Ποιήματα

Απάντηση: Ποιήματα

(Matins-Louise Glück)

You want to know how I spend my time?
I walk the front lawn, pretending
to be weeding. You ought to know
I'm never weeding, on my knees, pulling
clumps of clover from the flower beds: in fact
I'm looking for courage, for some evidence
my life will change, though
it takes forever, checking
each clump for the symbolic
leaf, and soon the summer is ending, already
the leaves turning, always the sick trees
going first, the dying turning
brilliant yellow, while a few dark birds perform
their curfew of music. You want to see my hands?
As empty now as at the first note.
Or was the point always
to continue without a sign?​

 

Απάντηση: Ποιήματα

Tα εύρετρα

Tα ξεφύλλιζες, κοντοστεκόσουν κάθε τόσο
διάβαζες τάχα κάτι σε διαπερνούσε
αδιάβαστες κρυφογελούσαν οι σελίδες
μετά τα ζύγιασες όλα στη χούφτα σου
σα να ήταν κέρματα
χοντρικά τα εξετίμησες
ουκ ολίγα είπες
έκπληκτος πώς τ’ απέκτησες με ρωτάς.
Yποκριτή, γραμμή δε διάβασες
αλλιώς θα το ’βλεπες
το γράφω εδώ μέσα πρώτο πρώτο
τα εύρετρα είναι
εσύ μου τα έδωσες
επειδή σε βρήκα
σε μέτρησα και ήσουνα πολλά
ξαναμετρώ κι ήσουν αλλιώς
το άφησα να είσαι κι απ’ τα δυο
δε σου αφαίρεσα ούτε μία
απ’ τις χιλιάδες ωραιότητες που είχες
ούτε μισή απ’ τις πολύτιμες ασκήμιες σου
κόσμε.

Κ.Δημουλά​

 

Απάντηση: Ποιήματα

ΑΝ...
Ράντυαρντ Κίπλινγκ​

Αν μπορείς στην πλάση ετούτη να περιφρονείς τα πλούτη
κι΄ αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό,
αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία
κι΄ αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίζεις το καλό.
Αν μπορείς μεμιάς να παίξεις κάθε τι πού 'χεις κερδίσει
στην καταστροφή ν' αντέξεις και να δόσεις κάποια λύση…
Αν μπορείς να υποτάξεις σώμα πνεύμα και καρδιά,
αν μπορείς όταν σε βρίζουν να μη βγάζεις τσιμουδιά...

Αν μπορείς στην καταιγίδα να μην χάνεις την ελπίδα
κι αν μπορείς να συγχωρέσεις όταν σ' έχουν αδικήσει…
Αν μπορέσεις τ΄ όνειρό σου να μη γίνει ο όλεθρός σου
κι αν μπορέσεις ν΄ αγαπήσεις όσους σ΄ έχουνε μισήσει…
Αν μπορέσεις να είσαι ο ίδιος στη χαρά και στην οδύνη
αν η πίστη στην ψυχή σου μπρος σε τίποτε δεν σβήνει…
Αν μιλώντας με τα πλήθη τη συνείδηση δεν χάνεις.

Αν μπορέσεις να χωνέψεις πως μια μέρα θα πεθάνεις…
Αν ποτέ δεν σου μεθύσει του θριάμβου το κρασί,
αν στα ψέματα των άλλων δεν λες ψέματα κι εσύ,
αν μπορείς σε ηρεμία δίχως νεύρα ή δυσφορία
και τα ίδια σου τα λόγια να τ΄ ακούς παραλλαγμένα.
Αν μπορείς κάθε λεπτό σου να 'ναι μια δημιουργία
και ποτέ σου να μην μένεις με τα χέρια σταυρωμένα.

Αν οι φίλοι κι οι εχθροί σου δεν μπορούν να σε πληγώσουν,
αν οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δεν σου σηκώσουν,
αν τους πάντες λογαριάζεις μα κανέναν χωριστά,
αν μπορέσεις να φυλάξεις και τα ξένα μυστικά.
Έ…. Παιδί μου τότε πια θα μπορέσεις ν΄ απολαύσεις
όπως πρέπει τη ζωή σου θα 'σαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ σπουδαίος
κι όλη η γη θα 'ναι δική σου.

   

 

Απάντηση: Ποιήματα

Κολοκύθι no1
Κολοκύθιιιιιιιιι αγάααααααααααπη γλυκιά μου
Λαχταρωωωωωωωωώ να γυριιιιιιιιιιιίσεις κοντά μου
Τιριριν τιριριν τιριριν
Από τότε που σε έχασα λιώνω
Το όνομα σου φωνάζω με πόνο
Κολοκυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυύθι
Με μάτια κλαμένα
Στους δρόμους γυρνώ
Μια χαμένη αγάπη ζητάω να βρω
Υγ.δεν νομίζω να υπάρχει αμφιβολία ότι το έγραψα εγώ ???

 

Re: Απάντηση: Ποιήματα

Θα έχει και συνέχεια;  

 

Εμένα γιατί μου μοιάζει με στίχους άσματος του Καζαντζίδη; Jordan, σκέφτηκες το ενδεχόμενο να το μελοποιήσεις;

 

Απάντηση: Re: Ποιήματα

Και τι νομίζεις ότι κάνω τόση ώρα 
Έχω πάρει το μπουζούκι και την κιθάρα μου και το παλεύω
Η μοντέρνα ποίηση έτσι γράφεται 
Παίρνουμε ένα τραγούδι και αρχίζουμε της παραλλαγές  

 

Απάντηση: Ποιήματα

Αμφιβολία καμία!!!αλλά μας έπρηξες πια μ'αυτό το κολοκύθι...ζήτα την σε γάμο να ξεμπερδεύουμε... 

 

Δεν θα συμφωνήσω, αλλά θα επαινέσω: έχει την ομορφιά του να πηγαίνει κανείς κόντρα στο ρεύμα. Αν μη τι άλλο, δείχνει ανεξαρτησία σκέψης και κριτικό πνεύμα.

 

Απάντηση: Ποιήματα

Καλησπέρα σε όλους  

Υπάρχει ένα βιβλίο που λέγεται "A Book of Dark and Sadistic Poetry", συγγραφέας του οποίου είναι κάποιος Law Hunter. Τα ποιήματα που περιέχονται είναι ισάξια του τίτλου της συλλογής.
Έχω κάνει μια πρόχειρη μετάφραση σε ένα ποίημα για να μην το παραθέσω στα αγγλικά. Λέγεται "η ρωγμή" και φυσικά ως ρωγμή αναφέρεται το πασιφανές   .

Η ΡΩΓΜΗ

Σκοτεινή και μαύρη είν’ η ρωγμή
Από καρδιά σε καρδιά διαβαίνοντας
Απέραντη εκείνη καθώς είναι
Και οι ψυχές χάνονται εντός της.
Από τη φύση της είν’ έτσι βλοσυρή.
Το πιο φριχτό πλάσμα είν’ η ρωγμή
Για μία αιωνιότητα μπορεί
Να σε περιτριγυρίζει
Και γαλήνη να υπάρξει
Μόνο χωρίς τη ρωγμή είναι μπορετό
Αφού σ’ αυτήν κανείς θα βρει
Μονάχα την κενότητα.
Αν γνωρίζεις την ρωγμή, ο βίος σου ένα μίασμα
Γιατί η ρωγμή στο χρόνο δεν υπόκειται
Και στα περάσματα των ημερών δεν υπακούει.
Της ανυπακοής αυτής αιτία είναι μονάχα
Αυτό που μερικά πνεύματα πράττουν,
Να χωρίζονται,
Και οι σύντροφοί τους μένουν μοναχοί

 

WALKING AROUND Πάμπλο Νερούδα

Συμβαίνει πως κουράζομαι να ‘μαι άνθρωπος.
Συμβαίνει πως μπαίνω σε ραφτάδικα και σινεμάδες
μαραμένος, αδιαπέραστος, σαν ένας κύκνος από τσόχα
πλέοντας σ’ ένα νερό από καταγωγή και στάχτη.

Η οσμή από τα κομμωτήρια με κάνει να κλαίω με κραυγές.
Μονάχα θέλω μια ξεκούραση από πέτρες ή από μαλλί,
μονάχα θέλω να μη βλέπω καταστήματα και κήπους,
ούτε εμπορικά, διόπτρες, κι ασανσέρ.

Συμβαίνει πως κουράζομαι απ’ τα πόδια και τα νύχια μου
κι απ’ τα μαλλιά και τη σκιά μου.
Συμβαίνει πως κουράζομαι να ‘μαι άνθρωπος.

Όμως θα ήταν νόστιμο
να τρομάξω ένα συμβολαιογράφο μ’ έναν κομμένο κρίνο
ή θάνατο να δώσω σ’ ένα μοναχό μ’ ένα χτύπημα του αυτιού.
Θα ‘ταν ωραίο
να πηγαίνω στους δρόμους μ’ ένα μαχαίρι πράσινο
και βγάζοντας κραυγές ως να πεθάνω από το κρύο.

Δεν θέλω άλλο να ‘μαι ρίζα μες στις καταχνιές,
αβέβαιος, απλωμένος, τρέμοντας από όνειρο,
προς τα κάτω, στα μουσκεμένα έντερα της γης,
απορροφημένος, σκεπτικός, τρώγοντας κάθε μέρα.

Δεν θέλω για μένα τόσες δυστυχίες.
Δεν θέλω να συνεχίσω από ρίζα κι από τάφο,
από υπόγειο μόνος, από κελάρι με νεκρούς,
κοκαλωμένος, να πεθαίνω από πόνο.

Γι αυτό η Δευτέρα καίγεται σαν το πετρέλαιο
όταν με βλέπει να ‘ρχομαι με πρόσωπο από φυλακή,
κι ουρλιάζει στο πέρασμά της σαν μια ρόδα πληγωμένη,
και κάνει βήματα από ζεστό αίμα προς τη νύχτα.

Και με σπρώχνει σε κάποιες γωνιές, σε κάποια υγρά σπίτια,
σε νοσοκομεία όπου τα οστά βγαίνουν στο παράθυρο,
σε κάποια παπουτσάδικα με οσμή από ξύδι,
σε δρόμους φοβερούς σαν ουλές.

Υπάρχουνε πουλιά σε χρώμα από θειάφι και τρομεροί απροορισμοί
κρεμασμένοι από τις πόρτες των σπιτιών που μισώ,
υπάρχουν οδοντοστοιχίες ξεχασμένες σε μια καφετιέρα,
υπάρχουνε καθρέφτες
που θα ‘πρεπε να κλαίγανε από ντροπή και φόβο,
υπάρχουνε ομπρέλες σ’ όλα τα μέρη, και δηλητήρια, κι υποχρεώσεις.

Εγώ περνάω με ηρεμία, με μάτια, με παπούτσια,
με μανία, με λησμονιά,
περνάω, διασχίζοντας γραφεία και μαγαζιά ορθοπεδικής,
και αυλές όπου υπάρχουν ρούχα κρεμασμένα απόνα σύρμα:
σώβρακα, πετσέτες και πουκάμισα που κλαίνε
αργά βρώμικα δάκρυα.

 

 

Απάντηση: Re: Ποιήματα

Φυση αισιοδοξη νοτα...