Ποιήματα

Τα άσπρα του μαλλιά

τα βάφει μαύρα

τα μισά

θαρρώντας πως κάποιοι

θα τον νομίσουν σοφό

κι άλλοι νέο

Omar Pound, Ο συμβιβασμός

(μεταφρ. Αντ. Μακρυδημήτρης)

 

The last words of my English grandmother

There were some dirty plates
and a glass of milk
beside her on a small table
near the rank, disheveled bed—

Wrinkled and nearly blind
she lay and snored
rousing with anger in her tones
to cry for food,

Gimme something to eat—
They're starving me—
I'm all right I won't go
to the hospital. No, no, no

Give me something to eat
Let me take you
to the hospital, I said
and after you are well

you can do as you please.
She smiled, Yes
you do what you please first
then I can do what I please—

Oh, oh, oh! she cried
as the ambulance men lifted
her to the stretcher—
Is this what you call

making me comfortable?
By now her mind was clear—
Oh you think you're smart
you young people,

she said, but I'll tell you
you don't know anything.
Then we started.
On the way

we passed a long row
of elms. She looked at them
awhile out of
the ambulance window and said,

What are all those
fuzzy-looking things out there?
Trees? Well, I'm tired
of them and rolled her head away.

William Carlos Williams

 

Απάντηση: Ποιήματα

Eternal Joy
Jenni Kalicharan

To have met you......
To have been with you for awhile.....
Such priceless times
Bring Joy to my heart forever.
No time eternal can take back
What you have brought to me. ​

 

ΕΖΡΑ ΠΑΟΥΝΤ
Κάντο XLV
(μτφρ: Γιώργος Μπλάνας)


Με την τοκογλυφία,
δεν φτιάχνουν σπίτια οι άνθρωποι γερά:
η κάθε πέτρα λαξεμένη και βαλμένη στη θέση της σωστά
να στρώσει απάνω ο σοβάς, να δέσει
ο σκελετός, να κάτσουν τα στολίδια.

Με την τοκογλυφία
δεν ζωγραφίζουν οι άνθρωποι
παράδεισους στις εκκλησίες
μετά βαΐων και κλάδων,
την παναγιά να δέχεται τον άγγελο εξ ουρανών
κι απάνω εκεί στο πρόχειρο μολύβωμα να λάμπει
το φωτοστέφανό της.

Με την τοκογλυφία
δεν αξιώνονται οι άνθρωποι Γκονζάγα,
κληρονόμους, παλλακίδες,
δεν φτιάχνονται οι εικόνες για ν’ αντέξουν
στον χρόνο και να μας αντέξουν
φτιάχνονται για να πουληθούν αμέσως
και πουλιούνται

Με την τοκογλυφία,
κρίμα μεγάλο κι άδικο ενάντια την φύση,
κάτι μπαγιάτικα αποφάγια το ψωμί σου
χάρτινο το ψωμί σου,
χωρίς το στάρι των βουνών και το σκληρό αλεύρι.

Με την τοκογλυφία χοντραίνει η μολυβιά.


Με την τοκογλυφία ξεχαλινώνονται οι γραμμές
κι οι άνθρωποι δεν βρίσκουν τόπο να φωλιάσουν.
Η πέτρα τρώει το λιθοξόο
κι ο αργαλειός τον υφαντή.

ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΑ
δεν φτάνει το μαλλί στην αγορά
και δεν αφήνει κέρδος το κοπάδι με την τοκογλυφία.
Μάστιγα, μάστιγα μεγάλη αυτή η τοκογλυφία
στομώνει τη βελόνα στο χέρι της κυράς
και σταματά το ακούραστο αδράχτι.
Δεν γίνεται Πιέδρο Λομπάρδο
ούτε κρασί με την τοκογλυφία.
Ντούτσιο δεν γίνεται ούτε Πιερ ντελά Φρανσέσκα
και Χουάν Μπελίν και Λα Καλούνια
ζωγραφιστή με την τοκογλυφία.
Αντζέλικο δεν γίνεται, δεν γίνεται Αμπρότζιο Πρέντις,
ούτε εκκλησία πέτρινη,
κι απάνω από την πύλη σμιλεμένο: Αγαπάτε Αλλήλους.

Άγιο Τρόφιμο… όχι, ασφαλώς, με την τοκογλυφία.

Και Άγιο Ιλαρίωνα… όχι, βεβαίως, με την τοκογλυφία.

Σκουριάζει η σμίλη με την τοκογλυφία.
Σκουριάζει η τέχνη κι ο τεχνίτης,
τρώει το νήμα ο αργαλειός,
κανείς δεν ξέρει πια να κάνει τα χρυσοκεντητά ,
έχει λεκέδες το γαλάζιο, σκορπίζεται το κρεμεζί,
Μέμλινκ δεν βρίσκει πια το σμαραγδί.

Έσφαξε η τοκογλυφία μες τη μήτρα το παιδί,
στόμωσε του νέου την ορμή,
την άνοια, την παράλυση έφερε στο κρεβάτι,
πήγε και ξάπλωσε ανάμεσα στη νύφη
και τον γαμπρό της

ΠΑΡΑΦΥΣΗ
Έφεραν πόρνες στην Ελευσίνα,
σερβίρουν πτώματα…

έτσι προστάζει η τοκογλυφία.

 

Απόψε σήμερα και χθες,
όλες οι πόρτες είν' κλειστές
και εγώ είμαι απ όξω.

Και μες το θάμπος το θαμπό
παίρνω αμπάριζα να μπω,
μα με πετάνε όξω.

Όλος ο κόσμος μ' αγνοεί
Βαρέθηκα πιά την ζωή
τους φθόνους και τα μίση.

Αλί αλί και τρις αλί,
φωνάχτε αμέσως τον Αλή
να με καρατομήσει.

Αφιερωμένο στην BDSM Police

 

Απάντηση: Ποιήματα

"...... Δύσκολα διαβάζω.
Τὸ σκληρὸ ἔμαθα πὼς χαράζει,
ἀλλὰ ὄχι πῶς χαράζεται.
Ἀργὰ συλλαβίζοντας ἀναστηλώνω
μόνον τὴ λέξη
ΕΠΤΟΗΘΗ.
Μόνο; Ὄχι καὶ μόνο.
Ἀκουστὸ ἀνὰ τὸν κόσμο τὸ Ἐπτοήθη."

 

PAUL CELAN

Η ΦΟΥΓΚΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Todesfuge

Μαύρο γάλα της αυγής το πίνουμε βράδυ,
το πίνουμε μεσημέρι και πρωί το πίνουμε νύχτα
πίνουμε και πίνουμε σκάβουμε ένα τάφο στους αιθέρες,
εκεί δεν είναι στενάχωρα.
Ένας άνδρας κατοικεί στο σπίτι, παίζει με φίδια γράφει
γράφει όταν σκοτεινιάζει η Γερμανία το χρυσό σου μαλλί Μαργαρίτα
το γράφει και βγαίνει από το σπίτι και αστράφτουν τα άστρα και σφυρίζει
ένα γύρο τα λυκόσκυλά του.
Σφυρίζει να έρθουν οι Εβραίοι του και βάζει να σκάψουν ένα τάφο στη γη
Μας διατάζει να παίξουμε τώρα όργανα για χορό
Μαύρο γάλα της αυγής σε πίνουμε νύχτα
σε πίνουμε πρωί και μεσημέρι σε πίνουμε βράδυ πίνουμε και πίνουμε
Ένας άνδρας κατοικεί στο σπίτι, παίζει με φίδια γράφει
γράφει όταν σκοτεινιάζει η Γερμανία το χρυσό σου μαλλί Μαργαρίτα
Το σταχτένιο σου μαλλί Σουλαμίτις σκάβουμε
ένα τάφο στους αιθέρες εκεί δεν είναι στενάχωρα
Φωνάζει σκάψτε πιο βαθιά στην γήινη σφαίρα εσείς οι άλλοι τραγουδάτε
και παίζετε πιάνει το σίδερο στην ζώνη και το κραδαίνει τα μάτια του
είναι γαλανά σκάψτε πιο βαθιά με τα φτυάρια
εσείς οι άλλοι παίξτε συνέχεια για χορό
Μαύρο γάλα της αυγής σε πίνουμε νύχτα σε πίνουμε μεσημέρι
και πρωί σε πίνουμε βράδυ πίνουμε και πίνουμε
ένας άνδρας κατοικεί στο σπίτι το χρυσό σου μαλλί Μαργαρίτα
Το σταχτένιο μαλλί σου Σουλαμίτις
παίζει με φίδια
Φωνάζει παίξτε γλυκύτερα το θάνατο ο θάνατος
είναι ένας Μάστορας από τη Γερμανία
Φωνάζει παίξτε πιο σκοτεινά τα βιολιά τότε ανεβαίνετε σαν καπνός στον αέρα
Τότε έχετε ένα τάφο στα σύννεφα εκεί δεν είναι στενάχωρα
Μαύρο γάλα της αυγής σε πίνουμε νύχτα σε πίνουμε το μεσημέρι
ο θάνατος είναι ένας Μάστορας από την Γερμανία
σε πίνουμε βράδυ και πρωί πίνουμε πίνουμε
ο θάνατος είναι ένας Μάστορας από την Γερμανία
το μάτι του είναι γαλανό σε πετυχαίνει με μολυβένια σφαίρα
σε πετυχαίνει με ακρίβεια ένας άνδρας κατοικεί στο σπίτι
το χρυσό σου μαλλί Μαργαρίτα
αμολάει τα σκυλιά επάνω μας και μας χαρίζει τάφο
στον αιθέρα παίζει με φίδια και ονειρεύεται
ο θάνατος είναι ένας Μάστορας από την Γερμανία
το χρυσό σου μαλλί Μαργαρίτα το σταχτένιο σου μαλλί Σουλαμίτις…

 

Re: W. H. Auden

Σταμάτα χρόνε πια κι εσείς τηλέφωνα σιγήστε...
Με κάποιο κόκαλο γλυκό συχάστε το σκυλί...
Σιγήστε πιάνα. Σιγανό τύμπανο ξεκινήστε...
Βγάλτε το φέρετρο σιγά, που μοιρολόι καλεί...

Ας κάνουν τ' αερόπλανα κύκλους εκεί ψηλά,
γράφοντας "ΧΑΘΗΚΕ", στο σκοτισμένον ουρανό...
Φορέστε κρέπια πένθιμα στα περιστέρια τα λευκά...
Με μαύρα γάντια, οι τροχονόμοι να βγουν' στο δειλινό...

Ήταν Βορράς και Νότος μου, Δύση κι Ανατολή μου,
της Κυριακής η ανάπαυση κι οι καθημερινές μου,
απόγιομα, μεσάνυχτα, σιωπή μα και φωνή μου!
Λάθος... Για πάντα πίστεψα ετούτες τις χαρές μου...

Τ' αστέρια πια να σβήσουνε, καμμιά δε τα 'χω χρεία...
Κρύψτε το φως του φεγγαριού... Και βγάλτε μου παρακαλώ
τον ήλιο απ' τη πρίζα... Χαθείτε με τη μία,
δάση κι ωκεανοί... Τίποτε πια για 'με δε θα 'ν' καλό...

 

of all the pain,
the greatest pain,
it is to love,
but in vain.

 

Απάντηση: Ποιήματα

Eternal
Lawana

The passing of time
The distance of miles
Cannot erase
The need for your smile.

My heart forever holds
A special place for you
The warmth of this love
Will be everlasting and true.​

 

Απάντηση: Ποιήματα

Μαζεύω πέτρες γραμματόσημα

πώματα από φάρμακα σπασμένα γυαλικά

πτώματα από τον ουρανό

λουλούδια

κι ό,τι καλό

σ’ αυτόν τον άγριο κόσμο

κινδυνεύει.




ψηλά κοιτάζω σα χαρταετός

ο Σταυραϊτός να φεύγει,





αγγίζω δίχως φόβο ηλεκτροφόρα σύρματα

αυτά δε με αγγίζουν.





ο ήλιος μαζεύει τις μέρες μου

γελώντας.





μονάχα η ψυχή στ’ αυτί μου

ψιθυρίζει λέγοντας:

σκοτείνιασε σκοτείνιασες

γιατί;

δεν είσαι τρομαγμένος;


( Μίλτος Σαχτούρης - Ο συλλέκτης )

 

ΡΑΪΝΕΡ ΜΑΡΙΑ ΡΙΛΚΕ..
« ΤΙ Θ' ΑΠΟΓΙΝΕΙΣ, ΘΕ ΜΟΥ, ΑΝ ΠΕΘΑΝΩ... »  

Τι θ' απογίνεις, Θε μου, αν πεθάνω ;  
Εγώ ειμαι το κανάτι σου ( αν σπάσω ; )   
Εγώ ειμαι το ποτό σου ( αν πικράνω ; )  
Εγώ ειμαι το έργο σου και το ένδυμά σου,  
μαζί μου θα χαθεί το νόημά σου.  

Αλλού δεν πρόκειται να βρεις μια στέγη άλλη  
να σε δεχτεί με λόγο απλό, ζεστό.  
Θα σου λυθεί απ' το πόδι το σανδάλι  
το μεταξένιο σου, που είμαι εγώ.  
Το πανωφόρι σου πια θα σ' αφήσει.  

Το βλέμμα σου, που στο πλευρό μου  
το είχα πάντοτε εγώ προσκέφαλό μου,  
μάταια τριγύρω ώρα πολλή θα με ζητήσει –  
κι όταν ο ήλιος τελικά γείρει στη Δύση,  
σε ξένης πέτρας αγκαλιά θα ξενυχτήσει.  

Τι θ' απογίνεις, Θε μου ; Αγωνιώ.