Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

«Ἐμεῖς ποὺ ξεκινήσαμε γιὰ τὸ προσκύνημα τοῦτο
κοιτάξαμε τὰ σπασμένα ἀγάλματα
ξεχαστήκαμε καὶ εἴπαμε πὼς δὲ χάνεται ἡ ζωὴ τόσο εὔκολα
πὼς ἔχει ὁ θάνατος δρόμους ἀνεξερεύνητους
καὶ μία δική του δικαιοσύνη

πὼς ὅταν ἐμεῖς ὀρθοὶ στὰ πόδια μας πεθαίνουμε
μέσα στὴν πέτρα ἀδερφωμένοι
ἑνωμένοι μὲ τὴ σκληρότητα καὶ τὴν ἀδυναμία,
οἱ παλαιοὶ νεκροὶ ξεφύγαν ἀπ᾿ τὸν κύκλο καὶ ἀναστήθηκαν
καὶ χαμογελᾶνε μέσα σὲ μία παράξενη ἡσυχία.

Γιατί περάσαν τόσα καὶ τόσα μπροστὰ στὰ μάτια μας
ποὺ καὶ τὰ μάτια μας δὲν εἶδαν τίποτε...»

Γιώργος Σεφέρης

 

Για να εννοήσεις λίγο
Πώς μπορεί
Να διατηρηθεί μια κλονισμένη αγάπη

Σκέψου
Την απέραντη γαλήνη
της ιτιάς

Μετά τη θύελλα.
Σήμερα ξημερώθηκε τέλεια ήρεμη
Μα χθες τη νύχτα, αυτήν την μεγαλόσχημη μορφή

Την έσεισε, τη χτύπησε
Κάτι που μού ‘μοιασε
Σαν μίσος κοσμικό,

Σατανική επιθυμία
Για σύγχυση και για κατατρεγμό,
Λεηλασία κι εξόντωση

Κάθε κλαδιού και φύλλου
Με κάθε είδους πονηρό
Στρατήγημα

Έτσι ώστε τώρα να μην μπορώ να συλλάβω
Πώς έγινε και πέθανε ο εφιάλτης,
Πώς πέρασε και γύρισε

Σε τούτη τη
Γαλήνη,
Την καθαρή ηρεμία

Που μοιάζει ακλόνητη.
Ένα κλαδί που δεν το φτάνω, λέει:
«Μου κάνει καλό

Να αισθάνομαι
Την μεταμορφωτική πνοή
Του κακού

Επειδή χθες
Οι ρίζες που με τρέφουν
Ήταν χωμένες στην απάθεια του πηλού.

Αλλά αν δεν ήταν η μανία αυτή
Πώς θά ‘χα απαλλαχτεί απ’ τον αργό μου θάνατο;
Πώς θά ‘ξερα

Ότι η δουλειά της θύελλας
Είναι να μου τρομοκρατεί τις ρίζες
Και να με κάνει νέο κλαδί;»

--------------------------------
B. Kennelly

 

Υπερωκυάνειο

Ανατρέποντας τα ελπίζοντας στης βιασύνης τον χαβά,
βουλιάζοντας τα ανεμίζοντας κυανούν ανοικτό,
βρίσκει ο κόσμος τη φυγή του,
αποκτά την απώλεια.
Στέρηση βασιλικού πολτού
εκεί που φύτρωναν οι κάκτοι κ’ οι κολώνες,
ανάερο σάλπισμα καλοκαιρινής λύρας
όταν το χέρι ξαναβρίσκει τη γραφή του
κ’ η γραφή, της φυγής της
το στάθμισμα.
Μα ούτ’ ένα καράβι δεν έρχεται πια,
όλα φεύγουν, σαν αυτή τη λέξη,
που αρμενίζει στο βάθος της μνήμης μου
σαν λόξυγγας.

( Νίκος Ράπτης )

 

Επαφή

Κρατημένος απ’ τον
αλουμινένιο
στύλο του αστικού,
σ’ άγγιζα με τον πήχη μου στην πλάτη.
Από κει έβλεπα,
από κει άκουγα,
από κει οσφραινόμουν.
Ήταν παράθυρο εκείνο το άγγιγμα,
ήταν πληγή ηδονής κι ήμουν ποτάμι
ηλεκτρισμένου καταρράχτη, απ’ όπου χυνόμουν
στο κορμί σου.

( Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου )

 

Άνω σχώμεν τας καρδίας

Η καρδιά μας σύννεφο στεγνό,
στα τσιγκέλια του ήλιου
λουλούδι που δεν άνθισε ποτέ,
ταξίδι θανάτου γύρω από τον εαυτό μας,
στάση ζωής στα τραγούδια,
βουνά χαρτί για μυθικές λειτουργίες,
αγρίμι εξουσίας να εξουσιάζεται,
κρίνο των πόλεων πριν ξημερώσει,
λέξη που καίγεται στο βασίλεμα και την αυγή μας καίει,
ό,τι έχει ειπωθεί και δεν αναιρέθηκε,
η καρδιά μας ένα ρολόι να παλιώνει.

( Μάκης Αποστολάτος )

 

Το πιθανότερο είναι πως
δε θα με ρωτήσει κανείς
τι την έκαμα την ψυχή μου.
Όμως, εγώ χρωστώ μιαν απόκριση..

Λοιπόν, Την ψυχή μου
την έκοψα με οδυνηρό ψαλίδι
σε μικρά φύλλα,
μικρά χαρτιά,
αστραπές μικρές
και τη μοιράζω
στους περαστικούς...


Ν. Βρεττάκος

 

Αργοναύτης

Τοπίο παραλογισμού, λέξεις που τρίβονται
σαν κιμωλία, αφήνουν εγκαύματα βαθιά
στα χείλη, φεγγάρι μουσκεμένο, ραγισμένα
φώτα, ένας έρωτας δράκος αναπαύεται
στη χλόη, λαγοκοιμάται, κανένας δεν αποτολμά
την πρώτη κίνηση, όταν σε λίγο θα ξυπνήσει
θα καταβροχθίσει τις σάρκες μας, θα σιγήσει
τους μνημοπομπούς κι όσο έλεγες πως χρειάζεται
περίσκεψη και προσοχή, τόσο απόμεινες
τελείως έκθετος στις παρυφές της πόλης.

( Κλείτος Κύρου )

 

Deep into the darkness peering
Long I stood there
Wandering,fearing,doubting
But,
Dreaming dreams
No mortal ever dared
To dream before.

"The Raven"
Edgar Allan Poe

 

Απολύτως για την Ψυχή μου - Τσαρλς Σίμικ

Στο τέλος μιας αποπνικτικής νύχτας,
τον βρήκα στην είσοδο
ενός ουρανοξύστη από σκούρο μπλε γυαλί,
ζαρωμένο στο πλάι,γυμνό,
να κρατάει τον καβάλο του και με τα δυό του χέρια,
τα κουρέλια του κουβάρια για μαξιλάρι.

Ο αγνοούμενος που δεν τον αναζητά κανείς,
με μελανιές και κρούστα βρομιάς,
όπως όλοι οι πραγματικά άποροι
που φτιάχνουν το κρεββάτι τους στο γυμνό πεζοδρόμιο.
Το στόμα του ανοικτό όπως στο θάνατο
ή όπως στην ανάμνηση κάποιας ακολασίας.

Η πόλη τέτοια ώρα ήσυχη-στις μύτες των ποδιών,
ένα κίτρινο ταξί μόνο του στο φανάρι με αναμμένη μηχανή,
ο ζαλισμένος από τον ύπνο οδηγός παίρνει μια ανάσα
από το φευγαλέο αεράκι,
δροσερό και με μυρωδιά θάλασσας.

Αϋπνία και ζέστη με έβγαλαν έξω νωρίς,
με έκαναν να κατηφορίσω εκείνο το οικοδομικό τετράγωνο
και όχι το άλλο,τρέχοντας σαν να έχω
καυτό κάρβουνο στο μάτι μου,
και τον βλέπω εκεί ξαπλωμένο χωρίς ρούχα,
το ένα του πόδι να τρέμει πότε πότε.

Σκέφτηκα τι θα γίνει αν τον βρουν οι μπάτσοι;
Κοίταξα λοιπόν από πάνω ως κάτω τη λεωφόρο,
όλη τη διαδρομή που η νεκρική πυρά
της ανατολής είχε βάψει κόκκινο τον ουρανό,
μήπως βρω κάτι να τον σκεπάσω.

 

THE CREATION OF A VAGINA

Seven wise men with knowledge so fine
Created a pussy to their design.
First was a butcher, smart with wit,
Using a knife, he gave it a slit.
Second was a carpenter, strong and bold,
With a hammer and chisel, he gave it a hole.
Third was a tailor, tall and thin,
By using red velvet, he lined it within.
Fourth was a hunter, short and stout,
With a piece of fox fur, he lined it without.
Fifth was a fisherman, nasty as hell,
He threw in a fish and gave it a smell.
Sixth was a preacher whose name was McGee,
He touched it and blessed it and said it could pee.
Last came a sailor, a dirty little runt,
He sucked it and fucked it and called it a cunt

 

Φεύγεις

Φεύγεις την ώρα ακριβώς που σε σκέφτομαι.
Αφήνεις πίσω το λιγοστό άρωμα
της μνήμης σου
και τα δεσμά του μυαλού και του πόθου μου.
Φεύγεις, άρα υπάρχεις.
Έρχεσαι, όταν ζητάς να με υποτάξεις,
να παίξεις ανασύροντας τη φωνή μου
από τα έγκατα του ασύλληπτου. Έρχεσαι,
άρα σου ανήκω.
Έτσι φτιάχτηκε ο κόσμος για μας.
Άφηνε με ν’ αγγίζω την αύρα σου έστω,
την άκρη απ’ τη σκιά σου έστω,
τη θέρμη στο μέρος που ακουμπούσες το χαρτί.
Ύστερα κοίταζε με
να σου αφήνω λέξεις πάνω στο σεντόνι.
να γίνομαι ποτάμι από σιωπές.
Γερνάμε μαζί αλλά
θα πεθάνω μόνο εγώ,
αγάπη μου.

( Γιάννης Ευθυμιάδης )

 

Το μάθημα της χαραυγής

Με το κόκκινο φίδι που γεννιέται στο αίμα τους,
με τη διπλή φλογέρα που κοιμάται στο βλέμμα τους,
τα παιδιά σας θα μεγαλώσουν κι αυτά.
Θα τινάξουν το βαρύ χαλινάρι να εμποδίζει το όνειρο σας,
θα παρατήσουν τους χορούς και τα παιχνίδια στα τρυφερά λαγκάδια
και θα περάσουν σιωπηλοί μαρμαροτράχηλοι τις ατσαλένιες πόρτες,
να πλημμυρίσουν τη γερασμένη σας πολιτεία.
Και τ’ αγέρωχα παλικάρια μεθυσμένα από το αίμα της χαραυγής
θα τιναχτούν να γιορτάσουν το ξύπνημα τους,
να τραγουδήσουν με τη δική σας φωνή ένα δικό τους αστέρι,
ν’ αγναντέψουν με τα δικά σας βλέμματα ένα δικό τους ήλιο,
να κοιμηθούν με το δικό σας ύπνο ένα λαφρύτερο ύπνο.
Και θα 'ρθουν αστροντυμένοι,
όπως έρχεται το φεγγάρι να λιώσει στην αμασχάλη του βουνού
και θα 'ρθουν ηλιολουσμένοι,
όπως έρχεται το μαχαίρι αστραφτερό να βρει το κοιμισμένο χέρι
και θα 'ρθουν ανεμοπόδαροι θαλασσοφιλημένοι,
να τινάξουν στη μαραμένη σας αγκαλιά τη ζωντανή τους αγάπη.

( Νάνος Βαλαωρίτης )