Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

ΒΡΟΧΟΣ Ντίνος Χριστιανόπουλος

Τώρα που σ' έχω διαγράψει απ' την καρδιά μου,
ξαναγυρνάς όλο και πιο πολύ επίμονα,
όλο και πιο πολύ τυραννικά.

Δεν έχουν έλεος τα μάτια σου για μένα,
δεν έχουν τρυφερότητα τα λόγια σου,
τα δάχτυλά σου έγιναν τώρα πιο σκληρά,

έγιναν πιο κατάλληλα για το λαιμό μου.

 

Για λόγους ευπρέπειας

Η μορφή πρέπει να διασώζεται,
αυτή έχει την αξία
κι εγώ στάθηκα τυχερός, γιατί η μορφή μου
σώθηκε σε μια μαρμάρινη στήλη.
Καθισμένος κοιτάζω τον φίλο μου,
που φεύγοντας μου δίνει το χέρι,
ενώ οι άλλοι κουβεντιάζουν αδιάφορα,
σαν σε γιορτή που τέλειωσε.
Και φεύγουν οι καλεσμένοι
για λόγους ευπρέπειας,
τίποτε δεν προδίδει ποιον πήρε ο θάνατος.

Ο θάνατος του δικού σου είναι ακρωτηριασμός,
ένα κομμάτι του κορμιού σου που χάνεται.
Του φίλου σου ο θάνατος είναι πληγή,
στην ψυχή, στεγνή δίχως αίμα.

Κι αυτή η μίζερη μάνα του
κάνει την πίκρα μου μεγαλύτερη.
Δήθεν τα χρόνια που πέρασαν,
δήθεν οι ζωές που λησμονήθηκαν.
Κι όλο στα ίδια επανέρχεται,
επίμονη σαν την χαλκόμυγα
και ύπουλη σαν το κρυφό σαράκι.
«Κάποιος απ' όλους μας είναι νεκρός.
Τώρα που ξεχαστήκαμε, ας ρίξουμε κλήρο
να βρεθεί ποιος είναι ανάμεσα μας».

( Κώστας Ζαφειρόπουλος )

 

Θά ῾ρθει μιὰ μέρα ποὺ δὲ θά ῾χουμε πιὰ τί νὰ ποῦμε
Θὰ καθόμαστε ἀπέναντι καὶ θὰ κοιταζόμαστε στὰ μάτια
Ἡ σιωπή μου θὰ λέει: Πόσο εἶσαι ὄμορφη, μὰ δὲ
βρίσκω ἄλλο τρόπο νὰ στὸ πῶ
Θὰ ταξιδέψουμε κάπου, ἔτσι ἀπὸ ἀνία ἢ γιὰ νὰ
ποῦμε πὼς κι ἐμεῖς ταξιδέψαμε.
Ὁ κόσμος ψάχνει σ᾿ ὅλη του τὴ ζωὴ νὰ βρεῖ τουλάχιστο
τὸν ἔρωτα, μὰ δὲν βρίσκει τίποτα.
Σκέφτομαι συχνὰ πὼς ἡ ζωή μας εἶναι τόσο μικρὴ
ποὺ δὲν ἀξίζει κἂν νὰ τὴν ἀρχίσει κανείς.
Ἀπ᾿ τὴν Ἀθήνα θὰ πάω στὸ Μοντεβίδεο ἴσως καὶ
στὴ Σαγκάη, εἶναι κάτι κι αὐτὸ δὲ μπορεῖς
νὰ τὸ ἀμφισβητήσεις.
Καπνίσαμε -θυμήσου- ἀτέλειωτα τσιγάρα
συζητώντας ἕνα βράδυ
-ξεχνῶ πάνω σὲ τί- κι εἶναι κρῖμα γιατὶ ἦταν τόσο
μα τόσο ἐνδιαφέρον.
Μιὰ μέρα, ἂς ἤτανε, νὰ φύγω μακριά σου ἀλλὰ κι
ἐκεῖ θά ῾ρθεις καὶ θὰ μὲ ζητήσεις
Δὲ μπορεῖ, Θέ μου, νὰ φύγει κανεὶς μοναχός του..

*Μανόλης Αναγνωστάκης*

 

Σε αυτό το νήμα υπάρχει πολύ κακο - ποίηση. Αυτή η μοντερνιστική τομή... δεν  

 

Άτιτλο

Σαν να καθαρίζω εκκλησιές,
γράφω λέξεις
κι είναι ο καφές μου το πρωί,
ξύδι και χολή,
απ’ τις νυχτερινές περιπλανήσεις στον ελαιώνα.

( Δημήτρης Πέτρου )

 

Θα’ ρθει μια μέρα που οι άνθρωποι θα μισήσουν τόσο τον
εαυτό τους, ώστε θα σφίγγουν με τα χέρια το λαιμό τους
και θα στραγγαλίζονται μονάχοι τους. Λίγο πριν απ’ το τέλος,
θα παραλύουν και θα λύνονται τα χέρια τους. Θα συνέρχονται
και θα ξαναρχίζουν. Αυτό θα γίνεται επ’ άπειρον και θα ‘ναι η
κόλαση που κανείς δεν προφήτεψε ως τώρα....
Α.χιονης

 

Αυτη η εποχη εχει ερθει...

 

Ετσι,οταν θα φευγεις απο δω μεσα σκουπισε καλα τα παπουτσια στο χαλακι.
Τιποτα να μη παρεις μαζι σου...
Τιποτα απο μενα να μη σου ανηκει.
Να μη χρειαστει πισω να γυρισεις,να επιστρεψεις τιποτα!αυτη θα ναι η δικη σου τιμωρια...
κ μολις βγεις στους δρομους
αδειος,με παγωμενο κ ταχα μου αδιαφορο βλεμμα,θυμησου οσα ποιηματα εφερες στη μνημη,τις στιγμες που μου ζητουσες να μαι για σενα.
κ αν εχεις πολλα ποιηματα,μοιρασε τα,δε μ αρεσουν τα χρωστουμενα.....
Τ.Κ

 

SPLEEN
(Charles Baudelaire)

Είμαι σαν κάποιο βασιλιά σε μια σκοτεινή χώρα,
πλούσιον, αλλά χωρίς ισχύ, νέον, αλλά από τώρα
γέρο, που τους παιδαγωγούς φεύγει, περιφρονεί,
και την ανία του να διώξει ματαιοπονεί
μ' όσες μπαλάντες απαγγέλει ο γελωτοποιός του.

Τίποτε δε φαιδρύνει πια το μέτωπο του αρρώστου,
ούτε οι κυρίες ημίγυμνες, που είν' έτοιμες να πουν,
αν το θελήσει, πως πολύ πολύ τον αγαπούν,
ούτε η αγέλη των σκυλιών, οι ιέρακες, το κυνήγι,
ούτε ο λαός. Προστρέχοντας, η πόρτα όταν ανοίγει.

Γίνεται μνήμα το βαρύ κρεβάτι του, κι αυτός,
χωρίς ένα χαμόγελο, σέρνεται σκελετός.
Χρυσάφι κι αν του φτιάχνουν οι σοφοί, δε θα μπορέσουν
το σαπισμένο τού είναι του στοιχείο ν' αφαιρέσουν,

και με τα αιμάτινα λουτρά, τέχνη ρωμαϊκή,
ιδιοτροπίατων ισχυρών τότε γεροντική,
να δώσουνε θερμότητα σ' αυτό το πτώμα που έχει
μόνο της Λήθης το νερό στις φλέβες του και τρέχει.

 

Απ' την αριστερή πλευρά - Carlos De Oliveira (1921-1981)
Από καιρό σε καιρό, η αϋπνία τρέμει με την καθαρότητα
των πραγμάτων ή του κρυστάλλου .
Τότε, απ' τα δυο το ένα:
Οι τεντωμένες χορδές της ανυπόφορης άρπας της σπάνε
ή δε σπάνε.
Στη δεύτερη περίπτωση, ο άνθρωπος που δεν κοιμάται, σκέπτεται:
"Το καλύτερο είναι να γυρίσω από την αριστερή πλευρά και
έτσι, μετατοπίζοντας όλο το βάρος του αίματος στο μισό
το πιο φθαρμένο του σώματός μου, να συντρίψω την καρδιά.

 

Λεπτομέρεια - Ιφιγένεια Ντουμη

Σήμερα θα κάνω μια ατασθαλία
θα πλύνω στο χέρι χωρίς γάντια-
το κεντημένο φόρεμα μου το εξώπλατο.

Γεμίζω με δροσερό νερό τη λεκάνη
και ρίχνω λίγο απο το ροζ μπουκάλι για τα ευαίσθητα
βουτάω τα δάχτυλα μου κι ανακατεύω.

Όταν ο αφρός είναι ήδη αρκετός
βυθίζω σιωπηλά κι αργά το ρούχο απο ψηλά
κι ακούω το τσικ τσικ της σαπουνάδας
τα δάχτυλα σου στην πλάτη μου.

Όση ώρα μουλιάζει δεν θα βγάλω τα χέρια μου απο μέσα.
Αυτό το νερό είναι κρυστάλλινο, φοβάμαι μη σπάσει.

 

Ἔλα νὰ ἀνταλλάξουμε κορμὶ καὶ μοναξιά.
Νὰ σοῦ δώσω ἀπόγνωση, νὰ μὴν εἶσαι ζῷο,
νὰ μοῦ δώσεις δύναμη, νὰ μὴν εἶμαι ράκος.
Νὰ σοῦ δώσω συντριβή, νὰ μὴν εἶσαι μοῦτρο,
νὰ μοῦ δώσεις χόβολη, νὰ μὴν ξεπαγιάσω.
Κι ὕστερα νὰ πέσω μὲ κατάνυξη στὰ πόδια σου,
γιὰ νὰ μάθεις πιὰ νὰ μὴν κλωτσᾶς.
Χριστιανοπουλος Ντινος