Ποιήματα

Μικρά αντικείμενα - λέει -
μορφές κ στάσεις του ασύλληπτου
όπως
ένα σαντάλι στο ποτάμι
η καρφίτσα στο πέπλο της νύφης
ο καπνός από τα χείλη σου
φυσημένος προς τα εκεί



(Χειροποίητα - Γ. Ρίτσος)

 

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΑΘΕΑΤΟΥ ΑΠΡΙΛΙΟΥ

Οδυσσέας Ελύτης​

ΤΕΤΑΡΤΗ, 15

Προχωρώ μέσ' από πέτρινα κεριά και γυναίκες που κρατάν μισοφέγγαρα,
Ο Θεός λείπει. Αυτός ο κήπος δεν έχει τέλος και κανείς
δεν ξέρει τι τον περιμένει.
Κάθε όνομα φέγγει για λίγο μες στα σκοτεινά κι υστέρα σβήνει και
χάνεται.

ΤΕΤΑΡΤΗ, 15 β

Άνοιγε τον αέρα του κήπου κι έβλεπες τα μαλλιά της να φεύγουν
αριστερά. Ύστερα μετατοπιζότανε πάνω στο τέμπλο, λυπημένη,
κρατώντας στην αγκαλιά της πολλές μικρές άσπρες φλόγες.
Ήταν μια εποχή γεμάτη επαναστάσεις, ξεσηκωμούς, αίματα. Θα
'λεγες ότι μόνη αυτή συντηρούσε τη διάρκεια των πραγμάτων από
μακριά.
Όμως από κοντά ήταν απλώς μια ωραία γυναίκα που μύριζε κήπο.

ΤΕΤΑΡΤΗ, 15 γ

Ανεβαίνω το μαλακό χώμα της, φτάνω στην κορυφή και δένω τα
μαλλιά της πίσω με κλώνους.
Ύστερα κάνω το σταυρό μου.
Τότε χτυπά η καμπάνα και στα βλέφαρα της εμφανίζεται το πρώτο
εφετινό δάκρυ.
Θα μπορούσε να 'ναι κάτι υπέροχο.

ΠΕΜΠΤΗ, 16

Σ' όλους το ψιλόβροχο κάτι λέει. Σ' εμένα τίποτα. Σφάλισα τα τζά-
μια κι άρχισα να καλώ αλφαβητικά: τον Άγγελο της Αστυπάλαιας•
τη Βρισηίδα• τα Γαυγάμηλα• τον δούλο του Κριναγόρα• τον Ελλή-
σποντο• τα Ζαγόρια• τον Ηλία τον Προφήτη• τον Θεόδωρο νεομάρ-
τυρα Μυτιλήνης• την Ισσό• τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο• τη
Λαΐδα• τον μαστρ'- Αντώνη• τον Νικία• την ξέρα της Αγίας Πελα-
γίας• τον Όμηρο (μαζί με ολόκληρη την Ιλιάδα του)• τους Πελα-
σγούς• τη Ρωξάννη• τη Σθενελαΐδα• τα Ταταύλα• τον Ίβυκο (ερωτο-
μανέστατο)• τη Φαιστό• τις Χοηφόρες• τα Ψαρά• και τον Ωριγένη.
Ξημερώθηκα έχοντας διατρέξει την ιστορία του θανάτου της Ιστο-
ρίας ή μάλλον την ιστορία της Ιστορίας του Θανάτου (και αυτό δεν
είναι λογοπαίγνιο).

ΣΑΒΒΑΤΟ, 18

Ακόμη βρέχει. Αιωνίως φαίνεται θα βρέχει. Κι αιωνίως θα
κυκλοφορώ με μιαν ομπρέλα ψάχνοντας για μια πολίχνη ροζ γεμάτη
ωραία υπαίθρια ζαχαροπλαστεία.

ΣΑΒΒΑΤΟ. 18 β

Βάρος της τρυφεράδας τ' ουρανού
μετά που εβρόντησε και ξεκινά ο σαλίγκαρος.
Κομμάτια σπίτια που επιπλέουν, μπαλκόνια με μπροστά
το κοντάρι τους, ο αέρας.
Γεγονός είναι ο θάνατος που επίκειται
φορτωμένος κάτι ευτυχίες παλιές
κι εκείνη την πολύ γνωστή (που λευκάνθηκε στις άγριες
ερημιές) απελπισία.

ΣΑΒΒΑΤΟ. 18 γ

Κάθομαι ώρες και κοιτάζω το νερό στις πλάκες ώσπου, τέλος, γίνεται
πρόσωπο που μου μοιάζει και φέγγει απ' όλη την περασμένη
μου ζωή.

ΚΥΡΙΑΚΗ, 19

Γαλήνη σαν της Κυριακής που λείπουνε όλοι
σ' ένα δωμάτιο που του αφαίρεσα τα αισθήματα.
Πλανιέται κάποια πιθανότητα θανάτου
υπέροχου με σκαλιστές επάνω στο γυαλί ορχιδέες.
Βοή σε απόσταση μηνών ακόμη, αλλά
διακρίνονται ήδη τα ρουθούνια κόκκινα που πολύ
θέλουν ποτέ πια να μην είσαι.

ΚΥΡΙΑΚΗ, 19 β

Φτάνοντας το βαπόρι μεγάλωσε κι έφραξε το λιμάνι. Καμιά κίνηση
στα καταστρώματα. Ίσως να μεταφέρει τα καινούρια μεσάνυχτα,
συμπαγή και συσκευασμένα. Ίσως και μια μόνο ψυχή, λεπτή σαν
καπνό και αναγνωρίσιμη από την οσμή του καμένου.
Όπως και να 'ναι, υπάρχουν πολλά ζώα που δεν έσωσε ακόμη να
βγουν από την Κιβωτό και δείχνουν αδημονία. Ως και το πλήθος
που κατακλύζει το μουράγιο και ρίχνει ανήσυχα βλέμματα, σιγά
σιγά συνειδητοποιεί ότι το παν εξαρτάται από μια στιγμή -
τη στιγμή ακριβώς που, μόλις πας να την αδράξεις, χάνεται.

ΚΥΡΙΑΚΗ. 19 γ

Άσπρα σπασμένα τ' ουρανού μέσα στη νύχτα
πάω μ' από κοντά τον σκύλο της σελήνης μου.
Κάποιος άγνωστος Γαβριήλ μου κάνει νοήματα
-Σύμφωνοι, θα πεθάνουμε όλοι μας• άλλα προς τι;
Ψηλά κοιτάω σαν άστρο το βορινό παράθυρο
που το ξεχάσανε ανοιχτό και μ' αναμμένο φως.
Οι άλλοι κοιμούνται ή προσωρινά ή αιώνια
ύπτιοι, με το πρόσωπο ακάλυπτο στον ουρανό.
Πάω μ' από κοντά τις μετρημένες μέρες μου
-Σύμφωνοι, ναι• αλλ' η ζωή αυτή δεν έχει τέλος...

 

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΑΘΕΑΤΟΥ ΑΠΡΙΛΙΟΥ

Οδυσσέας Ελύτης​

Μ.ΔΕΥΤΕΡΑ, 20

Κατάκοπος από τις ουράνιες περιπέτειες, έπεσα τις πρωινές ώρες
να κοιμηθώ.

Στο τζάμι, με κοίταζε η παλαιά Σελήνη, φορώντας την προσωπίδα
του Ήλιου.


Μ. ΤΡΙΤΗ, 21

Μόλις σήμερα βρήκα το θάρρος και ξεσκέπασα το κηπάκι σαν
φέρετρο. Με πήραν κατάμουτρα οι μυρωδιές, λεμόνι, γαρίφαλο.

Ύστερα παραμέρισα τα χρόνια, τα φρέσκα πέταλα και να: η μητέρα
μου, μ' ένα μεγάλο άσπρο καπέλο και το παλιό χρυσό ρολόι της
κρεμασμένο στο στήθος.

Θλιμμένη και προσεκτική. Πρόσεχε κάτι ακριβώς πίσω από μένα.

Δεν πρόφτασα να γυρίσω να δω, γιατί λιποθύμησα.


Μ. ΤΕΤΑΡΤΗ, 22

Ολοένα οι κάκτοι μεγαλώνουν κι ολοένα οι άνθρωποι ονειρεύονται
σαν να 'ταν αιώνιοι. Όμως το μέσα μέρος του Ύπνου έχει όλο φαγωθεί
και μπορείς τώρα να ξεχωρίσεις καθαρά τι σημαίνει κείνος ο
μαύρος όγκος που σαλεύει

Ο λίγες μέρες πριν ακόμη μόλις αναστεναγμός

Και τώρα μαύρος αιώνας.


Μ. ΠΕΜΠΤΗ, 23

Μέρα τρεμάμενη όμορφη σαν νεκροταφείο
με κατεβασιές ψυχρού ουρανού

Γονατιστή Παναγία κι αραχνιασμένη

Τα χωματένια πόδια μου άλλοτε

(Πολύ νέος ή και ανόητα όμορφος θα πρέπει να ήμουν)

Οι και δύο και τρεις ψυχές που δύανε

Γέμιζαν τα τζάμια ηλιοβασίλεμα.


Μ. ΠΕΜΠΤΗ, 23 β

Σωστός θεός. Όμως κι αυτός έπινε το φαρμάκι του
γουλιά γουλιά καθώς του είχε ταχθεί
εωσότου ακούστηκε η μεγάλη έκρηξη.

Χάθηκαν τα βουνά. Και τότε αλήθεια φάνηκε
πίσω από το πελώριο πηγούνι ο κύλικας

Κι αργότερα οι νεκροί μες στους ατμούς, εκτάδην.


Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 24

Σαν να μονολογώ, σωπαίνω.

Ίσως και να 'μαι σε κατάσταση βοτάνου ακόμη
φαρμακευτικού ή φιδιού μιας κρύας Παρασκευής

Ή μπορεί και ζώου από κείνα τα ιερά
με τ' αυτί το μεγάλο γεμάτο ήχους βαρείς
και θόρυβο μεταλλικό από θυμιατήρια.


Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 24 β

Αντίς για όνειρο​

Πένθιμος πράος ουρανός μες στο λιβάνι
αναθρώσκουν παλαιές Μητέρες ορθές σαν κηροπήγια
τυφεκιοφόροι νεοσύλλεκτοι σε ανάπαυση
μικρά σκάμματα ορθογώνια, ραντιστήρια, νάρκισσοι.

Σαν να 'μαι λέει, ο θάνατος ο ίδιος αλλ'
ακόμη νέος αγένειος που μόλις ξεκινά
κι ακούει πρώτη φορά μέσα στο θάμβος των κεριών
το «δεύτε λάβετε τελευταίον ασπασμόν».


Μ. ΣΑΒΒΑΤΟ, 25

Περαστική από τη χθεσινή αϋπνία μου
λίγο, για μια στιγμή, μου χαμογέλασε
η θεούλα με τη μωβ κορδέλα
που από παιδάκι μού κυκλοφοράει τα μυστικά

Ύστερα χάθηκε πλέοντας δεξιά
να πάει ν' αδειάσει τον κουβά με τ' απορρίμματά μου
-της ψυχής αποτσίγαρα κι αποποιηματάκια-
εκεί που βράζει ακόμη όλο παλιά νεότητα
και αγέρωχο το πέλαγος.


Μ. ΣΑΒΒΑΤΟ, 25 β

Πάλι μες στην κοιλιά της θάλασσας το μαύρο εκείνο σύννεφο
που ανεβάζει κάπνες
όπως φωνές επάνω από ναυάγιο

Χαμένοι αυτοί που πιάνονται από τ' Άπιαστα

Όπως εγώ προχθές του αγίου Γεωργίου ανήμερα
που πήγα να παραβγώ μ' αλόγατα όρθια και θωρακοφόρους
και μου χύθηκε όλη, όξω απ' τη γης, η ερωτοπαθής ψυχή μου.


ΚΥΡΙΑΚΗ (ΠΑΣΧΑ), 26

Καθαρή διάφανη μέρα. Φαίνεται ο άνεμος που ακινητεί με τη μορφή
βουνού κει κατά τα δυτικά. Κι η θάλασσα με τα φτερά διπλωμένα,
πολύ χαμηλά, κάτω από το παράθυρο.

Σου 'ρχεται να πετάξεις ψηλά κι από κει να μοιράσεις δωρεάν την
ψυχή σου. Ύστερα να κατεβείς και, θαρραλέα, να καταλάβεις τη
θέση στον τάφο που σου ανήκει.


ΚΥΡΙΑΚΗ (ΠΑΣΧΑ), 26 β

Ασμάτιον​

Ανεμόεσσα κόρη ενήλικη θάλασσα
πάρε το κίτρο που μου 'δωκε ο Κάλβος
δικιά σου η χρυσή μυρωδιά

Μεθαύριο θα 'ρθουν τ' άλλα πουλιά
θα 'ναι πάλι ελαφρές των βουνών οι γραμμές
μα βαριά η δική μου καρδία.

 

Η θητεία στον Έρωτα
προυποθέτει
κούρα στην Ασκητική.

Η εκκωφαντική του άρνηση
ναυλουχεί στο επίνειο
του άγιου πυρετού
της απώλειας που μεταμορφώνεται
σε μνήμη.

Στο διάσελο της επιλογής
ανάμεσα
στον Έρωτα
και
το θάνατο,
η πλάστιγγα γέρνει υπέρ του πρώτου,
έστω κι αν κουράζει,
έστω κι αν μετά το τέλος του,
όλα φαντάζουν σα τσίρκο.

Η άστεγη όμως σκιά του,
αιθέρας απέθαντος,
τροφοδοτεί με καύσιμα
τη λατρεία του βέβηλου,
την ασυμβίβαστη αντιπαράθεση,
με τις πειρατείες των ακαταλόγιστων ηδονών.

Η αμετάδοτη ικανότητά του
καθαγιάζει
τη διψομανία της αφροδισίας
και ενθρονίζει
την πνευματική συν-ουσία

Τιμητικό κτέρισμα
το σώμα,
ψυχομετρά τον ειρμό
της κατανυγής,
της αθέατης πανταχού παρουσίας,
του Έρωτα
που πρώτα τον νιώθεις,
και μετά τον βλέπεις...
...όταν έχει πια χαθεί.


Δημήτρης Β.Τριανταφυλλίδης,Απόσπασμα απο την συλλογή "Mon petit peche" (2001)

 

Η ΕΦΗΒΕΙΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ

Περιμένω λίγο
να σκουρήνουν οι διαφορές και τ'αδιάφορα
κι ανοίγω τα παράθυρα.Δεν επείγει
αλλά το κάνω έτσι για να μην σκεβρώσει η κίνηση.
Δανείζομαι το κεφάλι της πρώην περιέργειας μου
και το περιστρέφω.Όχι ακριβώς περιστρέφω.
Καλησπερίζω δουλικά όλους αυτούς τους κόλακες
των φόβων,τα αστέρια .Όχι ακριβώς καλησπερίζω.
Στερεώνω με βλεμμάτινη κλωστή
τ'ασημένια κουμπάκια της απόστασης
κάποια που έχουν ξηλωθεί τρέμουνε και θα πέσουν.
Δεν επείγει.Το κάνω μόνο για να δείξω στην απόσταση
πόσο ευγνωμονώ την προσφορά της.

Αν δεν υπήρχε η απόσταση
θα μαραζώνανε τα μακρινά ταξίδια
με μηχανάκι θα μας έφερναν στα σπίτια
σαν πίτσες την υφήλιο που ορέχτηκε η φυγή μας.
Θα ήτανε σαν βδέλλες κολλημένα
πάνω στα νιάτα τα γεράματα
και θα με φώναζαν γιαγιά απ'τα χαράματά μου
εγγόνια μου και έρως αδιακρίτως.
Και τι θα ήταν τ'άστρα
δίχως την υποστήριξη που τους παρέχει η απόσταση.
Επίγεια ασημικά,τίποτα κηροπήγια τασάκια
να ρίχνει εκεί τις στάχτες του ο αρειμάνιος πλούτος
να επενδύει ο θαυμασμός την υπερτίμησή του.

Αν δεν υπήρχε απόσταση
στον ενικό θα μας μιλούσε η νοσταλγία.
Οι σπάνιες τώρα ντροπαλές της συναντήσεις
με την πληθυντική ανάγκη μας
μοιραία τότε θ'αφομοίωναν
την αλανιάρα γλώσσα της συχνότητας.

Βέβαια,αν δεν υπήρχε η απόσταση
δεν θα'τανε σαν άστρο μακρινό εκείνος ο πλησίον
θα'ρχοταν στην πρωτεύουσα προσέγγιση
μόνο δυο βήματα θ'απέχανε τα όνειρα
από τη σκιαγράφησή του.
Όπως κοντά μας θα παρέμενε
η ύστατη φευγάλα της ψυχής.
Προς τί η τόση περιπλάνηση.Χώρος
κενός υπάρχει.Εμείς θα κατεβαίναμε
να ζήσουμε στο υπόγειο κορμί μας
κι εκείνη με τον μύθο της και τα συμπράγκαλά του
θα μετεμψυχωνότανε σε σώμα.

Αν δεν υπήρχες εσύ απόσταση
θα πέρναγε πολύ ευκολότερα
πιο γρήγορα εν μια νυκτί η λήθη
τη δύσκολη παρατεταμένη εφηβεία της
αυτό που χάριν ευφωνίας ονομάζουμε μνήμη.

Όχι ακριβώς μνήμη.Στερεώνω
με βλεμμάτινη κλωστή ομοιώσεις
έχουν ξηλωθεί τρέμουνε και θα πέσουν.
Όχι ακριβώς στερεώνω.Δουλικά περιστρέφομαι
γύρω απ'αυτούς τους κόλακες του χρόνου που
χάριν συντομίας τους ονόμασα μνήμη.
Όχι ακριβώς μνήμη.Ανεφοδιάζω διάττοντες
με παρατεταμένη εκμηδένιση.Επείγει.

Κική Δημουλά

 

Αλλά τα βράδια... Τάσος Λειβαδίτης

Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ' ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος…

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Βέβαια αγάπησε
τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά
πετούσαν πιο πέρα

Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ' το δέντρο που βρέχεται…

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν νεκροί για πάντα

Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Καθώς μένω στο δωμάτιο μου,
μου 'ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες…
Φοράω το σακάκι του πατέρα
κι έτσι είμαστε δυο,
κι αν κάποτε μ' άκουσαν να γαβγίζω
ήταν για να δώσω
έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ' ένα άστρο ή μ' ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών…

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!

Δος μου το χέρι σου..
Δος μου το χέρι σου..

....................................


ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Κι όχι αυταπάτες προπαντώς .

Το πολύ-πολύ να τους εκλάβεις σα δυο θαμπούς προβολείς μες στην ομίχλη
Σαν ένα δελτάριο σε φίλους που λείπουν με την μοναδική λέξη: ζω.

"Γιατί", όπως πολύ σωστά είπε κάποτε κι ο φίλος μου ο Τίτος,
"Κανένας στίχος σήμερα δεν κινητοποιεί τις μάζες
Κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα".

Έστω.
Ανάπηρος, δείξε τα χέρια σου.Κρίνε για να κριθείς.


Μανώλη Αναγνωστάκη

 

ΑΓΓΕΛΙΕΣ - Κική Δημουλά

Διατίθεται ἀπόγνωσις
εἰς ἀρίστην κατάστασιν,
καὶ εὐρύχωρον ἀδιέξοδον.
Σὲ τιμὲς εὐκαιρίας.

Ἀνεκμετάλλευτον καὶ εὔκαρπον
ἔδαφος πωλεῖται
ἐλλείψει τύχης καὶ διαθέσεως.

Καὶ χρόνος
ἀμεταχείριστος ἐντελῶς.

Πληροφορίαι: Ἀδιέξοδον
Ὥρα: Πᾶσα.

 

vautrin, καταπληκτικό ποίημα του Λειβαδίτη!

εδώ η μελοποίηση τραγουδισμένη απο τον Β.Παπακωνσταντίνου




______________

Πασχαλιές και λεμόνια
μια καρέκλα κάτω απ'τα δέντρα
η ξύλινη σκάλα
το κοιμισμένο σκυλί
χνούδια απ΄τις αχλαδιές στον αέρα
θα φύγω - είπε - θα φύγω
κι ήταν σαν να έλεγε θα'ρθω
μέσα σ' εκείνη τη βαθιά συγγένεια
όπου επιζούμε
ανάμεσα σε ένα φύλλο
κι ένα βουνό


(Γ.Ριτσος - Χειροποίητα)

 

Το είχα αναρτήσει σε άλλο νήμα, εδώ όμως ταιριάζει καλύτερα, κι ας μην είναι ποίηση, αλλά πεζός λόγος. Έχει εξάλλου τόση μουσικότητα...


«…Μες στην άμετρη θλίψη που καταλαμβάνει κάθε άνθρωπο, όταν απομακρύνεται από την παιδική ηλικία κι αρχίζει να διαισθάνεται ότι πρέπει να πορευτεί και να συναντήσει το θάνατο μόνος κι αποκομμένος, σ’ αυτήν την άμετρη θλίψη που ήδη μπορεί να ονομαστεί θεϊκό δέος, ο άνθρωπος αναζητά ένα σύντροφο ώστε να βαδίσει μαζί του, πιασμένος χέρι-χέρι, προς τη σκοτεινή Πύλη: κι όταν δοκιμάσει πόσο αδιαμφισβήτητα ηδονικό είναι να πλαγιάζει μ’ ένα άλλο πλάσμα στο κρεβάτι, καταλήγει να πιστεύει ότι αυτός ο τόσο στενός συγχρωτισμός των σωμάτων μπορεί να διαρκέσει ως τον τάφο: και παρόλο που πολλές λεπτομέρειες αυτής της πράξης προκαλούν φαινομενικά αποστροφή, μια και συντελούνται συνήθως κάτω από κακοαερισμένα και τραχιά στρωσίδια και παρόλο που ίσως ο άντρας να υποπτεύεται ότι η κοπέλα ενδίδει μόνο και μόνο για να έχει κάποιον να την φροντίζει στα γερατιά της, ωστόσο δεν πρέπει κανείς να λησμονά ότι το κάθε πλάσμα, έστω κι αν είναι ωχρό και κοκαλιάρικο και μικροκαμωμένο, έστω κι αν του λείπει εμφανώς ένα δόντι επάνω αριστερά, ναι, δεν πρέπει να λησμονά ότι αυτή η ανθρώπινη ύπαρξη, παρόλο το δόντι που της λείπει, λαχταρά την αγάπη που θα την προστατεύσει ως την αιωνιότητα από τον θάνατο, από τον φόβο του θανάτου που ανανεώνεται καθημερινά καθώς πέφτει το σκοτάδι κι εκείνη πρέπει να πέσει να κοιμηθεί μόνη της, από τον φόβο που ήδη την κυκλώνει και την γλύφει σαν φλόγα από την στιγμή κιόλας που αρχίζει να γδύνεται, όπως ακριβώς κάνει τώρα η δεσποινίς Έρνα…»


Χέρμαν Μπροχ: Οι υπνοβάτες. Τόμος δεύτερος. 1903 – Ες ή Η αναρχία.

 

I give you a fish
It is out of the sea
I went down there to get it
I saw a corpse
And a saw
And an underwater policeman.

You throw it back in the water.

 

Tο άδειο τεμαχισμένο
σε άνισα κομμάτια
αυτός διαπρέπει
στη συναρμολόγηση
μια κούκλα μια λάμπα ένα ποτήρι
ένας καθρέφτης
με δείχνει ολόσωμο
κι ο κρίκος στο πόδι μου
γυμνός με γυμνό
μάτια με μάτια.


Γ.Ριτσος - Χειροποίητα

 

Συγνώμη που οι λέξεις ήταν λέξεις
και δεν ήταν σφαίρες
κραυγές γλάρων
ή παιδικές μελωδίες

Γ. Αγγελάκας
(Σάλια, μισόλογα και τρύπιοι στίχοι)