Ποιήματα

O Captain! My Captain! - Walt Whitman

O CAPTAIN! my Captain! our fearful trip is done,
The ship has weather'd every rack, the prize we sought is won,
The port is near, the bells I hear, the people all exulting,
While follow eyes the steady keel, the vessel grim and daring;

But O heart! heart! heart!
O the bleeding drops of red,
Where on the deck my Captain lies,
Fallen cold and dead.

O Captain! my Captain! rise up and hear the bells;
Rise up -for you the flag is flung -for you the bugle trills,
For you bouquets and ribbon'd wreaths -for you the shores acrowding,

For you they call, the swaying mass, their eager faces turning;
Here Captain! dear father!
This arm beneath your head!
It is some dream that on the deck,
You've fallen cold and dead.

My Captain does not answer, his lips are pale and still,
My father does not feel my arm, he has no pulse nor will,
The ship is anchor'd safe and sound, its voyage closed and done,
From fearful trip the victor ship comes in with object won;
Exult O shores, and ring O bells!
But I with mournful tread,
Walk the deck my Captain lies,
Fallen cold and dead.

 

Ένα βουνό
ένα ποτάμι
ένα πούπουλο στα χόρτα -
τι παγίδες μου έστησαν
οι λέξεις


_______________________


Χαρτοπετσέτες χαρτομάντιλα
χαρτί λουτρού
χαρτί περιτυλίγματος
χαρτί για φτερούγες
χαρτί για στολές
όχι για ποίηματα
αυτά δε γράφονται
αναπνέουν μυστικά
στους κλειδωμένους καθρέφτες.



Χειροποίητα - Γ.Ρίτσος

 

Τίτος Πατρίκιος

Το Φταίξιμο

Μιά βέβαιη λύση η σάρκα
ένας εκβιασμός συγχώρεσης
για το φταίξιμο που δεν σώνεται
το φταίξιμο που θα ξανάρθει.
Κάτω από τα σκοτεινά αγκαλιάσματα
η άβυσσος των καθημερινών πραγμάτων.



Συλλαβές

Κι ό,τι μ΄απόμεινε απ΄το πέρασμά σου
σιγά-σιγά ο χρόνος το λειαίνει
σαν ένα βότσαλο της ποταμιάς.
Μονάχα πια για τ΄όνομά σου είμαι σίγουρος.
Κι όλο το λέω, το ξαναλέω μπρος στη θάλασσα
μήπως και κάποια νύχτα
όταν μας πνίγουνε τα σύρματα κι η πέτρα,
το χρειαστώ σα λέξη σωτηρίας
κι ανακαλύψω αιφνίδια πώς κι αυτό έχει σβήσει.

 

Γιάννης Ρίτσος

Χρωματιστές κλωστές
στο πάτωμα
κι η μεγάλη βελόνα
μπηγμένη στον τοίχο
αργούσες πολύ

________


Γαλάζιο βουνό
κόκκινο ποτάμι
το πουλί στο σύννεφο
ψέμματα μας είπαν
ψέμματα είπαν


________


Πέτρες και λέξεις
λέξεις και πέτρες
πέτρες.



(Λαχνοί)

 

μια προσωπικη μου δημοιουργια,ελπιζω να σας αρεσει  

Δεμένη στο ζυγό σου
να μην μπορώ βήμα να κάνω
κάτω από το θανατηφόρο αγγιγμά σου
σε μια δύνη δίχως τέλος
Μη μ'αγγίζεις
τα χέρια σου καίνε
τα λόγια σου πονάνε
κ εσύ εκεί...ν'ανοίγεις κι άλλο την πληγή
Κάθε μέρα πιο πολύ να σε φοβάμαι
να σ'αγαπώ...να σε μισώ
Κι εγώ εδώ...να γυρεύω στάλες στοργής
σ'ένα χείμαρο αυταπάτης και οργής


Μα όσο κι αν θέλω
την καρδιά σου εγώ ν'αγγίξω
εσύ φεύγεις ακόμα πιο μακρυά
όσο κι αν ζητάω
στην ψυχή σου να μιλήσω
τόσο μου λες
"τα όνειρα δεν βγαίνουν αληθινά"

Το ξέρω πια πως όσο κ αν το θέλω
ποτέ δεν θα'μαι το όνειρο που θές
ποτέ δεν είδες το δάκρυ που κυλά
Προσπαθώ να καταλάβω
ποιός είναι ο λόγος που ακόμα προσπαθώ
΄
Μ'έχεις από χρόνια γονατίσει
μα τ'όνειρό μου πεθαίνει για να ζήσει

 

Eμένα μου αρέσει πάντως  

 

Σ'ευχαριστω Emma   κ επειδη οπως λενε δωσε θαρος στο χωριατη
οριστε κι αλλο ενα  



Κοίτα για λίγο μέσα μου βαθειά
δεν νομίζω πως σου ζητάω πολλά
ίσως
αν έβλεπες το αίμα που κυλά
ίσως
να έφευγε η λήθη μακρυά

Μα ότι κι αν κάνεις δεν νομίζω πως μπορείς
όχι δεν μπορείς
γι'αυτήν την αγάπη ν'αντεξεις να καείς
όχι δεν μπορείς
ξανά από τις στάχτες σου ν'αναγενηθείς
αυτό είναι το τίμημα αυτής της ζωής

Σαρώνει ο αέρας όνειρα κ ελπίδες
κι όσα στα μάτια μου ποτέ σου δεν είδες
προσπάθησα ναι
στισ πληγές μου να υψώσω ασπίδες
προσπάθησα ναι
του ήλιου ν'αγγίξω τις αχτίδες

Βαθύ και απέραντο το σκοτάδι της αβύσσου
φοβάσαι
να μοιραστείς τα μυστικά της ψυχής σου
φοβάσαι
ξεχνάω ξανά τη χροιά της φωνής σου
ξεγέλασε το πόνο μαζί μου κι αφήσου

Κυλάει το αίμα ξανά απ'τις πληγές
που άνοιξες μέσα μου χωρίς εσύ να φταίς
φταίω εγώ
που άπιαστες κάνω ευχές
φταίω εγώ
αφού τίποτα απ'αυτά δεν θές

Λιώνουν τα δάκρυα φόβο κι αγωνία
βυθίζομαι
το σκοτάδι με τυλίγει με μανία
βυθίζομαι
γιατί να'χω χάσει της καρδιάς τα ηνία
χάθηκε η αγάπη κ η γλυκειά της αθανασία

Άσε με μόνη μ'ακούς σου μιλάω
εγώ το διάλεξα ξανά να πονάω
φύγε μακρυά
τίποτε άλλο εγώ δεν σου ζητάω
φύγε μακρυά
έχω μάθει πια να χάνω ότι αγαπάω

 

Γιάννης Ρίτσος -«Μικρή σουΐτα σε κόκκινο μείζον»


Ανεξάντλητο- λέει-
ανεξάντλητο
το ανθρώπινο σώμα
πηγμένος ουρανός
κόκκινος ουρανός
βυθίζεσαι
κλαδί δεν έχεις να πιαστείς
γη να πατήσεις
πηγμένος ο ουρανός-
για ν’ ανοιχτούνε τα φτερά σου
πρέπει να βγεις.


Αθήνα, 6. ΙΙ. 80

 

Δυνάμωσις
Όποιος το πνεύμα του ποθεί να δυναμώση
να βγη απ' το σέβας κι' από την υποταγή.
Από τους νόμους μερικούς θα τους φυλάξει,
αλλά το περισσότερο θα παραβαίνει
και νόμους κ' έθιμα κι' απ' την παραδεγμένη
και την ανεπαρκούσα ευθύτητα θα βγη.
Από ταις ηδοναίς πολλά θα διδαχθή.
Την καταστρεπτική δεν θα φοβάται πράξι·
το σπίτι το μισό πρέπει να γκρεμισθή.
Έτσι θ' αναπτυχθή ενάρετα στην γνώσι.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

 

Νύχτα πάθους
 

Όλη τη νύχτα ανάσαινα

το φλεγόμενο σώμα σου

που γυμνό

έσμιγε πάνω μου

και χάραζε πορφυρές πινελιές

με το κοφτερό λεπίδι

του πάθους



ΥΓ: Να με χαράζεις πιο συχνά

για να μπορώ μαζί σου να θάλλω

Τάκης Τσαντήλας

 

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΑΘΕΑΤΟΥ ΑΠΡΙΛΙΟΥ

Οδυσσέας Ελύτης​

ΤΕΤΑΡΤΗ, 29

Είναι κάτι νύχτες τώρα τελευταία, που ακούω πέδιλα στις πλάκες,
θροΐσματα υφασμάτων και λέξεις άγνωστες που μοιάζουν πικρές
και δυνατές σαν αγριόχορτα: «ύρφη» «σαραγάνδα» «τίντελο»
«δελεάνα»... Ώσπου πια «μου την έδωσε» χθες βράδυ και στάθηκα
γυμνός μπρος στον καθρέφτη.

Αλήθεια, δεν έμοιαζα καθόλου. Είχα μαλλιά ριχμένα προς τα
εμπρός και τα χαρακτηριστικά του προσώπου σκληρά. Στο μεσαίο
μου δάχτυλο φορούσα δαχτυλίδι βαρύ, με βούλα. Και στο βάθος του
δωματίου μου έστεκαν δύο άλλοι νέοι γενειοφόροι, σοβαροί.

Κατά τα άλλα το τοπίο θύμιζε Κέρκυρα.

Έτσι αργά βουλιάζαμε όλοι μας όπως η νεότης. Ενώ από το
ραδιόφωνο ακουγόταν, ανάμεσα σε άλλα παλιά τραγούδια, στη
διαπασών, η «Ραμόνα».


ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 1 Μ

Η Πρωτομαγιά​

Πιάνω την άνοιξη με προσοχή και την ανοίγω:

Με χτυπάει μια ζέστη αραχνοΰφαντη
ένα μπλε που μυρίζει ανάσα πεταλούδας
οι αστερισμοί της μαργαρίτας όλοι αλλά
και μαζί πολλά σερνόμενα ή πετούμενα
ζουζούνια, φίδια, σαύρες, κάμπιες και άλλα
τέρατα παρδαλά με κεραίες συρμάτινες
λέπια χρυσά λαμέ και πούλιες κόκκινες

Θα 'λεγες, έτοιμα όλα τους να παν
στο χορό των μεταμφιεσμένων του Άδη.


ΣΑΒΒΑΤΟ, 2 Μ

Πέφτοντας η ζωή μου (ένα κομμάτι ελάχιστο από τη ζωή μου) πάνω
στη ζωή των άλλων, αφήνει μια τρύπα.

Μπορεί κανείς, εφαρμόζοντας το μάτι του εκεί, να βλέπει στο
διηνεκές μια σκούρα θάλασσα κι ένα κορίτσι στ' άσπρα να ίπταται
απ' αριστερά δεξιά, και να χάνεται στον αέρα.


ΚΥΡΙΑΚΗ, 3 Μ

Κάποια καταπακτή θ' άνοιξε. Πάνε κι έρχονται πλήθη αλλοφύλων
με καπέλα πολυγωνικά κι αμφιέσεις ποδήρεις.

Ξάφνου ακούγεται η φωνή μου (άλλ' εγώ δεν μιλώ): ε σεις ωραίες
μου Ρωμαίες la luce onde s' infiora vostra sustanza rimarà con voi
etternalmente sì com' ell' è ora?

Κι ύστερ' από κάμποση ώρα, σαν ηχώ, η απόκριση: tu non se' in
terra, sì come tu credi...tu non se' in terra...tu non se' in terra...

Οπόταν άρχισαν από πέρα ν' ακούγονται στροφές αλυσίδας, κι οι
αιχμές ενός μεγάλου, άγνωστου, περιστρεφόμενου Ζωδιακού να με
περισφίγγουν.

Τα βουνά, στο βάθος, πήραν σιγά σιγά να διαλύονται και ν' ανεβαίνουν
σαν αναμνήσεις.


ΔΕΥΤΕΡΑ, 4 Μ

Δυο πόντους πάνω από το έδαφος
έβλεπες, έστεκε το σπίτι κι έλαμπε σαν διαμαντικό

Πιο χαμηλά, μια λίμνη όλο άχνες ροζ

Ύστερα το Άγνωστο από συμπαγές άκαυστο φώσφορο
και πάρα πίσω «η Χώρα» που λεν «των Λωτοφάγων».

Έχω κάνει εργάτης εδώ σ' αυτά τα μέρη
χρόνους πολλούς κι απόμεινα με καμένα τα δάχτυλα
πάνω στην ώρα που ήθελα λιγάκι ακόμη
να δω από πέρα πως ανθίζουν τα νερά
και πως ανοίγουν, σιγοπερπατώντας, την ουρά οι Παράδεισοι.


ΔΕΥΤΕΡΑ. 4 Μ β

Απαλοί κόκκινοι λόφοι ακριβώς όπως μες στη ζωή μου.

Είναι τόση η ομοιότητα, που δεν ξέρω αν είναι αληθινή κείνη η
λευκή οπτασία του νέου που περνάει, κρατώντας ένα μικρό καράβι,
τους αιθέρες και μόλις αγγίζει τις κορυφές, ή απλώς εγώ έχω τόσο
πολύ αποξενωθεί από τις συγκινήσεις, που ξαναβρίσκει ο εξωτερικός
κόσμος την ισορροπία του και την ομαλή του διάταξη.