Ποιήματα

Απάντηση: Ποιήματα

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν-ΝΤ.ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιὸ πολύ,
ὅμως ἡ δική σου τρυφερότητα πόσο καιρὸ ἀκόμα θὰ βαστάξει;
Ὅ,τι μᾶς γλύκανε, τὸ ξέπλυνε ὁ χρόνος κι ἡ συναλλαγή,
ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς χαμογέλασαν βουλιάξαν σὲ βαθιὰ πηγάδια
καὶ μείναν μόνο κεῖνοι ποὺ μᾶς πλήγωσαν,
ἐκεῖνοι ποὺ ἀρνήθηκαν νὰ τοὺς ὑποταχτοῦμε.
Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν πιὸ πολύ...

 

Απάντηση: Ποιήματα

Τα Βάσανα της Αγάπης - Εγγονόπουλος Nίκος


Du musst das Leben nicht verstehen,
dann wird es werden wie ein Fest.
R.M. RILKE

καθώς ανέμισαν
τα μαλλάκια της
έτσι μπροστά στα μάτια
μου
λες και σαν ξαφνικά να ξύπνησα
και για πρώτη φορά
την είδα
- και την επρόσεξα -
την ωραία
νεαρή
κόρη

με συνεκίνησε
η αρμονία
των κινήσεών της
η ραδινότης των μελών
του κορμιού της
η γοητεία του βλέμματός
της
η απαλή στρογγυλάδα
των μαστών της
η όλη χάρη τέλος
που ανεδίδετο
από το
κομψό
ολόδροσο
πλάσμα

κι' αμέσως σκέφτηκα
- και "φιλοσόφησα" -
ο νους μου πήγε
στον αγαθό εκείνον
που μπορεί κάποτε
- μα είμαι βέβαιος -
να υποφέρη
μαρτυρικά
να δυστυχήση
σα θα φαντάζεται
πως έχει σκέψη
κι' έχει ψυχή
το τρυφερό
το αιθέριο
το
πλασματάκι

και να ματώνη η καρδιά του
ν' απελπίζεται
ως θ' αποδίδη
έστω και
κόκκο νου
στ' ολότελα
άδειο
μικρό
κρανίο

 

Joyce Mansour [Αποσπάσματα από τις Κραυγές]

Αφού σε προκαλούν τα στήθια μου
θέλω τη λύσσα σου
θέλω να δω τα μάτια σου να βαραίνουν
τα μάγουλά σου να ρουφιούνται να χλωμιάζουν
θέλω τ' ανατριχιάσματά σου
θέλω ανάμεσα στα σκέλια μου να γενείς κομμάτια
πάνω στο καρπερό του κορμιού σου χώμα
οι πόθοι μου χωρίς ντροπή να εισακουστούνε
Τα βίτσια των αντρών
είναι η επικράτειά μου
οι πληγές τους τα γλυκίσματά μου
αγαπάω να μασώ τις χαμερπείς τους σκέψεις
γιατί η ασκήμια τους κάνει την ομορφιά μου.

***

Το μπηγμένο καρφί στον ουράνιο μάγουλό μου
τα κέρατα που βλασταίνουν πίσω απ'τ'αυτιά μου
οι πληγές μου που δεν γιατρεύονται ποτές
το αίμα μου που γίνεται νερό που διαλύεται που ευωδιάζει
τα παιδιά μου που στραγγαλίζω εισακούοντας τις ευχές τους
όλα ετούτα με κάνουν Κύριό σας και Θεό σας

***

Άσε με να σ'αγαπώ
αγαπώ τη γεύση απ'το παχύ σου αίμα
το κρατώ καιρό μέσα στο δίχως δόντια στόμα μου
η πυράδα του μου καίει το λαρύγγι
αγαπώ τον ιδρώτα σου
μ'αρέσει να χαϊδεύω τις μασχάλες σου
περίρρυτες από χαρά
άσε με να σ'αγαπώ
άσε με να γλείφω τα κλειστά σου μάτια
άσε με να τα τρυπήσω με τη σουβλερή μου γλώσσα
και τη γούβα τους να γεμίσω με το θριαμβευτικό μου
σάλιο
άσε με να σε τυφλώσω.

 

Απάντηση: Ποιήματα

Είχες πάντα μέλισσες στη γύρη σου και δροσιά στα πεταλά σου,
ο ήλιος άφηνε για σένα δυο ηλιαχτίδες να λάμπεις στ'αφέγγαρα τα βράδυα.

'Οσοι περνούσαν δίπλα σου σκύβανε ηδονικά να σε μυρίσουν,
το χώμα σου ποτέ δε λάσπωνε και τ'αερικά με τραγούδια σε ποτίζαν.

Σ'άρεσε να σ'αγαπάνε και να σ'αγγίζουν και να σε μυρίζουν,
κι όσους σ'ευχαριστούσαν τους χάριζες απο ένα πέταλο σου ...

Κάποια μέρα όμως ο ήλιος δεν ανέτηλλε κι άρχισες να κρυώνεις,
κρύωνες τόσο πολύ που άρχισες να διψάς και να ξεραίνεσαι.

Φώναζες δυνατά για νερό και άρχισες να ερωτεύεσαι τα σύννεφα,
σύνεφφα άστατα χωρίς έκφραση ... σωτήρες σου τα έβλεπες.

Κι αυτά αρχίσαν να βρέχουν ένα-ένα με τη σειρά τους πάνω απο σένα,
και χαμογελούσες γιατί είχες βρεί αυτο που τόσο καιρό σου έλειπε...σύννεφα!

Μα κάποτε ξαναβγήκε ο ήλιος κι έδιωξε το κρύο,έδιωξε την ματαιότητα
και το φώς του σε βρήκε λασπωμένη και μ'όλα σου τα πέταλα σ'άλλους δωσμένα.

Μ'ένα μόνο πέταλο τώρα έστεκες στις λάσπες και δίχως γύρη στο άνθος σου,
κανέις δε σε μύριζε,κανείς δε σ'ερωτευόταν,κανείς ηλιαχτίδες δε σου χάριζε.

Είχες μείνει μόνη,είχες νοιώσει πως δινόσουν σ'αυτούς που δεν θα σου δίναν,
αναρωτιόσουν γιατί σου πήρε τόσο καιρό να νοιώσεις πως αυτοκαταστρεφόσουν..

'Εκλαιγες...έκλαιγες πολύ και τα δάκρυα σου καίγανε ό,τι σου ειχε απομείνει,
και τ'απομεινάρια σου τα πατούσαν όσοι καποτε αλόγιστα τους δινόσουν...

Τα δάκρυα σου μαζευόντουσαν στο πέτρινο χώμα,και συ τότε έσκυψες να τα δείς
και είδες πως είσουν ένα λουλούδι κι αναρωτήθηκες ποιός σε έκανε λουλούδι.

Είχες αρχίσει να θυμάσαι πως ήσουν ένας τσακισμένο κλωνάρι γιασεμιού,
και σ'έκοψε κάποιος που δεν ήθελε να τσακίζεσαι απο πόνο κι εγκατάλειψη.

Σε πήρε απο κει, σ'ανέστησε για να σ'ερωτευτεί και σ'ερωτεύτηκε για να σ'αγαπήσει
σ'αγάπησε πολύ οχι γιατί εισουν γιασεμί αλλά γιατί σε είχανε λυγίσει τα λάθη σου..

Σε φύτεψε και σ'έκανε λουλούδι για να μήν κρέμεσαι απο πουθένα.
μα εσένα κάποτε η γύρη σου σε μέθυσε και τον ξέχασες και χάθηκε..

Χάθηκε όσο μακρυά μπορούσε να χαθεί κάποιος που αγαπούσε...
στεκόταν πάντα κρυμμένος απο πίσω σου γιατί δε σταμάτησε στιγμή να σε λατρεύει.

Προτού τελειώσεις όμως το γύρισμα στο χρόνο, άπλωσε τα ζεστά του χέρια και σ'έκοψε
σε φίλησε με πόνο και λαχτάρα και σε μεταμόρφωσε σε αγάπη.

Απο τότε σε κρατούσε συνέχεια στην αγκαλιά του,
και δεν χρειαστηκές ποτέ να σε ποτίζουν άλλοι τραγούδια και να σου χαρίζουν ηλιαχτίδες.

Εμείνες παντά μέσα του γιατί εκεί καταλαβές πως ήταν η καρδιά του,
η καρδιά που δεν επάψε να σ'αγαπάει γιατί σ'αγάπησε οτάν σε πονάγαν άλλοι.

Μα κι εσύ..κι εσύ όνειρο μου είσουν και πάλι πέρασε το βράδυ και πάλι ξύπνησα,
και πάλι δεν σε βρήκα δίπλα μου.. και πάλι ευχήθηκα τ'όνειρο μοναχικό να ήταν

Ακόμα αφήνεις να σου παίρνουν τα πέταλα σου..ακόμα τα χέρια μου ζεστά ειναι....

Για τον αγαπημένο μου που μου το διάβασε πρόσφατα...

 

Amir Or

Πότισέ με, διψάω.

Πότισέ με και όχι με νερό. Πότισέ με
και όχι με καθαρή λογική. Πότισέ με και όχι με ένα όνομα.

Πότισέ με και όχι με κρασί. Πότισέ με και τίποτ' άλλο,
πότισέ με.

Δεν θα το κάνει η ομορφιά, δεν θα το κάνει
ο έρωτας, δεν θα το κάνει ο Θεός,
ούτε κι αυτή η ζωή δεν θα το κάνει, ούτε καμμία ζωή.

Πότισέ με,
διψάω.

 

Απάντηση: Ποιήματα

Νίκος Γρηγοριάδης, Η απουσία και ο λόγος

Σε καλώ με όλα τα ονόματα
και γίνεσαι τραγούδι. Ανεβαίνεις
μέσα απ' τα δέντρα και κυματίζεις
στα φυλλώματα.
Σε κράζω μ' όλες τις φωνές της ποίησης
- τι προσποίηση πέρ' απ' την αφή
και την άμεση
συνομιλία της ψυχής !
Σε τυλίγω στην ομίχλη και τους ίσκιους σου,
μακριά από τα έφηβα μάτια του ήλιου,
στη νυχτερινή σου σκοτεινότητα,
στον απόμακρο οραματισμό σου,
με το κορμί σου κλειστό,
και το πρόσωπο σφραγισμένο,
πέρ' απ' την οικειότητα της απλής ζωής,
μυστήριο που περιέχει
την πληρότητα του θανάτου
όπως
οι προφητικές νεφέλες
τον κεραυνό.

 

The Question by Pablo Neruda

Love, a question
has destroyed you.

I have come back to you
from thorny uncertainty.

I want you straight as
the sword or the road.

But you insist
on keeping a nook
of shadow that I do not want.

My love,
understand me,
I love all of you,
from eyes to feet, to toenails,
inside,
all the brightness, which you kept.

It is I, my love,
who knocks at your door.
It is not the ghost, it is not
the one who once stopped
at your window.
I knock down the door
I enter your life
I come to live in your soul
you cannot cope with me.

You must open door to door,
you must obey me,
you must open your eyes
so that I may search in them,
you must see how I walk
with heavy steps
along all the roads
that, blind, were waiting for me.

Do not fear,
I am yours,
but
I am not the passenger or the beggar,
I am your Μaster,
the one you were waiting for,
and now I enter
your life,
no more to leave it,
love, love, love,
but to stay.

 

Απάντηση: Ποιήματα

Έρχεσαι σαν πουλί πληγωμένο-ΜΗΝΑΣ ΔΗΜΑΚΗΣ


Έρχεσαι σαν πουλί πληγωμένο
Ή σαν φοβισμένο ζώο
Σαν το σκυλί που σε κοιτάζει στα μάτια
Μπερδεύεται στα πόδια σου
Περιμένοντας ένα πρόσταγμα
Που το διώχνεις και πάλι το φωνάζεις
Μα σ’ ακολουθήσει

Οι άνθρωποι οι ερημωμένοι λατρεύουν τα σκυλιά
Γεμίζουν το άδειο με αφοσίωση με υποταγή
Ρίχνουν πετρίτσες στην ατάραχη λίμνη
-Δεν αγαπώ τα σκυλιά
εγώ είχα γύρω μου θηρία

 

He Wishes for the Cloths of Heaven

He Wishes for the Cloths of Heaven


HAD I the heavens' embroidered cloths,
Enwrought with golden and silver light,
The blue and the dim and the dark cloths
Of night and light and the half-light,

I would spread the cloths under your feet:
But I, being poor, have only my dreams;
I have spread my dreams under your feet,
Tread softly because you tread on my dreams


W.B. Yeats

 

Ιβάν Γκολ, Μαλαισιακά τραγούδια

Όταν ζυγώνεις η νύχτα όλη ανατριχιάζει
οι τοίχοι σαλεύουν
το γιασεμί μυρίζει πιο δυνατά
η θάλασσα ανασαίνει πιο γρήγορα
κι ο άνεμος ανάστατος
σιάζει τα μαλλιά μου
όπως σ΄ αρέσουν.

 

Απάντηση: Ποιήματα

Στὸ νυχτερινὸ κέντρο

Τώρα ποὺ παίζει τὸ βιολὶ κι ἔχουμε πιεῖ τόσο πολύ,
ποὺ μ᾿ ἕναν ἔρωτα τρελὸ σὰ νά ῾μαστε δεμένοι,
σ᾿ ἕνα συντρόφεμα ζεστό, βᾶνε ξανὰ νὰ ζαλιστῶ,
μέσ᾿ στ᾿ ὄνειρό σου νὰ κλειστῶ. Τὸ μόνο ποὺ μοῦ μένει.

Γιατὶ ἂν λείψει τὸ κρασὶ κι φύγεις ἄξαφνα κι ἐσὺ
καὶ βουβαθεῖ καὶ τὸ βιολὶ μὲ τὸ γλυκὸ βραχνᾶ του,
μεσ᾿ στῆς καρδιᾶς μου τὸ κενό, μεγάλο σὰ τὸν οὐρανό,
θ᾿ ἀκούσω πάλι τὸ βραχνὸ τραγούδι τοῦ θανάτου...

(του Ναπολέωντα Λαπαθιώτη)

 

Απάντηση: Ποιήματα

Έρχεται η ώρα που θα λυτρωθώ από σένα!

Και θα λυτρωθώ από σένα αγαπώντας σε περισσότερο, με της αγάπης το άμετρο μέτρο που είναι η περισσία.

Έρχεται η ώρα που δεν θα σε παίρνω από πίσω σα σκύλος, που δεν θα σε κατασκοπεύω με τη σκέψη, που δε θα σε πολιορκώ με υποθέσεις, που δε θα στήνω αγανακτισμένους διαλόγους στο μυαλό μου μαζί σου τις νύχτες, που δεν θα αγωνιώ για την εντύπωση που σου δίνω.

Θα σ’ αγαπώ τόσο που δεν θα σε απαιτώ δικιά μου. Να είσαι μόνο καλά εσύ χωρίς να ψάχνομαι πόσο καλά είμαι εγώ από το καλά σου. Η καταπληγιασμένη μου φιλαυτία άρχισε να ζαρώνει και να σκύβει κι εγώ αρχίζω να βλέπω εσένα πίσω της και να μπορώ να σε αγαπήσω.

Ούτε και γράμματα έχω ανάγκη να σου γράφω πια. Υπάρχω μόνο και σ’ αγαπώ κι αυτό το “σ’ αγαπώ” που δεν έχει ανάγκη καμία, ούτε καν για ανταπόδωση, θα πλημμυρίσει, θα γεμίσει με τον κυματισμό του τον κόσμο όλο, θα έρχεται και σε σένα κι εσύ θα μπορείς, όποτε θες να τ’ ακούς. Φτάνει να το θές.

Τα γράμματα που σου γράφω τα κόβω εδώ. Με περιορίζουν, με μεθούν, γεμίζω παραισθήσεις κι απ’ την αυτοσυγκίνηση τραβάω λάθος δρόμους. Όλο για τον εαυτό μου καταλήγω να μιλώ και να χαϊδολογιέμαι.

Να υπάρχω μονάχα, να σ’ αγαπώ μονάχα και να μην έχω λόγο κανένα να το δηλώνω. Ούτε την παρουσία μου να μη χρειάζεται να δηλώνω πια.

Σ’ αγαπώ τόσο που το ξεχνώ, όπως ξεχνάμε τα αυτονόητα και τα φυσικά. Σ’ αγαπώ τόσο που δεν σε κρίνω και εντελλώς σε αποδέχομαι. Γλίτωσα από το μαρτύριο να προσπαθώ συνεχώς να σε διορθώνω.

Σ’ αγαπώ τόσο που δεν σε θέλω. Γιατί δεν θες παρά ότι σου λείπει κι εσύ πια δεν μου λείπεις αφού στης αγάπης τον τόπο δεν χωρά η απόσταση. Σ’ αγαπώ κι αγαπώντας σε, σε περιέχω, σε έχω αφού είμαι, είμαι από σένα και μαζί σου κι όπου κι αν είμαι έρχεσαι.

Είμαστε στο παντού και στο πάντα τώρα που σ’ αγάπησα κι η αγάπη μου μας κάνει αδιαίρετους.

Εσύ καλή μου, μου δίδαξες την καταστροφή του να σ’ αγαπώ λίγο. Το λίγο ανοίγει ρωγμές να γλιστρά μέσα ο ακόρεστος εγωϊσμός, να σε απαιτεί, να σε διεκδικεί. η παρενέργεια του εγωϊστικού έρωτα είναι μια: γενική δηλητηρίαση που την αγάπη την αλλοιώνει σε μίσος.

Η αγάπη δεν είναι κατα περίσταση, η αγάπη είναι άνευ όρων, δεν παζαρεύει δούναι και λαβείν, η αγάπη είναι έξοδος γιατί το εγώ το κάνει εσύ και σε λυτρώνει.

Στην αναμέτρηση ανάμεσα σε σένα και μένα αναμετρήθηκε ο εγωϊσμός μου με το σύμπαν. Αρχίζω να το αναγνωρίζω ύστερα από τόσες μάχες και τόσους τραυματισμούς πως η δόξα του πολέμου είναι η συμφιλίωση κι η δόξα του νικητή η υποταγή. Η ευγενική υποταγή όπως του βράχου που από σθένους περίσσια σκύβει και πλένει με θάλασσα τα πόδια της στεριάς.

Όχι καλή μου αγάπη, εσύ δεν τελειώνεις, το τέλος σου δεν έχει τελειωμό. Τα πράγματα δεν τελειώνουν έτσι εύκολα όπως το λέμε, τα πράγματα μεταλλάσσονται κι εγώ τώρα μεταλλάσσω τον απάνθρωπο έρωτά μου, σε αγάπη φιλάνθρωπη.

Δεν θέλω να μιλώ άλλο για μένα. Οι λέξεις είναι φυλακή, κατακρατούν τα δεύτερα και τους ξεφεύγει το κύριο που πετά πέρα σαν ήχος καμπάνας που σε τίποτα δεν φυλακίζεται. Οι λέξεις ταριχεύουν το ζωντανό και δεν το αφήνουν να περπατήσει.

Σ’ αγαπώ πια τόσο που δεν σ’ εχω ανάγκη. Σ’ αγαπώ τόσο που σε απαλλάσσω από μένα. Σ΄αγαπώ αληθινά και δεν φοβάμαι. Κατόρθωσα πραγματικά να μη σε φοβάμαι!

Ο φόβος σου ήταν πανίσχυρος. Με φόβο γεννηθήκαμε, με φόβο ανατραφήκαμε, τίποτα σχεδόν δικό μας δεν είναι ελεύθερο κι είναι δύσκολο να ξαναγεννηθούμε. Λεγεώνες μέσα μας και λεγεώνες προγόνων πίσω μας φοβούνται. Ελευθερία είναι η νίκη του φόβου και τον φόβο η φιλαυτία μας τον σπέρνει. Από πάνω της περνά η πύλη που βγάζει στη ζωή την αληθινή κι άλλον τρόπο δεν έχουμε. Άλλο τρόπο δεν έχω για να ζήσω: να σ’αγαπώ άφοβα, ελεύθερα.

Αγαπώντας σε να υπάρχω, τι να τα κάνω τα ίχνη…

Να σε αγαπώ άφοβα, ελεύθερα! Αρχίζω να εμπιστεύομαι την ζωή και να μην έχω αγωνία. Ζωή δεν είπαμε πως είναι το άλλο όνομα της αλήθειας;

Οι λέξεις είναι ξένα σώματα. Μ’ ενοχλούν. Μπορώ πια να σωπάσω.