Ποιήματα

Απάντηση: Ποιήματα

Η ΝΥΧΤΑ ΣΤΟ ΝΗΣΙ​

​

'Ολη τη νύχτα κοιμήθηκα μαζί σου
κοντά στη θάλασσα, στο νησί.
'Ησουν άγρια και γλυκιά ανάμεσα στην ηδονή και στον ύπνο
ανάμεσα στη φωτιά και στο νερό.

'Ισως πολύ αργά
ενώθηκαν τα όνειρά μας,
στα ψηλά ή στα βαθιά,
στα ψηλά σαν κλαδιά που κουνάει ο ίδιος άνεμος,
στα χαμηλά σαν κόκκινες ρίζες που αγγίζονται.

'Ισως το όνειρό σου
χωρίστηκε από το δικό μου
και στη σκοτεινή θάλασσα
με έψαχνε
όπως πρώτα
όταν δεν υπήρχες ακόμα,
όταν χωρίς να σε διακρίνω
έπλεα στο πλάι σου,
και τα μάτια σου έψαχναν
αυτό που τώρα
- ψωμί, κρασί, έρωτα και θυμό -
σου δίνω με γεμάτα χέρια,
γιατί εσύ είσαι το κύπελλο
που περίμενε τα δώρα της ζωής μου.

Κοιμήθηκα μαζί σου
όλη τη νύχτα, ενώ
η σκοτεινή γη γυρίζει
με ζωντανούς και νεκρούς,
και σαν ξύπνησα ξάφνου
καταμεσής στη σκιά
το μπράτσο μου τύλιγε τη μέση σου.
Ούτε η νύχτα, ούτε ο ύπνος
μπόρεσαν να μας χωρίσουν.

Κοιμήθηκα μαζί σου
και ξύπνησα με το στόμα σου
βγαλμένο από τον ύπνο
να μου δίνει τη γεύση από τη γη,
από τη θάλασσα, από τα φύκια,
από το βάθος της ζωής σου,
και δέχτηκα το φιλί σου
μουσκεμένο από την αυγή
σαν να έφθανε
από τη θάλασσα που μας περιβάλλει.

Pablo Neruda

 

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν (Ντῖνος Χριστιανόπουλος)

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιὸ πολύ,
ὅμως ἡ δική σου τρυφερότητα πόσο καιρὸ ἀκόμα θὰ βαστάξει;
Ὅ,τι μᾶς γλύκανε, τὸ ξέπλυνε ὁ χρόνος κι ἡ συναλλαγή,
ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς χαμογέλασαν βουλιάξαν σὲ βαθιὰ πηγάδια
καὶ μείναν μόνο κεῖνοι ποὺ μᾶς πλήγωσαν,
ἐκεῖνοι ποὺ ἀρνήθηκαν νὰ τοὺς ὑποταχτοῦμε.
Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν πιὸ πολύ...

 

Απάντηση: Ποιήματα

Το ζευγάρι

Σβήνουν το φως και ο λευκός γλόμπος θαμποφέγγει
για μια στιγμή πριν διαλυθεί
σαν χάπι σ' ένα ποτήρι σκοτάδι. Κατόπιν μεταρσιώνονται.
Οι τοίχοι του ξενοδοχείου υψώνονται στον σκοτεινό ουρανό.

Οι κινήσεις του έρωτα έχουν κοπάσει και τους έχει πάρει ο ύπνος,
αλλά οι πιο κρυφές τους σκέψεις συναντώνται
σαν δυο χρώματα που ρέουν το ένα μέσα στο άλλο
πάνω στο υγρό χαρτί με τη ζωγραφιά του μαθητή.

Επικρατεί σκοτάδι και ησυχία. Η πόλη όμως έχει έρθει πιο κοντά
απόψε. Με σβηστά παράθυρα. Τα σπίτια πλησίασαν.
Στέκονται στριμωγμένα και περιμένουν κοντά κοντά,
ένα πλήθος με ανέκφραστα πρόσωπα.

Tomas Tranströmer



Με το τελευταίο τσιγάρο στα χείλια


Με το τελευταίο τσιγάρο στα χείλια
ξοδεύω ξοδεύω καπνό
Μαζεύω μαζεύω σκοτάδι
Πάνω σε σάπια σανίδια
Σάπια φύλλα διαβάζοντας
Ενός καταλόγου τηλεφωνικού
Για να μη βλέπω από ποια αφασία της φύσης
Πρόβαλε πάλι αυτή η ήττα
Με μιαν άπτερη Νίκη ισορροπώντας
Ύστερα από 'ναν αγώνα σφαιρικό

Άφησε μόνο αυτόν το μικρό οδηγό
Ενός περίπλου
Γύρω από τον ακρωτηριασμό
Της Καλής Ελπίδας
Και μιας υστερικής περιπλάνησης
Στις νευρασθένειες της Ιστορίας

Νύχτα που προχωρεί ως το κόκαλο

Πέρασε μόλις τη μαλακιά καμπή του αυχένα
Κι ως το κάτεργο της ναυτίας
Σατανικό τυπογραφείο της αμνησίας
Από τόσα κοντά όντα
Τυπώνοντας φτηνά αντίτυπα ουτοπίας

Τα μέλη όλα λαδώνοντας
Αυτού του μεταλλικού φαντάσματος

Τόσο φαντασμαγορικό
Σ' ένα χωρίς φως ξέφωτο
Δέκα νεκροταφείων να μην έχουν δωμάτιο

Εσύ όνομα

Και τώρα ανάμεσα στο πάτωμα και τη σκόνη
Εκεί που τα πράγματα ρίχνουν τη λίγη σκιά τους
Από μέλλον παρελθόν και μια πόλη φορμόλη
Πας να ξεφύγεις στον πιο στενό χώρο
Στον σωλήνα της τουαλέτας
Στην τρύπα του ποντικιού
Κι επαναλαμβάνεις αυτόν τον μηδαμινό ρόλο
Σ' αυτόν το μηδενικό κόσμο

'Ετσι σαν το ποντίκι μια ζωή μέσα στην τρύπα

Κι απολαμβάνεις τη συνήθεια του τρωκτικού
Το ξυνισμένο ξενύχτι του νεροχύτη
Τώρα που όλα διορθώθηκαν κι οι βρύσες δεν στάζουν πια

Μόνο η τελευταία λάμπα θυέλλης
Κουνιέται μέσα σε μια χιονοθύελλα
Αρκτικής εξερεύνησης
Πάνω από κοιμητήρια ποιήματα
Αποτσίγαρα
Νεύρα του πάγου από νωτιαίο μυελό



ΑΛΕΞΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΣ

 

"...τουλάχιστον ν' αλλάζεις πότε-πότε το νερό στις φωτογραφίες μου..."

 

 

Τὰ χλωμὰ τὰ κοριτσάκια (Ναπολέων Λαπαθιώτης)

Τὰ χλωμὰ τὰ κοριτσάκια
μαραμένα σὰν τὰ κρίνα,
στέκουνται, σὰ μαγεμένα,
καὶ κοιτᾶνε τὴ βιτρίνα,

δὲν τὰ νοιάζει γιὰ τὸ κρύο,
δὲν τὰ νοιάζει γιὰ τὴν πείνα,
κάθουνται μαρμαρωμένα,
καὶ κοιτᾶνε τὴ βιτρίνα...

Κι οἱ κουκλίτσες, ἀπὸ μέσα,
μὲ τὰ κόκκινα λακκάκια,
ποὺ δὲν ξέρουν τὶ συμβαίνει,
καὶ γι᾿ αὐτὸ δὲν ἔχουν κάκια,

οἱ κουκλίτσες οἱ καημένες,
ἄλλο τόσο μ᾿ ἀπορία,
τὰ κοιτᾶν, κι ἐκεῖνες τώρα,
σὰν ἀλλόκοτα θηρία!

Τὶς κουκλίτσες τὶ τὶς νοιάζει!
καλὰ κάθουνται στὴ ζέστα,
τὰ φτωχὰ τὰ κοριτσάκια,
ὅμως γύρισε καὶ δές τα,

μ᾿ ἕνα μαῦρο ρουχαλάκι,
ξεφτισμένο καὶ τριμμένο,
μ᾿ ἕνα σκίσιμο ἀπὸ πίσω,
ντροπαλὰ μισοκρυμμένο,

μὲ πρησμένο, ἀπ᾿ τὶς χιονίστρες,
τὸ μικρούλι τους χεράκι,
μᾶλλον τὰ καημένα ἐκεῖνα,
μοιάζουν νἆναι ἀπὸ κεράκι...

Κι ὅμως νὰ πού, μὲς τὸ δρόμο,
μὲ τὰ ξένα ἐκεῖνα χάδια,
μιὰ στιγμή, ξαναγιομίζουν
τὴν καρδούλα τους τὴν ἄδεια..

Μὰ σὰν πᾶνε παρακάτου,
ποὺ κανένας δὲν τὰ βλέπει,
ἔρημα καὶ μοναχούλια,
μὲ τὸν οὐρανὸ στὴ σκέπη,

κρύβουν ἔτσι ἀπελπισμένα,
τὰ ματάκια στὸν ἀγκώνα,
ποὺ κι ἐκείνος κλαίει, κλαίει,
στὴν πικρὴν αὐτὴν εἰκόνα...



(Από τους αγαπημένους μου ποιητές. Ξέρω πως θα μπορούσα να βάλω κάτι ερωτικό, μα αυτό το ποίημα την πρώτη φορά που το διάβασα έκλαιγα.)

 

Απάντηση: Ποιήματα

ΟΥΛΑΛΟΥΜ - Γ. ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ
Ήταν σα να σε πρόσμενα Κερά
απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα,
κι έλεγα: Θάρθει απόψε απ' τα νερά
κι από τα δάσα.

Θάρθει, αφού φλετράει μου η ψυχή,
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι
και θα μυρίζει ήλιο και βροχή
και νειό φεγγάρι . . .

Και να, το κάθισμά σου σιγυρνώ,
στολνώ την κάμαρά μας αγριομέντα,
και να, μαζί σου κιόλας αρχινώ
χρυσή κουβέντα:

. . . Πως – να, θα μείνει ο κόσμος με το "μπά"
που μ' έλεγε τρελόν πως είχες γίνει
καπνός και - τάχας - σύγνεφα θαμπά
προς τη Σελήνη . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ·
κίνησα να σε βρω στο δρόμο - ωιμένα -
μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα) χρυσή
κι εσύ με μένα.

Τόσο πολύ σ' αγάπησα Κερά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
Πάταγα γω - στραβός - μεσ' τα νερά;
κι εσύ κοντά μου . . .

 

Χαρά (Κώστας Καρυωτάκης)

Ἐλπίζω τὸ λουλούδι καὶ ἀπ᾿ τὰ σχίνα.
Γελάει τὸ χλόισμα σὰν τὸν ἔρωτά μου.
Τὸ πεῦκο παίζει ἁβρὸ μὲ τὴν ἀχτίνα.
Θὰ εὐώδιασαν οἱ τάφοι, κλῖνες γάμου.

Παλμὸς τοῦ δάσους, φεύγει μία ἐλαφίνα.
Καὶ δίπλα ποὺ ξαπλώσαμε δῶ χάμου,
τὴν ψυχούλα τους στάζουν ἄγρια κρίνα
κι ἀνοίγει, ρόδο αἱμάτινο, ἡ χαρά μου.

Τὴ βλέπω -- στὰ μαλλιά σου πνέει -- τὴν αὔρα.
Εἶναι βαθιὰ τὰ μάτια σου ὅπως νά ῾βρᾷ
τὸ δρόμο τῆς ζωῆς μου, τὸν Ἀπρίλη.

Πιὰ δὲν πονῶ μηδὲ τὴν ἀνεμώνη,
στῆς γῆς ἡ ἐρωτοπάλη ποὺ τὴ λειώνει,
καθὼς ὁρμάω γιὰ νὰ σοῦ πιῶ τὰ χείλη.

 

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Το Κορμί και το Σαράκι


μπατιρημένο κουρείο
Σάββατο βράδυ
χωρίς δουλειά
μπατιρημένο κορμί
Σάββατο βράδυ
χωρίς έρωτα

το φιλί
ενώνει πιο πολύ
απ’ το κορμί
γι’αυτό το αποφεύγουν
οι πιο πολλοί

το γατί μου
δε χορταίνει μόνο με χάδια
θέλει και φαί
το κορμί μου
δε χορταίνει μόνο με φαί
θέλει και χάδια

απ’ όλα τα αφηρημένα ουσιαστικά
πειράζει να εξαιρέσουμε τη μοναξιά;

αφαίρεσε τη νύχτα απ’ τα μάτια σου –
πώς να παλέψω μόνος με τους δυό σας;

η νύχτα είναι παγερή
και μ’ έχεις στήσει
με γέλασες
με γέρασες

μην καταργείτε την υπογεγραμμένη
ιδίως κάτω από το ωμέγα
είναι κρίμα να εκλείψει
η πιο μικρή ασέλγεια
του αλφαβήτου μας

κάθε φορά που νομίζω πως σ’ έχω στο χέρι
βλέπω πόσο ο έρωτας είναι αχειροποίητος

έλαιον θέλω και ου θυσίαν
κι εμείς που θυσιαστήκαμε;
κι εμείς που δε λαδώσαμε;

έχτισα τον παράδεισό μου
με τα υλικά της κόλασής σου

θυσίασα τον ύπνο μου κυρία
για να διαβάσω τα ποιήματά σας
κι εκείνα μ’ αποκοίμησαν

Θανάση γιατί έκοψες το άλφα από μπροστά;
για ένα γράμμα χάνεις την αθανασία

τα πρόβατα απήργησαν
ζητούν καλύτερες συνθήκες σφαγής

“όταν πεθάνω, να με θάψτε στο χωριό” –
θέλουν να τιμήσουν με το πτώμα τους
την πατρίδα που αρνήθηκαν με το σώμα τους

ωραία ερμηνεύεις τα τραγούδια
ας δούμε πως τα καταφέρνεις και στα παρατράγουδα

και τι δεν κάνατε για να με θάψετε
όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος

μια γυναίκα στο δρόμο
μαλώνει το παιδάκι της
“δε θα πάμε στο σπίτι;
θα σε κρεμάσω ανάποδα”
γύρισα κι είδα το μικρό:
ήτανε κιόλας κρεμασμένο

η νύχτα με οδήγησε σ’ αυτούς τους δρόμους;
ή αυτοί οι δρόμοι με οδήγησαν στη νύχτα;

για το πέτσινο σακάκι σου
που σε κάνει τόσο ωραίο
έχασε τη ζωή του ένα ζώο
και κοντεύω να τη χάσω κι εγώ

 

Απάντηση: Ποιήματα

Τα παράθυρα

Σ' αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για νάβρω τα παράθυρα. - Οταν ανοίξει
ένα παράθυρο θάναι παρηγορία. -
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
Ποιός ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

 

Ὅταν μιὰν ἄνοιξη (Μανόλης Ἀναγνωστάκης)

Ὅταν μιὰν ἄνοιξη χαμογελάσει
θὰ ντυθεῖς μία καινούργια φορεσιὰ
καὶ θὰ ῾ρθεῖς νὰ σφίξεις τὰ χέρια μου
παλιέ μου φίλε

Κι ἴσως κανεὶς δὲ σὲ προσμένει νὰ γυρίσεις
μὰ ἐγὼ νιώθω τοὺς χτύπους τῆς καρδιᾶς σου
κι ἕνα ἄνθος φυτρωμένο στὴν ὥριμη,
πικραμένη σου μνήμη

Κάποιο τρένο, τὴ νύχτα, σφυρίζοντας,
ἢ ἕνα πλοῖο, μακρινὸ κι ἀπροσδόκητο
θὰ σὲ φέρει μαζὶ μὲ τὴ νιότη μας
καὶ τὰ ὄνειρά μας

Κι ἴσως τίποτα, ἀλήθεια, δὲν ξέχασες
μὰ ὁ γυρισμὸς πάντα ἀξίζει περσότερο
ἀπὸ κάθε μου ἀγάπη κι ἀγάπη σου
παλιέ μου φίλε

 

Απάντηση: Ποιήματα

ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΕΙΨΗΣ

Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου

ό,τι μου λείπει με προστατεύει
από κείνο που θα χάσω
όλες οι ικανότητές μου
που ξεράθηκαν στο αφρόντιστο χωράφι της ζωής
με προφυλάσσουν από κινήσεις στο κενό
άχρηστες, ανούσιες.
Ό,τι μου λείπει με διδάσκει

ό,τι μου 'χει απομείνει
μ' αποπροσανατολίζει
γιατί μου προβάλλει εικόνες απ' το παρελθόν
σαν να 'ταν υποσχέσεις για το μέλλον.
Δεν μπορώ, δεν τολμώ
ούτ' έναν άγγελο περαστικό
να φανταστώ γιατί εγώ
σ' άλλον πλανήτη, χωρίς αγγέλους
κατεβαίνω.
Η αγάπη, από λαχτάρα που ήταν
έγινε φίλη καλή

μαζί γευόμαστε τη μελαγχολία του Χρόνου.
Στέρησέ με -παρακαλώ το Άγνωστο-
στέρησέ με κι άλλο
για να επιζήσω.

 

Ερωτευμενος-αργα νυχτα...

Η φλόγα που άναψες στη καρδιά μου,
έγινε φωτιά που τώρα σιγά σιγά
καίει τα όνειρα μου όλα......
αλλά δεν πειράζει η καρδιά μου δεν χρειάζεται παρηγοριά
από παιδί έχει μάθει να τα περνάει όλα μόνη της....

Έχω πολλές ιστορίες δίχως αυτό
που λέμε happy and να θυμάμαι
δεν θέλω να τις ξεχάσω όσο και να
γρατζουνάνε τις πληγές αλλά και
να ήθελα δεν θα μπορούσα τα σημάδια
που είναι χαραγμένα στο κορμί δεν σβήνουν.....

...όσο ο καιρός και να περνάει........
Έχουν γίνει ένα μαζί μου....
Έχουν γίνει εγώ....

Όνειρα ψίχουλα πού απέμειναν τα έχω μαζέψει και τα έκρυψα καλά,
πίσω από ένα φεγγάρι που ίσως δεν αφήσω ποτέ να νυχτώσει,
για να μην το κλέψουν και μαζί με αυτό και όσα έχει φυλαγμένα....
Τα ψέματα που μου στρώνουν στο δρόμο αλλά και
αυτά που στρώνω ο ίδιος στον εαυτό μου είναι γλυκά,
μα μάταια γιατί δεν θα μπορούν ποτέ να νιώσουν ούτε να χαρούν......

Όταν τα βράδια φλέγομαι με την μοναξιά δεν πονάω,
ούτε νιώθω θλίψη η καημό, απλά λυπάμαι γιατί αν ούτε
εγώ που τόσο προσπάθησα τότε ποιος άλλος......

Θα σε περιμένω θα περιμένω και θα ελπίζω πάντα.......

Κι ας είναι οι ελπίδες γυάλινες, με αυτές επιβιώνω κάθε λεπτό και στιγμή......

Τις προσέχω να μην μου σπάσουν....
ελπίζω σε μια τυχαία σκέψη σου σε μένα
κάποια τυχαία λέξη που θα πεις στον άνεμο
ψιθυρίζοντας για μένα και καρτερώ να φτάσει αυτή
η γλυκιά κουβέντα στα αυτιά μου.....

και μαζί με αυτή να έρθεις και εσύ τόσο ξαφνικά όπως έφυγες.......

Ως που να εμφανιστείς θα σιγοτραγουδώ την μελωδία
τής σελήνης που τραγουδούσαμε μαζί,
ίσως ακούσεις μέσα στον λαβύρινθο που χάθηκες
τον γνωστό αυτό ήχο και σε οδηγήσει εδώ.....

Στον μυστικό κήπο της Εδέμ που θέλαμε να χτίσουμε μαζί,
ακόμα και τα μισοτελειωμένα κάστρα φωνάζουν το όνομά σου
για να ολοκληρωθούν

Κι αν θες εσύ την καταστροφή τους,
αν επιθυμείς να μείνω μόνος στον κήπο αυτόν,
και γίνει ο παράδεισος που ονειρεύτηκα κόλαση,
πες το μου....βρες τον τρόπο και μίλησέ μου....

Εγώ για τελευταία φορά θα σου σφιξω το χέρι
και θα σου δώσω ένα φιλί για φυλαχτό,
για να μην νιώσεις την μοναξιά εσύ ποτέ....
Να έχεις πάντα συντροφιά.....

Εσύ και δίκοπο μαχαίρι να μου προσφέρεις εγώ θα το δεχτώ.....
γιατί έμαθα το Σ'ΑΓΑΠΩ όταν το λέω να το εννοώ.....


Γραμμένο ξημερώματα από κολλητό καψουρη...Αφιερωμένο ξέρει εκείνη ...