Ποιήματα

Απάντηση: Ποιήματα

ΚΑΤΑΝΥΞΗ

Ω Πόνε μου, φρονίμεψε κι ησύχασε λιγάκι.
Να ‘ρθει το Βράδυ ζήταγες, και να το, κατεβαίνει:
μια ατμόσφαιρα σκοταδερή στην πόλη είν’ απλωμένη,
σ’ άλλους γαλήνη φέρνοντας και σ’ άλλους το σαράκι.
Κι ενόσω των θνητών αυτών τα ταπηνά τα πλήθη,
κάτω από την Ηδονή βογκούν σαν από δήμιο κάτω,
και πάνε τύψεις για να βρούν μες στων γλεντιών τη λήθη,
Πόνε μου δώσ’ το χέρι σου και πάμε παρακάτω,
μακριά απ’ αυτούς. Για κοίταξε στα ουράνια εκεί μπαλκόνια,
μες στους αρχαίους μανδύες τους γέρνουν τα πρώτα χρόνια,΄
κι η Νοσταλγία απ’ τα βαθιά νερά χαμογελάει.
ο Ήλιος πάει να σβήσει ωχρός κάτω από μιά αψίδα,
και σέρνοντας προς την Αυγή σαβάνου μια χλαμύδα,
ω Πόνε μου, άκου τη γλυκιά Νύχτα που περπατάει!

Σαρλ Μπωντλαίρ - Τα Άνθη του Κακού

 

Όλα τα χρόνια που έλειπα, ξέρεις, για σένα γύριζα.
Έψαχνα το τριαντάφυλλο να βρω, που άλλος κανένας
δε θα μπορούσε να σου δώσει. Τι βουνά,
τι ερήμους και τι θάλασσες πέρασα, τι βροχές
μου αυλάκωσαν το μέτωπο, τι αρμύρες με παιδέψαν,
ποτέ κανείς δε θα το μάθει. Έστιψα την καρδιά μου
σε ένα άγιο δισκοπότηρο κι από κει μέσα φύτρωσε
το ωραίο αυτό τριαντάφυλλο, το καθαρό
σαν της Λαμπρής το λυκαυγές. Βάλτο στη ζώνη,
στο στήθος σου ή στα μαλλιά. Θα σου πηγαίνει
όπως πηγαίνει κάθε πρωί στον κόσμο ο ήλιος.

"Ολα τα χρόνια που έλειπα""

Ν.Βρεττάκος

___________________

Πάμπλο Νερουδα "Αργοπεθαίνει..."

Αργοπεθαινει...

(...)
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.
(...)

 

Αν σου λείψω μια νύχτα - Νικηφόρος Βρεττάκος

Αν σου λείψω μια νύχτα, μην ανησυχήσεις
ως το άλλο πρωί, ως το άλλο βράδυ, ως την Κυριακή.
Εδώ κάπου θα βρίσκομαι, σ'έναν άρρωστο δίπλα,
μ'ένα πικρό ραβδί θα ψάχνω να βρω μια πηγή,
πόρτα σε πόρτα θα γυρνώ μ'ένα ψωμί στη μασχάλη.
Έχε αναμμένη την φωτιά πάντοτε,
γιατί πάντοτε θα σου γυρίζω μουσκεμένος.
Έχε ζεσταμένο στα γόνατά σου ένα πουκάμισο
και έχε το νου σου στην πόρτα και στη δημοσιά μην ακουστώ,
γιατί,
δίχως λειψό αποφέγγαρο κι άστρι, κάθε φορά
απ'την άκρη θα 'ρχομαι του κόσμου.



Η επίδραση του ήλιου - Γιάννης Ρίτσος

Σαν έφυγαν όλοι και ξανάρχισε να συγυρίζει απ'την αρχή το σπίτι,
ένιωσε αυτή την καθημερινή επανάληψη να της λύνει τα γόνατα.
Κι άξαφνα κατάλαβε τον ήλιο από τις λάμψεις που τίναζαν
τα πιρούνια στην κουζίνα
σαν ένα σμήνος ολόχρυσα πουλιά
φωτίζοντας τους τοίχους.
Τότε έβγαλε την ποδιά της, την ακούμπησε στην ράχη της καρέκλας
και σκούπισε τα μάτια της.
Ο κόσμος ,λοιπόν ,είναι ολόχρυσος.

 

Ο ποιητης ζητά απο την αγαπη του να του γραψει

Θάνατε ζωντανέ, εσυ, ερωτά μου,
μάταια περιμένω να μου γράψεις.
Και συλλογίζομαι, καθώς το άνθος μαραίνεται,
πως αν ζω χωρίς εμένα θέλω να σε χάσω.

Ο αέρας είναι αθάνατος. Η ακίνητη πέτρα
ούτε γνωρίζει σκιά ούτε την αποφεύγει.
Βαθιά καρδιά δεν έχει ανάγκη
από του φεγγαριού το παγωμένο μέλι.

Αλλα εγώ υπόφερα. Άνοιξα τις φλέβες μου,
τίγρης και περιστέρι, πάνω στη μέση σου
σε μια μονομαχία απο δαγκανιές και κρίνους.

Γέμισε, λοιπόν, την τρέλλα μου με λέξεις
ή άσε με να ζω μες στη γαλήνια νύχτα
της ψυχής μου που είναι για πάντα μαύρη.


Φ.Γ.Λορκα

 

Tίτος Πατρίκιος, "Το Παιχνίδι"

Κι όμως την είχα κάποτε κερδίσει.
Έπειτα τι έγινε δεν το πολυκατάλαβα -
μέσα σε λίγες μέρες, λίγες ώρες
αντιστράφηκαν όλα.
Έφταιγε η μέθη μου για το βέβαιο κέρδος;
Ήταν πιο δυνατή εκείνη η παρουσία;
Ήτανε η ψυχή της που άλλαζε;
(Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου,
το γράφουν πιά κι οι λαικοί ημεροδείχτες.)
Δύσκολο να το παραδεχτώ.
Άλλωστε την είχα κάποτε κερδίσει.

Παρίσι, Μάρτης 1960

 

Απάντηση: Ποιήματα

Η μάσκα του Κακού

Στον τοίχο μου κρέμεται ένα γιαπωνέζικο γλυπτό
μάσκα ξύλινη ενός κακού δαίμονα, βαμμένη με χρυσό.
Με συμπάθεια κοιτώ
τις φουσκωμένες αρτηρίες που δείχνουν
πόσο κοπιαστικό είναι να είσαι κακός.


Bertolt Brecht

 

ποιηση

και τωρα θα σας γραψω ενα ποιημα που με εκφραζει απολυτα

Ich bin der Reiter
du bist das Ross
ich steige auf
wir reiten los
du stohnst ich sag dir vor
ein Elefant im Nadelohr

Rein Raus

Ich bin der Reiter
du bist das Ross
ich hab den Schlussel
du hast das Schlo?
die Tur geht auf ich trete ein
das Leben kann so prachtvoll sein

Rein Raus

Tiefer tiefer
sag es sag es laut
tiefer tiefer
ich fuhl mich wohl in deiner Haut
und tausend Elefanten brechen aus

Der Ritt war kurz
es tut mir leid
ich steige ab hab keine Zeit
muss jetzt zu den anderen Pferden
wollen auch geritten werden

Rein Raus

Rein (tiefer)
Raus (tiefer)

 

Απάντηση: Ποιήματα

ΕΡΩΤΑΣ

Όλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα να σωθούν απ’ τον εαυτό τους,

δαγκώθηκαν, στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα, γδαρθήκανε

σαν δυο ανυπεράσπιστοι εχθροί, σε μια στιγμή, αλλόφρονες, ματωμένοι,

βγάλανε μια κραυγή,

σαν ναυαγοί, που, λίγο πριν ξεψυχήσουν, θαρρούν πως βλέπουν φώτα,

κάπου μακριά.

Κι όταν ξημέρωσε, τα σώματά τους σα δυο μεγάλα ψαροκόκκαλα

ξεβρασμένα στην όχθη ενός καινούργιου μάταιου πρωινού...

Τ.Λειβαδίτης


ΚΑΝΤΑΤΑ (απόσπασμα)

Ένα περίεργο επεισόδιο διαβάζαμε τελευταία στις εφημερίδες,
ένας άντρας πήγε σ’ ένα απ’ αυτά τα «σπίτια», πήρε
μια γυναίκα,
μα μόλις μπαίνουν στο δωμάτιο, αντί να γδυθεί και να
επαναλάβει την αιώνια κίνηση,
γονάτισε μπροστά της, λέει, και της ζητούσε να τον αφήσει
να κλάψει στα πόδια της. Εκείνη βάζει τις φωνές,
«εδώ έρχονται για άλλα πράγματα», οι άλλοι επ’ έξω
δόστου χτυπήματα στην πόρτα. Με τα πολλά
άνοιξαν και τον διώξανε με τις κλωτσιές – ακούς εκεί
διαστροφή
να θέλει, να κλάψει μπρος σε μια γυναίκα.
Εκείνος έστριψε τη γωνία και χάθηκε καταντροπιασμένος.
Κανείς δεν τον ξανάδε πια.
Και μόνο εκείνη η γυναίκα, θαρθεί η αναπότρεπτη ώρα
μια νύχτα, που θα νοιώσει τον τρόμο ξαφνικά,
πως στέρησε τον εαυτό της απ’ την πιο βαθειά, την πιο
μεγάλη ερωτική πράξη
μην αφήνοντας έναν άντρα να κλάψει στα πόδια της.

Τ.Λειβαδίτης

 

Φερνάντο Πεσσόα- Παραίτηση

Πάρε με, ω νύχτα αιώνια, στην αγκαλιά σου
Και γιο σου ονόμασέ με.
Είμαι ένας βασιλιάς
Που με τη θέλησή μου εγκατέλειψα
Το θρόνο μου, από όνειρα και κούραση φτιαγμένο.

Το σπαθί μου, βαρύ για τα κουρασμένα μπράτσα μου,
Σ’ αρρενωπά κι ήρεμα χέρια παρέδωσα.
Σκήπτρο και στέμμα –τα ’φησα
Στον προθάλαμο, στο δάπεδο κομμάτια.

Την πανοπλία μου, τόσο ανώφελη,
Τα σπιρούνια μου, με το μάταιο κουδούνισμά τους
Τ’ άφησα πάνω στα κρύα σκαλοπάτια.

Αποδύθηκα την πραγματικότητα, ψυχή τε και σώματι,
Κι επέστρεψα στην κρύα και ήρεμη νύχτα
Σαν το τοπίο όταν αργοπεθαίνει η μέρα.

Μετάφραση: Μαρία Παπαδήμα

 

Δεν θέλω να γνωρίζω πάρα πολύ τους ανθρώπους.


Η φοβερή εξυπνάδα του, χωρίς ίχνος ευαισθησίας.


Τα φτωχόπαιδα που έγιναν αφεντικά.


Ήξερε πως δεν είχε πεθάνει αλλά δεν επρόκειτο ποτέ να την ξαναδεί.


Προσπαθούσε να σε πείσει πως όλα είχαν αλλάξει, όμως εσύ
τα έβλεπες γύρω σου απελπιστικά όμοια.


Όμως ποτέ δεν θα μου εξηγήσεις το πως και το γιατι.


Πόσα άλλα κρυμμένα βαθιά...


Έγραψε το στίχο: «αν έλειπε αυτό το σιγανό τρυπάνισμα
στο μυαλό». κι ύστερα σταμάτησε.


Έρωτας: όσο υπάρχουν το άγνωστο και οι αυταπάτες.


Δεν έφταιγεν ο ίδιος. Τόσος ήτανε.


Δεν πίστευες πως θα ξεχάσεις, κι όμως ξέχασες.


(Μανώλης Αναγνωστάκης. "ΥΓ")

 

Sudden Saxophones

Sudden Saxophones

They come like presents on a rainy day,
To pacify stomach aches and excite some madness.
Sudden saxophones,
On Wednesday nights:
Megalomaniac pacemakers,
Sounds of sultry maidens
Fighting over lipstick.

They come like serpents in a drained eye,
Drained of tears and vision, dead telescope.
Sudden saxophones,
On Wednesday nights:
Unaccompanied night clubbers,
Breaths of gentle giants
Breathing tears.

Hide from you, no can do;
Sudden saxophones,
On Wednesday nights,
Blue, blue, and more blue.

 

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο "ι" αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του. Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για την τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.

Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.

Πάμπλο Νερούντα, μετάφραση Βασίλης Χατζηγιάννης, από το ένθετο Πολιτισμός του Αγγελιοφόρου της Κυριακής, 1/2/09.