Ποιήματα

Rabindranath Tagore

Βγήκα έξω μοναχός μου για να πάω στο ραντεβού μου. Αλλά ποιος είναι αυτός που με ακολουθεί μες στο αθόρυβο σκοτάδι;

Κάνω κατά μέρος για να αποφύγω την παρουσία του, αλλά δεν του ξεφεύγω.

Κάνει τη σκόνη να σηκώνεται με το θρασύ περπάτημά του.
Σε κάθε λέξη που ξεστομίζω, προσθέτει τη δυνατή φωνή του.

Είναι ο μικροπρεπής εαυτός μου, κύριε μου, δεν ξέρει τι θα πεί ντροπή, αλλά εγώ ντρέπομαι να έρθω στην πόρτα σου με αυτόν συντροφιά.

 

Απάντηση: Ποιήματα

Σώπα μη μιλάς ! (του Αζίζ Νεσίν)

Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψ' τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή ειναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα,γέλαγα,έπαιζα μου λέγανε:
"σώπα".

Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε :"εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!"

Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
"κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ....σώπα!"

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου
η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,
"θα βρείς το μπελά σου, σώπα".

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις ,σώπα"

Παντρεύτηκα , έκανα παιδιά ,
η γυναίκά μου ήταν τίμια κι εργατική και
ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε "Σώπα".

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :
"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"
Μπορεί να μην είχαμε με δ'αύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γειτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα.

Σώπα ο ενας,σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσά μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".
και μαζευτηκαμε πολλοι
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά,φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
Ευκολα , μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".

Μάθε το στη γυναίκα σου,στο παιδί σου,στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν'την να σωπάσει.
Κόψ'την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς ,
χωρίς να μιλάς να λές "έχετε δίκιο,είμαι σαν κι εσάς"
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.

και δεν θα μιλάς ,
θα γίνεις φαφλατάς ,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .

Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ'την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμησεις Κόψε τη γλώσσά σου.

Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
με έναν ψιθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λεει:
ΜΙΛΑ!....

 

Απάντηση: Ποιήματα

Aργοπεθαίνει-ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΝΤΑ
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
την ίδια παίρνοντας μέρα τη μέρα διαδρομή,
όποιος περπατησιά δεν αλλάζει,
όποιος δεν τολμάει να φορέσει ένα χρώμα καινούργιο,
όποιος δεν μιλάει σ’ αγνώστους.

Αργοπεθαίνει όποιος κάνει την τηλεόραση ταγό του
και γκουρού.

Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος βάζει το μαύρο πάνω απ’ το άσπρο
και πάνω απ’ το ιώτα διαλυτικά,
όποιος στη δίνη δεν αφήνεται να πέσει
των συγκινήσεων που μεταμορφώνουν
τα μάτια σ’ αστέρια, τα χασμουρητά σε χαμόγελα,
και τα στήθη σε χτυποκάρδια και λάθη.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν σαρώνει από οργή το τραπέζι
όταν πρέπει,
όποιος δεν θυσιάζει το βέβαιο
για το αβέβαιο κυνήγι ενός ονείρου,
όποιος δεν τόλμησε καν μια φορά στη ζωή του
να κάνει πέρα τις συνετές συμβουλές.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν κάνει πανιά γι' άλλους τόπους,
όποιος δεν ανοίγει βιβλίο,
όποιος δεν χάνεται στη μουσική,
όποιος δεν βρίσκει μέσα του γοητεία και χάρη.

Αργοπεθαίνει
όποιος τον έρωτά του ταπεινώνει,
όποιος δεν γυρεύει απ’ τους άλλους βοήθεια
όταν την έχει ανάγκη,
όποιος περνά τις μέρες του γκρινιάζοντας
για την κακή του τύχη ή τη βροχή που δεν σταματά.

Αργοπεθαίνει
όποιος παρατάει μια ιδέα προτού τη βάλει μπροστά,
όποιος δεν ρωτάει για όσα δεν ξέρει.

Γλιτώνουμε αυτόν τον θάνατο σε δόσεις,
όταν θυμόμαστε ότι για να ‘σαι ζωντανός
θέλει προσπάθεια πολύ πιο δύσκολη από της ανάσας.

ΜΑΡΤΑ ΜΕΝΤΕΙΡΟΣ

 

Απάντηση: Ποιήματα

Γιατί


"Το πουλί κελαηδάει

Το κοιτάζουν οι πίθηκοι

Μαεστρία

Χαμογελώ σαν γράφω

Ό,τι κι αν μου συμβαίνει είναι για μένα το ίδιο

Κι ό,τι κι αν κάνω είναι ζήτημα απόλυτης αδιαφορίας

Τα μάτια μου ακολουθούν κάποιον που δεν βρίσκεται εδώ πέρα

Γράφω με την πλάτη στον προορισμό μου γυρισμένη

Ήλιος μέσα στην ομίχλη

Επιτάχυνση

Επιβράδυνση

Ναι"


Μπλεζ Σαντράρ

 

Re: Απάντηση: Ποιήματα

Συγνώμη για την διόρθωση, αλλά αν και με μερικές αλλαγές ως προς την επιλογή
των λέξεων το παραπάνω αποτελεί ένα αριστούργημα του Pablo Neruda.

To : .. Pablo Neruda

 

Απάντηση: Ποιήματα

«Ένα χέρι λεπτό, σπασμωδικό

με φλέβες γαλανές στην κέρινή του σάρκα,

μ’εξαίσια δάχτυλα

και σαν σβησμένα ρόδα νύχια

μυστηριώδες, διαφανές,

όσο λεπτό τόσο ισχυρό

τόσο αδυσώπητο ένα χέρι

που έχει τις ώρες του και ξέρει τον καιρό

-πόσο βαθιά και τραγικά τον ξέρει!-

έρχεται κάθε τόσο και μου ανοίγει

την πόρτα της ψυχής μου,

συνήθως προς το βράδυ, όταν μαδάει το φως,

πότε καινούργιες όψες και φωνές

για να μου φέρει

και πότε για να πάρει τις παλιές

-τις τόσο αγαπημένες!-

προς άλλα μέρη,

όπου εκείνο ξέρει, μονάχο να μ’αφήκει

ένα χέρι με φλέβες γαλανές

που σε κανένα σώμα δεν ανήκει.

……………………………………………



Οι φίλοι μου ανοιχτήκανε, μακραίνανε.



(Όταν κανείς πεθαίνει

μονάχα αυτός που μένει

πονάει με πληγωμένη την καρδιά,

μα όταν κανείς μακραίνει,

κι αυτός που αρπάζει η ξένη

κι ο άλλος που απομένει,

κι οι δυό τους πληγωμένη νιώθουν την καρδιά.)



Οι φίλοι μου ανοιχτήκανε, μακραίνανε.



Είδα του πλοίου τους τα φώτα

να λιώνουνε μες στο φαρμάκι της βραδιάς

κι όλα ήταν ίδια της βραδιάς

μονάχα εγώ δεν ήμουν όπως πρώτα…



Κάτι ατελείωτες κηδείες

περνούνε κάθε βράδυ απ’την ψυχή μου

κάτι πικρές μελαγχολίες…



Κάποια μέρη που έζησα μαζί τους

πήραν άλλες σημασίες

κι οι ώρες που θα ζήσω πάλι εκεί

δέθηκαν από πριν με τις ανίες…

…………………………………………



Ένα χέρι με φλέβες γαλανές,

μυστηριώδες, διαφανές,

για τελευταία φορά

κάποια βραδιά

την πόρτα μου θ’ανοίξει,

και στο σκοτάδι τα λεπτά

τα δάχτυλά του στο λαιμό

μου γύρω θα τα σφίξει

να με πνίξει…

Κι η πόρτα δε θα ξανανοίξει.»



Αλεξάνδρου Μπάρα, ΑΘΡΟΙΣΜΑ, 1933 – ΠΟΙΗΣΗ – 1983

ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ

Βιβλίο Πρώτο, 1933

 

ΕΛΕΝΗ


ΤΕΥΚΡΟΣ ... ες γην εναλίαν Κύπρον ου μ' εθέσπισεν
οικείν Απόλλων, όνομα νησιωτικόν
Σαλαμίνα θέμενον της εκεί χάριν πάτρας.
..............................................................
ΕΛΕΝΗ: Ουκ ήλθον ες γην Τρωάδ' , αλλ' είδωλον ήν.
.............................................................
ΑΓΓΕΛΟΣ: Τι φής;
Νεφέλης άρ' άλλως είχομεν πόνους πέρι;


ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ,ΕΛΕΝΗ




"Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες''.




Αηδόνι ντροπαλό, μες στον ανασασμό των φύλλων,

σύ που δωρίζεις τη μουσική δροσιά του δάσους

στα χωρισμένα σώματα και στις ψυχές

αυτών που ξέρουν πως δε θα γυρίσουν.

Τυφλή φωνή, που ψηλαφείς μέσα στη νυχτωμένη μνήμη

βήματα και χειρονομίες. δε θα τολμούσα να πω φιλήματα.

και το πικρό τρικύμισμα της ξαγριεμένης σκλάβας.




"Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες".




Ποιες είναι οι Πλάτρες; Ποιος το γνωρίζει τούτο το νησί;

Έζησα τη ζωή μου ακούγοντας ονόματα πρωτάκουστα:

καινούργιους τόπους, καινούργιες τρέλες των ανθρώπων

ή των θεών.

η μοίρα μου που κυματίζει

ανάμεσα στο στερνό σπαθί ενός Αίαντα

και μιαν άλλη Σαλαμίνα

μ' έφερε εδώ σ' αυτό το γυρογιάλι.

Το φεγγάρι

βγήκε απ' το πέλαγο σαν Αφροδίτη.

σκέπασε τ' άστρα του Τοξότη, τώρα πάει να 'βρει

την καρδιά του Σκορπιού, κι όλα τ' αλλάζει.

Πού είναι η αλήθεια;

Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης.

το ριζικό μου, ενός ανθρώπου που ξαστόχησε.




Αηδόνι ποιητάρη,

σαν και μια τέτοια νύχτα στ' ακροθαλάσσι του Πρωτέα

σ' άκουσαν οι σκλάβες Σπαρτιάτισσες κι έσυραν το θρήνο,

κι ανάμεσό τους-ποιος θα το 'λεγε-η Ελένη!

Αυτή που κυνηγούσαμε χρόνια στο Σκάμαντρο.

Ήταν εκεί, στα χείλια της ερήμου. την άγγιξα, μου μίλησε:

"Δεν είν' αλήθεια, δεν είν' αλήθεια" φώναζε.

"Δεν μπήκα στο γαλαζόπλωρο καράβι.

Ποτέ δεν πάτησα την αντρειωμένη Τροία".




Με το βαθύ στηθόδεσμο, τον ήλιο στα μαλλιά, κι αυτό

το ανάστημα

ίσκιοι και χαμόγελα παντού

στους ώμους στους μηρούς στα γόνατα.

ζωντανό δέρμα, και τα μάτια

με τα μεγάλα βλέφαρα,


ήταν εκεί, στην όχθη ενός Δέλτα.

Και στην Τροία;

Τίποτε στην Τροία-ένα είδωλο.

Έτσι το θέλαν οι θεοί.

Κι ο Πάρης, μ' έναν ίσκιο πλάγιαζε σα να ήταν πλάσμα

ατόφιο.

κι εμείς σφαζόμασταν για την Ελένη δέκα χρόνια .




Μεγάλος πόνος είχε πέσει στην Ελλάδα.

Τόσα κορμιά ριγμένα

στα σαγόνια της θάλασσας στα σαγόνια της γης.

τόσες ψυχές

δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι.

Κι οι ποταμοί φουσκώναν μες στη λάσπη το αίμα

για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη

μιας πεταλούδας τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου

για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη.

Κι ο αδερφός μου;

Αηδόνι αηδόνι αηδόνι,

τ' είναι θεός; τι μη θεός; και τι τ' ανάμεσό τους;




"Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες".




Δακρυσμένο πουλί,

στην Κύπρο τη θαλασσοφίλητη

που έταξαν για να μου θυμίζει την πατρίδα,

άραξα μοναχός μ' αυτό το παραμύθι,

αν είναι αλήθεια πως αυτό είναι παραμύθι,

αν είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι Δε θα ξαναπιάσουν

τον παλιό δόλο των θεών.

αν είναι αλήθεια

πως κάποιος άλλος Τεύκρος, ύστερα από χρόνια,

ή κάποιος Αίαντας ή Πρίαμος ή Εκάβη

ή κάποιος άγνωστος, ανώνυμος που ωστόσο

είδε ένα Σκάμαντρο να ξεχειλάει κουφάρια,

δεν το 'χει μες στη μοίρα του ν' ακούσει

μαντατοφόρους που έρχουνται να πούνε

πως τόσος πόνος τόση ζωή

πήγαν στην άβυσσο


για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.

 

Ρούσσου Μαρία_Μάγια - Δεν

Δεν έχω πυθμένα.
Δεν έχω τοιχώματα.
Δεν έχω.
Δεν είμαι.

 

Απάντηση: Ποιήματα

Τα πάθη της βροχής (Κική Δημουλά)

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.

Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μού’ μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.

Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.

ΔΑΚΡΥΑ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΟΙ ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΒΡΟΧΗΣ.....ΜΑ ΠΙΟ ΓΛΥΚΑ,ΤΟΥΣ ΛΕΙΠΕΙ Η ΑΛΜΥΡΑ.ΒΡΕΧΕΙ ΕΔΩ,ΕΚΕΙ,ΕΞΩ,ΜΕΣΑ....ΠΑΝΤΟΥ.ΒΑΣΙΛΙΚΗ

 

Απάντηση: Ποιήματα

Θησαύρια Χέρια

Με τον ύπνο και το φως στο ίδιο σκοτάδι
χάθηκαν τα θησαύρια χέρια του

Η αλάθητη σιγή της ολότητας
και η βαθιά σιωπή του
- πως θα ζήσει -
Κράτησαν
ως τη στιγμή που βγήκαν απ’ τα σύννεφα
οι φράσεις του φεγγαριού

Στη συνέχεια
ξέπλυνε τις χειρονομίες
τίναξε την αφή στ’ ακροδαχτύλι
κι έτσι λιτός κι απέριττος
είπαν πως πήρε τα δάχτυλά του κι έφυγε

Του Λίνου Ιωαννίδη, από τους αγαπημένους μου εν ζωή ποιητές.

 

Απάντηση: Ποιήματα

Οικογενειακό

"Η μητέρα πλέκει
Ο γιος πολεμά
Το βρίσκει πολύ φυσικό η μητέρα
Και ο πατέρας τι κάνει ο πατέρας;
Κάνει επιχειρήσεις
Η γυναίκα του πλέκει
Ο γιος του πολεμά
Αυτός επιχειρήσεις
Το βρίσκει πολύ φυσικό ο πατέρας
Και ο γιος και ο γιος
Τι βρίσκει ο γιος;
Δε βρίσκει τίποτα απολύτως τίποτα ο γιος
Ο γιος η μητέρα του πλέκει ο πατέρας του επιχειρήσεις αυτός πόλεμο
Όταν θα έχει τελειώσει ο πόλεμος
Θα κάνει επιχειρήσεις με τον πατέρα του
Ο πόλεμος συνεχίζεται η μητέρα συνεχίζει πλέκει
Ο πατέρας συνεχίζει κάνει επιχειρήσεις
Ο γιος σκοτώθηκε δε συνεχίζει πια
Ο πατέρας και η μητέρα πηγαίνουν στο νεκροταφείο
Το βρίσκουν πολύ φυσικό ο πατέρας και η μητέρα
Η ζωή συνεχίζεται η ζωή με το πλεκτό τον πόλεμο τις επιχειρήσεις
Οι επιχειρήσεις ο πόλεμος το πλεκτό ο πόλεμος
Οι επιχειρήσεις οι επιχειρήσεις και οι επιχειρήσεις
Η ζωή με το νεκροταφείο."

Jacques Prévert

 

 



Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης

Άρεσε γενικώς στην Αλεξάνδρεια,
τες δέκα μέρες που διέμεινεν αυτού,
ο ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης
Αριστομένης, υιός του Μενελάου.
Ως τ' όνομά του, κ' η περιβολή, κοσμίως, ελληνική.
Δέχονταν ευχαρίστως τες τιμές, αλλά
δεν τες επιζητούσεν· ήταν μετριόφρων.
Αγόραζε βιβλία ελληνικά,
ιδίως ιστορικά και φιλοσοφικά.
Προ πάντων δε άνθρωπος λιγομίλητος.
Θάταν βαθύς στες σκέψεις, διεδίδετο,
κ' οι τέτοιοι τόχουν φυσικό να μη μιλούν πολλά.

Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε.
Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος.
Πήρε όνομα ελληνικό, ντύθηκε σαν τους Έλληνας,
έμαθ' επάνω, κάτω σαν τους Έλληνας να φέρεται·
κ' έτρεμεν η ψυχή του μη τυχόν
χαλάσει την καλούτσικην εντύπωσι
μιλώντας με βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά,
κ' οι Αλεξανδρινοί τον πάρουν στο ψιλό,
ως είναι το συνήθειο τους, οι απαίσιοι.


Γι' αυτό και περιορίζονταν σε λίγες λέξεις,
προσέχοντας με δέος τες κλίσεις και την προφορά·
κ' έπληττεν ουκ ολίγον έχοντας
κουβέντες στοιβαγμένες μέσα του.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης