Ποιήματα

ΝΕΑ ΧΑΡΑ - ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ

Μέσ᾿ στὴν καρδιά μου ἕνα ὄνειρο καινούριο ἔχει φωλιάσει
τὸ νοιώθω μὲ λαχτάρ᾿ ἀπὸ καιρό.
Ὅμως νὰ θαρρευτῶ, ἡ δειλὴ καρδιά μου ν᾿ ἀλαφιάση,
σὰν ἀπὸ κάποιο φόβο δὲν μπορῶ.

Τὰ χάδια του τῆς εὐτυχίας τοὺς οὐρανοὺς μοῦ ἀνοίγουν,
μὰ πρὶν στὰ χείλη μου ἄφτονο φανῆ
τὸ γέλιο, πάλι κλείνουνε καὶ πάλι δάκρια πνίγουν
τὰ μάτια μου καὶ τὴν καρδιά μου... ἀλοί!

Χάλκινη παραστέκεται τσιγγάνα στὰ ὄνειρά μου
κι᾿ ὅλο μου λέει στὸν ἴδιονε σκοπό·
μὲ δάκρια θὰ ὑποδέχουμε τὴν κάθε νέα χαρά μου
καὶ θὰ πεθαίνη κάθε ποὺ ἀγαπῶ.

Μ᾿ ἂς εἶναι, νέο μου ὄνειρο, γιὰ λίγο, ναὶ μονάχα,
χάιδεψε τὶς πληγές μου μίαν αὐγή
καὶ θὰ τὸ νοιώσω ἐγὼ βαθιὰ τὸ χάδι σου... τί τάχα
κι᾿ ἂν θὰ γίνη μία καινούργι᾿ αὐτὸ πληγή;

 

...«Ονειρεύτηκα ότι επισκέφτηκα ένα μεγάλο νοσοκομείο.

Δεν υπήρχε προσωπικό. Ολοι ήταν ασθενείς»...



«Σέρνομαι σαν άγκυρα στον πυθμένα της θάλασσας.
Και τι δεν πιάνω που δεν το χρειάζομαι.
Κουρασμένη αγανάκτηση, κυρωμένη αυτοεγκατάλειψη.
Οι δήμιοι φέρνουν πέτρες, ο Θεός γράφει στην άμμο».



Τούμας Τράνστρεμερ

 

Κι υστερα - Θεοφιλος Σαρασιδης

Κι ύστερα,
πήρε να ροδίζει ο ουρανός
και του ορίζοντα η γραμμή να χάνεται
μέσα σε λάμψεις
και φωτιές
και οράματα.
Κι ύστερα,
πήρε ν’ αχνοφαίνεται ο αποσπερίτης.
Του Έρωτα η Κυρά που ξυπνάει τον πόθο.
Του ονείρου η καμπάνα
που συντροφεύει το μελαγχολικό καμηλιέρη της αναπόλησης
στην έρημο της μοναξιάς.
Κι ύστερα,
πήρε να ξεπροβάλλει
πίσω από τ’ ασημόχτιστα σύννεφα η Σελήνη.
Η χλομή θυγατέρα της νύχτας.
Θολή,
Μυστηριώδης,
Μαγική!
Να πυρπολεί τη φαντασία.
Να συδαυλίζει τα πυρωμένα κάρβουνα
στης αγάπης το τζάκι.
Κι όλο να παίρνει τη μορφή σου.
Κι όλο να λάμπει το βλέμμα σου.
Κι όλο να κελαρύζει η Σειρήνα η φωνή σου
το γλυκολάλητο τραγούδι του απερίγραπτου πάθους.
Κι όλο να ιριδίζει ο άλικος δίσκος της χιλιάδες χρώματα.
Εξαίσια αρώματα να αναβλύζει.
Κι εγώ να χάνομαι
ν’ αποκοιμιέμαι
να παραδίνομαι, σκλάβος αυτόβουλος,
στου Έρωτα το μαχαίρι το ηδονικό!

 

Απάντηση: Ποιήματα

Το μονόγραμμα...
(Απόσπασμα)

Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης,η Μοίρα,σάν κλειδούχος
Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι...

Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια...

Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά --κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε...

Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά...

Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά
Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ
Πάντα εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό εξαργυρώνει...


Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα...!


Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ’ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα, μ’ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ’ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ’ακούς
Είμ’εγώ,μ’ακούς...
Σ’αγαπώ,μ’ακούς...


Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς
Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα , δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς...

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς...;

Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα

Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ’άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερό
και μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδεισο.....!

 

Απάντηση: Ποιήματα

Τάχα ο άνθρωπος μπορεί να φτιάξει τη γαλήνη του
μ' ένα γυμνό μαχαίρι;

Με τα μαχαίρια, τα σπαθιά, τα βόλια, ο άνθρωπος
μπορεί να δώσει χτυπήματα, ή ν' ανοίξει μια έξοδο
στη ζωή του
αλλά είναι τούτο γαλήνη, ω πέστε μου, είναι γαλήνη;

Βέβαια δεν είναι! γιατί πώς θα μπορούσε το φονικό,
ακόμη και της ίδιας μας ζωής το φονικό
να φτιάξει ποτέ τη γαλήνη;

Δ. Χ. ΛΩΡΕΝΣ, " Το καράβι του θανάτου, απόσπ. ΙΙΙ.
Μετάφραση: Γιώργος Σεφέρης,

 

Zeitgeist

 

Απάντηση: Ποιήματα

Κι έπειτα,
Για ποια λευτεριά του αδέσμευτου μιλάς;
Μέσ' στη σκλαβιά τη θέλω εγώ τη λευτεριά σου,
Μέσ' στη σκλαβιά, που για να καταλύσεις,
Αναγνωρίζεις πρώτα κι αποδέχεσαι.

Τ. Πατρίκιος

 

Κυρία των μέσα μου ανέμων,
Δεν θέλω να αρνηθώ ό,τι ακριβώς σε οδήγησε,
Να σπείρεις μέσα μου την ευλογία της κίνησης,
Της πράξης,
Να ρίξεις το σκοινί,
Στο σκοτεινό κι αλλόκοτο πηγάδι,
Που χρόνια λαθροζούσα,
Για να βρεθώ ξανά στο λαμπερό σου κόσμο,
Τον θαυμαστό, Τον πληγωμένο.

Σου υπόσχομαι να ξεκοιλιάζω κάθε βράδυ,
Τους θλιβερούς ορίζοντες της λογικής μου,
Ν' απογειώνομαι από τις φλούδες του γραπτού μου λόγου,
Στους πλησιέστερους φιλάσθενους πλανήτες,
Κάθε φορά και μ ένα αλλιώτικο τραγούδι,

Να ξεμουδιάζω γλείφοντας τον κοφτερό σου σκελετό,
Κι ούτε ένα Μάιο δε θ ανεχτώ,
Να σκύψει πάνω μου,
Με λόγια σκωπτικά,
Και σύριγγες,
Και φαγωμένα χείλη,
Να ειρωνευτεί την αδειανή και χυλωμένη μου πατρίδα.
Πιο ριψοκίνδυνος κι από το Ναζωραίο,

Θα περπατήσω πάνω απ' την κινούμενη,
Τη σαρκοφάγο άμμο,
Που διατηρεί απρόσιτες τις χώρες των ιερών παλιάτσων,
Και των σεληνιασμένων γελωτοποιών,
Τραυλίζοντας λόγια ισχνά,
Μα και σπουδαία,
Θ' αποσυρθώ στις προθανάτιες κοιλάδες των λοιμών,
Και της αγάπης,
Όπου απ' το μαύρο χώμα τους διάσπαρτα ξεφυτρώνουν,
Κορμιά ανθρώπινα διαμελισμένα,
Πλάι στις φεγγαρολουσμένες παπαρούνες,
Ίσως κι εγώ εκεί να λησμονήσω τον τραυματία ουρανό,

Και ν' αρχινήσω ένα τραγούδι που θα λέει μόνο,

Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ.

Και σαν τελειώνει θα σταματάνε τα ποτάμια,
Κι οι οδοντοστοιχίες θα εκρήγνυνται,
Και θα γεμίζει ο αέρας πέταλα καρατομημένων ανθών,
Καρπούς γυναικείων χεριών,
Και λιωμένα κοσμήματα,

Κυρία των μέσα μου ανέμων,
Τιμώρησέ με αν θες,
Γύμνασέ με στο γέλιο και στον πόνο,
Είμαι ο οριστικός εραστής σου,
Ο αόριστος,
Ο τωρινός και ο παντοτινός,
Ο πιο ανώριμος,
Ο πιο σοφός,

Τώρα πια γνωρίζω τι μ' οδηγεί να υποτάσσομαι,
Στην ετοιμόρροπη και ασθενική σου θέληση.


Γ.Αγγελάκας

 

EΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΚΦΡΑΣΗΣ

Τη πρώτη νύχτα πλησιάζουνε
και κλέβουν ένα λουλούδι
από τον κήπο μας
και δε λέμε τίποτα.

Τη δεύτερη νύχτα δε κρύβονται πλέον
περπατούνε στα λουλούδια,
σκοτώνουν το σκυλί μας
και δε λέμε τίποτα.

Ώσπου μια μέρα
-τη πιο διάφανη απ' όλες-
μπαίνουν άνετα στο σπίτι μας
ληστεύουν το φεγγάρι μας
γιατί ξέρουνε το φόβο μας
που πνίγει τη φωνή στο λαιμό μας.

Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα
πλέον δε μπορούμε να πούμε τίποτα

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκη

 

Απάντηση: Ποιήματα

Αυτά που έγραψα για μας είναι όλα ψέματα

είναι η νοσταλγία μου
που μεγάλωσε πάνω σε απλησίαστο κλωνάρι

είναι η δίψα μου
που βγήκε απ' το πηγάδι των ονείρων μου

είναι η εικόνα...
ζωγραφισμένη πάνω σε ηλιαχτίδα

αυτά που έγραψα για μας είναι όλα αλήθεια

είναι η χάρη σου
καλάθι γεμάτο φρούτα που χύθηκαν στο γρασίδι

είναι η απουσία σου
σαν γίνομαι το τελευταίο φως
στη μακρινή γωνιά του δρόμου

είναι η ζήλια μου
όταν τη νύχτα τρέχω
ανάμεσα στα τρένα με δεμένα τα μάτια

είναι η ευτυχία μου
ποτάμι ηλιολουστο που στο φράγμα εισβάλλει

αυτά που έγραψα για μας είναι όλα ψέματα
αυτά που έγραψα για μας είναι όλα αλήθεια.

Ναζίμ Χικμέτ

 

Απάντηση: Ποιήματα

Στο σώμα σου ο ήλιος δε δύει ποτέ
η νύχτα δεν ολοκληρώνεται
μένω στο μπαλκόνι της θέας σου
απολαμβάνοντας τις στιγμές που φανερώνεται
η μυστική σύναξη των αισθήσεων,
κυνηγός της όμορφης αμαζόνας που τρέχει ερωτευμένη
ανάμεσα στους ανθούς του κήπου σου,
κρύβεται, χάνεται, με κοιτάει στα μάτια
πίνει την ανάσα μου
δραπετεύω από τον εαυτό μου
και εισέρχομαι στον κόσμο του έρωτα..
--------
Χαμήλωσε το φεγγάρι
με την αγάπη που με κάνεις
να σ' αγαπώ,
διώξε την κακή σκέψη
και βούτηξε μέσα του
στον ωκεανό της φωτιάς
γίνε η θεά του έρωτα
αναδυόμενη από το σώμα μου
δε θα αντισταθώ
ορκίζομαι θα κολυμπώ μέσα σου
σε όλη μου τη ζωή
αν είναι ζωή η άπειρη ευτυχία
μιας άχρονης στιγμής,
όταν θα πλαγιάζεις στην κουπαστή
όμορφου ονείρου..

Θάνος Πάσχος

 

Απάντηση: Ποιήματα

Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου…
Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ’ αρέσουν τα παπούτσια σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,
Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,
Και να σου φιλάω τα πόδια σου,
Και να σου κρατάω το χέρι σου,
Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,
Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
Και να γελάω με την παράνοια σου,Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς, και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες, και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι, και
να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,
Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,
Και να σ’ αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,
Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,
Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.
Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.
Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,


Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,
Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,
Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,
Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,
Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,


Και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,
Και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,
Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,
Και να παρακαλάω να σ’ ήξερα μια ζωή.
Και ν’ ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,
Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,
Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,
Και τόνα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,
Και να σ’ αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,
Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,
Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,
Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω,
Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,
Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,
Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,
Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,
Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,


Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,
Και ν’ αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ’ το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,
Και ν’ αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,
Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ’ αγαπούσε,
Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,
Και να σ’ αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,
Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,
Και να μη σ’ αφήνω να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,
Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,
Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι,
Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,
Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα,
Και να θέλω ότι θέλεις,


Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής, Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,
Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο, Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω, Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ’ ζωή σου,
Και να ξεχνάω ποιος είμαι, Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,


Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο
Τον ακάθεκτο
Τον ακατάλυτο
Τον ακατάσβεστο
Τον μεταρσιωτικό
Τον ψυχαναλυτικό
Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,
ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ...

...μονόλογος από το ''ΛΑΧΤΑΡΩ'' της Σάρας Κέιν.....