Ποιήματα

Σε ξέσπασμα
ξεσκέπασε το σώμα
έλιωσε στο άσπρο.
Κοιτούσε ολόγυρα την λογική
χαρτόκουτα καλοβαλμένα και κλειστά
ταινία μονωτική στις ενοχές
σφραγισμένα με φελλό μπουκάλια
-να αναπνέει το αίμα να μην χύνεται-
και απαντάει το βλέμμα τετράγωνα.
Φοβού τους κύκλους
τις λέξεις τις ανάποδες
τα νοήματα τ' αντεστραμμένα
και αυτή την σιχαμένη υστερία των γυναικών
που ούτε τετράγωνες και ούτε στρόγγυλες
τρίγωνα σκέτα,
παλεύουν να ισορροπήσουν στις γωνίες τους.

Αυτό και την καλησπέρα μου.

 

Neeva μπορείς να παραθέσεις και την πηγή ή το όνομα του δημιουργού, σε παρακαλώ;

 

Βεβαίως και μπορώ
δικό μου είναι.

 

Χμμμ... οκ. Γιατί το βρήκα και αλλού στο διαδίκτυο.

 

ειναι δημοσιευμένο σε ένα ακόμη φόρουμ απο εμένα. Οπουδήποτε αλλού δεν έχει μεταφερθεί με την άδεια μου και είναι κλεμμένο. Αλλά δεν υπάρχει θέμα. Έχω το copyright τους. Ευχαριστώ πάντως, και αν γίνεται να μου στείλεις το πού το είδες θα το εκτιμούσα πολύ.

 

Kαλώς. Θα επικοινωνήσω μαζί σου με PM. Εσύ δεν μπορείς να στείλεις ακόμη (μέχρι να συμπληρώσεις 5 posts).

 

Ναι, το παρατήρησα. Ευχαριστώ

Δεν μπορώ ακόμα να σου στείλω πμ και αναγκάζομαι να χρησιμοποιώ τον δημόσιο χώρο. Εντάξει δεν με κλέβει κανείς. Εγώ είμαι. Πάντως κρίμα για λίγο ένιωσα σπουδαία, για φαντάσου..

 

To ποίημα είναι εξαιρετικό. Ευχαριστούμε Neeva. 

ΥΓ. Φυσικά, εγώ ξέρω ότι είναι δικό σου, γιατί θα αναγνώριζα το στυλ σου οπουδήποτε. Καλώς ήρθες. 

 

This is Just to Say

I have eaten
the plums
that were in
the icebox

and which
you were probably
saving
for breakfast

Forgive me
they were delicious
so sweet
and so cold

William Carlos Williams

Ντόρα, θα ήταν δύσκολο να μην αναγνωρίζεις ένα στύλ για το οποίο σε μεγάλο βαθμό ευθύνεσαι!
Αυτό το ποιήμα το αγαπώ πολύ και μου το έμαθες εσύ.

 

Ερωτικό κάλεσμα - Μενελάου Λουντέμη

Έλα κοντά μου , δεν είμαι η φωτιά.
Τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια.
Τις πνίγουν οι νεροποντές.
Τις κυνηγούν οι βοριάδες.
Δεν είμαι , δεν είμαι η φωτιά.
Έλα κοντά μου δεν είμαι άνεμος.
Τους άνεμους τους κόβουν τα βουνά.
Τους βουβαίνουν τα λιοπύρια.
Τους σαρώνουν οι κατακλυσμοί.
Δεν είμαι, δεν είμαι ο άνεμος.

Εγώ δεν είμαι παρά ένας στρατολάτης
ένας αποσταμένος περπατητής
που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς
ν' ακούσει το τραγούδι των γρύλων.
Κι αν θέλεις , έλα να τ' ακούσουμε μαζί.

 

you said Is
there anything which
is dead or alive more beautiful
than my body,to have in your fingers
(trembling ever so little)?
Looking into
your eyes Nothing,i said,except the
air of spring smelling of never and forever.

....and through the lattice which moved as
if a hand is touched by a
hand(which
moved as though
fingers touch a girl's
breast,
lightly)
Do you believe in always,the wind
said to the rain
I am too busy with
my flowers to believe,the rain answered

E.E.Cummings

 

 

The angels knew
the way into our heads.

They came in
silently.

We opened all our doors.
We had been waiting for ages.
Silently.

Without warning
they entered us.
No blood.
Just pain.

All births are dressed in pain.
And in hope of course.

Suddenly
the sky was fresh and the air was there
and we
we
tried to stand on our toes
to dance a little dance
to find a rhythm in our
hearts pure and simple
and surround the earth with our voice.

Nobody does it that way.
We have to dig for our own.