Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Έχεις το θάρρος…
Τάκης Κ. Παπατζώνης

Έχεις το θάρρος να στολίζεσαι
με γαρύφαλα - και σε θαυμάζω
όχι διόλου γιατί είσαι ωραία

και δροσερή και που σου πάνε τόσο όμορφα,
όσο γιατί φορτώνεσαι τις πληγές !..

Για τούτο σε θαυμάζω:
ματώνεις θεληματικά
με τόσο φόρτο και πονάς
για να μου δείξης πως ξέφτισαν οι καιροι

της έννοιας εκείνης που τη λέγαμε κάλλος
και της άλλης που τη λέγαμε αγάπη…

Για τούτο μένεις και συ κόκκινη εικόνα
στολισμένη τα πολλά σου γαρύφαλα -
σταματημένη αλλά έτοιμη και φοβερή
η αγαπημένη μου Ερινύα

η αιμοσταγής !..

 

Σαρλ μπωντλαιρ
Όλους του άνδρες θέλεις στο κρεβάτι για την μείξη,
Ω, τέρας θηλυκό! Πόση κακία αποκτάς από τη πλήξη!
Στο έργο σου να είσαι επιδέξια, τα δόντια ακονίζεις, ψυχρά,
Μια καρδιά να τρως τακτικά – τα εμβλήματά σου τα αισχρά.
Τα μάτια σου επίμονα καλούν σαν φάρος σωτήριος,
Και τ’ αρσενικά, τα αφελή πανηγυρίζουν τη νίκη πύρρειος.
Απ’ τα φκιασίδια δανειζόμενη η γοητεία για ξεμυάλισμα
Άγνωστο σε σας της ομορφιάς αγνής το ήρεμο βάδισμα.
Άψυχο εργαλείο του βασανισμού και δράκουλας αιμοσταγής,
Μας «θεραπεύεις» απ’ την ασθένεια του πάθους, την ψυχοβλαβής,
Έχεις ως εργαλείο διαφθοράς τους έμπιστους καθρέπτες,
Μπροστά τους παίρνεις πόζες να ξελογιάζεις επισκέπτες.
Πως δε διστάζεις μπροστά στο μεγαλείο του κακού;
Του Σατανά ισχύ μες στου νοσήματος του αφροδισιακού.
Είσαι το σχέδιο το μυστικοσκοτεινό της Φύσης,
Είσαι η κόλαση που ζούνε οι αισθήσεις.
Είσαι τέρας! Με όψη δαιμονικά αγγελική!
Το μεγαλείο πρόστυχο, η λέρα θεϊκή

 

Χένρι Τσαρλς Μπουκόφσκι
ντουζ


Μας αρέσει να κάνουμε ντουζ στη συνέχεια
(θέλω το νερό πιο ζεστό από κείνη)
και το πρόσωπό της είναι πάντα απαλό και ήρεμο
και θα με σαπουνήσει πρώτη
θα απλώσει τον αφρό στ’ αρχίδια μου
θα τα σηκώσει
θα τα ζουλίξει
μετά θα σαπουνίσει τον πούτσο:
‘Ε, αυτό εδώ είναι ακόμα σκληρό’
ύστερα θα πιάσει όλες τις τρίχες κάτω εκεί,
την κοιλιά, την πλάτη, το λαιμό, τα πόδια,
χαμογελώ με ευχαρίστηση
κι ύστερα τη σαπουνίζω εγώ…
πρώτα το μουνί
στέκομαι πίσω της, ο πούτσος μου στα μάγουλα του πισινού της
σαπουνίζω απαλά τις τρίχες του μουνιού,
την σαπουνίζω εκεί με απαλές κινήσεις,
παραμένω ίσως περισσότερο απ’ ό,τι χρειάζεται,
κι ύστερα ασχολούμαι με το πίσω των ποδιών, τον κώλο, την πλάτη,
το λαιμό, την γυρίζω απ΄την άλλη, τη φιλώ,
σαπουνίζω τα στήθη, την πιάνω εκεί και πιο κάτω στην κοιλιά,
το λαιμό, το μπροστινό των ποδιών,
τους αγκώνες, τις πατούσες,
κι ύστερα το μουνί, άλλη μια φορά, για γούρι.
ακόμα ένα φιλί και βγαίνει πρώτη,
σκουπίζεται, μερικές φορές τραγουδά καθώς εγώ παραμένω,
γυρίζω το νερό στο πιο ζεστό,
νιώθοντας τις καλές στιγμές του θαύματος της αγάπης
ύστερα βγαίνω
είναι συνήθως απόγευμα και ήσυχα,
και καθώς ντυνόμαστε συζητάμε τι άλλο
θα μπορούσαμε να κάνουμε,
αλλά το να είμαστε μαζί λύνει τα περισσότερα θέματα,
στην ουσία τα λύνει όλα
μια και όσο αυτά τα θέματα παραμένουν λυμένα
στην ιστορία της γυναίκας και του άνδρα,
είναι διαφορετικά για τον καθένα,
για άλλους χειρότερα, για άλλους καλύτερα,
για μένα, είναι αρκετά θαυμάσιο να θυμάμαι
τις παρελάσεις των στρατών
και τα άλογα να περπατούν στον δρόμο
τις αναμνήσεις του πόνου και της ήττας και της δυστυχίας:

Λίντα, εσύ μου το πρόσφερες,
όταν το πάρεις πίσω
κάντο αργά κι αβίαστα
κάντο σαν να πεθαίνω ενώ κοιμάμαι
παρά ενώ είμαι ξύπνιος
αμήν.

 

Ρ.Μπερνς
Στο δρόμο δύσκολο, μες στα βουνά σκοτείνιασε,
Και ο χιονιάς μεγάλωνε το ρίσκο.
Το χιόνι με τρυπούσε κι ο αέρας μάνιασε,
Και δεν μπορούσα κατάλυμα να βρίσκω.

Στην τύχη μου κοπέλα μια
Συνάντησα στον δρόμου μου διήμερο,
Που πρότεινε ευγενικά
Στο σπίτι της να μπω το απόμερο.

Και υποκλίθηκα βαθιά μπροστά της,
Σ’ αυτήν που απ’ την παγωνιά με είχε σώσει.
Υποκλίθηκα ξανά μπροστά της
Και παρακάλεσα το κρεβάτι να στρώσει.

Εκείνη άπλωσε λευκό πανί
Με τα υπόλοιπα, τα φτωχικά,
Και με κερνώντας με οίνο και αρνί,
Μου ευχήθηκε όνειρα γλυκά.

Να φύγει ήταν έτοιμη. Τι κρίμα! Αλλά…
Για να σώσω την κατάσταση – χάλι,
Ρώτησα την κοπέλα σιγαλά:
«Μήπως υπάρχει κάποιο προσκεφάλι;»

Μου έφερε το μαξιλάρι,
Και χαμογέλασε η κοπελιά μου.
Ήταν τόσο ελκυστική,
Ώστε την άρπαξα στην αγκαλιά μου.

Τα χείλη μου άγγιξαν το μάγουλό της απαλό,
Τα μάτια της έλαμψαν θλιμμένα:
«Εάν με σέβεστε, παρακαλώ,
Αφήστε με, είμαι παρθένα!

Ήταν ξανθά τα σγουρά της μαλλιά,
Και η κορμοστασιά της, ελάτι.
Ήταν πιο μυρωδάτη από την τριανταφυλλιά,
Εκείνη που μου έστρωσε το κρεβάτι.

Τα στήθη της ήταν στρογγυλά,
Σάμπως ο χειμωνιάς με βοριαδάκια
Με την ανάσα του εσάρωσε,
Αυτά τα δυό μικρά λοφάκια.

Τα μάτια της ήταν αγγελικά,
Και με τραβούσαν στο μυστικό μονοπάτι.
Φιλούσα τη στα χείλη της γλυκά,
Εκείνη που μου έστρωσε το κρεβάτι.

Τρεμάμενη, με μάτια κλεισμένα,
Μου έδειξε υποταγή,
Και μεταξύ του τοίχου και εμένα,
Αποκοιμήθηκε την ώρα αργή.

Με της ημέρας το πρώτο φως,
Την φίλη μου κοιτούσα μαγεμένος.
«Με καταστρέψατε!», μου είπε ευλαβώς,
Ενώ εγώ δεν άκουγα, ο ερωτοκαμένος.

Φιλώντας βλέφαρα υγρών ματιών,
Και μπούκλες των σγουρών μαλλιών,
Της είπα, πως πολλές φορές
Θα πάθει τέτοιες συμφορές.

Έπειτα πήρε το βελόνι
Και το πουκάμισό μου κάθισε να διορθώνει.
Γεναριάτικο πρωί, δίπλα στο παραθύρι
Με το βελόνι έχτιζε… γεφύρι.

Πετάνε μέρες και χρόνια περνούν,
Γεννιούνται χιονοθύελλες και πέφτουν κράτη,
Αλλά δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ,
Αυτήν που μου έστρωσε το κρεβάτι.....

 

Κ.καβαφης

Δώδεκα και μισή. Γρήγορα πέρασεν η ώρα
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
και κάθισα εδώ. Κάθουμουν χωρίς να διαβάζω,
και χωρίς να μιλώ. Με ποιόνα να μιλήσω
κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό.

Το είδωλον του νέου σώματός μου,
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
ήλθε και με ηύρε και με θύμισε
κλειστές κάμαρες αρωματισμένες,
και περασμένην ηδονή— τι τολμηρή ηδονή!
Κ’ επίσης μ’ έφερε στα μάτια εμπρός,
δρόμους που τώρα έγιναν αγνώριστοι,
κέντρα γεμάτα κίνησι που τέλεψαν,
και θέατρα και καφενεία που ήσαν μια φορά.

Το είδωλον του νέου σώματός μου
ήλθε και μ’ έφερε και τα λυπητερά·
πένθη της οικογένειας, χωρισμοί,
αισθήματα δικών μου, αισθήματα
των πεθαμένων τόσο λίγο εκτιμηθέντα.

Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα.
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια. .....

 

Σπίτι πάνω σε γκρεμό - Louis Mac Neice

Μέσα η αψάδα φλογίτσας σε λύχνο.Έξω
σήμα που τρεμοφέγγει στην ερημιά της θάλασσας.
Μέσα ο ήχος του ανέμου.Εξω ο άνεμος.
Μέσα η αιχμάλωτη καρδία και το χαμένο κλειδί.

Έξω το ρίγος,το κενό,η σειρήνα.Μέσα
ο δυνατός άντρας που πασχίζει να επιδείξει ψυχραιμία,
καθώς το ρολόι,τυφλό,τον ήχο δυναμώνει,επιταχύνει το ρυθμό.
Έξω η σελήνη σιωπηλή,και φλύαρες οι παλίρροιες που διέπει.

Μέσα το ανάθεμα το προπατορικό.Εξω
ο άδειος θόλος του ουρανού,του ωκεανού τα άδεια βάθη.
Μέσα ένας άντρας αποφασισμένος,σε ύπνο ανήσυχο
παραμιλά και αντιφάσκει,τσακισμένος.

 

Ευγένι Γευτουσένκο
Όμως υπάρχει...

Εύκολα βρίσκεις ένα χέρι γυναικείο,
που είναι ανάλαφρο και δροσερό,
με λίγη τρυφερότητα και συμπόνια
σε κάνει να ξεχάσεις κάτι θλιβερό.

Εύκολα βρίσκεται κανένας γυναικείος ώμος,
για ν’ αναπνεύσεις με τη ζεστασιά,
και ακουμπώντας πάνω του το άσωτο κεφάλι σου
να πέσεις σε βαθιά λησμονησιά.

Εύκολα βρίσκεις γυναικεία μάτια
να καταπνίγουν όλο τον καημό
κι αν όχι όλο, ίσως ένα μέρος,
να δουν το βάσανό σου το καθημερινό.

Όμως υπάρχει τέτοιο χέρι γυναικείο,
που είναι ιδιαίτερα γλυκό
όταν το πονεμένο σου μέτωπο αγγίζει
σαν μοίρα, με πεπρωμένο τραγικό.

Όμως υπάρχει τέτοιος γυναικείος ώμος
μα είναι ανεξήγητο γιατί,
ενώ για πάντα σου ανήκει, όχι για μια νύχτα,
και το ’χεις προ πολλού αυτό δεχτεί.

Όμως υπάρχουν τέτοια γυναικεία μάτια,
που σε κοιτάζουν πάντα μελαγχολικά
και νιώθεις ότι μέχρι τη στερνή σου μέρα
είναι αληθινής αγάπης σημάδια φανερά.

Αλλά εσύ δε σταματάς να ψευτοζείς
και δε σου αρκεί μονάχα αυτό το χέρι
αυτός ο ώμος και τα λυπημένα μάτια,
πισώπλατα καρφώνεις της απάτης το μαχαίρι.

Και να! ήρθε η νέμεση σκληρή:
Προδότη ! η βροχή ραγδαία σε χτυπά,
Προδότη ! στο πρόσωπο βιτσίζουν τα κλαδιά,
Προδότη! η ηχώ σε ξυλοκοπά.

Χτυπιέσαι, τυραννιέσαι και λυπάσαι
τον εαυτό σου δεν μπορείς να συγχωρείς,
Μονάχα αυτό το χέρι το γλυκό
θα συγχωρεί, αν και ο ίδιος απορείς, γιατί;

Μονάχα αυτός ο κουρασμένος ώμος
θα συγχωρέσει τώρα και πολλές φορές μετά.
Μονάχα αυτά τα μάτια τα θλιμμένα
θα συγχωρούν καμώματά σου ασυγχώρητα.

 

Γιατί τα σπάσαμε τ' αγάλματά των,
γιατί τους διώξαμε απ' τους ναούς των,
διόλου δεν πέθαναν γι' αυτό οι θεοί.
Ω γη της Ιωνίας, σένα αγαπούν ακόμη,
σένα η ψυχές των ενθυμούνται ακόμη.
Σαν ξημερώνει επάνω σου πρωί αυγουστιάτικο
την ατμοσφαίρα σου περνά σφρίγος απ' την ζωή των·
και κάποτ' αιθέρια εφηβική μορφή,
αόριστη, με διάβα γρήγορο,
επάνω από τους λόφους σου περνά.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

 

Αν ήμουν νεκρή - Carol Ann Duffy, Ποιητική συλλογή "Σαγήνη"


Αν ήμουν νεκρή,
και τα οστά μου έρμαια
σαν κουπιά πεταμένα
στη βαθιά περιστροφή της γης,

ή είχα πνιγεί, και το κρανίο μου
όστρακο που αφουγκράζεται
σε σκοτεινό του ωκεανού βυθό

αν ήμουν νεκρή,
και η καρδιά μου
λίπασμα μαλακό
σε κατακόκκινη τριανταφυλλιά

ή είχα καεί,
και το κορμί μου
μια χούφτα αμμοβολή
στο πρόσωπο του αγέρα

αν ήμουν νεκρή,
και τα μάτια μου,
αόμματα σε ρίζες λουλουδιών,
δάκρυα έχυναν στο στο τίποτα,

όρκο παίρνω πως η αγάπη σου
θα με ανάσταινε
από το μνήμα μου,
με σάρκα και αίμα,

όπως ο Λάζαρος
διψασμένη για τούτο,
και κείνο, και κάθε
δικό σου φιλί της ζωής.

 

Τα Θέλω - Philip Larkin

Πάνω από όλα αυτά, θέλεις να είσαι μόνος σου:
όπως κι αν σκοτεινιάζει ο ουρανός από προσκλήσεις
όπως κι αν εφαρμόζουμε τις έντυπες οδηγίες του σεξ
όπως κι αν αποθανατίζεται η οικογένεια υπό τον ιστό της σημαίας-
πάνω από όλα αυτά, να είσαι μόνος.

Κάτω από όλα αυτά τρέχει η επιθυμία της λήθης:
σε πείσμα των περίτεχνων εντάσεων του ημερολογίου,
της ασφάλειας ζωής, των εγγεγραμμένων τελετών της γονιμότητας
της δαπανηρής αποστροφής των ματιών από το θάνατο-
κάτω από όλα αυτά, η επιθυμία της λήθης.

 

Η ΣΚΑΠΑΝΗ - Έκτωρ Κακναβάτος

Δυό μερών λεχούδι το φεγγάρι μα
παρότι εδέσποζε σοφιστής αιρεσιάρχης
πετεινοί κωφάλαλοι σε φάλαγγα
κατά εξάδες
άνοιγαν δρόμο μες στην Ιστορία

Ξοπίσω γάβγιζε εγελιανή γκρανκάσα
και είπα :
Ιδού το βίωμα μου πρώιμο άλφα
των αλάλητων
Ιδού εγώ γυμνίτης
Ιδού το πιο διωγμένο των πρωτόπλαστων
που έγινα σκυλί και
αλυχτώ παράδεισο

 

Η μπαλάντα της σιωπής

Σηκώθηκε σιγά απ’ το κρεβάτι.
Ελεύθερος, απέραντος σαν θάλασσα
με τα νησιά της ηδονής στο σώμα.
Αυτή, ένα χαμόγελο, έκανε πως κοιμάται.
Μίλα μου πήγε να της πει.
Θέλω ν’ ακούσει
θέλω ν’ ακούσει η ζωή πως μ’ αγαπάς.
Να μάθει πως δραπέτευσα τη νύχτα.

Μισάνοιξε τα βλέφαρα.
Δυο μάτια, χίλιες λέξεις.

( Χάρης Μελιτάς )

-------------------------------------------------------------

Φερτός

Ήρθα κι εγώ από μακριά.
Από την Πέρα Μεριά.
Κανείς δεν με περίμενε.

Και η πλάση θύμωσε
καθώς τα μάτια μου άνοιγα.

Τσαντίστηκε ο χθόνιος θεός.
Κι έτσι ξεκίνησα τις μέρες μου,
σκηνίτης.

( Δημήτρης Κανελλόπουλος )