Ποιήματα

Μαζεύω τα πεσμένα στάχυα να σου στείλω λίγο ψωμί.
Μαζεύω με το σπασμένο χέρι μου ό, τι έμεινε από τον ήλιο
να σου στείλω να ντυθείς.

Έμαθα πως κρυώνεις.
Την πράσινη σου φορεσιά να τη φορέσεις την Λαμπρή.
Θα τρέξουν μ’άνθη τα παιδιά. Θα βγουν τα περιστέρια
κι η μάνα σου με μια ποδιά, πλατιά, γεμάτη αγάπη.
Πάρε όποιο δρόμο, όποια κορφή, ρώτα όποιο δέντρο θέλεις.
Μ’ακούς; Οι δρόμοι όλης της γης βγαίνουμε στην καρδιά μου.

Μην ξεχαστείς κοιτάζοντας το φως. Τ’ακούς; Να’ρθεις!


ΜΑΖΕΥΩ ΤΑ ΠΕΣΜΕΝΑ ΣΤΑΧΥΑ - Ν.Βρεττάκος

 

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή
σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά

Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.

Ελύτης Μονόγραμμα

 

Έπεσα για να κολυμπήσω
κι άφησα την καρδιά μου πίσω

Αφησα την καρδιά μου χάμω
σαν το κοχύλι μες στην άμμο

Πέρασαν όλες οι κοπέλες
με τα μαγιώ και τις ομπρέλες

Ύστερα πέρασαν οι φίλοι
κανείς δεν βρήκε το κοχύλι

Χρόνους και χρόνους κολυμπάω
που να ‘ν’ η αγάπη για να πάω

Έφαγε η θάλασσα το βράχο
κι έμεινε το νησί μονάχο



ΤΟ ΚΟΧΥΛΙ - Οδ.Ελύτης

 

Μην περιμένεις να νυχτώσει
τώρα
όσο είναι μέρα
και τα πράγματα φαίνονται
κι οι σκιές αλλάζουν θέσεις
γιατί αλλιώς
έρχονται οι ξυλοκόποι
ακούς τα τσεκούρια τους
δεν ξέρεις τι κόβουν
τα δέντρα τ'αγάλματα
ή το κεφάλι σου

(Χειροποίητα - Γ.Ρίτσος)

 

«Οι μοίρες»

Όταν γεννιόμαστε
Έρχονται οι Μοίρες της ζωής
από παλιά σεντούκια
στοιχειωμένα
και μας χαρίζουν σιγαλά
το δέρμα.
Όσοι λυτρώνονται,
πρώτα πεθαίνουνε χίλιες φορές
κι έπειτα φως
η σάρκα τους
και πνεύμα!

Βασιλική Φράγκου

 

Το νερό διάφανο
τα βότσαλα ρόδινα
οι αχινοί μαύροι
ή αντίστροφα -
η διαφάνεια
τελικός νόμος
ή δικαιολογία
χαρά κι εμπιστοσύνη μου
όπως απομακρύνομαι
και πλησιάζω

________

Ιδιοτέλεια - λέει -
αυτό που δίνεις παίρνεις
γι' αυτό δίνεις
κι είναι πράγματι νύχτα
βαδίζεις στο δρόμο
μ' ενα βιβλίο στη μασχάλη
ή μ' ένα παράθυρο
φωτισμένο από μια λάμπα πετρελαίου
αυτός που διαβάζει στο τραπέζι
έχει μακρια ξανθά μαλλιά
ο μικρός μαύρος σταυρός μου
είναι κρυμμένος στο στήθος του


Γ.Ρίτσος - Χειροποίητα​

 

Κική Δημουλά

Η ΑΠΑΡΗΓΟΡΙΑ
Μεγάλη Εβδομάδα


Οι βιολέτες, όπως ανήσυχα,
διορατικά μυρίζουν
όταν κάτι δεν πάει καλά,
κάτι απογοητεύει πάλι.

Η Μεγάλη Εβδομάδα,
όπως στάζει κερί και τάμα
στη θρησκόληπτη ανάμνηση,
στην άθεη απουσία.

Η Κυριακή του Νυμφίου,
όπως αναστατώνει,
βασίζεις δεν βασίζεις το Μεγάλο
στις αφίξεις.

Οι διάφοροι Νυμφίοι,
που κάτι τους τυχαίνει και δεν έρχονται,
κάποια διήμερη εκδρομή,
κάποια ευκολότερη θρησκεία
που την ασπάζονται.

Οι πολλαπλασιασμένοι κήποι της Γεθσημανή
σε κάθε βήμα,
όπως κατασταλάζεις για το έθιμο,
έχουν δεν έχουνε ανθίσει οι απορίες.

Οι Πατέρες μας, γέροι στο σπίτι,
περιμένουν αυγά και τσουρέκι.

Οι πολλαπλασιασμένοι κήποι της Γεθσημανή,
τα περιστύλια της υπομονής,
τα παγκάκια να κάτσεις να περιμένεις
τον ετήσιο Ιούδα,
που αργεί να ρθεί
από το ράφτη, απ' τον κουρέα.
Το μεγάλο ποσό που του δίνεις
για να δεχθεί να σε προδίνει ανεξήγητα.

Της καμπάνας η Μεγάλη εξάντληση
κι η απαρηγοριά
ο νηστικός της ήχος
όπως λιποθυμάει
στα εαρινά αρμόνια
των καθολικών απογευμάτων.

Οι αργίες,
οι αργοπορίες,
οι αγριότητες,
όπως τις πάμε ως επάνω μόνοι μας.

Ο Σίμων που στο τέλος αδιαφόρησε
κι έφτιαξε τη ζωή του.

Η Μυροφόρος έλλειψις,
που θα σε ψάχνει απόψε να σε ράνει.

Η Προηγιασμένη των διαφόρων θρήνων
τη Μεγάλη Εβδομάδα
και τις διάφορες άλλες εβδομάδες τα ίδια.

Η Αγία Επανάληψη,
η θαυματουργή,
η αχειροποίητος,
όπως τη βρήκανε ανυπόγραφη τα πράγματα,
θαμμένη
σε κάποια παλαιότητα της μοίρας μας,
σε κάποιο πρόγονό μας μέλλον.
Όπως την πιστεύω.

 

ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ

Τον ξεχώρισα μόλις τον είδα, ήμουνα ταχτική στα κηρύγματά του.
Πούλησα κι ένα κτηματάκι της θειας μου για να τον ακολουθήσω.
Όμως όταν πια όλα τα ξόδεψα, αποφάσισα να πουλήσω και το κορμί μου.
Στην αρχή στους ανθρώπους των καραβανιών, κατόπι στους τελώνες.
Κοιμήθηκα με σκληροτράχηλους Ρωμαίους κι οι Φαρισαίοι δε μου είναι άγνωστοι.
Κι όμως μέσα σ' αυτά δεν ξεχνούσα τα μάτια του.
Μήνες για χάρη του έτρεχα απ' το Ναό στο λιμάνι
κι από την πόλη στο Όρος των Ελαιών.

Κύριε μυροπώλη, κάντε μου, σας παρακαλώ, μια μικρή έκπτωση.
Για ένα βάζο αλαβάστρου δε φτάνουν οι οικονομίες μου.
Κι όμως πρέπει να αποχτήσω αυτό το μύρο με τα σαράντα αρώματα.
Μ' αυτό το μύρο θ' αλείψω τα πόδια του,
μ' αυτά τα χείλη, τα πόδια του τα εξαίσια κι άχραντα θα φιλήσω.
Ξέρω, είναι πολύ αυτό το μύρο για τη μετάνοια,
ωστόσο για τον έρωτα είναι λίγο.
Κι αν μια μέρα ασπαστώ το χριστιανισμό, θα' ναι για την αγάπη του.
Κι αν μαρτυρήσω γι Αυτόν, θα' ναι η αγάπη του που θα μ' εμπνέει.
Γιατί, κύριε, ο έρωτας μου ανάβει την πίστη κι η αγάπη τη μετάνοια
κι ίσως μείνει αιώνια τ' όνομά μου σα σύμβολο
εκείνων που σώθηκαν και λυτρώθηκαν ότι ηγάπησαν πολύ.

(Ντίνος Χριστιανόπουλος, "Εποχή των Ισχνών Αγελάδων", 1950)

 

Όταν κατέβουμε τη σκάλα τι θα πούμε
στους ίσκιους που θα μας υποδεχτούνε,
αυστηροί, γνώριμοι, αόριστοι φίλοι,
μ' ένα χαμόγελο στ' ανύπαρκτα τους χείλη;

Τουλάχιστον δωπέρα είμαστε μόνοι.
Περνάει η μέρα μας, η άλλη ξημερώνει,
και μες στα μάτια μας διατηρούμε ακόμα
κάτι που δίνει στα πράγμα χρώμα.

Αλλά εκεί κάτου τι να πούμε, πού να πάμε;
Αναγκαστικά ένας τον άλλον θα κοιτάμε,
με κομμένα τα χέρια στους αγκώνες,
ασάλευτοι σαν πρόσωπα σε εικόνες.

Αν έρθει κανείς την πλάκα μας να χτυπήσει,
θα φαντάζεται πως έχουμε ζήσει.
Αν πάρει ένα τριαντάφυλλο ή αφήσει χάμου,
το τριαντάφυλλο θα 'ναι της άμμου.

Κι αν ποτέ στα νύχια μας ανασηκωθούμε,
τις βίλες του Posilipo θα ιδούμε,
Κύριε, Κύριε, και το τερραίν του Παραδείσου
όπου θα παίζουν cricket οι οπαδοί Σου.


Κ.Καρυωτάκης

 

Φρόντισε



Φρόντισε οι στίχοι σου να σπονδυλωθούν
με τις αρθρώσεις των σκληρών των συγκεκριμένων λέξεων.
Πάσχισε νάναι προεκτάσεις της πραγματικότητας
όπως κάθε δάχτυλο είναι μια προέκταση στο δεξί σου χέρι.
Έτσι μονάχα θα μπορέσουν σαν την παλάμη του γιατρού
να συνεφέρουν με χαστούκια
όσους λιποθύμησαν
μπροστά στο άδειο πρόσωπό τους.


Άρης Αλεξάνδρου, από τη συλλογή «Ευθύτης οδών» (1959)

 

Τι καλά - είπε -
ξεμπλέξαμε πια με τους ήρωες
το μεροκάματο τώρα.

______

Άσ' τους να λένε
κοίτα την δουλειά σου
προχώρα
αυτοί που δεν δουλεύουν
μισούν

______

Πράγματα απέριττα
ελεύθερα
τώρα στένεψαν
για να χωρέσουνε
μές στ' όνομά τους



(Γ.Ρίτσος - Λαχνοί)

 

Σ εσάς

Σ εσάς που ο χρόνος σας αγκάλιασε σφιχτά σαν να ήσανταν μικρά παιδιά απροστάτευτα
Σ εσάς που πλέον παίζετε κρυφτό μέσα στις σκιές των ονείρων μου
Σ εσάς που καλώ ακόμα μέσα στο φόβο μου τα ονόματα σας ιππότες να με σώσετε
Σ εσάς που ακόμα γεμίζω με θυμό που δεν βρίσκεστε στο πλάι μου σε όλα μπλεγμένοι
Σ εσάς που μου χαρίσατε τις πιο όμορφες αναμνήσεις και μέσα απ αυτές μπορώ να ζω
Σ εσάς που μου μάθατε την γενναιότητα μέσα από τις πιο δειλές πράξεις
Σ εσάς που πάντα θα σας αγαπώ αδέρφια μου που σας αποκαλώ ακόμα
Στο όνομα σας πίνω ένα ποτήρι κρασί κόκκινο το αίμα σας αδέρφια μου

ανώνυμο