι σκληρό,
σε δυσκολεύει να το δέσεις μαζί με τις κουρτίνες στην άκρη του
παράθυρου
και στο περβάζι ένα λουλούδι
σαν ηλιοτρόπιο γυρίζει στην περσινή Πρωτομαγιά.

Σαν παίρνει να βραδιάζει,
στέκεσαι εκεί μετρώντας τα καράβια φορτωμένα κόκκαλα,
τον μεταβολισμό της νεκρής ζώνης που φωσφορίζει τη βροχή
σαν ξεχασμένο φίλντισι.

Διστάζεις να κοιτάξεις κατάματα το δρόμο.
Η φωνή μας δεν είναι μήτε μια σταγόνα,
μια σταγόνα που θα ανέβαζε το κύμα
να σκεπάσει ένα χαλίκι.

Ένα δρεπάνι φεγγαριού θερίζει φανοστάτες.

Περιμένουμε κάποιον
να μας μάθει πώς σφυράνε οι καλαμιές στα δάκτυλα του ανέμου,
πώς γίνεται ξανά η μέρα μέρα και το αστέρι αστέρι.

Περιμένουμε το φως να μπει απ’ το παράθυρο,
ίδιο φιλί γυναίκας μέσα απ’ το σκισμένο πουκάμισο.

( Άρης Αλεξάνδρου )

 

Μεταιχμιακή Χαρά, ΙΙ

Απόψε που κρίνεται η απολέπιση των αξιών μας,
τα πιο τρελά μας χρώματα
είναι μόνο μάτια
με ένα χέρι κλειστό.

Στοχάσου:
Ένα παράθυρο από φύλλα,
όστρακο
και κάτι ευθύ.

Υπάρχουν έξω καρδιές που σχηματίζουν πνευμόνια
και σκαλίζουν το πρόσωπό σου στο πρόσωπό μου,
αιμοπετάλια στο χρώμα της κίνησης.
Τραγουδούν το νήμα της οδοντοστοιχίας,
έχοντας απολέσει κάτι για τον καθένα.

( Θάνος Γώγος )

 

Νεκρή ζώνη

Κάθε πρωί με πονάνε οι ώμοι.
Είναι που κωπηλατώ στον ύπνο μου
για να σε φτάσω. Η ιστορία είναι
πάντα η ίδια. Αλλάζει η λίμνη,
πηγαίνω στον πάτο, στη λάσπη.
Βγαίνουν αλλεπάλληλα εκμαγεία
της λύπης μου. Με σημαδεύουν
ελεύθεροι σκοπευτές στο κεφάλι.
Περνάνε χρόνια. Επιτέλους σε πιάνω.
Γυρίζεις το πρόσωπο, δεν έχεις μάτια.
Κανονικά έπρεπε να με καταλάβει μέγας φόβος
αλλά γελάω, γιατί βλέπω ένα ζαρκάδι
στην άσφαλτο να μηρυκάζει την ομορφιά του.

– Στα όνειρά σου, υπάρχουν ακόμα
υπολείμματα τροφών –

( Γιάννης Κοντός )

 

Νοσοκομείο, εν υστερογράφω

-Πάλεψαν και νικήθηκαν. Γιατί εγώ θα νικήσω;
-Ένα πράγμα, απ' το κρύσταλλο της πόρτας,
φαίνεται στο βάθος να διαβαίνει.
Σκιά νοσηλευτών να είναι ή κάτι που μόνο εγώ βλέπω;

-Δεν ήταν αποκριά αυτή, δεν ήταν γλέντι.
"Το χάρο τον αντάμωσαν", έπαιζε το cd στο μηχάνημα
και κλοτσούσαν τα πόδια
και διαβεβαίωναν με αποφασιστικότητα
της παντόφλας οι φτέρνες στο πάτωμα
και διαδήλωναν τα χέρια στον αέρα και απειλούσαν,
και απειλούσαν μαζί τους μερακλωμένοι οι οροί.

-Περνούν επιμελητές και βοηθοί μαζί
και σε ένα λεπτό φεύγουν.
Τι να σημαίνει άραγε αυτό;
Είμαι απολύτως καλά ή δεν έχω καμιά μα καμιά ελπίδα;
-Τα δάχτυλα του γιατρού στο λαιμό μου.
Σκύλοι της Ασφάλειας που ψάχνουν το φονιά.
-Θύμησες με κατακλύζουν συνεχώς
και πρόσωπα, δεκάδες πρόσωπα
που βουβά, αμίλητα, με κατοικούν.
Χαμηλώστε, χαμηλώστε αυτά τα φώτα.
Πατρίδα μου είναι πλέον η μνήμη
και περιουσία μου όσοι αγάπησα και όσοι με αγάπησαν.

-Κλείνω τα μάτια και με πλημμυρίζουν
άηχες ουράνιες μελωδίες.
Χιόνι.
Και στη χαράδρα της ψυχής μου μια υπέρλαμπρη πτώση.

( Γιώργος Μαρκόπουλος )