Ποιήματα

Απάντηση: Ποιήματα

The beautiful poem
by Richard Brautigan


i go to bed in Los Angeles thinking
about you.
Pissing a few moments ago
I looked down at my penis
affectionately.
Knowing it has been inside
you twice today makes me
feel beautiful.
3 am
January 15, 1967

 

Απάντηση: Ποιήματα

Όλο παίζεις, εσύ, κάθε μέρα, εσύ,
με το φως του σύμπαντος κόσμου.

{...}

Εσύ είσαι εδώ. Εσύ δε φεύγεις, δεν πετάς.
Κι εσύ ως το τέλος θα είσαι και θα μου απαντάς
στους βόγγους και τα μουγκρητά μου.
Επάνω μου να 'ρθεις να κουλουριαστείς
σα να σ' έχουνε σκιάξει.
Κάπου κάπου αδέσποτοι ξεπόρτιζαν απ' τα μάτια σου ίσκιοι,
ξένοι, παράδοξοι.

{...}

Θέλω να κάνω μαζί σου
αυτό που κάνει κι η άνοιξη στις κερασιές.

{Πάμπλο Νερούντα}

 

Απάντηση: Ποιήματα

Υπέροχο! ευχαριστώ που μου το θυμήσατε

 

Μικρόκοσμος [Ναζίμ Χικμέτ]

...
Ε, το λοιπόν, ό,τι και να είναι τ' άστρα,
εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.
Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει.
είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε.​

 

Μίλτος Σαχτούρης

Ἡ Μαρία σκεφτικὴ ἔβγαζε τὶς κάλτσες της
Ἀπὸ τὸ σῶμα της ἔβγαιναν
φωνὲς ἄλλων ἀνθρώπων
ἑνὸς στρατιώτη ποὺ μιλοῦσε σὰν ἕνα πουλὶ
ἑνὸς ἀρρώστου ποὺ εἶχε πεθάνει ἀπὸ πόνους προβάτων
καὶ τὸ κλάμα τῆς μικρῆς ἀνεψιᾶς τῆς Μαρίας
ποὺ αὐτὲς τὶς μέρες εἶχε γεννηθεῖ

Ἡ Μαρία ἔκλαιγε ἔκλαιγε
τώρα ἡ Μαρία γελοῦσε
ἅπλωνε τὰ χέρια της τὸ βράδυ
ἔμενε μὲ τὰ πόδια ἀνοιχτὰ

Ὕστερα σκοτείνιαζαν τὰ μάτια της
μαῦρα μαῦρα θολὰ σκοτείνιαζαν

Τὸ ραδιόφωνο ἔπαιζε
Ἡ Μαρία ἔκλαιγε
Ἡ Μαρία ἔκλαιγε
τὸ ραδιόφωνο ἔπαιζε

Τότε ἡ Μαρία
σιγὰ-σιγὰ ἄνοιγε τὰ χέρια της
ἄρχιζε νὰ πετάει
γύρω-γύρω στὸ δωμάτιο

 

Αποδοχή

Αποδοχή

του Robert Frost

και για τη μετάφραση, Δοκχάρτιος




Σαν ο ήλιος κουραστεί και φωτίσει τα τελευταία σύννεφα
Και κατέβει φλεγόμενος στον παρακάτω κόλπο,
Καμια φωνή της φύσης δε φωνάζει
Γι’αυτό που έγινε. Τα πουλιά, τουλάχιστον, ξέρουν
Ότι σιγά-σιγά σκοτεινιάζει ο ουρανός.
Στο στήθος της σιγά κάτι μουρμουρίζοντας,
Ένα πουλί σιγοκλείνει το θολό ματάκι της.
Ή, παρασυρμένος μακριά απ’τη φωλιά του,
Γρήγορα πετά πάνω απ’το χωράφι το κοράκι
Πάνω στην ώρα κρύβεται στο αγαπημένο δέντρο.
Απ΄το μυαλό του η σκέψη γίνεται κελάηδισμα, "Ασφαλής!
Τώρα ας είναι το βράδι όλο μου το σκοτάδι.
Ας είναι το βράδι τόσο σκοτεινό που δε μπορώ δω
Το μέλλον. Ας είναι να γίνει ότι είναι να γίνει."

 

Απάντηση: Ποιήματα

ΑΓΑΠΗ ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΚΙ ΕΛΠΙΔΑ

Σ' έσφιξα στο στήθος μου σαν περιστέρι που μια παιδούλα
πνίγει άθελά της
Σ' έκανα δική μου μ' όλη την ομορφιά σου
Μιαν ομορφιά πλουσιότερη και από όλα τα
Κοιτάσματα χρυσού της Καλλιφόρνιας τον καιρό
Του πυρετού του χρυσού
Ικανοποίησα τον σαρκικό πόθο μου απ' το χαμόγελό σου
από τα βλέμματά σου από το τρεμούλιασμά σου
Έκανα δική μου είχα στη διάθεσή μου την υπερηφάνεια σου
Όταν σε κρατούσα σκυμμένη και βάστηξες
Τη δύναμή μου και τη βία μου
Πίστεψα πως όλα θα τά 'παιρνα μα ήταν πλάνη
Κι απομένω σαν τον Ιξίωνα
Μετά την ερωτική πράξη του στο φάντασμα του σύννεφου
Που έμοιαζε μ' αυτή την Ήρα την αήττητη Ήρα
Και ποιος μπορεί να πιάσει ποιος μπορεί ν' αρπάξει
Σύννεφο ποιός μπορεί ν' ακουμπήσει το χέρι του
Σ' έναν κατοπτρισμό και απατάται όποιος νομίζει
Πως μπορεί να γεμίσει τα χέρια του με γαλανό του ουρανού
Πίστεψα πως πήρα όλη την ομορφιά σου
Κι είχα μόνο το σώμα σου
Αλίμονο το σώμα δεν έχει
Αιωνιότητα το σώμα λειτουργεί
Μόνο για να προσφέρει ηδονή
Μα δεν προσφέρει αγάπη
Κι είναι μάταιο τώρα
Να προσπαθώ ν' αδράξω το πνεύμα σου
Ξεγλιστρά ξεγλιστρά [...]

Guillaume Apollinaire
Μετ. Νίκος Σπάνιας

 

Ματώνοντας

Ματώνοντας

Η γρατζουνιά έγινε αθόρυβα
Χωρίς ποτέ να φτάσει στο μυαλό μου
Ο πόνος της ενώ το δέρμα μου
Σκιζόταν από κάτι μυτερό.
Ίσως σήμερα το πρωί, βγάζοντας έξω
Τα σκουπίδια,
Ή βγαίνοντας απρόσεκτα από το ταξί.

Είχε λεκιάσει το αριστερό μανίκι μου
Το λίγο αίμα που είχε τρέξει. Εγώ
Δεν το είχα δει, αλλά οι συνάδελφοι
Αμέσως κοιτούσαν τις κόκκινες χοντρές τελείες
Στο λείο λευκό πουκάμισο που είχε σκιστεί.
«Ματώνετε,» μου είπαν στο θυρωρείο.

«Ματώνεις,» είπε ο διευθυντής πωλήσεων.
«Τρέχει αίμα εκεί στο χέρι σου,» η λογίστρια,
«Κάπου έχεις κοπεί,» ο προγραμματιστής.
Το ξέρω, λέω απλά από τη δεύτερη φορά και μετά.
Σηκώνω
Το μανίκι και καθαρίζομαι στην τουαλέτα.

Και αν, σκέφτομαι, έτρεχε τόσο αίμα
Όσο πρέπει
Για να ξεπλύνει το τατουάζ σου απ’το μυαλό μου
Τότε κόκκινα ρυάκια θα άρχιζαν
Να τρέχουν απ’τη μύτη μου
Και θα μουσκευόταν κόκκινο όλο το πουκάμισο
Και το παντελόνι μου
Και το πηχτό υγρό θα έσκαγε με θόρυβο
Πάνω στα σκαρπίνια μου

Και μέσα σε δύο λεπτά
Θα κολυμπούσαν στο αίμα μου
Άνθρωποι, καλώδια και φαξ.

 

Oι δρόμοι

Οι δρόμοι

Οι δρόμοι
Κόκκινοι
Εχθρικοί
Χωρίς
Εσένα

 

Σοννέτο 17

Σοννέτο 17
William Shakespeare


Shall I compare thee to a summer's day?
Thou art more lovely and more temperate:
Rough winds do shake the darling buds of May,
And summer's lease hath all too short a date:
Sometime too hot the eye of heaven shines,
And often is his gold complexion dimm'd;
And every fair from fair sometime declines,
By chance or nature's changing course untrimm'd;
But thy eternal summer shall not fade
Nor lose possession of that fair thou owest;
Nor shall Death brag thou wander'st in his shade,
When in eternal lines to time thou growest:
So long as men can breathe or eyes can see,
So long lives this and this gives life to thee.

 

Διασταύρωση

Διασταύρωση

Θέλω – δε θέλω οδηγάω για τη δουλειά
Στη διχάλα ακούω τη φωνή σου
«Πρόσεχε από αριστερά»
Ναι, είναι εκείνη η γωνία
Ίσως εκεί μας έπεσε κάτι
Και μας έφερε πίσω σ’ένα βράδι
Που θέλαμε να γνωριστούμε.

Δεν είσαι εκεί.

Φρενάρω
Ενώ μια μηχανή περνάει με κόκκινο
«Συγγνώμη,» μου γνέφει ο αναβάτης.

«Ευχαριστώ,» σου λέω.

 

Απάντηση: Ποιήματα

Η μοναξιά (Κατερίνα Γώγου)

Η μοναξιά…
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών «καλών» καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοϊδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι – Αγ. Βαρβάρα – Κοκκινιά
Τούμπα – Σταυρούπολη – Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ’ αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γης – εδώ κοντά είναι η Κοτζιά
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει.