Ποιήματα

Τϊποτα δεν θ' αντιληφθείς

Τίποτα δὲ θ’ ἀντιληφθεῖς
θὰ διαβάσεις μόνο τὸ πρωὶ
κάτι συνθηματικὰ χείλη γραμμένα
στὸ διπλανὸ ποτήρι σου
μὲ ὁλονύκτιο νερὸ.

Σκέφτομαι ἀπόψε νὰ στείλω τὴ μελαγχολία μου
νὰ κοιμηθεῖ μαζί σου
νὰ μείνω λίγο μόνη.

Στὴν τσάντα της θὰ βάλω
κάτω ἀπ’ τὰ βραδινά της φάρμακα
δῆθεν κατὰ λάθος μιὰ φωτογραφία της
πῶς ἤτανε μικρὴ
μὴ καὶ τὴ νανουρίσεις
καὶ κάτω ἀπ’ τὸ νανούρισμα θὰ κρύψω
μιὰ δεύτερη ἀλλαξιά
μὴ καὶ ἀλλάξουνε τὰ πράγματα
καὶ τὴν κρατήσεις κι αὔριο βράδυ.

Βέβαια, πῶς ἀγαπᾶς νυχτιάτικα τὸν ἄλλον
χωρὶς νὰ τὸν ρωτήσεις. Ἄκου
προστακτικὴ φωνὴ ἦταν ὁ ἔρωτας
πρὶν ἀνακαλυφθεῖ ἡ ἱκεσία.

Ἐξάλλου ἐσὺ τίποτα δὲ θ’ ἀντιληφθεῖς.
Θὰ ξάπλωνε ὄχι δίπλα σου ἀκριβῶς
τὸ ἀκριβῶς εἶναι ἄξενο.

Σὲ παραπλήσια ἄνετη προθυμία
θ’ ἀποκοιμιόταν γέρνοντας
πλάι καὶ κολλητὰ
στὸ μὴ ἀντιληπτόν

- θεῖο πλάσμα. Ἀγάπα με τοῦ λὲς καὶ σ’ ἀγαπάει.

Κική Δημουλά

 

Is there no springtime for us,
No roses and chirping birds?
Beneath this cold surface
Will we really go?

When all is said and done
Will I dance around on wet marble?
As flesh now reddens
Will we really go?

The whistling around my head
Is this leading somewhere?
As promises elude us
Will we really go?

And as the pull tightens
the skin breaks and welts
When pain leaves us senseless
Will we really go?

As blood drops in silence
as breaths leave for above
I ask you my love
Please don't let me go.

(Μ.Κ, Προσωπικό)

 

The text

If everything has been already said
Why don’t I recognize the text
In your hands
In your moves
In your eyes?
A perfect stranger,
You
Have consumed all the possible meanings
Of love
To savor the taste,
Ostensibly.
In truth,
To expel them.
Shit happens
And it doesn't belong in poetry.

I do not know your alphabet.

 

Μελαγχολίες

Μετρημένα τα λόγια σκοντάφτουν
στης λύπης το σκαλοπάτι
εμποδίζοντας τις σκέψεις να αφήσουν
τα ίχνη τους στου μυαλού τα μέρη

Θυμάμαι μου είχες πει ότι ο χρόνος δεν υπάρχει

Θυμάμαι μου είχες πει ότι θα σαι κοντά μου πάντα νεράιδα
ότι θα με αγαπάς.

Που είσαι; γιατί δεν μου μιλάς;

Άφησες τις σιωπές σου γύρω μου
να στοιχειώσουν το κάστρο μου

"Να προσέχεις" μου φώναξες
και χάθηκες πίσω από τις σκιές του δάσους

Περπάτησα λίγα μέτρα ακόμα
μήπως και δω το λιβάδι με τις ζέρμπερες
εκεί όπου χόρευες μονάχη

Ήθελα να φωνάξω
μα ο κόσμος μου είχε παγώσει

Συννέφιασε.. το νιώθω έρχεται βροχή.

Από Diage

 

Ανατομία

Σ’ αγάπησα τόσο πολύ.
Αγάπησα τα ιγμόρειά σου
Το λαβύρινθο των αυτιών σου
Τις συνάψεις του εγκεφάλου σου
Σχεδόν όσο την μεμβράνη που τον περιβάλλει.
Αγάπησα και το υγρό που μέσα του πλέει
Εκείνο που με εμπνέει,
Το πνεύμα σου,
Σαν ρεβύθια μέσα σε σούπα.
Αγάπησα τις αρθρώσεις σου
Με τα οστεόφυτα σαν αστέρια
Που αγκυλώνουν.
Αγάπησα το στέρνο σου με τις
Γκρίζες τρίχες και τους αδιόρατους πόρους.
Αγάπησα τα έντερά σου που ελίσσονται
Και ελίσσονται
Σαν τον πολιτικάντη εγωισμό σου.
Αγάπησα την αναπνοή σου
Και τους δείκτες του αίματός σου
Που μαζεύουν όλη την αμεταβόλιστη
Γλύκα που σου έδωσα.
Αγάπησα τα ασπριδερά γόνατά σου,
Πότε σηκώνουν το θηρίο
Και πότε σιμώνουν τους ανάξιους.
Αγάπησα τα δάχτυλα των ποδιών σου
Και την ελαφρή προς τα έξω καμπύλη του τελευταίου
Που αν και παράλληλα προς τα άλλα,
Δείχνει να απομακρύνεται,
Με την τάση του για παρέκκλιση να ισορροπεί
Το θηριώδες μπόι σου,
Τις ενοχές,
Την ζωή που δεν ζεις.
Εισαι πήλινος αγαπημένε μου
Και σε φίλησα απο την κορυφή
Μέχρι τα νύχια.
Σε κράτησα, απο την παρειά
Μέχρι τον ταρσό του ποδιού σου.
Πήρα με το κορμί μου τα μέτρα
Της απουσίας σου,
Με κάθε αγκαλιά.
Θα μπορούσα να χωθώ ολόκληρη μέσα σου
Κι ακόμα δεν θα κάλυπτα το κενό.
Χρόνια μελέτησα κάθε πτυχή.
Δεν είναι να απορείς
Που από εμένα δεν μπορείς να κρυφτείς.

 

ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΥ
(4ος-3ος αι. π.Χ.)

-Τώρα που πέθανες, για πες μου Τίμων: το σκότος ή
το φώς ο εχθρός σου;
-Το σκότος. Γιατί στον Άδη περισσότεροι σας βρίσκονται.



ΣΙΜΩΝΙΔΟΥ ΚΕΙΟΥ
(556-468/7 π.Χ.)

Λειψά έφαγα, λειψά ήπια, αρρώστησα πολύ.
Και πέθανα. Έστω και αργά. Στα τσακίδια λοιπόν. Όλοι σας.


Επιτάφιος Λόγος
Αρχαία Ελληνικά Επιτύμβια Επιγράμματα (εκδ. Άγρα, 1999)

 

Beggar Woman of Naples

When I lived in Naples there was always a beggar woman at the gate of my palace, to whom I would toss some coins before climbing into my carriage. One day, surprised at never being thanked, I looked at the beggar woman. Now, as I looked at her, I saw that what I had taken for a beggar woman was a wooden case painted green which contained some red earth and a few half-rotten bananas....


Max Jacob

 

Μαλακα Χαμουτζη που εχεις μαυρο τζιπ--------------------Τα φρανγκα που σκορπας και ολους τους γαμας-----------------Οταν ησουν παιδι σε πονεσαν πολλη???? AMSTEL

Λες πως δεν ξαναγαπας και ομως το κορμι σου το γαμας.......για αυτους που δεν τους αγαπας???AMSTEL 7

 

Ο ΠΛΟΚΑΜΟΣ ΤΗΣ ΑΛΤΑΜΙΡΑΣ - Ανδρέας Εμπειρίκος

1
Τα κούμαρα βαριά σαν βλέφαρα ηδυπαθείας, στάζουν το μέλι στη σιγή. Ο γδούπος διαρκεί, και από τα μάτια σου στο στήθος και στο στόμα μου, η έλξις απλώνει την παλίρροια.

2
Λίγα κοσμήματα στη χλόη. Λίγα διαμάντια στο σκοτάδι. Μα η πεταλούδα που νύκτωρ εγεννήθη μάς αναγγέλλει την αυγή, σφαδάνουσα στο ράμφος της πρωίας.

3
Η ποίησις είναι ανάπτυξι στίλβοντος ποδηλάτου. Μέσα της όλοι μεγαλώνουμε. Οι δρόμοι είναι λευκοί. Τ’ άνθη μιλούν. Από τα πέταλά τους αναδύονται συχνά μικρούτσικες παιδίσκες. Η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος.

6
Η σιωπή λικνίζεται στην αμμουδιά. Τα πόδια της πατούν στην κυανή, στην άνευ έρματος ακρογιαλιά θαλάσσης που καθεύδει.

7
Τα βήματά μου αντηχούν στη βελουδένια στρώσι της σκιάς μου.

8
Κρυφή μου ελπίδα στα βουνά, καλημερίζω την ηχώ σου.

10
Βάμμα νυκτός στα χείλη της, δόσις φωτός στο στήθος μου, και τα πανέρια της ανοίξεως ανοικτά, με τα χρωματιστά χαρτιά των φρούτων κυμαινόμενα.

12
Ακόμη λίγη θάλασσα, ακόμη λίγο αλάτι. Έπειτα θα θελα να κυλισθώ
στην αμμουδιά μαζί σου.

16
Οι τοίχοι, λεν, έχουν αυτιά – μα οι ψίθυροι ζουν και πεθαίνουν και στα φύλλα.

18
Πάρε την λέξι μου. Δώσε μου το χέρι σου.

21
Η δριμύτης της ανοίξεως είναι φιλί πούχω στο στόμα.

31
Βρέφος εντός αβράς σιγής. Μόνον η αύρα μέλπει και η τροφός ρεμβάζουσα προσφέρει το βυζί της στο ευτυχισμένο βρέφος. Ώρα ηδονής και γάλακτος. Ώρα του γαλαξίου.

33
Ο άνεμος όταν φυσά, οι καλαμιές γεμίζουν αυλητρίδες.

 

Ένα βουνό
ένα ποτάμι
ένα πούπουλο στα χόρτα -
τι παγίδες μου έστησαν
οι λέξεις

________

Αυτό το τοπίο
τα λιόδεντρα δυό σπίτια
φωνή πουλιού
ένα μικρό καμπαναριό
βαθιά πειστικότητα
για τη συνέχεια

________

Μικρά αντικείμενα - λέει -
μορφές και στάσεις του ασύλληπτου
όπως
ένα σαντάλι στο ποτάμι
η καρφίτσα στο πέπλο της νύφης
ο καπνός απ' τα χείλη σου
φυσημένος προς τα εκει.

_________

Τα χέρια του αγγειοπλάστη
τα δικά σου χέρια
πήλινα πράγματα
εύθραστα
τι ωραία που καθρεφτίζουν
το άθραυστο

(Γ.Ριτσος - χειροποίητα)

 

ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΙΛΗ ΤΟΥ ΘΕΛΩ - Kική Δημουλά

Σοῦ ἔτεινα προσέγγιση
ἀλλὰ ἤδη χαιρετισμὸ μοῦ ἔστελνε τὸ χέρι σου
ἀπογειωμένο σὲ ὕψος ἀσφαλείας του
πάνω ἀπὸ δυὸ χιλιάδες πόδια ὑπολογίζω.

Ἄξιον ἀπορίας τὰ κατάφερα
τηλαισθαντικὸς ἀεροπειρατὴς νὰ μπῶ
στὸν ἐναέριο χῶρο του
καὶ σημαδεύοντας τὸ μὲ μακρύκανο
κυνηγετικὸν αἰφνιδιασμὸ
νὰ χάσει ὕψος τὸ ἀνάγκασα
καὶ μὲς στὸ χέρι μου νὰ προσγειωθεῖ.