Ποιήματα

Εκείνο που σκοντάφτει
στο κενό
που ραγίζει
λέει: εγώ
βγάζει φύλλα
ανθίζει.
Ετσι πολεμάμε.

____

Η λέξη με είχε
με βρήκε
με είπε.
Κι εγώ
μονάχα "ευχαριστώ".
Στη λέξη
μια λέξη.
Ο κόσμος.

____

Μην το πεις δυνατά
μην το πεις καθόλου.
Στο δέρμα σου κόκκινες βούλες
όπως οι στάλες το αίμα
επάνω στις αναβλημένες λέξεις
τις αποσιωπημένες
τις ματαιωμένες
τις ανείπωτες.

____

Το ποίημα είναι
τ' αρνητικό της σιωπής.
Μια μέρα
μέσα στο οξύ των λέξεων εμφανίζεται
το πρόσωπό της.
Τα μάτια της διόλου κλαμένα.
Τα τρια διαμάντια
ασάλευτα απαστράπτοντα
καρφωμένα στο στήθος της.

_____

Ω ανήμπορο ποίημα
ανήμπορο ανήμπορο
ατελέσφορο.
Οι νεκροί
δεν ανασταίνονται.
Υπάρχουν.

____

Την ίδια εκείνη νύχτα
λίγο μετά την πυρκαγιά
το ξύλινο άλογο
πελώριο κούφιο
χωρίς τους οπλίτες στα σπλάχνα του
άνοιξε τα σαγόνια του
χωρίς δόντια
μίλησε:
Τάχα τους Τρώες απατήσατε
ή μήπως τον εαυτό σας;
Το αίμα κυλούσε ως κάτω στ' ακρογιάλι.


[τα χάρτινα]
Γ.Ρίτσος​

 

 

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΑΘΕΑΤΟΥ ΑΠΡΙΛΙΟΥ

Οδυσσέας Ελύτης​

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 10

Ολοένα σφύριζε ο αέρας κι ολοένα σκοτείνιαζε κι ολοένα έφτανε η
μακρινή φωνή στ' αυτιά μου: «μια ζωή ολόκληρη...» «μια ζωή
ολόκληρη...»

Στον αντικρινό τοίχο οι σκιές των δέντρων παίζανε κινηματογράφο.


ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 10 β

Κάπου, φαίνεται, θα διασκεδάζουν
μόλο που δεν υπάρχουν διόλου σπίτια ή άνθρωποι
ακούω κιθάρες κι άλλα γέλια που δεν είναι σιμά

Μπορεί και μακριά πολύ μέσα στων ουρανών τ' αποκαΐδια
την Ανδρομέδα, την Άρκτο ή την Παρθένο...

Άραγες να 'ναι η μοναξιά σ' όλους τους κόσμους
η ίδια;


ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ. 10 γ

Περασμένα μεσάνυχτα μετακινείται το δωμάτιο μου σ' όλη τη
γειτονιά και φέγγει σαν σμαράγδι. Κάποιος μέσα του ψάχνει -
κι η αλήθεια ολοένα του ξεφεύγει. Που να το φανταστεί ότι αυτή
βρίσκεται πιο χαμηλά

Πολύ πιο χαμηλά

Ότι έχει ο θάνατος την δικιά του Ερυθρά θάλασσα.

 

Αισθάνομαι
να καίει το αίμα
στις βλέβες μου,
φλόγα κόκκινη που σιγοψήνει
τα πάθη της καρδιάς μου.


Γυναίκες ρίξτε νερό,
σας παρακαλώ
όταν όλα καούν
μόνο τ’αποκαϊδια
πετάνε στον άνεμο


[αισθάνομαι]
Φ.Γ.Λόρκα

 

Ορέστης Λάσκος, Το Παρίσι
 

Ξέρω έναν κύριο παράξενο πολύ
που λόγια πάντα αλλόκοτα μιλεί
για το Παρίσι
στην συντροφιά μας όταν έρθει να καθίσει.
Λένε γι' αυτόν
πως από τα μαθητικά του χρόνια είχεν ορίσει,
μοναδικό
μες στη ζωή του ιδανικό
να πάει στο Παρίσι.
Χρόνια και χρόνια τον μεθούσε
τ' ονειρεμένο αυτό ταξίδι
που ποθούσε.
Παντού για 'κείνο συζητούσε
μες στα όνειρά του αυτό θωρούσε
τόσο, που ο πόθος του με τον καιρό
του 'γινε μες στην ύπαρξή του ένα στολίδι
λαμπερό.

Να πάει στο Παρίσι...
Για το ταξίδι αυτό σκότωνε φευγαλέες επιθυμίες
και έκανε αιματηρές οικονομίες
για να το πραγματοποιήσει.
Να πάει στο Παρίσι...

Και να,
που κάποια μέρα στα στερνά
το κατορθώνει.
Κι ένα πρωί μέσα στου τρένου ένα βαγόνι
για το Παρίσι μεθυσμένος ξεκινά.
Μα,
μόλις αντίκρισε μακριά τον πύργο του Άιφελ
ν' αχνοδιαγράφεται στο φόντο τ' ουρανού,
φριχτή μια σκέψη εισόρμησε στην κάμαρα
του νου.
Κι ύστερα; Κι ύστερα τι θα γινόταν;
Πώς θα μπορούσε πια να ζήσει
με δίχως τη λαχτάρα αυτή για το Παρίσι;
Γιατί ένιωθε τώρα καλά πως όταν
σε λίγο στο Παρίσι θα βρισκόταν
μέσα σ' ελάχιστο διάστημα ασφαλώς,
θα το βαριόταν.
Και τότε;

Και τότε
πήρε μια τεράστια απόφαση
που ως τώρα δεν ευρέθηκε να του τη συγχωρέσει
κανείς.

Αντί να προχωρήσει στο Παρίσι
κατέβηκε σ' ένα προάστιο
στο Σαιν Ντενίς.
Και το πρωί από την ίδια οδό
ξανάρθε εδώ.
Και τώρα, σαν και τότε προτού φύγει πάλι.
με μια λαχτάρα σαν και πριν μεγάλη,
μιλάει και λέει παντού, πως έχει ορίσει
μοναδικό
μες στη ζωή του ιδανικό
να πάει στο Παρίσι




Κατερίνα Γώγου

 

Από την ποιητική συλλογή της Κατερίνας Γώγου: ΙΔΙΩΝΥΜΟ
(Εκδόσεις Καστανιώτη)


Έχω μείνει στη θέση που με άφησες για να με ξαναβρείς. Όμως πρέπει να έχει περάσει πολύς καιρός γιατί τα νύχια μου μακρύνανε και οι φίλοι μου με φοβούνται.
Κάθε μέρα μαγειρεύω πατάτες έχω χάσει την φαντασία μου και κάθε φορά που ακούω “Κατερίνα” τρομάζω. Νομίζω ότι πρέπει να καταδώσω κάποιον.
Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον που λέγανε πως είσαι εσύ. Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες, γιατί γράψανε ότι σου ρίξανε στα πόδια.
Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος
το νου σου ε;


"Πάει.
Αυτό είταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
'Αρχισα να γέρνω
σαν εκείνη την ιτιούλα
που σούχα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα".

Η Κατερίνα αυτοκτόνησε στις 3-10-1993

 

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΑΘΕΑΤΟΥ ΑΠΡΙΛΙΟΥ

Οδυσσέας Ελύτης​

ΣΑΒΒΑΤΟ. 11

Βγήκα για νέες πληγές
πάνω από τις παλαιές να επιπλέουν σαν νούφαρα

(Στην αρχαία εκείνη θάλασσα που εγνώριζα
Τώρα θα 'χει βουλιάξει ο κόσμος
με τα δύο του λοξά κατάρτια έξω απ' το νερό

Κι εγώ, σαν να 'μαι αληθινός, θα γράφω ακόμη).


ΣΑΒΒΑΤΟ, 11 β

Σταματημένος όλη νύχτα μες στον ύπνο
σαν παλαιό αυτοκίνητο με χαλασμένα φώτα
έλαχε μες στα σκοτεινά πάλι να πιάσω
κινήσεις των ανθρώπων τόσο ακατανόητες
όσο κι εκείνες που 'βλεπα γύρω μου
χρόνους και χρόνους μιαν ολόκληρη ζωή:
«Το μυστήριο της μαυροφόρας» αίφνης ή
«Τον βουβό με την κερένια κούκλα»
«Τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας» εάν όχι
και - σε πρώτη προβολή - «Το φιλί του θανάτου».

 

Έσπασα τη ψυχή μου σε χίλια κομμάτια για να τραφείς αιώνια.
Μάζεψα κάθε μου δάκρυ τα χείλη σου πάντα μ αυτά να δροσίζεις.
Μα μόνο αυτά συγκράτησες βαθειά μέσα στη καρδιά σου σαν θησαυρό
και πέθανα μέσα στα σκοτάδια ένα άδειο κουφάρι με το βλέμμα στο κενό.
Με ξέχασες μα ο χρόνος δεν με πήρε μαζί του ποτέ
κι οι φίλοι με θυμούνται και πίνουν ακόμα στην υγειά μου
μα εσύ πάντα με κουβαλάς μέσα σου ένα παράσιτο.
Σ' ευχαριστώ που με άφησες να σε αγαπήσω αμαρτωλό όνειρο

ανώνυμο

 

AN ΔΕ ΜΟΥ 'ΔΙΝΕΣ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΚΥΡΙΕ

Αν δε μου 'δινες την ποίηση, Κύριε,
δε θά 'χα τίποτα για να ζήσω.
Αυτά τα χωράφια δε θά 'ταν δικά μου.
Ενώ τώρα ευτύχησα νά 'χω μηλιές,
να πετάξουνε κλώνους οι πέτρες μου,
να γιομίσουν οι φούχτες μου ήλιο,
η έρημός μου λαό,
τα περιβόλια μου αηδόνια.

Λοιπόν, πώς σου φαίνονται; Είδες
τα στάχυα μου, Κύριε; Είδες τ' αμπέλια μου;
Είδες τι όμορφα που πέφτει το φως
στις γαλήνιες κοιλάδες μου;
Κι έχω ακόμη καιρό!
Δεν ξεχέρσωσα όλο το χώρο μου, Κύριε.
Μ' ανασκάφτει ο πόνος μου κι ο κλήρος μου μεγαλώνει.
Ασωτεύω το γέλιο μου σαν ψωμί που μοιράζεται. Ωστόσο,
δεν ξοδεύω τον ήλιο σου άδικα.
Δεν πετώ ούτε ψίχουλο απ' ότι μου δίνεις.
Γιατί σκέφτομαι την ερμιά και τις κατεβασιές του χειμώνα.
Γιατί θά 'ρθη το βράδυ μου. Γιατί φτάνει όπου νά 'ναι
το βράδυ μου, Κύριε, και πρέπει
νά 'χω κάμει πριν φύγω την καλύβα μου εκκλησιά
για τους τσοπάνηδες της αγάπης.

Ν. Βρεττάκος

 

Here

It seems to me
People rarely die
on sunny Sundays
Here.

Rain might fall
on other graves
with foreign names
But

Here the sun
Forbids us to think
Of anything but
Life

 

Τριαντάφυλλα στο Παράθυρο - Εμπειρίκος Aνδρέας


Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια. Yπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ' αυτήν την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους. Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη. Σκοπός της ζωής μας είναι η ατελεύτητη μάζα μας. Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων. Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας.

 

….
Βαθιά πολύ
στα έγκατα
στα βάθη
κάτω απο το χώμα
κάτω απο τη φωτιά
τον αέρα, τη βοχή, σε κόκκαλα αρχαιότητας
ειναι καλά κρυμμένη.
Λέξεις ανακατες
Ασφυκτιούν, σαλευουνε
χωρις αιμα να πάρουν αίμα
στο φως θελουν να βγούνε.
...
Εγω κατάφερα
να μη με θυμάται, να μη με γνωριζει
να μη με γυρευει.
Να μη μ’ εξωθεί.
...


Νόστος - Κατερίνα Γώγου

 

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΑΘΕΑΤΟΥ ΑΠΡΙΛΙΟΥ

Οδυσσέας Ελύτης​

ΚΥΡΙΑΚΗ, 12

Μνήμη του Μεμά ​

Κατέβηκα στον περίβολο με τις τριανταφυλλιές πλάκες, τ' αγριόχορτα
και την πυροστιά στη μέση αναμμένη σαν σε θυσία.

Εντελώς άξαφνα φάνηκε στον αέρα μια βοϊδοκεφαλή ανθοστόλιστη,
που πάλι, μεμιάς, εχάθη.

Θα 'κανε λάθος αιώνα.

Ύστερα φάνηκε το φορτηγό με τα χρειώδη της Μονής κι ο πάτερ
Ισίδωρος κρατώντας το πιατέλο με τα κόλλυβα.

 

Ονειρεύομαι ένα αγλαμα να κλαίει μες στην ομίχλη, εναν φυλακισμένο να τραγουδά
μια γυναικα να μην κλεβει τα χρόνια της, ένα παιδί που να μην ρωτα.
Το φθινόπωρο θα μαζέψω όλα τα φύλλα στην πορτα μου να γειρει η χαμένη ζωή μου.

(φθινόπωρο)



Μια γυναίκα σταμάτησε στην προβλήτα. Φοράει μαύρα. Ειναι αβάσταχτα όμορφη.
Το δειλινό βιολετί.
Ω που έζησα με την αλλόκοτη αίσθηση: ότι ξέχασα όλες τις αποσκευές μου σε ένα πλοίο
που ήδη σφύριξε και αναχωρεί...

(το πλοίο)



Ο κόσμος ερήμωσε, σε ποιον να απευθυνθείς; Όλοι που θα μπορούσαμε
να ‘χουμε μια μικρή αλληλογραφία μαζί τους πέθαναν.
Και πρώτοι εμείς.

(διακοπή αλληλογραφίας)



Μεγάλα ηλιοβασιλέματα του άφησαν τόση λάμψη στα μάτια,
που η γλώσσα του είναι άχρηστη.

(ζωγραφική)


Τασος Λειβαδίτης