Ποιήματα

Απάντηση: Ποιήματα

leather like snake skin on the floor
sheets like tissue paper on the bed
an exchange of looks
a parting of lips
of lids signaling evening
and hands that say "stay"
of legs that move
and glutes that tighten

and breath as an observer
divorce pouty lips,
glistening in anticipation, wet with invitation
tongues swollen like rivers
and ears alert as tents in the desert
hair swaying in the gentle breeze of imagination
catching light as smiles on a swing
fingers move with metronome calculation
sensitive as hoary frost before the morning sun
and nerves click and clack like western morse
silent communication urgent as pregnant clouds
while leather expands in aromatic saturation
and nary a bee could smile as wide as eyes were smiling


 

 

placebo

Στο σκοτεινό αγροτεμάχιο
βάναυσα απαγγέλλοντας σονέτα άγραφα του Πάουντ
σύρθηκε ώς τον Σκαραμαγκά
μια προτρροπή ν' ακούσει του Γιαννόπουλου
μόνο που βγήκε ίππος από τα νερά σαν Μέδουσα πλεκτάνης

Κοίταξε πετρωμένος τη στεριά
τους βιογράφους του ασύντακτα να σκάβουν

 

Τὰ χέρια - Γιώργος Σεφέρης

Τὰ μάτια ἂν κλείσω βρίσκομαι σ᾿ ἕνα μεγάλον ἴσκιο
τὸ χρῶμα τῆς αὐγῆς τὸ αἰσθάνομαι στὰ δάχτυλά σου.
Ξέχασε τὸ ψέμα ποὺ σὲ βοήθησε νὰ ζήσεις
γύμνωσε τὰ πόδια σου, γύμνωσε τὰ μάτια σου,
μᾶς μένουν λίγα πράγματα ὅταν γυμνωθοῦμε
ἀλλὰ τὰ βλέπουμε στὸ τέλος πιστά.

Τὰ μάτια ἂν κλείσω βρίσκομαι πάντα σ᾿ ἕνα μονοπάτι,
τ᾿ αὐλάκια χαλασμένα δεξιὰ κι ἀριστερά, στὴν ἄκρη
τὸ σπίτι μὲ γυαλιὰ ποὺ τὸ χτυπάει ὁ ἥλιος, ἄδειο.
Σκέφτηκα τὰ δάχτυλά σου νὰ χτυποῦν τὰ τζάμια
σκέφτηκα τὴν καρδιά σου νὰ χτυπᾷ πίσω ἀπ᾿ τὰ τζάμια
καὶ πόσο λίγα πράγματα χωρίζουν ἕναν ἄνθρωπο
ποῦ δὲν τὰ ξεπερνᾷ.

Δὲν ξέρεις τίποτα γιατὶ κοίταξες τὸν ἥλιο.
Τὸ αἷμα σου στάλαξε στὰ μαῦρα φύλλα τῆς δάφνης
τ᾿ ἀηδόνι, περασμένες νύχτες, μάρμαρα στὸ φεγγάρι
καὶ στὸ ποτάμι τό ῾συρα κι ἔβαψε τὸ ποτάμι.

Συλλογίζομαι, ὅταν συλλογίζομαι, συλλογίζομαι
τὶς φλέβες μου καὶ τὸ μυστήριο τῶν χεριῶν σου ποὺ ὁδηγοῦν
κατεβαίνοντας προσεχτικὰ σκαλοπάτι τὸ σκαλοπάτι.
Τὰ μάτια ἂν κλείσω βρίσκομαι σ᾿ ἕναν μεγάλο κῆπο

 

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΑΘΕΑΤΟΥ ΑΠΡΙΛΙΟΥ

Οδυσσέας Ελύτης​

ΠΕΜΠΤΗ 7 Μ

Από το πολύ να μη σκέπτομαι τίποτα και να μη συγκινούμαι από
τίποτα, ξεθάρρεψε ο χρόνος και μ' απόλυσε καταμεσής του Κρητικού
πελάγους.

Έγινα χιλιάδων ετών και ήδη χρησιμοποιώ τη μινωική γραφή με
τόση άνεση που ο κόσμος απορεί και πιστεύει στο θαύμα.

Το ευτύχημα είναι ότι δεν καταφέρνει να με διαβάσει.

-Όλα χάνονται. Του καθενός έρχεται η ώρα.

-Όλα μένουν. Εγώ φεύγω. Εσείς να δούμε τώρα.​

(Αφιερωμένο σε ό,τι μυστικό εκτυλίσσεται στο τοπίο της ψυχής, και σε αυτό στο οποίο μας μετουσιώνει ακόμα και πέρα και μετά από το τέλος...και βέβαια στο τέλος per se, σε όσους έφυγαν και ό,τι αξίζει να μένει...)

 

Πέντε ζωές δένονταν ολογυρα:δυο πιο σκούρες απο το βαθύ μπλε ,μια μονο ξερή και κοκκινη σαν φωτια .Αυτη ήταν κεντρικη, καιγοταν ολάκερη άγραι φαγωμένη απο τις φλογες , αφου οι αχτιδες που παντα θερμαίνουν την πυρπολούν , καθως βρίσκεσαι ακριβώς κατω απο το Κύνα.Εκείνες που περιβάλλουν τους πολους και απο τη μία και απο την άλλη πλευρα , ειναι πάντα απαισιες (απαίσια παγωμένες ) , παντα υγρές , οχι ομως απο νερο αλλα απο παγο που πεφτοντας απο τον ουρανό στρωνόταν και σκέπαζε τη γη , το κρυο ήταν διαπεραστικό..δυο άλλες στεκουν αντίκρυ΄η μια στην άλλη ανάμεσα στο καυτο και στο βρόχινο πάγο , και οι δυο ευκρατες , κανουν να φυτρώνει ο καρπος του φυτού της Ελευσινας Δήμητρας:σε αυτη οι ανθρωποι ζουν στους αντιποδες..
σαν ποιημα δε λεει και πολλα αλλα δε νομιζω οτι Ερατοσθενης πρεπει να θεωρηθει Βητα ποιητης

 

Απάντηση: Ποιήματα

Λύχνος του Aλαδίνου
Την ανεξήγητη γραφή να λύσω πολεμώ
που σου χαράξαν πειρατές Κινέζοι στις λαγόνες.
Γυμνοί με ξύλινους φαλλούς τριγύρω απ' το λαιμό,
μας σπρώχναν προς τη θάλασσα με τόξα οι Παταγόνες.........


Του ναύτη δος του στη στεριά κρεβάτι, και να πιει.
- Όλο τον κόσμο γύρισες, μα τίποτα δεν είδες... -
Μεσ' στο μετάξι κρύβονταν της Ίντιας οι σκορπιοί
κι έφερνε ο αγέρας της νοτιάς στην πλώρη άμμο κι ακρίδες
Σημάδι μαύρο απόμεινε κι ας έσπασε ο χαλκάς
-Στην αγορά του Αλιτζεριού δεμένη να σε σύρω.-

 

[τοῖος ἀνθρώποισι θυμός ] - Αρχίλοχος

τοῖος ἀνθρώποισι θυμός͵ Γλαῦκε Λεπτίνεω πάϊ͵
γίνεται θνητοῖς͵ ὁποίην Ζεὺς ἐφ' ἡμέρην ἄγηι.
καὶ φρονέουσι τοῖ' ὁποίοις ἐγκυρέωσιν ἔργμασιν.

Γλαύκε, γιε του Λεπτίνη, για τους ανθρώπους τους
θνητούς τόσο τα αισθήματα όσο και το φρόνημα
παίρνουν μορφή ανάλογα με τη μέρα που θα τους
στείλει ο Δίας, και ανάλογα με ό,τι έχουν να αντιμετωπίσουν.

INK

 

I've come by, she says, to tell you
that this is it. I'm not kidding, it's
over. this is it.
I sit on the couch watching her arrange
her long red hair before my bedroom
mirror.
she pulls her hair up and
piles it on top of her head-
she lets her eyes look at
my eyes-
then she drops her hair and
lets it fall down in front of her face.
we go to bed and I hold her
speechlessly from the back
my arm around her neck
I touch her wrists and hands
feel up to
her elbows
no further.
she gets up.
this is it, she says,
this will do. well,
I'm going.
I get up and walk her
to the door
just as she leaves
she says,
I want you to buy me
some high-heeled shoes
with tall thin spikes,
black high-heeled shoes.
no, I want them
red.
I watch her walk down the cement walk
under the trees
she walks all right and
as the pointsettas drip in the sun
I close the door.


Charles Bukowski

 

διψάς

 
φωνές..
φωνές δικές μου.
ψάχνω να βρω τις φωνές μου.
ψάχνω να βρω τις δαιμονισμένες φωνές μου.
τις δικές μου φωνές..
από τότε που μου μίλησες έφυγαν..
και πόσο ανακουφίστηκα.. νά 'ξερες πόσο..
τις φοβόμουν.
κι έλεγα πως δεν ήταν αυτές
που μού μιλούσαν, αλλά εγώ.
μόνο εγώ.
τις έτρεμα.
ίσως γι αυτό να γυρνοβολούσαν μέσα μου ασταμάτητα.
τούς πρόσφερα την ηδονή του τρόμου μου..

κι όταν είδαν εσένα να μπαίνεις έτσι αγέρωχα στην ψυχή μου,
για να κάνεις τον τρόμο μου δικό σου,
δεν έκαναν καμία προσπάθεια να σε σταματήσουν.
για πρώτη φορά φοβήθηκαν αυτές.
για πρώτη φορά δε τις φοβόμουν εγώ.
είχα εσένα να φοβάμαι..
..Άγγελέ μου..

και Ναι.
η ευχή μου πραγματοποιήθηκε.
μπήκα στον εφιάλτη που ποθούσα από πάντα.
στον εφιάλτη με τις δυο όψεις.
στην Παράνοια..
στον Έρωτα.

τι ερεθιστικό άρωμα που έχει η Παράνοια, έρωτά μου..
με εξανεμίζει μέσα στους καυτούς σου αγέρες.
με εξαγνίζει μέσα στα νερά σου που κοχλάζουν.
με καίει μέσ' τού μυαλού σου τον κρατήρα.
με λιώνει μεσ' τής ψυχής σου τη λαβωμένη φλόγα.
με μεθάει..
και έτσι μεθυσμένη, με αφήνει στην Έρημο.
όχι μόνη μου όμως.
αφήνει κι ένα θεριό εκεί..
..την Ανάγκη..
αυτή είναι θεριό διαβολικό όμως.
με αγριεύει και με κάνει να λουφάζω.
είναι πιο δυνατή από εμένα.
πιο πεινασμένη από εμένα..
..η Ανάγκη μου..

είναι θηρίο που βρυχάται κι ο βρυχηθμός της με κομματιάζει.
με ρίχνει κάτω.
με πατάει.
με λιώνει.
πριν καν να προλάβω να θελήσω να την πολεμήσω.

καρδιά μου..
μού γδέρνεις τις αισθήσεις και με μουδιάζεις.
μού μασουλάς την αντίληψη και χάνομαι.
ρουφάς αχόρταγα την ψυχή μου και την κάνεις δική σου..
..κι ακόμα Διψάς..

Ξ· Ακοίμητη Σκύλα: Ξ΄ΞΉΟˆΞ¬Ο‚

 

ΔΙΑΦΑΝΕΣ ΑΥΛΑΙΕΣ
Είναι τα βλέφαρά μου
διάφανες αυλαίες.Όταν τα ανοίγω βλέπω
μπρος μου ό,τι κι αν τύχει.
Όταν τα κλείνω βλέπω
μπρος μου ό,τι ποθώ. View attachment 7773

 

καριωτακης....
Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι ωραία σα κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στη ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν
με τη ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξης μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν.

Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάει
είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο
να παίζει, να πονάει,
μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες.
Γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες
και μου άπλωσες τα χέρια
κι είχες μέσα στα μάτια σου το θάμπωμα
-μια αγάπη πλέρια,
γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες.

Γιατί, μόνο για σέναν άρεσε
γι' αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα,
σα να περνούσες κάπου 'κεί σιμά μου.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.

William Blake Tyger
Tyger! Tyger! burning bright
In the forests of the night,
What immortal hand or eye
Could frame thy fearful symmetry?
In what distant deeps or skies
Burnt the fire of thine eyes?
On what wings dare he aspire?

What the hand dare seize the fire?
And what shoulder, & what art,
Could twist the sinews of thy heart?
And when thy heart began to beat,
What dread hand? & what dread feet?
What the hammer? what the chain?
In what furnace was thy brain?
What the anvil? what dread grasp
Dare its deadly terrors clasp?
When the stars threw down their spears,
And water’ d heaven with their tears,
Did he smile his work to see?
Did he who made the Lamb make thee?
Tyger! Tyger! burning bright
In the forests of the night,
What immortal hand or eye,
Dare frame thy fearful symmetry?