Ποια είναι τα ερωτικά απωθημένα ανδρών και γυναικών;

Το πνεύμα πρόθυμο, η σάρκα ασθενής   Δεν πειράζει φίλε μου . Υπομονη θα έρθει και η ώρα σου. Για μια πρωτη επαφή με το αντικείμενο είναι ότι πρέπει. Θα πας και δεις μόνος σου.
Δεν σε υποχρεώνει να κάνεις κάτι, αλλά αφού όλοι κάνουν.... μπορει να κάνεις και εσυ. Υπομονή στην ώρα του   χεχεχεχχεχεχεχεχ

 

Καλα αν ερθω με κοπελα κατω, θα σε ειδοποιησω!  

 

Βεβαίως ! Οσο πιο πολλοί τόσο πιο καλά         Θα περιμένω συγκαυλε  

 

Το κακό είναι πως περνώ συνήθως πρωί από εκεί και είμαι και μόνος  
Σημείωση το όνομα του μαγαζιού νομίζω είναι και ο δρόμος που είναι.

 

βαρέθηκα να βλέπω ανθρώπους που λένε ότι δεν έχουν απωθημένα! Στο χωριό μου το λένε "όσα βλέπει η πεθερά....τα πάνω πάνω, τα πολλά κάτω από το χαλί"

γουστάρω αθεράπευτα τα απωθημένα μου. Αυτά με έκαναν να τολμώ, να δοκιμάζω, να αναζητώ, να προβληματίζομαι, να βελτιώνομαι και πεισμώνω, να επαναστατώ, να φαντασιώνομαι (μιλάμε για υπερπαραγωγές...τύφλα να έχει ο Cecil Demille) και να εξελίσσω τα πάθη μου

απίθανες και οι ηδονές όταν ικανοποιούσα το ένα μετά το άλλο

ελπίζω να μη ξεμείνω ποτέ από δαύτα!!!

 

Εγώ απωθημένα έχω αρκετά, αλλά κανένα δεν έχει να κάνει με γυναίκα. Ίσως γιατί είμαι πολύ περήφανος για ν' αφήσω οποιαδήποτε να γίνει απωθημένο μου. Άντε και άφησα κάποια απωθημένο να μου γίνει, τι θα κερδίσω? Να στερήσω την ικανοποίηση σε κάποια άλλη να με κάνει μουνί? Η την καύλα να την κάνω εγώ κουλουβάχατα? Σίγουρα θα έχανα μια καινούρια εμπειρία και ένα άνθρωπο που ίσως και να ήταν για μένα ο κατάλληλος.

 

Μία ερώτηση-σκέψη (food for thought) : εάν ένα άτομο δεν εκπληρώνει συνειδητά τα απωθημένα του προκειμένου να αυτο-κυριαρχείται[;], αυτή η κατάσταση λειτουργεί όντως ως μία προσωπική αυτο-πειθαρχεία (προκειμένου και εν δυνάμει του Χρόνου να κυριαρχήσει επάνω σε αυτά τα απωθημένα - να σημειωθεί σε αυτό το σημείο, ότι το status του ατόμου αυτού δεν έχει καμμία βαρύτητα για το εάν θα μπει στη διαδικασία να το κάνει, Κυριαρχικός/υποτακτικός/perv/switch κτλ. - και να καθυποτάξει τους "προσωπικούς του δαίμονες" - μπορεί για κάποιους τα απωθημένα να έχουν και αυτήν τη λειτουργικότητα) ή η όλη διαδικασία τελικά παραμένει μέσα στο μυαλό του καθαρά στα πλαίσια του αυτο-μαστιγώματος;

 

Τα απωθημενα ειναι καταπιεσμενες για διαφορους λογους επιθυμιες οι οποιες αφου μας κατατρωνε και μας κανουν να υπολειτουργουμε, αργα η γρηγορα σκανε στα μουτρα μας και μας καθηλωνουν. Τα απωθημενα αντιμετωπιζονται κοιταζοντας τα στα ματια, μονο ικανοποιωντας τα η σβηνοντας τα για παντα τα καταπολεμούμε, οχι κουβαλωντας τα μεσα μας. Και η αυτοκυριαρχια ειναι εκει, να βρουμε τα κοτσια να προσπαθησουμε να τα ικανοποιησουμε, γνωριζοντας οτι σε περιπτωση που δεν μας δεσει το γλυκο, δεν θα ειχαμε πια αλλοθι για να μην τα θαψουμε για παντα.

 

Ενδιαφέρουσα προσέγγιση. Ωστόσο, ξεχώρισα επιτηδευμένα το τμήμα μίας συγκεκριμένης σου φράσης, διότι με παρέπεμψε σε μία γνωστή, κλασσική αλλά διαχρονική έκφραση του Νίτσε: When you look into an abyss, the abyss also looks into you. Τι γίνεται σε αυτήν την περίπτωση; Είναι έτοιμο το άτομο να αποδεχθεί και την πιθανότητα ότι θα γίνει δέσμιο/σκλάβος/υποχείριο των απωθημένων του;

 

Εξαρταται απο το ατομο, τις εμπειριες του και την πορεια που εχει αποφασισει να ακολουθησει. Αν καποιος θελει να λουστει στο φως καποτε, γνωριζει οτι τα απωθημενα του κρυβουν τον προσωπικο ηλιο. Και δεν υπαρχει δεν μπορω -αν εξαιρεσεις τους φυσικους νομους- παρα μονο δεν θελω.

 

έτσι λευκή κι απρόσιτη ν' ατμίζομαι μες στη λευκή μου φλόγα,
στη λευκότητα του σεληνόφωτος,
πυρπολημένη απ' τ' αδηφάγα μάτια των αντρών κι απ' τη
δισταχτικήν έκσταση των εφήβων,
πολιορκημένη από εξαίσια, ηλιοκαμένα σώματα,
άλκιμα μέλη γυμνασμένα στο κολύμπι, στο κουπί, στο στίβο,
στο ποδόσφαιρο (που έκανα πως δεν τα 'βλεπα)
μέτωπα, χείλη και λαιμοί, γόνατα, δάχτυλα και μάτια,
στέρνα και μπράτσα και μηροί (κι αλήθεια δεν τα ’ βλεπα)
- ξέρεις, καμιά φορά, θαυμάζοντας, ξεχνάς, ό,τι θαυμάζεις, σου
φτάνει ο θαυμασμός σου, -
θε μου, τι μάτια πάναστρα, κι ανυψωνόμουν σε μιαν αποθέωση
αρνημένων άστρων
γιατί, έτσι πολιορκημένη απ' έξω κι από μέσα,
άλλος δρόμος δε μου 'μενε παρά μονάχα προς τα πάνω ή προς
τα κάτω. - Όχι, δε φτάνει.
Άφησε με να’ρθω μαζί σου .

(απο τη σονατα του σεληνοφωτος)

 

Vincit qui se vincit.