Ποιήματα

Γυρίζοντας και γυρίζοντας αδιάκοπα
σε στρόβιλο που μεγαλώνει
Το γεράκι δεν ακούει το γερακάρη·
Τα πάντα καταρρέουν, το κέντρο
δεν μπορεί να κρατήσει·
Γουίλιαμ Μπ. Γέιτς

Σε μιαν ανάσα τόσα χρόνια τα χωράω

Τα φιλιά σου κι όσες γράψαν μουσικές σε μιαν ανάσα

Σε μιαν ανάσα ότι έγινα σε σένα το χρωστάω

Το χρωστάω κι ο δειλός δεν το ξεστόμισα ποτέ

Κι αν καμιά φορά με πιάνουν κάτι ανόητες μανίες
Και τα κάνω άνω-κάτω και τραβάω το σχοινί του σκορπιού μου το κεντρί

Βγάζω μάτια μου ισόβια σε κρυμμένες μου φοβίες

 

πολύ καλό!  

 

Frail Destiny

You broke a thousand hearts
on your way to mine
you tore through a thousand lonely souls
and shattered a thousand dreams
before a twist of fate
brought you to my door

Now you've moved on
following the scent of loneliness
down a trail of desperation
to another victim
one who smiles unaware
just like I did in the months before

But time will be kind to me
as it is to most gentle souls
though we break like twigs
in the howling winds of today
the rains of tomorrow make us strong
and let us grow into a forest that can never be broken

You will remain hollow, empty and weak
even as I grow stronger
and some day love will find you
following the scent of your loneliness
and it will break you with ease
a rotten tree falling to a draft

So even as I cry for you
and nurse my broken heart
I offer no words of anger
nor carry any ill desires
For your fate is your own
and destiny spites you enough
while I'll miss you on lonely nights
I can not hate what I pity so much
nor condem that which has condemned itself.

 

Kornelija Hajek

 

Kindliness

When love has changed to kindliness—
Oh, love, our hungry lips, that press
So tight that Time’s an old gold’s dream
Nodding in heaven, and whisper stuff
Seven million years were not enough
To think on after, make it seem
Less than the breath of children playing,
A blasphemy scarce worth the saying,
A sorry jest, “When love has grown
To kindliness—to kindliness!” ...
And yet—the best that either’s known
Will change, and wither, and be less,
At last, than comfort, or its own
Remembrance. And when some caress
Tendered in habit (once a flame
All heaven sang out to) wakes the shame
Unworded, in the steady eyes
We’ll have,—that day, what shall we do?
Being so noble, kill the two
Who’ve reached their second-best? Being wise,
Break cleanly off, and get away.
Follow down other windier skies
New lures, alone? Or shall we stay,
Since this is all we’ve known, content
In the lean twilight of such day,
And not remember, not lament?
That time when all is over, and
Hand never flinches, brushing hand;
And blood lies quiet, for all you’re near;
And it’s but spoken words we hear,
Where trumpets sang; when the mere skies
Are stranger and nobler than your eyes;
And flesh is flesh, was flame before;
And infinite hungers leap no more
In the chance swaying of your dress;
And love has changed to kindliness.

Rupert Brooke

 

~Επιθυμίες~

Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν
και τάκλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό,
με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά --
έτσ' οι επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν
χωρίς να εκπληρωθούν· χωρίς ν' αξιωθεί καμιά
της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωί της φεγγερό.

Κ. Π. Καβάφης

 

Αγαπώ θα πει ΧΑΝΟΜΑΙ

Τι είναι αγάπη;
Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη.
Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονά κι αυτός που συμπονάει.
Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.
Μα στην αγάπη είναι ένα.
Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα.
Δεν ξεχωρίζουν.
Το εγώ και εσύ αφανίζονται.
Αγαπώ θα πει ΧΑΝΟΜΑΙ.


Ν. Καζαντζάκης

 

Απάντηση: Ποιήματα

Henry Charles Bukowski



ήρεμα, βλάκα

πρέπει να δεχτείς την
πραγματικότητα
είτε
κάθεσαι μπροστά από μια πρέσα όλη μέρα είτε
γυρνάς σπίτι
πτώμα απ' το εργοστάσιο χαρτόκουτων
για να βρεις
τρία πιτσιρίκια να πετάνε βρώμικες μπάλες του τένις
στους τοίχους ενός
δυαριού και τη
χοντρή γυναίκα σου να κοιμάται ενώ
καίγεται το φαγητό.

πρέπει να δεχτείς την
πραγματικότητα
που επικρατεί σε έθνη με
πυρηνικά αποθέματα αρκετά ν'
ανατινάξουν το κέντρο της
γης
και να ελευθερώσουν τελικά
τον Διάβολο
τον Ίδιο
που ξερνάει την κόκκινη φωτιά του υγρού
ολέθρου.

πρέπει να δεχτείς την
πραγματικότητα
καθώς διαστέλλονται και σπάνε
οι τοίχοι του τρελάδικου
και τρομοκρατημένοι οι παράφρονες
πλημμυρίζουν τους
άγριους δρόμους.

πρέπει να δέχεσαι την τρομερή
πραγματικότητα.

 

When love, with unconfined wings, hovers within my gates
And my divine ALTHEA brings to whisper at my grates

When I lie tangled in her hair and fettered with her eye
Birds that wanton in the air know no such liberty

When flowing cups run swiftly round with no allaying THAMES
Our careless heads with roses crowned, our hearts with royal flames

When first decreeth in wine we steep when healths and rafts run free

Fishes that tipple in the deep know no such liberty
Stone walls do not a prison make not iron bars a gate

Minds innocent and quiet take that as a hermitage
If I have freedom in my love and in my soul am free
Angels alone that soar above enjoy such liberty

To Althea from prison-Richard Lovelace(1642)
Music and song by the Fairport Convention(1973)

 

“Χρονολογία της γέννησής μου πιθανόν το 903 π.Χ.- εξίσου πιθανόν το 903 μ.Χ.Εσπούδασα Ιστορία του παρελθόντος και του μέλλοντος στη σύγχρονη Σχολή του Αγώνα. Επάγγελμά μου:λόγια και λόγια... Στο Ληξιαρχείο... μου δώσαν την πλέον απίθανη χρονολογία της γέννησής μου:1909.Βολεύτηκα με αυτήν,και μένω.Τέλος,το 3909...κατάφτασαν οι κόλακες· με προσκυνούσαν, μου περνούσαν στα δάχτυλα λαμπρά δαχτυλίδια. Οι ανίδεοι δεν ξέραν πως τα ΄χα φτιάξει εγώ με τ΄ άδεια τους φυσίγγια που ΄χαν μείνει στους λόφους”».

Γιάννης Ρίτσος

 

Ποιήματα - Ελένη Μπάλιου

Σαν καλημέρα

Το ποίημα θα έπρεπε να είναι σαν την καλημέρα
Αυθόρμητο, ανεξέλεγκτο,χωρίς μετρήσεις συλλαβών, λέξεων, εικόνων



Να βγαίνει σαν χαμόγελο αβίαστα,ή σαν βρισιά ξεσπάσματος,
Αν ήταν δυνατόν και χωρίς λόγια.


Αλλά δεν είναι.


Γιατί το βλέμμα της αποστροφής δεν φτάνει
Όταν βλέπεις ένα νοσοκομειακό βομβαρδισμένο
Δεν φτάνει μια βρισιά οργής στη θεα των πτωμάτων


Δεν φτάνουν οι θηλειές που σφίγγονται στο λαιμό
των ανθρώπων


Δεν φτάνει ακόμα να δηλώσεις άνθρωπος
Δεν φτάνει να τραγουδήσεις για την ειρήνη
Δεν φτάνει να χρησιμοποιήσεις όλα τα μέτρα
Να εξαντλήσεις όλα τα λεξικά του κόσμου
Να καταγράψεις τη φρίκη.


Το ποίημα θα έπρεπε να είναι απλό σαν την καλημέρα
Τότε που ακόμα ήταν καλημέρα και το χαμόγελο μπορούσε
Να βγαίνει ανεξέλεγκτο απ’ τα χείλη.


Μα αφού δεν μπορεί να είναι έτσι,δεν θα’πρεπε τα ποιήματα
να παρασύρονται
Σαν άδεια μπαλόνια στον ουρανό,αλλά σαν βόμβες κατευθυνόμενες,
να βρίσκουν τον προορισμό τους,ακολουθώντας κατεύθυνση αντίθετη
Από τις βόμβες των μεταλλαγμένων.
​

 

ΠΕΡΙΦΗΜΗ ΝΥΧΤΑ... - Οδυσσέας Ελύτης

...Στη βραγιά, κοντά στο μουσικό παράπονο της καμπύλης του χεριού σου. Κοντά στα διάφανα στήθη σου, τα ξέσκεπα δάση γεμάτα βιόλες και σπάρτα κι ανοιχτές παλάμες φεγγαριού, ως πέρα στη θάλασσα, τη θάλασσα που χαϊδεύεις, τη θάλασσα που με παίρνει και μ' αφήνει φεύγοντας σε χίλια κοχύλια.

Ορατή και ωραία γεύομαι την καλή στιγμή σου! Λέω πως επικοινωνείς τόσο καλά με τους ανθρώπους, που τους ορθώνεις στο ανάστημα της καρδιάς σου για να μην προσκυνήσει πια κανείς ό,τι του ανήκει,
ό,τι αναδεύεται σαν δάκρυ στη ρίζα κάθε χορταριού στην κορυφή κάθε φτασμένου κλώνου. Λέω πως επικοινωνείς τόσο καλά με την άνοιξη των πραγμάτων που τα δάχτυλά σου ταιριάζουν με τη μοίρα τους.
Ορατή και ωραία στο πλάι σου είμαι ακέραιος! Θέλω δρόμους απέραντους τη διασταύρωση των πουλιών και των σωστών ανθρώπων, τη σύναξη των άστρων που θα συμβασιλέψουν. Και θέλω να πιάσω κάτι,
ακόμη και την πιο μικρή πυγολαμπίδα σου που πηδάει ανύποπτη μες στην προβιά των κάμπων, για να γράψω με σίγουρη φωτιά πως δεν είναι τίποτε το περαστικό στον κόσμο από τη στιγμήν εκείνη που
διαλέξαμε, τη στιγμή τούτη που θέλουμε να υπάρχει πέρα και πάνω από την πάγχρυση εναντιότητα, πέρα και πάνω από τη συμφορά της πάχνης του θανάτου, στη φορά κάθε ανέμου που με αγάπη σημαδεύει την καρδιά μας, στο υπέροχο μυρμήδισμα τ' ουρανού που νυχτόημερα πλάθεται απ' την καλοσύνη των άστρων.

(Προσανατολισμοί , 1941)

 

C'est l'Ennui! —l'œil chargé d'un pleur involontaire,
Il rêve d'échafauds en fumant son houka.
Tu le connais, lecteur, ce monstre délicat,
—Hypocrite lecteur,—mon semblable,—mon frère!

Les Fleurs du Mal - Au Lecteur - Charles Baudelaire

~~~~~~~~~

Vieux cul-de-lampe


L'Amour est assis sur le crâne
De l'Humanité,
Et sur ce trône le profane,
Au rire effronté,


Souffle gaiement des bulles rondes
Qui montent dans l'air,
Comme pour rejoindre les mondes
Au fond de l'éther.


Le globe lumineux et frêle
Prend un grand essor,
Crève et crache son âme grêle
Comme un songe d'or.


J'entends le crâne à chaque bulle
Prier et gémir:
— «Ce jeu féroce et ridicule,
Quand doit-il finir?


Car ce que ta bouche cruelle
Eparpille en l'air,
Monstre assassin, c'est ma cervelle,
Mon sang et ma chair!»

Les Fleurs du Mal - L'Amour et le Crâne - Charles Baudelaire