Ποιήματα

Εγγονόπουλος - Το καράβι του δάσους

ξέρω ότι
αν είχα
μια φορεσιά
- ένα φράκο -
χρώματος πράσινο ανοικτό
με μεγάλα κόκκινα σκοτεινά λουλούδια

αν στην θέση τής
αόρατης
αιολικής άρπας που μου χρησιμεύει
για κεφάλι
είχα μια τετράγωνη πλάκα
πράσινο σαπούνι
έτσι που ν' ακουμπά
απαλά
η μια της άκρη
ανάμεσα στους δυο μου ώμους

αν ήτανε δυνατό
ν' αντικαταστήσω
τα ιερά σάβανα
τής φωνής μου
με την αγάπη
που έχει
μια μεταφυσική μουσική κόρη
για τις μαύρες ομπρέλλες τής βροχής

ίσως τότες
μόνο τότες
θα μπορούσα να πω
τα φευγαλέα οράματα
της χαράς
που είδα κάποτες
- σαν ήμουνα παιδί -
κοιτάζοντας
ευλαβικά
μέσα στα στρογγυλά
μάτια
των πουλιών

 

Ο ΝΕΦΕΛΗΓΕΡΕΤΗΣ - Οδυσσέας Ελύτης

Α τι ωραία να 'σαι νεφεληγερέτης
να γράφεις σαν τον Όμηρο εποποιίες στα παλιά παπούτσια σου
να μη σε νοιάζει αν αρέσεις η όχι
τίποτε

Απερίσπαστος νέμεσαι την αντιδημοτικότητα
έτσι· με γενναιοδωρία· σαν να διαθέτεις
νομισματοκοπείο και να το κλείνεις
ν' απολύεις όλο το προσωπικό
να κρατάς μια φτώχεια που δεν την έχει άλλος κανείς
εντελώς δική σου.

Την ώρα που μες στα γραφεία τους απεγνωσμένα
κρεμασμένοι απ' τα τηλέφωνά τους
παλεύουν για 'να τίποτα οι χοντράνθρωποι
ανεβαίνεις εσύ μέσα στον Έρωτα
καταμουντζουρωμένος αλλ' ευκίνητος
σαν καπνοδοχοκαθαριστής
κατεβαίνεις απ' τον Έρωτα έτοιμος να ιδρύσεις
μια δική σου λευκή παραλία
χωρίς λεφτά
γδύνεσαι όπως γδύνονται όσοι νογούν τ' αστέρια
και μ' οργιές μεγάλες ανοίγεσαι να κλάψεις ελεύθερα...

Είναι διγαμία ν' αγαπάς και να ονειρεύεσαι.​

 

Neither Out Far Nor In Deep

The people along the sand
All turn and look one way.
They turn their back on the land.
They look at the sea all day.

As long as it takes to pass
A ship keeps raising its hull;
The wetter ground like glass
Reflects a standing gull

The land may vary more;
But wherever the truth may be--
The water comes ashore,
And the people look at the sea.

They cannot look out far.
They cannot look in deep.
But when was that ever a bar
To any watch they keep?


by Robert Frost

(ΣτΜ. βαθιά εντός άρα "αποκλίνουσα"...τί άλλο...oh, "the long wavering of farewell, Farewell")

 

Lovesong

He loved her and she loved him.
His kisses sucked out her whole past and future or tried to
He had no other appetite
She bit him she gnawed him she sucked
She wanted him complete inside her
Safe and sure forever and ever
Their little cries fluttered into the curtains

Her eyes wanted nothing to get away
Her looks nailed down his hands his wrists his elbows
He gripped her hard so that life
Should not drag her from that moment
He wanted all future to cease
He wanted to topple with his arms round her
Off that moment's brink and into nothing
Or everlasting or whatever there was

Her embrace was an immense press
To print him into her bones
His smiles were the garrets of a fairy palace
Where the real world would never come
Her smiles were spider bites
So he would lie still till she felt hungry
His words were occupying armies
Her laughs were an assassin's attempts
His looks were bullets daggers of revenge
His glances were ghosts in the corner with horrible secrets
His whispers were whips and jackboots
Her kisses were lawyers steadily writing
His caresses were the last hooks of a castaway
Her love-tricks were the grinding of locks
And their deep cries crawled over the floors
Like an animal dragging a great trap
His promises were the surgeon's gag
Her promises took the top off his skull
She would get a brooch made of it
His vows pulled out all her sinews
He showed her how to make a love-knot
Her vows put his eyes in formalin
At the back of her secret drawer
Their screams stuck in the wall

Their heads fell apart into sleep like the two halves
Of a lopped melon, but love is hard to stop

In their entwined sleep they exchanged arms and legs
In their dreams their brains took each other hostage

In the morning they wore each other's face



Ted Hughes


 

Sylvia Plath had already committed suicide.

 

αυτό είναι το νερό μου... σσσς...

Ξέρω πως θα μ’ αγαπάει για πάντα. Αυτό το κορμί είναι όμορφο. Έχει μακριά δάχτυλα. Πάω στοίχημα πως ήταν σκίουρος. Βεβαίως! Δεν μπορεί να γίνεται αλλιώς.
Δεν με πονάει. Διόλου. Όσο κι αν. Είναι. Σιωπηλός. Και όμορφος. Αυτό το κορμί του. Είναι όμορφο. Μυρίζει μέλι. Και φλούδα γάλατος. Μυρίζει. Το κορμί. Του.
Τα πέλματά μου παύουν. Να πολεμούν να ποθούν να πατήσουν το πάτωμά του. Ή. Κάποιο πάτωμα. Αλλά όχι πάντως το δικό. Του. Πάτωμα. Ποθούν να περιφέρονται, τα πέλματά μου –μην ξεχνάς- άσκοπα βουβοκοπώντας το άπππππειρο. Τίπ-οτα. Τιπ τιπ τιπ – οτα.
Ξέρω πώς. Πώς. Το ξέρω ναι το πώς. Θα μ΄αγαπάει για. Πάντα.Ναι. Και θα ‘ναι όμορφος. Για π@@.
Αν κάτι μου ζητούσε, θα του το ‘δινα. Αν κάτι, μου ζητούσε θα του το ‘δινα. Αν κάτι μου, ζητούσε θα. Ναι. Σίγουρα θα.
- Λέγε με... μμμμ.... λέγε με «μπαμπά». Μπορείς; Μπ. Μπα-μπά. Λέγε με.
Μα μόνο του χαμογελώ. Είμαι βουτηγμένη στην ευτυχία. Τα χέρια μου φασκιωμένα, τα πόδια μου φοράνε κάλτσες με ροζ φράουλες, πίνω το πλαστικό μου μπιμπερό, σαλιωμένα όλα τα μέσα χρώματα μα μόνο. Μόνο του χαμογελώ. Μπαμπάς. Αυτός είναι. Ο μπαμπάς. Είναι όμορφος.
Είναι όοοομορφος. Κι ας είναι σκίουρος. Κι ας ήταν σκίουρος. Επειδή. Γι’ αυτό είναι όοοομορφος.
- Ω ω ω, το μωρό!
Είναι και πάλι. Σιωπηλός. Μιλάει. Μα δεν λέει. Δεν. Τίποτα. Μα ξέρω. Πως θα μ΄αγαπάει για πάντα. Ξέρω.
Αγάπα με, μπαμπά. Αγάπα με, μπαμπά. Το σώμα σου χώσε, μέσα, στο δικό μου. Σώμα. Σώ-μα.
- «Σώ-μα». Μπορείς να πεις σώ-μα, μπαμπά;

αυτό είναι το κουτί μου... σσσς....

- «Σώ-μα». Μπορείτε να πείτε σώ-μα;
Κρέμμεται βουβό. Αιωρείται. Ελαφρύ. Πούπουλο. Το φυσάει ο άνεμος. Βουβός κι αυτός. Κρέμμεται.
Το πέλματα πρησμένα. Τόσες ώρες το αίμα κατέβηκε. Δεν έσταξε το αίμα. Δε βρήκα μαχαίρι. Βρήκα σκοινί. Όχι χοντρό. Σκοινί.
Κρέμμεται. Και είναι ήδη πόσες μέρες; 029. Τόσες μέρες. Και άλλες τόσες νύχτες. Τα σκουληκάκια με γλύφουνε. Με θέλουνε να γίνω καινούριο. Σώμα.
Χωράω πια. Είμαι βουτηγμένη ξανά. Στην ευτυχία.

 

"Daddy"

Sylvia Plath

You do not do, you do not do
Any more, black shoe
In which I have lived like a foot
For thirty years, poor and white,
Barely daring to breathe or Achoo.

Daddy, I have had to kill you.
You died before I had time..
Marble-heavy, a bag full of God,
Ghastly statue with one gray toe
Big as a Frisco seal

And a head in the freakish Atlantic
Where it pours bean green over blue
In the waters off the beautiful Nauset.
I used to pray to recover you.
Ach, du.

In the German tongue, in the Polish town
Scraped flat by the roller
Of wars, wars, wars.
But the name of the town is common.
My Polack friend

Says there are a dozen or two.
So I never could tell where you
Put your foot, your root,
I never could talk to you.
The tongue stuck in my jaw.

It stuck in a barb wire snare.
Ich, ich, ich, ich,
I could hardly speak.
I thought every German was you.
And the language obscene

An engine, an engine,
Chuffing me off like a Jew.
A Jew to Dachau, Auschwitz, Belsen.
I began to talk like a Jew.
I think I may well be a Jew.

The snows of the Tyrol, the clear beer of Vienna
Are not very pure or true.
With my gypsy ancestress and my weird luck
And my Taroc pack and my Taroc pack
I may be a bit of a Jew.

I have always been scared of you,
With your Luftwaffe, your gobbledygoo.
And your neat mustache
And your Aryan eye, bright blue.
Panzer-man, panzer-man, O You..

Not God but a swastika
So black no sky could squeak through.
Every woman adores a Fascist,
The boot in the face, the brute
Brute heart of a brute like you.

You stand at the blackboard, daddy,
In the picture I have of you,
A cleft in your chin instead of your foot
But no less a devil for that, no not
Any less the black man who

Bit my pretty red heart in two.
I was ten when they buried you.
At twenty I tried to die
And get back, back, back to you.
I thought even the bones would do.

But they pulled me out of the sack,
And they stuck me together with glue.
And then I knew what to do.
I made a model of you,
A man in black with a Meinkampf look

And a love of the rack and the screw.
And I said I do, I do.
So daddy, I'm finally through.
The black telephone's off at the root,
The voices just can't worm through.

If I've killed one man, I've killed two..
The vampire who said he was you
And drank my blood for a year,
Seven years, if you want to know.
Daddy, you can lie back now.

There's a stake in your fat black heart
And the villagers never liked you.
They are dancing and stamping on you.
They always knew it was you.
Daddy, daddy,
Υou bastard, I'm through

 

Mirror

I am silver and exact. I have no preconceptions.
Whatever I see, I swallow immediately.
Just as it is, unmisted by love or dislike
I am not cruel, only truthful –
The eye of a little god, four-cornered.
Most of the time I meditate on the opposite wall.
It is pink, with speckles. I have looked at it so long
I think it is a part of my heart. But it flickers.
Faces and darkness separate us over and over.

Now I am a lake. A woman bends over me.
Searching my reaches for what she really is.
Then she turns to those liars, the candles or the moon.
I see her back, and reflect it faithfully
She rewards me with tears and an agitation of hands.
I am important to her. She comes and goes.
Each morning it is her face that replaces the darkness.
In me she has drowned a young girl, and in me an old woman
Rises toward her day after day, like a terrible fish.


Sylvia Plath

 

 

He wishes for the cloths of heaven

Had I the heavens’ embroidered cloths,
Enwrought with golden and silver light,
The blue and the dim and the dark cloths
Of night and light and the half light,
I would spread the cloths under your feet:
But I, being poor, have only my dreams;
I have spread my dreams under your feet;
Tread softly because you tread on my dreams.

William Butler Yeats

 ​

 

Γυμνός, Iούλιο Μήνα -Ελύτης Oδυσσέας

Γυμνός, Iούλιο μήνα, το καταμεσήμερο. Σ' ένα στενό κρεβάτι, ανάμεσα σε δυο σεντόνια χοντρά, ντρίλινα, με το μάγουλο πάνω στο μπράτσο μου που το γλείφω και γεύομαι την αρμύρα του.
Kοιτάζω τον ασβέστη αντικρύ στον τοίχο της μικρής μου κάμαρας. Λίγο πιο ψηλά το ταβάνι με τα δοκάρια. Πιο χαμηλά την κασέλα όπου έχω αποθέσει όλα μου τα υπάρχοντα: δυο παντελόνια, τέσσερα πουκάμισα, κάτι ασπρόρουχα. Δίπλα, η καρέκλα με την πελώρια ψάθα. Xάμου, στ' άσπρα και μαύρα πλακάκια, τα δυο μου σάνταλα. Έχω στο πλάι μου κι ένα βιβλίο.

Γεννήθηκα για να 'χω τόσα. Δεν μου λέει τίποτε να παραδοξολογώ. Aπό το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε. Mόνο που 'ναι πιο δύσκολο. Kι από το κορίτσι που αγαπάς επίσης φτάνεις, αλλά θέλει να ξέρεις να τ' αγγίξεις οπόταν η φύση σού υπακούει. Kι από τη φύση - αλλά θέλει να ξέρεις να της αφαιρέσεις την αγκίδα της.

 

Spring Fashions

Full moon over the shopping mall-
in a display window's silent light
the naked mannequin observes her fingernails

Boulder, 1979
Allen Ginsberg

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΤΗΣ ΑΣΣΙΖΗΣ- Οδυσσέας Ελύτης

Τι κρίμας που δε βρέθηκε το Linguaphone της ηδονής
ακόμη!
Τώρα που η «φύσις» λιγοστεύει και σπανίζει ο άνεμος
και οι άνθρωποι σήπονται σε δάση ολότελα φανταστικά
θα 'ταν υψίστη σοφία να συμβιβαστούν οι άγιοι
με το σώμα τους
ν' ακούσουν πάλι των αγγέλων τη λαλιά να πέφτει
σαν ψιλή βροχούλα εαρινή
την ώρα που η κάθε είδους γνώση φλέγεται...

Μην πείτε: θα βρεθεί ένα δίκιο και για μας.
Μην περιμένετε από την πολιτική και από την επιστήμη
τίποτε. Ο νεότευκτος είναι και ο πιο παλαιός
κόσμος ανάποδος.

Μη ματαιοπονείτε.

Με την ομορφιά μου εγώ
θα καταργήσω την έννοια του βιβλίου·
θα επινοήσω τα νέα λουλούδια
και θα τα δρέψω από τα σπλάχνα μου
και θα στέψω βασιλιά στην κόχη των μηρών μου
το δημόσιο ρόδο.
απ' αυτό θα πνεύσει ο άνεμος
της αληθινής αγνότητας
όπου λίγοι θα επιζήσουν άνθρωποι


Ο Αντιφωνητής λέει:
να της ριχτούν και να τη βλαστημήσουν
να τη δέσουν πιστάγκωνα και τη δικάσουν.
Κάθε καιρός κι η Ιερή του Εξέταση.

Το «κενό» υπάρχει
όσο δεν πέφτεις μέσα του.​

 

Jazzonia - Langston Hughes



Oh, silver tree!

Oh, shining rivers of the soul!



In a Harlem cabaret

Six long-headed jazzers play.

A dancing girl whose eyes are bold

Lifts high a dress of silken gold.



Oh, singing tree!

Oh, shining rivers of the soul!



Were Eve's eyes

In the first garden

Just a bit too bold?

Was Cleopatra gorgeous

In a gown of gold?



Oh, shining tree!

Oh, silver rivers of the soul!



In a whirling cabaret

Six long-headed jazzers play