Ποιήματα

Απάντηση: Ποιήματα

.....

ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΜΟΥ άθροισα και δε σε βρήκα
πουθενά, ποτέ, να μου κρατείς το χέρι
στη βοή των γκρεμών και στων άστρων τον κυκεώνα μου!
Πήραν άλλοι τη Γνώση και άλλοι την Ισχύ
το σκοτάδι με κόπο χαράζοντας
και μικρές προσωπίδες, τη χαρά και τη θλίψη,
στη φθαρμένη την όψη αρμόζοντας.
Μόνος, όχι εγώ, προσωπίδες δεν άρμοσα,
τη χαρά και τη θλίψη πίσω μου έριξα,
γενναιόδωρα πίσω μου έριξα
την 'Ισχύ και τη Γvώση.
Τις ημέρες μου άθροισα κι έμεινα μόνος.
Είπαν άλλοι: γιατί; κι αυτός να κατοικήσει
το σπίτι με τις γλάστρες και τη λευκή μνηστή.
Άλογα τα πυρρά και τα μαύρα μου άναψαν
γινάτι γι' άλλες, πιο λευκές Eλένες!
Γι' άλλη, πιο μυστικήν αντρεία λαχτάρησα
κι από κει που με μπόδισαν, ο αόρατος, κάλπασα
στους αγρούς τις βροχές να γυρίσω
και το αίμα πίσω να πάρω των νεκρών μου των άθαφτων!
.......
Οδυσσέας Ελύτης

 

Απάντηση: Ποιήματα

Αφιερωμένο σε μια ψυχή....sailing away!  
Χόρχε Λούις Μπόρχες - Μαθαίνεις


Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια

Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις

Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη

Και ότι, αλήθεια, αξίζεις

Και μαθαίνεις… μαθαίνεις

…με κάθε αντίο μαθαίνεις

 

Απάντηση: Ποιήματα

Φωτισμένο Παράθυρο - Τάσος Λειβαδίτης

....................
στις απόμερες συνοικίες ξενοδοχεία φθηνά όπου ζευγάρια
ανεβαίνουν, από μια ετοιμόρροπη σκάλα, στα Ηλύσια πεδία
στο σταθμό οι ατμομηχανές ανασαίνοντας βαριά σαν τους εραστές
κι ύστερα στιγμές σιωπηλές που μέσα τους κλαίνε όλα τα λόγια
κι άλλοτε μια αίσθηση ότι κέρδισες το χρόνο σαν μια λέξη ή μια ταπείνωση-
λοιπόν, τι απόμεινε; ένας άλλος έζησε τη ζωή μας κι εμείς τώρα
πρέπει να πεθάνουμε στη θέση του
τραίνα περνάνε το βράδυ μακριά σαν μέσα σε όνειρο και το πρωί
είσαι εξουθενωμένος από τόσους αποχωρισμούς
θυμάμαι, αλήθεια, παιδιά, τότε που τα παιχνίδια μας εξαφανίζονταν μυστηριωδώς,
ξεχασμένα σε εκείνα τα απαγορευμένα βασιλεία που τριγυρίζαμε,
χωρίς κανείς να το ξέρει,
ύστερα αποχαιρετίσαμε την αιωνιότητα και μεγαλώσαμε
κάπου αλλού φταίξαμε κι εδώ κάθε χειρονομία μας είναι και μια τιμωρία-
γνώρισα πολλούς ανθρώπους, τους έβγαλα το καπέλο μου, άνθρωποι
κυριακάτικα θλιμμένοι κάθε Δευτέρα
οι λυπημένοι στρατιώτες έχουν ένα δικό τους τρόπο να συνομιλούν
με το άπειρο
όπως οι τυφλοί που περπατάνε πιο καλά το βράδυ
κι η νιότη μου που φεύγει, όλο φεύγει χωρίς να μ' εγκαταλείπει
ποτέ..................

 

Απάντηση: Ποιήματα

Please Master... Can I????

 

Απάντηση: Ποιήματα

Ιέρια στα Καβείρια μυστήρια
με θεϊκή πνοή κι άμετρο δέος
να πλέκονται τριγύρω σου τα φίδια
καθώς τα μίση -φίδια- σε κυκλώναν.

Από τη χώρα των Ελλών ξεκινημένη
την ξακουστή πανάρχαια Ελλοπία
κι από της Άρτας τους χρυσούς ποτροκαλιώνες
που γύριζες παιδούλα τρισωραία
και σύναζες του τόπου σου τα μύρα.

Με την προγονική σου περηφάνεια
παλληκαρίσια φύτρα της γενιάς σου
πλούσια πριγκήπισσα Ηπειρωτοπούλα
φτάνεις μι' αυγή τα χώματα της Πέλλας
πορτοκαλιά ανθισμένη να καρπίσει.

Να σμίξει η περηφάνεια από τις ρίζες.
Η δύναμη, το πνεύμα, και το κάλλος,
να δώσει τον τρανόν καρπό του κόσμου.
Τέτοιον που δεν ακούστη στους αιώνες
να κράτησε ποτέ γυναίκας μήτρα.

Βασίλισσα στη γη των Μακεδόνων.
ταίρι ακριβό του βασιλιά Φιλίππου,
που τα παλάτια του αστραποβολούσαν
κι άτι βαρβάτο κάλπαζεν η φήμη.

Στον ίσκιο όμως δε ζούσες του πλατάνου
αδύναμη και τρυφερή ανεμώνη.
Δεν ήσουν μικρή περιπλοκάδα
που πλέκεται στους κλώνους κι ανεβαίνει.
Ήσουν μια λεύκα δίπλα ριζωμένη
στην ίδια την κορφή του μεγαλείου.
΄Ησουν αστέρι μ' ένα φως δικό του.

Του Μεγαλέξανδρου γλυκειά Μητέρα
που μόνον μ' ένα δάκρυ σου μπορούσε
τ' ατσάλι της ορμής του να λυγίσει,
τη φτερωτή ψυχή του να δαμάσει.

Τι ο πόνος της Μητέρας ένας είναι.
Λυώνει η καρδιά γλυκά στη θύμησή της,
ή ταπεινός ή βασιλιάς κι αν είσαι.

Εντύθηκες με φέγγος και μ' οδύνη
σαν όλες οι τρανές μορφές του κόσμου
που στέκονται στ' απάνω σκαλοπάτια.
Της γης τη μοίρα κυβερνούν και παίζουν
μήλο χρυσό στα χέρια τους τον ήλιο.

Ζηλεύουν οι Θεοί την τέτοια δόξα
που με την άφταστη κορφή τους συνοριάζει.
Στέκει η ζωή στο διάβα τους, κρατώντας
μέλι γλυκό στα χέρια και φαρμάκι
και τους κερνάει μια τώνα και μια τ' άλλο
και σπάταλα για 'κείνους τ' ασωτεύει.

Ο κύκλος των εγκόσμιων μεταλλάζει.
Γυρίζουν οι καρδιές τυφλά στη φόρα
βουλής ανεξιχνίαστων πεπρωμένων.
Από τα βάθρα πέφτουν οι Θεοί τους.
Και στο βωμό που καίγαν το λιβάνι
κατάρες και αναθέματα στοιβάζουν.

Τ' αστέρι το λαμπρό γέρνει στη δύση.
Στη λύσσα του βοριά στέκεσαι μόνη.
Κι από τη δοξασμένη την κορώνα
το στέφανο φορείς του μαρτυρίου.

Σε λιθοβόλησαν ανθρώπων χέρια.
Και σε λιθοβόλησαν κι οι αιώνες,
χωρίς ποτέ κανείς να σε συντρίψει.
Απάνω απ' όλα μένεις κυβερνήτρα
και τους αιώνες πάντα εξουσιάζεις.
Ολυμπιάδα Μάνα του Μεγάλου.

Η μπαλάντα της Ολυμπιάδας ( Χρυσάνθη Ζιτσαία)

 

Απάντηση: Ποιήματα

Σκύβω στα βράδυα τραβώ τα περίλυπα δίχτυα μου
στους ωκεανούς των ματιών σου.

Εκεί ξαπλώνει και καίγεται στην πιο ψηλή φωτιά
η μοναξιά μου που κουνάει τα μπράτσα σαν ναυαγός.

Κάνω κόκκινα σινιάλα στα απόντα μάτια σου
που κυματίζουν σαν τη θάλασσα στην όχθη ενός φάρου.

Φύλαγες μόνο σκότη, μακρινή και δική μου γυναίκα,
από το βλέμμα σου αναδύεται κάποτε η παραλία του τρόμου.

Σκύβω στα βράδυα ρίχνω τα περίλυπα δίχτυα μου
σε κείνη τη θάλασσα που πάλλει τους ωκεανούς των ματιών σου.

Τα νυχτοπούλια ραμφίζουν τα πρώτα αστέρια
που σπινθηρίζουν σαν την ψυχή μου όταν σε αγαπώ.

Καλπάζει η νύχτα στη μαύρη φοράδα της
σκορπίζοντας γαλάζια στάχυα στο λιβάδι.

PABLO NERUDA

 

Απάντηση: Ποιήματα

Ο Γιάννος Μπερ απ’ το βοριά
το σύρμα δεν αντέχει.
Κάνει καρδιά, κάνει φτερά,
μες στα χωριά του κάμπου τρέχει.

"Δώσε, κυρά, λίγο ψωμί
και ρούχα για ν’ αλλάξω.
Δρόμο να κάνω έχω μακρύ,
πάν’ από λίμνες να πετάξω."

Όπου διαβεί κι όπου σταθεί
φόβος και τρόμος πέφτει.
Και μια φωνή, φριχτή φωνή
"κρυφτείτε απ’ τον δραπέτη".

"Φονιάς δεν είμαι, χριστιανοί,
θεριό για να σας φάω.
Έφυγα από τη φυλακή
στο σπίτι μου να πάω."

Α, τι θανάσιμη ερημιά
στου Μπέρτολτ Μπρεχτ τη χώρα.
Δίνουν το Γιάννο στους Ες-Ες,
για σκότωμα τον πάνε τώρα.

 

Απάντηση: Ποιήματα

Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες
Οταν τ' ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει
Οταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

 

 

Σαιντ Εξπερύ, ο Μικρός Πρίγκηπας

- Θα ήταν καλύτερα να έρχεσαι πάντα την ίδια ώρα, είπε η αλεπού.
Αν έρχεσαι, ας πούμε, στις τέσσερις το απόγευμα, από τις τρεις θ’ αρχίζω να είμαι ευτυχισμένη.
Όσο περνάει η ώρα τόσο πιο ευτυχισμένη θα νιώθω.
Στις τέσσερις πια πηγαινοέρχομαι και θα ανησυχώ.
Θ’ ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας.
Αν έρχεσαι όμως όποτε να ‘ναι, δεν θα ξέρω ποτέ τι ώρα να φορέσω στην καρδιά μου τα γιορτινά της… Χρειάζεται τελετουργία.
- Τι θα πει τελετουργία; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Είναι κι αυτό κάτι που έχει ξεχαστεί, είπε η αλεπού.
Είναι αυτό που κάνει τη μια μέρα να διαφέρει με την άλλη, τη μια ώρα από την άλλη.
Οι κυνηγοί ας πούμε έχουν κάποια τελετουργία. Χορεύουν κάθε Πέμπτη με τα κορίτσια του χωριού.
Η Πέμπτη λοιπόν είναι υπέροχη μέρα. Πάω και μια βόλτα ως τ’ αμπέλι.
Αν όμως χόρευαν οι κυνηγοί όποτε να ‘ ναι, οι μέρες θα έμοιαζαν όλες ίδιες, κι εγώ δε θα είχα ανάπαυλα ούτε στιγμή!
Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίασε η ώρα που θα έφευγε:
- Αχ, είπε η αλεπού… Θα κλάψω.
- Εσύ φταις, είπε ο μικρός πρίγκιπας, εγώ δεν ήθελα το κακό σου, εσύ όμως ήθελες να σε εξημερώσω…
- Και βέβαια, είπε η αλεπού.
- Όμως θα κλαις, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Και βέβαια, είπε η αλεπού.
- Επομένως δεν κέρδισες τίποτα
- Κέρδισα, είπε η αλεπού, κέρδισα το χρώμα του σταριού.

__________

Καλή Χρονιά σε όλους, Ευτυχισμένο το 2013  

 

Rainer Maria Rilke

(δεν έχω τα κουράγια να γράψω κάτι δικό μου, αλλά με εκφράζει απόλυτα αυτές τις μέρες. Με τη διαφορά ότι δεν σε μισώ εγώ...)

 

Απάντηση: Ποιήματα

....Στα νερά ένα ένα, μ' ακούς
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες
Των Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ' ακούς
Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ' ακούς
Της αγάπης
Μια για πάντα το κόψαμε
Και δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς
Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς
Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας
Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς

Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς
Μες στη μέση της θάλασσας
Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ' ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει -ακούς;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει -ακούς;
Είμ' εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς.
........
ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

 

Απάντηση: Ποιήματα

ΣΑΤΑΝΙΚΗ ΣΥΜΠΤΩΣΗ

Η ανυπομονησία
η καμιά απολύτως βιασύνη
ο τρόπος του λέγειν
ο τρόπος του σιωπάν
η επιμονή
η εύσχημη υποχωρητικότητα
το ζωηρό ενδιαφέρον
το ράθυμο ενδιαφέρον
το αμέσως
το κόμπιασμα
το εξαρτάται απ' τον καιρό
το ασχέτως καιρού
το πολύ επιθυμητό
το αξεκαθάριστα επιθυμητό
και το κατ' ανάγκην


έχουν τον ίδιο ακριβώς κωδικό:

αλήθεια ποτε θα σε δω;

Δεν είναι περιεργο ;


ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ