Ποιήματα

Απάντηση: Ποιήματα

Η φιλία μας είναι φτιαγμένη
από αγρύπνια.

(Από το βιβλίο “Από την ποίηση του Ρουμί”, εκδ. Ντέφι, 2002)

 

Απάντηση: Ποιήματα

Μικρὴ σουΐτα σὲ κόκκινο μεῖζον- Γιάννης Ρίτσος


Ι.

Πλῆθος λεμόνια
ἐπάνω στὸ τραπέζι
στὶς καρέκλες
στὸ κρεβάτι
κίτρινες λάμψεις
τρέχουν τὸ σῶμα σου
μ᾿ ἀρέσει ποὺ βρέχει
νύχτα μὲ χίλια λεμόνια
καὶ ξαφνικὰ ὁ φακὸς τοῦ δασοφύλακα
νὰ σταματάει τοὺς βρεγμένους λαγοὺς
στὰ πισινά τους πόδια.

Διακοφτὸ 18.11.80​

ΙΙ.

Ὢ ἀλάνθαστο σῶμα
πόσα καὶ πόσα λάθη
μ᾿ ἕνα μικρὸ διαβατικὸ φεγγάρι
στὰ γυμνὰ δέντρα τοῦ πεζοδρομίου
ἀδειοῦχοι στρατιῶτες καπνίζουν
κάτω ἀπ᾿ τὸ ὑπόστεγο
βρέχει ὅλη μέρα
ἀκούω τὸ νερὸ νὰ κυλάει ἀτέλειωτο
ἀπ᾿ τὰ λούκια στὸ δρόμο
παρότι τὸ ξέρω
αὐτὸ τὸ εἰσιτήριο
εἶναι ἐκπρόθεσμο πιά.

Ἀθήνα 18.11.80​

ΙΙΙ.

Τὸ σῶμα -λέει-
στὴ γενική: τοῦ σώματος
καὶ γενικὰ τὸ σῶμα
ἄλλη λέξη πυκνότερη δὲν ἔχω
παίρνω τὴ νάϋλον σακούλα
μπαίνω στὰ λαϊκὰ ἑστιατόρια
μαζεύω ψαροκόκαλα
γιὰ τὶς ἄγριες γάτες τῆς γειτονιᾶς
στὰ διαλείματα -λέει-
κουβεντιάζω μὲ τοὺς μουσικοὺς
στὰ σκοτεινὰ παρασκήνια-
τί ἀπέραντη ἀπόσταση διανύω
ἀπ᾿ τὸ σῶμα σου
ἕως τὸ σῶμα σου.

Ἀθήνα 19.11.80​

 

Απάντηση: Ποιήματα

Εκείνοι που μας παίδεψαν

Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιο πολύ,
όμως η δική σου τρυφερότητα πόσο καιρό ακόμα θα βαστάξει;
Ό,τι μας γλύκανε, το ξέπλυνε ο χρόνος κι η συναλλαγή
εκείνοι που μας χαμογέλασαν βούλιαξαν σε βαθιά πηγάδια
και μείναν μόνο κείνοι που μας πλήγωσαν
εκείνοι που αρνήθηκαν να τους υποταχτούμε
Εκείνοι που μας παίδεψαν
βαραίνουν
πιο πολύ...

(Ν. Χριστιανόπουλος)

​

 

Απάντηση: Ποιήματα

[ame="http://[/ame]

Τάσος Λειβαδίτης

---------- Post added at 12:40 ---------- Previous post was at 12:32 ----------

[ame="http://[/ame]

Τάσος Λειβαδίτης

---------- Post added at 12:44 ---------- Previous post was at 12:40 ----------

[ame="http://[/ame]

Pablo Neruda

 

Απάντηση: Ποιήματα

“Το άλλο πρόσωπο του έρωτα”

Το άλλο πρόσωπο του έρωτα με ακολουθεί.
Με φυλακίζει με την έκπληξη στα μάτια.
Με ξεχνάει μόνη μου,
‘Εν’ άστρο πυρπολημένο.
Περπατάει πίσω από τις μέρες μου.
Μου λιγοστεύει τον ύπνο.
Με θερίζει με το δρεπάνι της απουσίας.
Με ζυγίζει με την αστραπή της ματιάς.
Μου ξεκλείδωσε τη μοναχική μου καρδιά
Μ’ ένα χαμόγελο ακρωτηριασμένο.
Με τσάκισε στα δυο.
Δεν μπορώ να συντηρώ άλλο την ζωή μου
Με όνειρα κι ελπίδες.
Να μένω σε σπίτια από γυαλί.
Να είμαι στο χάος, με τον εαυτό μου ξένο.
Μια σπίθα κρυμμένη.
Μια αχιβάδα κλειστή, στο περπάτημα της σιωπής.
Έρωτα, σε φοβάμαι.
Έχεις τα φτερά ενός αγγέλου που ξεστράτισε.
Το μαστίγιο του πόθου.
Τα καρφιά του πάθους.
Τις αλυσίδες της δέσμευσης.
Το ναι, της υποταγής
Αινιγματικός, κρύβεσαι πίσω από τις λέξεις.


Ελευθερία Αναγνωστάκη-Τζαβάρα
“Τα πρόσωπα της Αφροδίτης” εκδόσεις Πάραλος
Μέσα εκεί, εμπεριέχεται και η ποιητική της συλλογή
“Το άλλο πρόσωπο του έρωτα”

Στο έργο αυτό μεταφράζει επίσης ορφικούς ύμνους και Πίνδαρο
και παραθέτει αυτούσια αρχαιοελληνικά αποφθέγματα:
«Έρωτα σε φοβάμαι … υποταγής».

---------- Post added at 12:26 ---------- Previous post was at 12:06 ----------

Τώρα απέμεινες
ένα ολοστρόγγυλο μηδέν
χωρίς αριθμό.
Τώρα ακόμα κι εγώ
είμαι καλύτερος από σένα.
Είμαι τουλάχιστον τρελός
- εσύ δεν είσαι τίποτα.

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ
Βασιλιάς Ληρ

 

Απάντηση: Ποιήματα

 

 

Απάντηση: Ποιήματα

Καμιά φορά ανοίγει σιγά σιγά η πόρτα και μπαίνεις.
Φοράς ένα κάτασπρο κοστούμι και λινά παπούτσια.
Σκύβεις, βάζεις στοργικά στη χούφτα μου 72 φράγκα και φεύγεις.
Έχω μείνει στη θέση που μ΄άφησες για να με ξανάβρεις.
Όμως πρέπει να ΄χει περάσει πολύς καιρός γιατί τα νύχια μου μακρύνανε και οι φίλοι μου με φοβούνται.
Κάθε μέρα μαγειρεύω πατάτες, έχω χάσει τη φαντασία μου κι όταν ακούω Κατερίνα τρομάζω.
Νομίζω πως πρέπει να καταδώσω κάποιον.

Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον που λέγανε πως είσαι σύ.
Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες γιατί γράψανε πως σου ρίξανε στα πόδια.
Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο Μυαλό είναι ο Στόχος, το νού σου έ;

Κατερίνα Γώγου

 

 

Charles Bukowski - The Genius Of The Crowd

there is enough treachery, hatred violence absurdity in the average
human being to supply any given army on any given day

and the best at murder are those who preach against it
and the best at hate are those who preach love
and the best at war finally are those who preach peace

those who preach god, need god
those who preach peace do not have peace
those who preach peace do not have love

beware the preachers
beware the knowers
beware those who are always reading books
beware those who either detest poverty
or are proud of it
beware those quick to praise
for they need praise in return
beware those who are quick to censor
they are afraid of what they do not know
beware those who seek constant crowds for
they are nothing alone
beware the average man the average woman
beware their love, their love is average
seeks average

but there is genius in their hatred
there is enough genius in their hatred to kill you
to kill anybody
not wanting solitude
not understanding solitude
they will attempt to destroy anything
that differs from their own
not being able to create art
they will not understand art
they will consider their failure as creators
only as a failure of the world
not being able to love fully
they will believe your love incomplete
and then they will hate you
and their hatred will be perfect

like a shining diamond
like a knife
like a mountain
like a tiger
like hemlock

their finest art

 

Απάντηση: Ποιήματα

Ποτέ δεν είχα

Ποτέ δεν είχα κάτι δικό μου
ποτέ δεν είχαν κάτι δικό τους.
Μονάχα πρόσκαιρη νομή χωρίς ουσία.
Όλα ρευστά κι ελεύθερα κι ωραία
πολύ ωραία μες στη ματαιότητά τους.
Θυμάμαι τις κακότεχνες επιγραφές
στα σπίτια του χωριού μου: "σήμερον εμού
αύριον Σου και Πάντα Κανενός".

Ο χρόνος παίζει.

(Θ. Παπαθανασόπουλος)​

 

Απάντηση: Ποιήματα

Στις πρώτες κραυγές ανέκρουσα πρύμα
τρέμοντας παράξενα, λοξά, σαν μεθυσμένος Τροβαδούρος του Τριέστε.

Στις πρώτες κραυγές κρεμάστηκε το θέατρο, τρέχοντας στον κατήφορο του Bolivar, στη σκηνή με τα κρόταλα και το οστέινο όπλο ρόπαλο.

Στο πλήθος πρόλογος σαν κοσμική χορδή..
Και το θηρίο θήραμα από κρύο αίμα.

Ο φόβος πρόστυχα ρίζωσε στα γόνατα κι εκλιπαρώ τις πρώτες κραυγές να καρφώσουν τον Φαέθοντα στο ζενίθ του.
Πρίγκηπα, σαν τον ήλιο Razumowsky.

To πλήθος κρέμεται στο παρελθόν.
Γκρίζο σαν ξεχασμένη Άρπυια.

Κρύβομαι στους στάσιμους ήχους, μέσα σε απουσίες.
Τρεις πανσέληνοι χλευάζουν στη σκόνη.

Τρομάζω στην ανακωχή.

 

Eustache Deschamps

" [...]


Hé! Orpheus, assez lamenter dois,
Et regretter d' un regart authentique,
Aretusa et Alpheus, tous trois,
La mort Machaut le noble rhetorique.

Priez pour lui si que nul ne l' oublie:


[...] "

 

Απάντηση: Ποιήματα

Xοιροστάσιο- Tάσος Λειβαδίτης

Eίχαν αλλάξει οι καιροί, τώρα δε σκότωναν, σ' έδειχναν μόνο με το δάχτυλο, κι αυτό αρκούσε. Ύστερα, κάνοντας έναν κύκλο που όλο στένευε, σε πλησιάζανε σιγά σιγά, εσύ υποχωρούσες, στριμωχνόσουνα στον τοίχο, ώσπου, απελπισμένος, άνοιγες μόνος σου μια τρύπα να χωθείς.
Kι όταν ο κύκλος διαλυόταν, στη θέση σου στεκόταν ένας άλλος, καθ' όλα αξιαγάπητος κύριος.