Ποιήματα

Απάντηση: Ποιήματα

Μεθύστε

Πρέπει νά ῾σαι πάντα μεθυσμένος.
Ἐκεῖ εἶναι ὅλη ἡ ἱστορία: εἶναι τὸ μοναδικὸ πρόβλημα.
Γιὰ νὰ μὴ νιώθετε τὸ φριχτὸ φορτίο τοῦ Χρόνου
ποὺ σπάζει τοὺς ὤμους σας καὶ σᾶς γέρνει στὴ γῆ,
πρέπει νὰ μεθᾶτε ἀδιάκοπα. Ἀλλὰ μὲ τί;
Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.
Ἀλλὰ μεθύστε.

Καὶ ἂν μερικὲς φορές, στὰ σκαλιὰ ἑνὸς παλατιοῦ,
στὸ πράσινο χορτάρι ἑνὸς χαντακιοῦ,
μέσα στὴ σκυθρωπὴ μοναξιὰ τῆς κάμαράς σας,
ξυπνᾶτε, μὲ τὸ μεθύσι κιόλα ἐλαττωμένο ἢ χαμένο,
ρωτῆστε τὸν ἀέρα, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι,
τὸ κάθε τι ποὺ φεύγει, τὸ κάθε τι ποὺ βογκᾶ,
τὸ κάθε τι ποὺ κυλᾶ, τὸ κάθε τι ποὺ τραγουδᾶ,
ρωτῆστε τί ὥρα εἶναι,
καὶ ὁ ἀέρας, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι,
θὰ σᾶς ἀπαντήσουν:

-Εἶναι ἡ ὥρα νὰ μεθύσετε!

Γιὰ νὰ μὴν εἴσαστε οἱ βασανισμένοι σκλάβοι τοῦ Χρόνου,
μεθύστε, μεθύστε χωρὶς διακοπή!

Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.

Charles Baudelaire

 

Απάντηση: Ποιήματα

 

 

Re: Απάντηση: Ποιήματα

•Η μοναδική επιθυμία της αγάπης είναι η ολοκλήρωση.
Αλλά αν εσύ θέλεις να έχεις επιθυμίες μέσα στην αγάπη,
άσε αυτές οι επιθυμίες να είναι:
- Να νιώθεις τον πόνο της τρυφερότητας.
- Να πληγώνεσαι για να υπερασπιστείς την αγάπη σου,
- και να χαίρεσαι όταν ματώνεις.
- Να ξυπνάς χαράματα με μία καρδιά όλο φτερά
- και να ευχαριστείς το Θεό που σου χαρίζει μία ακόμα ημέρα αγάπης.
- Να αφήνεσαι έρμαιο στην έκσταση της αγάπης
- και να γυρίζεις στο σπίτι με ευγνωμοσύνη,
- και μετά να κοιμάσαι με μία προσευχή
- και ένα τραγούδι ευτυχίας στα χείλη σου,
- για τον έρωτα που φωλιάζει στην καρδιά σου.


Henry Gameson

 

Απάντηση: Ποιήματα

Σε μια φυλλάδα διάβαζα για Sex και για γαμήσια
έδινε στάσεις, συμβουλές και τα 'λεγε στα ίσια.
Στατιστική που έγραφε, της ηδονής μετρήσεις
και σου 'λεγε ξεκάθαρα, πως πρέπει να γαμήσεις.

Υπάρχουν τρόποι άπειροι, να πάρεις και να δώσεις
γλυκές στιγμές και όμορφες και συ να ξεκαυλώσεις.
Αν το υγρό μουνάκι σου, σε τρώει και σε καίει
λύση καλή, καυλιάρικη, με σιγουριά σου λέει.

Αν είσαι γυναίκα φλογερή, μουνάρα και βαρβάτη
θέλεις πουτσάρα δυνατή, καυλάρα γαϊδουράτη.
Να μπαίνει με ζόρι στο μουνί, να σφίγγει να πονάει
κι από τη καύλα την πολλή, να χύνει να βογγάει.

Υπάρχει και συνέχεια, υπάρχει κι άλλη γλύκα
ο κώλος σου ο στρουμπουλός, με τη σφιχτή την τρύπα.
Ανοιγοκλείνει και ποθεί, πούτσες, καυλιά βολίδες
να ξεσκιστούν τα βάρδουλα, μουνιά κωλοτρυπίδες.

Τα χείλια σου τα κόκκινα, που μοιάζουν σαν μπουμπούκι
θέλουν κι αυτά να γαμηθούν, με 'να καλό τσιμπούκι.
Τρόποι υπάρχουνε πολλοί, όρια και Sex να ζήσεις
είναι στο χέρι σου, αν θες, τη καύλα σου να σβήσεις.

Αν δεν σε φτάνουν όλα αυτά, του γαμησιού τα πλάνα τότε,
με συγχωρείς κυρία μου, θα είσαι μητρομάνα.
Για συμβουλή σου συνιστώ, να ψάξεις αραπάδες
ν' ανοίξει η μουνάρα σου, με τέτοιους ψωλαράδες.

Αν είσαι γυναίκα που ζητά, μουνί αντί ψωλάρα
λεσβία είσαι σίγουρα, κοινώς πλακομουνάρα.
Δεν ξέρω πως καυλώνουνε, τα δυο μουνιά αντάμα
χωρίς τ' αρχίδια ν' ακουμπάν, κώλο μουνί συνάμα.

Υπάρχει και το γλύψιμο, την βρίσκουν με τη γλώσσα
δαγκώνουν τα μουνόχειλα και του μουνιού τη γλώσσα.
Καυλώνουνε και χύνουνε και δώστου όπου πάει
ενώ ο άνδρας ρε παιδιά και γλύφει και γαμάει.

Αν είσαι άνδρας κουνιστός και πουσταριό δηλώνεις
πιάνεις τη πούτσα απ' το καυλί και πίσω σου τη χώνεις.
Έχεις του κώλου ηδονή και ο κώλος σου ρουφάει
έχεις πουτσούλα άχρηστη, μόνο να κατουράει.

Στις μέρες που βρισκόμαστε, πολύ μικρή ελπίδα
να βρεις γαμίκο να γάμα, ανδρός κωλοτρυπίδα.
Κώλοι, μουνιά λαχταριστά, στο δρόμο περπατάνε
αλίμονο σ' όσους δεν μπορούν, ακόμη να γαμάνε.

Καλός ο κώλος του ανδρός, καλός κι αναμφιβόλως
μα δεν μπορεί να συγκριθεί, ο γυναικείος κώλος.
Να την γαμάς απ' το μουνί, στο στόμα να το δίνεις
και όταν σου έρθει η στιγμή, στο κώλο της να χύνεις.

Του κώλου αίσθημα κακό, τον πούτσο σου να βάνεις
κι αντί τα χέρια σου μουνί, τα αρχίδια του να πιάνεις.
Εμένα μ' αρέσει να γαμώ, λεπτή στενή μουνάρα
να πιάνω κώλους και βυζιά, να χύνω στη κωλάρα.

Αν είσαι άντρας άντρακλας, με πούτσο σαν ατσάλι
θέλεις κωλάρες και μουνιά, να καίνε σαν μαγκάλι.
Να παίρνεις φόρα και οσμή, των αρχιδιών τη χάρη
να τα γαμάς σαν κόκορας, σαν γάτος το Γενάρη.

Το γυναικείο το μουνί, το πιο γλυκό στη φύση
χρειάζεται καύλωμα πολύ, θέλει καιρό να χύσει.
Γλύψτη στο κώλο, στο μουνί κι πούτσα να γαμάει
πες της καυλόλογα πολλά, να χύνει να βογκάει.

Να ξέρεις πάντα φίλε μου, πως το μουνί προσμένει
είναι συχνά ξεκλείδωτο και πούτσα περιμένει.
Ποτέ μην είσαι αφελής, ποτέ μην αμελήσεις
όσο μπορείς και δίνεσαι, τρελά να το γαμήσεις.

Την ώρα που καυλώνετε, την ώρα που γαμάτε
μια συμβουλή να σκέπτεστε, ποτέ μη τη ξεχνάτε.
Γαμήσι με ποιότητα, με γεύση και με δέος
πουτάνα γίνε προς στιγμή και συ πορνός χυδαίος.

Αγνώστου.

 

Απάντηση: Ποιήματα

ΕΡΩΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ- Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ
Α`
Ρόδο της μοίρας, γύρευες να βρεις να μας πληγώσεις
μα έσκυβες σαν το μυστικό που πάει να λυτρωθεί
κι ήταν ωραίο το πρόσταγμα που δέχτηκες να δώσεις
κι ήταν το χαμογέλιο σου σαν έτοιμο σπαθί.

Του κύκλου σου το ανέβασμα ζωντάνευε τη χτίση
από τ' αγκάθι σου έφευγε το δρόμου ο στοχασμός
η ορμή μας γλυκοχάραζε γυμνή να σ' αποχτήσει
ο κόσμος ήταν εύκολος. Ένας απλός παλμός.


Β'

Τα μυστικά της θάλασσας ξεχνιούνται στ' ακρογιάλια
η σκοτεινάγρα του βυθού ξεχνιέται στον αφρό.
Λάμπουνε ξάφνου πορφυρά της μνήμης τα κοράλλια...
Ω μην ταράξεις... πρόσεξε ν' ακούσεις τ' αλαφρό

ξεκίνημά της... τ' άγγιξες το δέντρο με τα μήλα
το χέρι απλώθη κι η κλωστή δείχνει και σε οδηγεί...
Ω σκοτεινό ανατρίχιασμα στη ρίζα και στα φύλλα
να 'σουν εσύ που θα 'φερνες την ξεχασμένη αυγή!

Στον κάμπο του αποχωρισμού να ξανανθίζουν κρίνα
μέρες ν' ανοίγουνται ώριμες, οι αγκάλες τ' ουρανού,
να φέγγουν στο αντηλάρισμα τα μάτια μόνο εκείνα
αγνή η ψυχή να γράφεται σαν το τραγούδια αυλού...

Η νύχτα να 'ταν που έκλεισε τα μάτια; Μένει αθάλη,
σαν από δοξαριού νευρά μένει πνιχτό βουητό,
μια στάχτη κι ένας ίλιγγος στο μαύρο γυρογιάλι
κι ένα πυκνό φτερούγισμα στην εικασία κλειστό.

Ρόδο του ανέμου, γνώριζες μα ανέγνωρους μας πήρες
την ώρα που θεμέλιωνε γιοφύρια ο λογισμός
να πλέξουνε τα δάχτυλα και να διαβούν δυο μοίρες
και να χυθούν στο χαμηλό κι αναπαμένο φως.


Γ'

Ω σκοτεινό ανατρίχιασμα στη ρίζα και στα φύλλα!
Πρόβαλε ανάστημα άγρυπνο στο πλήθος της σιωπής
σήκωσε το κεφάλι σου από τα χέρια τα καμπύλα
το θέλημά σου να γενεί και να μου ξαναπείς

τα λόγια που άγγιζαν και σμίγαν το αίμα σαν αγκάλη
κι ας γείρει ο πόθος σου βαθύς σαν ίσκιος καρυδιάς
και να μας πλημμυράει με των μαλλιών σου τη σπατάλη
από το χνούδι του φιλιού στα φύλλα της καρδιάς.

Χαμήλωναν τα μάτια σου κι είχες το χαμογέλιο
που ανιστορούσαν ταπεινά ζωγράφοι αλλοτινοί.
Λησμονημένο ανάγνωσμα σ' ένα παλιό ευαγγέλιο
το μίλημά σου ανάσαινε κι η ανάλαφρη φωνή:

"Είναι το πέρασμα του χρόνου σιγαλό κι απόκοσμο
κι ο πόνος απαλά μες στην ψυχή μου λάμνει
χαράζει η αυγή τον ουρανό, τ' όνειρο μένει απόντιστο
κι είναι σαν να διαβαίνουν μυρωμένοι θάμνοι.

Με του ματιού τ' αλάφιασμα, με του κορμιού το ρόδισμα
ξυπνούν και κατεβαίνουν σμάρι περιστέρια
με περιπλέκει χαμηλό το κυκλωτό φτερούγισμα
ανθρώπινο άγγιγμα στο κόρφο μου τ' αστέρια.

Την ακοή μου ως να 'σμιξε κοχύλι βουίζει ο αντίδικος
μακρινός κι αξεδιάλυτος του κόσμου ο θρήνος
μα είναι στιγμές και σβήνουνται και βασιλεύει δίκλωνος
ο λογισμός του πόθου μου, μόνος εκείνος.

Λες κι είχα αναστηθεί γυμνή σε μια παρμένη θύμηση
σαν ήρθες γνώριμος και ξένος, ακριβέ μου
να μου χαρίσεις γέρνοντας την απέραντη λύτρωση
που γύρευα από τα γοργά σείστρα του ανέμου..."

Το ραγισμένο ηλιόγερμα λιγόστεψε κι εχάθη
κι έμοιαζε πλάνη να ζητάς τα δώρα τ' ουρανού.
Χαμήλωναν τα μάτια σου. Του φεγγαριού τ' αγκάθι
βλάστησε και φοβήθηκες τους ίσκιους του βουνού.

...Μες στον καθρέφτη η αγάπη μας, πώς πάει και λιγοστεύει
μέσα στον ύπνο τα όνειρα, σκολειό της λησμονιάς
μέσα στα βάθη του καιρού, πώς η καρδιά στενεύει
και χάνεται στο λίκνισμα μιας ξένης αγκαλιάς...


Δ'

Δυο φίδια ωραία κι αλαργινά, του χωρισμού πλοκάμια
σέρνουνται και γυρεύουνται στη νύχτα των δεντρών,
για μιαν αγάπη μυστική σ' ανεύρετα θολάμια
ακοίμητα γυρεύουνται δεν πίνουν και δεν τρων.

Με γύρους και λυγίσματα κι η αχόρταγή τους γνώμη
κλώθει, πληθαίνει, στρίβει, απλώνει κρίκους στο κορμί
που κυβερνούν αμίλητοι του έναστρου θόλου οι νόμοι
και του αναδεύουν την πυρή κι ασίγαστη αφορμή.

Το δάσος στέκει ριγηλό της νύχτας αντιστύλι
κι είναι η σιγή τάσι αργυρό όπου πέφτουν οι στιγμές
αντίχτυποι ξεχωρισμένοι, ολόκληροι, μια σμίλη
προσεχτική που δέχουνται πελεκητές γραμμές...

Αυγάζει ξάφνου το άγαλμα. Μα τα κορμιά έχουν σβήσει
στη θάλασσα στον άνεμο στον ήλιο στη βροχή.
Έτσι γεννιούνται οι ομορφιές που μας χαρίζει η φύση
μα ποιος ξέρει αν πέθανε στον κόσμο μια ψυχή.

Στη φαντασία θα γύριζαν τα χωρισμένα φίδια
(Το δάσος λάμπει με πουλιά βλαστούς και ροδαμούς)
μένουν ακόμη τα σγουρά γυρέματά τους, ίδια
του κύκλου τα γυρίσματα που φέρνουν τους καημούς.


Ε'

Πού πήγε η μέρα η δίκοπη που είχε τα πάντα αλλάξει;
Δε θα βρεθεί ένας ποταμός να 'ναι για μας πλωτός;
Δε θα βρεθεί ένας ουρανός τη δρόσο να σταλάξει
για την ψυχή που νάρκωσε κι ανάθρεψε ο λωτός;

Στην πέτρα της υπομονής προσμένουμε το θάμα
που ανοίγει τα επουράνια κι είν' όλα βολετά
προσμένουμε τον άγγελο σαν το πανάρχαιο δράμα
την ώρα που του δειλινού χάνουνται τ' ανοιχτά

τριαντάφυλλα... Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας,
μόνο στη μνήμη απέμεινες, ένας βαρύς ρυθμός
ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας
τρίκυμισμα της θάλασσας... Ο κόσμος είναι απλός.

 

Απάντηση: Ποιήματα

(Το πρώτο από τα εφτά ποιήματα της συλλογής «Σε μία πόρνη» του Μπωντλαίρ)

«Ανάσκελα στις κνήμες σου, Μαλβίνα, όπως υψώνεις,
-Κνήμες, στις φλέβες που ήρεμα το αίμ’ αργοκυλά-
Του λάγνου νέγρου την ορμή, στο πλάι σου πυρώνεις
Του νέγρου πουν σοφός γαμιάς και του ‘μαθες πολλά.

Ένας τσοπάνος κάποτε γυρεύοντας να δρέψει
Το ρόδο π’ αναπάντεχα μπροστά του είχε φανεί,
Ολημερίς στα σκέλη σου βόσκοντας δίχως σκέψη
Βρώμησε την αγνότη του σαν τόσους...

Ω, μουνί!

Π’ ο νέγρος κι αν σε χόρτασε δεν παύει ακόμα να θωρεί
Τη σκοτεινή τούτη σπηλιά που μέσα έχει δακρύσει
Τόσες φορές ο πούτσος του και πώχεις βάλσαμο χαρεί
Παπάδων ψυλοχύματα κι άλλων πολλών γαμήσι!»

 

Βραδινὴ ἁρμονία - Σαρλ Μπωντλαιρ

Νάτοι, ξανάρθαν οἱ καιροὶ ποὺ στὸ κλαδὶ ἀνοιγμένο,
τ᾿ ἄνθος τρεμίζει, ἀχνοβολᾷ σὰ θυμιατήρι·
τὰ μύρα κι οἱ ἦχοι, ποὺ ἡ πνοὴ τοῦ ἀπόβραδου ἔχει σπείρει,
κυλᾶν σὲ βὰλς μελάγχολο, τρελὸ καὶ λαγγεμμένο!

Τ᾿ ἄνθος τρεμίζει, ἀχνοβολᾷ σὰ θυμιατήρι·
καὶ τὸ βιολί, σὰ μιὰ καρδιὰ ποὺ θλίβουν, δονησμένο,
ξεσπᾶ σὲ βὰλς μελάγχολο, τρελὸ καὶ λαγγεμμένο!
κι ὥρια ἔχει θλίψη ὁ οὐρανὸς σὰ μέγα θυσιαστήρι.

Ξεσπάει τὸ βιολὶ ὡς καρδιὰ ποὺ θλίβουν, δονισμένα
καρδιὰ ὅλο ἀγάπη ποὺ μισεῖ τὸ μαῦρο κοιμητήρι!
ὥρια ἔχει θλίψη ὁ οὐρανὸς σὰ μέγα θυσιαστήρι
κι ὁ ἥλιος μὲς τὸ αἷμα του, πνίγηκε, τὸ πηγμένο...

Καρδιὰ ὅλο ἀγάπη ποὺ μισεῖ τὸ μαῦρο κοιμητήρι,
ζεῖ μόνο ἀπ᾿ τὸ παρελθόν, ρημάδι φωτισμένο·
ὁ ἥλιος μὲς τὸ αἷμα του, πνίγηκε, τὸ πηγμένο ...
Μέσα μου ὡς ἅγιο, ἡ μνήμη σου, λάμπει δισκοποτήρι!

 

ΦΟΒΟΣ


Φόβος ότι θα δω ένα περιπολικό να μπαίνει στο στενό όπου μένω


Φόβος ότι θα με πάρει ο ύπνος το βράδυ


Φόβος ότι δεν θα με πάρει ο ύπνος


Φόβος ότι το παρελθόν θα ξυπνήσει


Φόβος ότι το παρόν θα πετάξει


Φόβος ότι το τηλέφωνο θα χτυπήσει μες στη μαύρη νύχτα


Φόβος για τις καταιγίδες


Φόβος για τη καθαρίστρια που έχει ένα σήμάδι στο μάγουλο !


Φόβος για τα σκυλιά για τα οποία μού έχουν πει πως δεν δαγκώνουν


Φόβος αγωνίας !


Φόβος ότι θα πρέπει να αναγνωρίσω το πτώμα ενός φίλου


Φόβος ότι θα μου τελειώσουν τα λεφτά


Φόβος ότι θα έχω πάρα πολλά, αν κι οι άνθρωποι δεν θα το πιστεύουν


Φόβος για τα ψυχολογικά προφίλ


Φόβος ότι θα αργήσω και φόβος ότι θα φτάσω πριν από όλους


Φόβος για τον γραφικό χαρακτήρα των παιδιών μου σε φακελλους


Φόβος ότι θα πεθάνουν πριν από μένα και ότι θα νιώθω ενοχές


Φόβος ότι θα πρέπει να ζήσω με τη γριά μάνα μου , άταν γεράσω


Φόβος σύγχυσης


Φόβος ότι η σημερινή μέρα θα τελειώσει με μια άσχημη είδηση


Φόβος ότι θα ξυπνήσω και θα έχεις φύγει


Φόβος ότι δεν αγαπώ και φόβος ότι δεν αγαπώ αρκετά


Φόβος ότι αυτό που αγαπώ θα αποβεί ολέθριο γι ' αυτούς που αγαπώ


Φόβος θανάτου


Φόβος ότι θα ζήσω υπερβολικά πολύ


Φόβος θανάτου




Αυτό το είπα




Raymond Carver

 

καπνισμενο τσουκαλι-ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

ΕΔΩ είναι φως αδερφικό — απλά τα χέρια και τα μάτια.
Εδώ δεν είναι νάμαι εγώ πάνω από σένα ή εσύ πάνω από
μένα.
Εδώ είναι νάναι ο καθένας μας πάνω απ' τον εαυτό του.
Εδώ είναι ένα φως αδερφικό που τρέχει σαν ποτάμι δίπλα
στο μεγάλο τοίχο.
Αυτό το ποτάμι το ακούμε ως και μέσα στον ύπνο μας.
Κι όταν κοιμόμαστε τόνα μας χέρι κρεμασμένο απ' όξω απ'
την κουβέρτα
βρέχεται μέσα σε τούτο το ποτάμι.
Φτάνει με δυο σταγόνες μόνο από τούτο το νερό να ραντίσεις
το πρόσωπο του εφιάλτη, και χάνεται καπνός πίσω απ' τα
δέντρα.
Κι ο θάνατος δεν είναι παρά ένα φύλλο που έπεσε για να θρέ-
ψει ένα φύλλο που ανεβαίνει.
ΤΩΡΑ το δέντρο σε κοιτάει κατάματα μες απ' τα φύλλα του
η ρίζα σου δείχνει όλο το δρόμο της
εσύ κοιτάς κατάματα τον κόσμο —δεν έχεις τίποτα να κρύ-
ψεις.
Τα χέρια σου είναι καθαρά, πλυμένα με το χοντρό σαπούνι
του ήλιου
τα χέρια σου τ' αφήνεις στο συντροφικό τραπέζι ξέσκεπα
τα εμπιστεύεσαι στα χέρια των συντρόφων σου.
Η κίνησή τους είναι απλή, γεμάτη ακρίβεια.
Κι όταν ακόμη βγάζεις μια τρίχα απ' το σακκάκι του φίλου
σου
είναι σα να βγάζεις ένα φύλλο απ' το ημερολόγιο
επιταχύνοντας το ρυθμό του κόσμου.
Μ' όλο που το ξέρεις πως έχεις ακόμη να κλάψεις πολύ
ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει.
ΈΝΑ τσουκάλι λοιπόν. Τίποτ' άλλο.
Πήλινο, μαυρισμένο τσουκάλι,
βράζοντας, βράζοντας και τραγουδώντας,
βράζοντας πάνω στου ήλιου τη φωτιά και τραγουδώντας.

 

Απάντηση: Ποιήματα

Δεν είναι ακόμα απώλεια....


Με κρύες βελόνες του ντους βιάζω το δέρμα
Κι μετά από της υστερίας το ξέσπασμα επιστρέφω σε μένα
Και πάλι, καταλαβαίνω ότι ακόμα απώλεια δεν είναι
Εκείνος που πάλι μέσα – έξω αδειάζει την ψυχή μου.

Τις διαθέσεις μου θα ποτίσω με χυμό πορτοκαλί
Και σε ένα μοναχικό κρεβάτι. στην λήθη θα παραδώσω τα όνειρά μου
Και πάλι, καταλαβαίνω ότι ακόμα απώλεια δεν είναι
Εκείνος που στην Αγάπη μου όρισε τις όχι δικές μου προθεσμίες.

Στο λουλούδι τον ανεμών με χάρτη θα στείλω σε ένα βαγόνι
Χωρισμών και συναντήσεων τους λόγους που έχω ξεχάσει
Προφανώς καταλαβαίνω, ότι ακόμη δεν είναι καν άνδρας
Εκείνος που με καμπανάκια και βολάν καθόταν κοντά μου στον θρόνο.

Θα υπάρξει καιρός και θα δώσω σε κάποιον το δικό μου σώμα
Και πάλι, επειδή μόνο για εκείνον αυτό είναι αναγκαίο.
Συνειδητοποιώντας εκατό φορές, ότι στην αγκαλιά του βαρετά θα είναι,
Κι ότι για τα αισθήματα του, δεν έχω κανένα ενδιαφέρον .

Με κρύες βελόνες του ντους βιάζω το δέρμα
Κι μετά από της υστερίας το ξέσπασμα επιστρέφω σε μένα
Και πάλι, καταλαβαίνω ότι ακόμα απώλεια δεν είναι
Μέσα - έξω σε κάποιον μπρος να αδειάζω την ψυχή μου και πάλι...

 

Απάντηση: Ποιήματα

Θα προτιμουσα να διαβαζω ποιηματα των μελων και οχι παραθεσεις ποιηματων ποιητων.
[http://tdimitris-poiisi.blogspot.com

 

Απάντηση: Ποιήματα

Υπάρχει άλλο νήμα γι'αυτό, νομίζω - που έχει ανοιχτεί πρόσφατα.

Κρίνοντας από το link,
αν είστε αυτός που νομίζω,
την καλησπέρα μου.