Ποιήματα

Απάντηση: Ποιήματα

 

Απάντηση: Ποιήματα

Φωνή μου ράτσα υψικαμίνου

Πρώτον: σε θέλουν ακίνδυνη και να ξεχνάς
και ύστερα καλή μ' αυτούς φιλεναδίτσα
τρυφερή
υποσχετική
οι αχρείοι.

Φωνή μου ράτσα υψικαμίνου από πλευρό
ανοιχτό του αίλουρου, της ανηφόρας
από τα εννιά σκοινιά του βούρδουλα
κι ο ήλιος φίδι μεσ' στο σύρμα.
Μην ξεχάσεις φτύσ' τους.

Ας περιμένουν να σε σβήσω με νερό
ή κατά τες συνταγές αρχαίων Ελληνοσύρων
ας περιμένουν οι αχρείοι.

(Έκτωρ Κακναβάτος)

 

Απάντηση: Ποιήματα




Το θυμαμαι σαν χθες,ειναι οι στοιχοι που εστειλα στο τελευταιο μηνυμα με μειλ στον ανθρωπο που με φιλοξενουσε απλα για να τον χαιρετησω.Ειχα μαζεψει ολα τα πραγματα μου οπως επιθυμουσε
και ειχα βρει και ενα ποιημα το παρακατω και ειχα δωσει και μαι φωτογραφια που ημουν μικρη ντυμενη σπανιολα.Ειχε φτασει η ωρα να πω το μεγαλο ολε.Δε ξερω αν υπαρχει μοιρα ομως εκεινη την ημερα επερεπε να ειχα δει τα σημαδια.Αλλη μια φορα αλλαζα οικογενεια απο τη σκυλλα στη χαρυβδη τελικα
ωρες ανηλεες με λιωνουν
κολλαω στο χρονο ο χρονος με εστησε
στον τοιχο σαν φωτογραφια
σαν κομμενη προβολη
σαν κουκου κακοκαιρισμενου ρολογιου
Το εκκρεμες μου ζητημα δικαζουν ορνια

χανω το χωρο ο χωρος με αδειασε
σαν σπασμενη κλεψυδρα
Απο τη σκυλλα στη Χαρυβδη
πνιγομαι Ιλιγγοι
τα μηλιγγια μου σφιγγουν
ενα σημαδι στο βαθος με προδωσε

---------- Post added at 13:55 ---------- Previous post was at 13:44 ----------

και το σημαδι στο βαθος με προδωσε και το φαδι το κιτρινο που ημουν μεσα.Λιγο πριν ηθελα να κοιμηθω και ειχα παρει μια κουβερτα γλυστρισα ομως και εφυγα.Μη πας απο το φαναρι ειναι πιο κοντα μου λεει και στριβει και τοτε η συγκρουση ενα μπαμ και δε καταλαβα ηταν τοσο ξαφνικο στο δευτερο μπαμ σκεφτομαι τη μητερα μου που εχει μεινει αναπηρη απο τροχαιο και δε κουνιεμαι σαν το καροτσακι της να ηταν διπλα μου για να με προστατευσει.Στο τριτο μπαμ μπροστα στο καθισμα του συνοδηγου επεσε ενα κουτι που ανοιξε μισο και βγηκε φως..Καποτε ενας κλοουν που ειχα σχεση με εβαζε στα κουτια και μου περναγε σπαθια.Το κουτι του μαγου σκεφτηκα και εκανα την κινηση που μου ειχε μαθει.Πολυ απαλη και ετσι γλυτωσα.
Το προηγουμενο βραδυ ειχε πανσεληνο και ενιωθα κατι στην ταρατσα σαν να πολεμαει στο φως.κοιμηθηκα και ονειρευτηκα το σπιτι μου ημουν διπλα στο τζακι οπως στην φωτογραφια και μια πολυθρονο ολο χρυσαφι.Τιποτα αλλο.μια λαμψη σαν καποιος να καθοταν σε αυτο το χρυσαφι.Ηταν
Η επομενη ημερα ηταν με μπλε φεγγαρι.Ειχαμε 2 φεγγαρια στον ουρανο και το ενα μαλλον επεσε πανω μου.Ηταν Νοεμβρης στην τελευταια μερα αλλαγης του σκορπιου και οπως με σημαδεψε καποτε ετσι και εκεινη την ημερα.Ενα ραμμα για να θυμαμαι το σκορπιο μπαμπα μπυ τη σκορπιο μητρια μου και ενα τρτο σκορπιο που βρεθηκε μπροστα μου.

 

Απάντηση: Ποιήματα

ΦΩΝΗ ΑΠ'ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ - Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ
Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή —
φωνή που μπαίνει
μες στην καρδιά μας και την συγκινεί
και την ευφραίνει.

Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει,
τραγούδι που έκαμαν τρεις ποιηταί μεγάλοι,
ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός.
Το ψάλλει με την θεία της φωνή εκείνη,
όταν στους ώμους της απλώνει την γαλήνη
σαν φόρεμά της ο καιρός ο θερινός.

Φέρνει μηνύματα εις ταις ψυχαίς δροσάτα
η μελωδία της. Τα περασμένα νειάτα
θυμίζει χωρίς πίκρα και χωρίς καϋμό.
Οι περασμένοι έρωτες κρυφομιλούνε,
αισθήματα λησμονημένα ξαναζούνε
μες στων κυμάτων τον γλυκόν ανασασμό.

Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει,
τραγούδι που έκαμαν τρεις ποιηταί μεγάλοι,
ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός.
Και σαν κυττάζεις την υγρή της πεδιάδα,
σαν βλέπεις την απέραντή της πρασινάδα,
τον κάμπο της πούναι κοντά και τόσο μακρυνός,
γεμάτος με λουλούδια κίτρινα που σπέρνει
το φως σαν κηπουρός, χαρά σε παίρνει
και σε μεθά, και σε υψώνει την καρδιά.
Κι αν ήσαι νέος, μες σταις φλέβες σου θα τρέξη
της θάλασσας ο πόθος· θα σε ’πη μια λέξι
το κύμα απ’ τον έρωτά του, και θα βρέξη
με μυστική τον έρωτά σου μυρωδιά.



Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή —
φωνή που μπαίνει
μες στην καρδιά μας και την συγκινεί
και την ευφραίνει.


Τραγούδι είναι, ή παράπονο πνιγμένων; —
το τραγικό παράπονο των πεθαμένων,
που σάβανό των έχουν τον ψυχρόν αφρό,
και κλαίν για ταις γυναίκες των, για τα παιδιά των,
και τους γονείς των, για την έρημη φωλιά των,
ενώ τους παραδέρνει πέλαγο πικρό,


σε βράχους και σε πέτραις κοφτεραίς τους σπρώχνει,
τους μπλέκει μες στα φύκια, τους τραβά, τους διώχνει,
κ’ εκείνοι τρέχουνε σαν νάσαν ζωντανοί
με ολάνοιχτα τα μάτια τρομαγμένα,
και με τα χέρια των άγρια, τεντωμένα,
από την αγωνία των την υστερνή.

Τραγούδι είναι, ή παράπονο πνιγμένων;—
το τραγικό παράπονο των πεθαμένων
που κοιμητήριο ποθούν χριστιανικό.
Τάφο, που συγγενείς με δάκρυα ραντίζουν,
και με λουλούδια χέρια προσφιλή στολίζουν,
και που ο ήλιος χύνει φως ζεστό κ’ ευσπλαγχνικό.

Τάφο, που ο πανάχραντος Σταυρός φυλάει,
που κάποτε κανένας ιερεύς θα παή
θυμίαμα να κάψη και να ‘πη ευχή.
Χήρα τον φέρνει που τον άνδρα της θυμάται
ή υιός, ή κάποτε και φίλος που λυπάται.
Τον πεθαμένο μνημονεύουν· και κοιμάται
πιο ήσυχα, συγχωρεμένη η ψυχή.

 

Απάντηση: Ποιήματα

ΤΑΡΙΧΕΥΕΙΝ


Η δυναμή τους είναι να είσαι ανίδεος
να είσαι αφελής, να αμνηστεύεις,
η δύναμή τους είναι να ξεχνάς,
να μη θυμάσαι που η εντολή από τους Κατεπάνω
είναι να συμφωνήσουνε ανακριτής κ' εισαγγελέας
να κηρυχτείς σε αφάνεια
να μπεις στο αρχείο, ή, αν η χάρη τους ...
να σ' αναλάβουνε ταριχευτές,
ή διαιώνια τέχνη των λωρίδων.

(του ιδίου)

Ο Κακναβάτος - αν και, προσωπικά, ο υπερρεαλισμός μου είναι κάπως αλλότριος ποιητικά, με ξενίζει και δεν με αγγίζει - γράφει (έγραφε, μάλλον) πολύ "αυθόρμητα", από ακατέργαστη πρώτη ύλη, άριστος χειριστής του λόγου.

 

Ι.
Είπε:
ψηφίζω το γαλάζιο.
Εγώ το κόκκινο.
Κι εγώ.

Το σώμα σου ωραίο
Το σώμα σου απέραντο.
Χάθηκα στο απέραντο.

Διαστολή της νύχτας.
Διαστολή του σώματος.
Συστολή της ψυχής.

Όσο απομακρύνεσαι
Σε πλησιάζω.

Ένα άστρο
έκαψε το σπίτι μου.

Οι νύχτες με στενεύουν
στην απουσία σου.
Σε αναπνέω.

Η γλώσσα μου στο στόμα σου
η γλώσσα σου στο στόμα μου-
σκοτεινό δάσος.
Οι ξυλοκόποι χάθηκαν
και τα πουλιά.

Όπου βρίσκεσαι
υπάρχω.

Τα χείλη μου
περιτρέχουν τ' αφτί σου.

Τόσο μικρό και τρυφερό
πως χωράει
όλη τη μουσική;

Ηδονή-
πέρα απ' τη γέννηση,
πέρα απ' το θάνατο.
Τελικό κι αιώνιο
παρόν.

Αγγίζω τα δάχτυλα
των ποδιών σου.
Τι αναρίθμητος ο κόσμος.

Μέσα σε λίγες νύχτες
πως πλάθεται και καταρρέει
όλος ο κόσμος;

Η γλώσσα εγγίζει
βαθύτερα απ' τα δάχτυλα.
Ενώνεται.

Τώρα
με τη δική σου αναπνοή
ρυθμίζεται το βήμα μου
κι ο σφυγμός μου.

Δυό μήνες που δε σμίξαμε.
Ένας αιώνας
κι εννιά δευτερόλεπτα.

Τι να τα κάνω τ' άστρα
αφού λείπεις;

Με το κόκκινο του αίματος
είμαι.
Είμαι για σένα.

Γιάννης Ρίτσος, Γυμνό σώμα

 

Απάντηση: Ποιήματα

To τραγούδι της τελευταίας συνάντησης (μτφ. Άρης Αλεξάνδρου)

Στο στήθος ένα σφίξιμο
το βήμα χάνω, πάω βιαστική
από την αγωνία, την λαχτάρα, φόρεσα
το γάντι το αριστερό, στο χέρι το δεξί.
Τόσα σκαλιά ν’ ανέβω, αδύνατον.
Μα, είναι τρία, χρυσή μου.
Ηχος γλυκός σαλεύει μες στα δέντρα
και το φθινόπωρο μου λέει “Πέθανε μαζί μου”.
Η τύχη μου παντοτινά ασταθής
άχαρη, σαν εσένα. Είμαι απελπισμένη.
Λύση καμιά δεν βλέπω, ω! ακριβέ.
Πεθαίνω εγκαταλειμμένη.
Tο βλέμμα στρέφω, να το σπίτι μας κι η κάμαρα
κεχριμπαρένια καίνε τα κεριά
της τελευταίας μας συνάντησης το σμίξιμο
και η φωνή σου μες στ΄ αυτιά μου ακόμα τραγουδά».

Άννα Αχμάτοβα

 

..

 

Απάντηση: Ποιήματα

Χειμώνας 1942


«Ξημέρωσεν o δείχτης πάλι Κυριακή.

Εφτά μέρες
Η μιά πάνω απ' την άλλη
Δεμένες
Ολόιδιες
Σα χάντρες κατάμαυρες
Κόμπο λογιών του Σεμιναρίου.

Μιά, τέσσερις, πενηνταδυό.
Έξι μέρες όλες για μία
Έξι μέρες αναμονή
Έξι μέρες σκέψη
Για μία μέρα
Μόνο για μία μέρα
Μόνο για μίαν ώρα
Απόγευμα κι ήλιος.

Ώρες
Ταυτισμένες
Χωρίς συνείδηση
Προσπαθώντας μία λάμψη
Σε φόντο σελίδων
Με πένθιμο χρώμα

Μιά μέρα αμφίβολης χαράς
Ίσως μόνο μίαν ώρα
Λίγες στιγμές
Το βράδυ αρχίζει πάλι η αναμονή
Πάλι μίαν εβδομάδα, τέσσερις, πενηνταδυό

Σήμερα βρέχει απ' το πρωί.
Ένα κίτρινο χιονόνερο.»

Μ. Αναγνωστάκης

 

21 Μάρτη 2011
Πρώτη μέρα της άνοιξης, παγκόσμια ημέρα ποίησης, το μεγάλο φεγγάρι στη χάση πια, η μέρα παίρνει κεφάλι απ' τη νύχτα, την ανεμοδαρμένη νύχτα.
Τιμής έκενεν λοιπόν.

 

Απάντηση: Ποιήματα

ΦΗΜΗ

«Αυτό είναι Φήμη: Κυριακές,
ένα κενό
όπως στον Μπαλτούς,

στενά λιθόστρωτα,
ηλιόφωτα, ηλιόχρυσα,
ένας τοίχος, ένας σκούρος πύργος

στο τέλος του δρόμου,
ένα μπλε χωρίς καμπάνες
σαν νεκρός καμβάς

στην άσπρη του
κορνίζα, και άνθη:
γλαδιόλες, ανάπηρες

γλαδιόλες, πέτρινα πέταλα
στο βάζο. Ο ουράνιος
έπαινος της χορωδίας

κομμένος. Ένα βιβλίο
με εικόνες που ξεφυλλίζει
τον εαυτό του. Το τικ-τακ

των τακουνιών στο πεζοδρόμιο.
Ένα ρολόι αργό.
Μια δίψα για δουλειά.»

από τη δίγλωσση έκδοση «Derek Walcott Poems/Ντέρεκ Ουόλκοτ Ποιήματα»

 

Απάντηση: Ποιήματα

Αποστροφή

«Φθονώ τη τύχη σας, προνομιούχα
πλάσματα, κούκλες ιαπωνικές.
Κομψά, ρόδινα μέλη πλαστικές
γραμμές, μεταξωτά, διαφανή ρούχα.


Ζωή σας όλη τα ωραία σας μάτια.
Στα χείλη μόνο οι λέξεις των παθών.
Ένα έχετ’ όνειρο : τον αγαθόν
άντρα σας και τα νόμιμα κρεβάτια.


Χορός ημιπαρθένων, δυο δυο,
μ’ αλύγιστο το σώμα, θριαμβευτικά,
επίσημα και τελετουργικά,
πηγαίνετε στο ντάνσιγκ ή στο ωδείο.


Εκεί απειράρθιμες παίρνετε πόζες.
Σαν τη σελήνη πριν ρομαντικές,
αύριο παναγίες, όσο προχτές,
ακούοντας τη «Valenzia» σκαμπρόζες.


'Ένα διάστημα παίζετε το τέρας
με τα τέσσερα πόδια κολλητά.
Τρέχετε και διαβάζετε μετά
τον οδηγό σας «δια τα μητέρας».


Ω, να μπορούσε έτσι κανείς να θάλλη,
μέγα ρόδο κάποιας ώρας χρυσής,
ή να βυθομετρούσατε και σεις
με μια φουρκέτα τ’ άδειο σας κεφάλι!


Ατίθασα μέλη, διαφανή ρούχα,
γλοιώδη στόματα υποκριτικά,
ανυποψίαστα, μηδενικά
πλάσματα, και γι’ αυτό προνομιούχα…»


Κ.Γ. Καρυωτάκης
από «Ἅπαντα τὰ Εὑρισκόμενα»