Ποιο είναι το πιο περίεργο πράγμα με το οποίο έχετε καυλώσει;

You can be so wrong...

 

 

I know i probably will... But they kind of lost me with the last epeisodes...

 

    @dark explorer για σενα νομιζω ειναι και αυτο!! 

 

Ευχαριστώ για την προσπάθεια και την εκτιμώ, αλλά για να είμαι ειλικρινής, μου το χαλάνε οι... πεζοπόροι.

 

Και μενα αλλα ειναι τουριστες τι να γινει!!!!

 

Γι'αυτό κι επέλεξα συγκεκριμένη φώτο για να καυλώσω  

 

Tη παραδέχομαι γιατί το συγκεκριμένο σημείο πονάει ανυπόφορα. Είναι το χειρότερο σημείο για να χτυπήσει κάποιος τατουάζ...

 

Υποθέτω πως έχεις tattoo και σε εκείνο το σημείο και μπορείς να κρίνεις σε ποιο σημείο από τα δύο πονάει περισσότερο. Εγώ δεν έχω στο καρπό θυμάμαι όμως τι μου είπε ο artist που μου το έκανε σε εκείνο το σημείο. "Δεν θα σου το κάνω γιατί θα μου πάρει γύρω στα 40 λεπτά θα πονάς ανυπόφορα και θα σηκωθείς από τη καρέκλα." Είχε δίκιο στο ότι πονάει ανυπόφορα, είχε άδικο στο ότι θα σηκωθώ από τη καρέκλα.... Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι την στιγμή που το έκανα άκουγα ένα cd των Soundgarden και τραγουδούσα το black hole sun.... 17-02-1996 Rosario Argentina

Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν πως μου είχαν δώσει εκτός από τα χρώματα και τη βελόνα που χρησιμοποίησαν σε σακουλάκι ένα χαρτί που έγραφε πως αν πάθαινα κάτι λόγω του tattoo θα αναλαμβάνανε την ευθύνη.... Ήταν επαγγελματίες άριστοι. Αν ξανακάνω κάποτε πάλι εκεί θα πάω να το κάνω...

 

 

...Άντε να σας πω τι μου συνέβη πρόσφατα.


Ανάμεσα στα αξιοπερίεργα που έπεσαν στα χέρια μου αυτά τα χριστούγεννα, βρέθηκε και μια πρόσκληση
για μια βραδιά μουσικής εκκλησιαστικού οργάνου, ένα σάββατο βράδυ, σε αλλόγλωσση εκκλησία της αθήνας
που δεν θέλω να κατονομάσω (στη Γερμανική).

Τώρα, εγώ είμαι λαϊκός χαρακτήρας κατά βάθος.
Αγαπάω όπως ο οποιοσδήποτε
το άνοιγμα της αθλητικής εφημερίδας, το ανακάτεμμα του φραπέ,
και την αλλαγή σταθμού σε radio blackman από sportfm, και τούμπαλιν. Οπότε
φυσιολογικά, είχα αμφιβολίες για το αν άξιζε να χάσω ένα σάββατο στα μπαράκια της αλλοτρίωσης
για να πηγαίνω τώρα να ακούσω ύμνους.

Μην με παρεξηγήσετε, είμαι θρήσκος, πηγαίνω συχνά στο Ναό (θύρα 9), κάνω το σταυρό μου κάθε φορά που βλέπω ξωκκλήσι,
και η χρυσή καδένα του βαφτιστικού σταυρού μου, παιχνιδίζει πρόστυχα με το δασύτριχό στήθος, καθώς κορνάρω με το αγροτικό στις τσούπρες.

...Μα, σκέφτηκα στην τελική, δεν πετάγομαι μια βόλτα?
Το πολύ πολύ να πάρω έναν υπνάκο πριν την σαββατιάτικη έξοδο.
Τεσπα, μια και δύο, παίρνω τον δρόμο το μακρύ και βρίσκομαι στα σκαλιά της εκκλησιάς.

Δεν ξέρω εάν το έχετε παρατηρήσει -
χρειάζονται αρκετά χιλιάρικα για να αποκτήσεις ένα εκκλησιαστικό όργανο, πόσο μάλλον να εκπαιδευτείς να το χρησιμοποιήσεις,
και μοιραία η ταξική ψαλίδα διανοίγεται, σε σχέση με παράδειγμα τις βραδιές μουσικής δωματίου
που μπορεί να τύχει να απολαύσετε στις θεματικές βραδιές του ωδείου του δήμου σας.
Τώρα, εάν ο δήμος σας δεν έχει ωδείο, μάλλον είμαστε γείτονες.

Μπαίνοντας λοιπόν, παρατήρησα πως τα καλά μου δεν ήταν αρκετά καλά για την περίσταση, κάτι που τράβηξε μοιραία μερικά βλέμματα απορίας εώς σιωπηλής
αποδοκιμασίας, ως προς το τι γυρεύει εδώ ο πληβείος. Χαμογελώντας ημιευγενικά και φυσώντας τον καπνό του τσιγάρου προς τον ουρανό, έδωσα
την πρόσκληση στον ψηλομύτη στην είσοδο, και μπήκα στο ναό, όπου και βρήκα μια θέση στο πίσω στασίδι, λες και είχα μπεί ξανα σε σχολείο,
και αποζητούσα τη γαλαρία.

Προσπάθησα να βγάλω ένα στερεότυπο από τον κόσμο που παρακολουθούσε. Εκτός από τους γονείς και συγγενείς, μπορούσα να καταλάβω εύκολα τους μουσικανθρώπους.
Οι άνδρες μουσικοί ήταν στρυφνοί εξωτερικά, με αυτό το ατημέλητο μαλλί να πετάει προς όλες τις κατευθύνσεις, ενώ οι γυναίκες ήταν ζεστές στο βλεμμα,
φορούσαν μακρά μαύρα φορέματα, και είχαν τα επίσης ατημελητα μαλλιά τους πιασμένα σε βιαστικούς παλαιομοδίτικους κώτσους.


Ο χώρος ήταν όντως εντυπωσιακός. Το υψηλό ταβάνι κατέληγε σε αψιδωτό ιερό, στο οποίο δέσποζε η βαριά, μαρμάρινη ιερά τράπεζα,
η οποία με τη σειρά της πλαισιωνόταν από τα αυστηρά, μεταλλικά λάβαρα της, βαθύτατα ασκητικής, προτεσταντικής αναδιαμόρφωσης του ρωμαιοκαθολισμού.
Πίσω από το ιερό υψωνόταν ένας επιμήκης γυαλινος τοίχος με απεικονίσεις βιτρώ, διάσπαρτες από νεολατινικές επιγραφές.
Από το λίγο που μπόρεσα να ακολουθήσω, η στιχομυθία ακολουθούσε τη βίβλο του φτωχού,
το μεσαιωνικό ισοδύναμο του να παρακολουθείς το ευαγγέλιο του Ματθαίου σε καρτούν στο youtube.

Το στασίδι βέβαια θα μπορούσε να είναι πιο άνετο. Χαλάρωσα όσο μπορούσα, καθώς το πρόγραμμα ξεκινούσε, με τον εναρκτήριο λόγο να ανήκει
στον Δάσκαλο (sic), ο οποίος άρχισε να μιλάει για αυλούς και πλήκτρα, για την ιστορία της γερμανικής εκκλησίας, και άλλα αντίστοιχα τα οποία
με έστειλαν γρήγορα στο υπνωσικό επίπεδο άλφα. Όπως στεκόμουν σε αυτή την ονειρική κατάσταση,
νόμισα πως είδα μια φευγαλέα λάμψη να διατρέχει τα βιτρώ από τη βάση εώς τον ουρανό.
Ανασηκώθηκα λίγο και ανασκουμπώθηκα. Δεν έπρεπε να είχα πιεί τόσο το μεσημέρι. Τεσπα. Προσπάθησα να δώσω λίγη σημασία στο πρόγραμμα
της βραδιάς, να μπορώ μετά να διαχωρίσω πότε σταματά το ένα τρακ και ξεκινά το επόμενο.

Με τα πολλά, το πρόγραμμα ξεκίνησε. Το όργανο και οι ερμηνευτές ήταν κρυμμένοι από τη θέα μου, ψηλά στον εξώστη.
Οι σχεδόν χίλιοι αυλοί του οργάνου, περίτεχνα κρυμμένοι σε κοιλότητες εντός του τοίχου, άρχισαν να πνέουν σε μια μελαγχολική ρε ελάσσονα,
εισάγοντας το συμπαθητικό Λαργκο του κάτα τα άλλα παντελιδη της κλασσικής, Βιβάλντι.

Xαλάρωσα λίγο και αφέθηκα. Έλυσα δηλαδή τη γραββάτα που δε φορούσα, και άφησα το βλέμμα μου να ταξιδέψει στα βιτρώ. Σύντομα
ξεκίνησε ένα στομφώδες Plein Jeu, το οποίο μου φάνηκε σχεδόν παιδικό ως μουσική σύνθεση - σε σχέση τουλάχιστον με τον παντελίδη.

Αυτό σταμάτησε με το πρώτο κομμάτι του Μπαχ, το Μικρό Πρελούδιο. Ξαφνικά, τα ημιτονια άρχισαν να ταξιδεύουν σε όλες τις οκτάβες, ανεβαίνοντας
με σχεδόν παιδική αδιακρισία από χαμηλότερα εώς ψηλότερα και ξανα προς τα πίσω, καλύπτοντας με κάθε ρυθμό την απόσταση από τη θλίψη στη χαρά
και από την συνειδητοποίηση της φρικης της πραγματικότητας στην υπόσχεση της ζωής αιώνιας.

Κάπου εκεί, κουνώντας το κεφάλι κάπως διακριτικά για να μην με πουν και ρουβίτσα του Μπαχ, παρατήρησα πάλι αυτή τη φευγαλέα λάμψη να διατρέχει
τα βιτρώ. Ανησυχώντας μήπως έχω αρχίσει και τριπάρω με τοσο μανιτάρι που είχα ριξει στην πρωινή ομελέττα, έκλεισα τα μάτια και απλώς άκουγα.
Εκεί, φαντάστηκα τον Μπαχ να βλέπει αγγέλους στο καντηλόφωτο, και τους ζωγραφιζει με νότες στο χαρτί.

Και αυτό άλλαξε με τις φα ελάσσονες του Πάχελμπλ. Εάν λοιπόν ο Μπαχ έβλεπε άγγελους να χορεύουν στο φως του κεριού,
ο Παχελμπλ έβλεπε δαίμονες να στροβιλίζονται στο δωμάτιο, παντού εκτός από το σημείο όπου ορθώνεται η εύθραυστη υφή της σπίθας.
Και με το βλέμμα στραμμένο επάνω στη φλόγα, χαρτογραφεί με νότες την διαδρομή μέσα από τα βάθη της απόγνωσης στην υπόσχεση της λύτρωσης.
Προσοχή, μόνο στην υπόσχεση. Για τον Παχελμπλ, δεν υπάρχει διέξοδος από τον λαβύρινθο της φρίκης.


Με αυτές τις ευχάριστες σκέψεις κατά νού, ακόλουθησα ακόμα μια φορά το βιτρώ, καθώς οι νότες μεταβλήθηκαν στον άρτιο τεχνικά μα σχετικά αδιάφορο
Κλαρκ. Ο Κλαρκ πρέπει να ήταν για την κλασσική μουσική της εποχής του, ό,τι οι Dream Theater για τους μεταλλάδες των ύστερων 90ς.

Aφαιρέθηκα στην εικόνα του αγίου τάφου. "Magnus Angelus enim Domini descendit de Caelo." Και μια ξαφνική λάμψη να περνά μέσα από την εικόνα,
να πηγάζει από την πέτρα, να καλύπτει τον άγγελο και τις μοιρολογίστρες, και να χάνεται ξανά προς τον ουρανό.

Αρκετά, σκέφτηκα. Ώρα για λίγη παραδοσιακή κραιπάλη.
Βγήκα στο δρόμο και στο ψιλόβροχο, πέρασα βιαστικά μπροστά απο το μόνιμα γεμάτο τα σαββατόβραδα Γαλλικό Ινστιτούτο,
χωρίς να γυρίσω να κοιτάξω στιγμή τις σικάτες μαντμουαζέλ που πάντοτε συγκεντώνονται στην είσοδο. Κάπου πιο πέρα, και ύστερα από ένα ποτό
που ήρθε ύστερα από άλλα ποτά, συνέδεσα λίγο το συμβάν με την πραγματικότητα. Τα βιτρώ είναι ύπουλα, ειδικά όταν χρονίζουν. Μια τυχαία αντανάκλαση
- φλας απο σελφι κινητού?- αρκεί για να ανακλαστεί η λάμψη στην επιφάνειά τους, με διαφορετική ανάκλαση βέβαια σε κάθε χρωματιστό πιξελ.





...Τελειώνοντας λοιπόν, θα ρωτήσετε, μα καλά που είναι ο ερεθισμός?
Ναι, πουθενά.
Άλλο ήθελα να πω.
Που λέτε, τοτε το 04-05 που έγιναν οι τρομοεπιθέσεις και είχαν σφίξει οι τρομονόμοι στα ευρω-αεροδρόμια, χρειάστηκε να πάρω μια πτήση.
Βρισκόμενος λοιπόν στη σειρά για τον ανιχνευτή μετάλλων, βρέθηκα με τρείς μάλλον άπειρες αερομπατσίνες, και για κάποιο
αδιευκρίνηστο λόγο, ο ανιχνευτής χτυπήσε στον ...καβάλο του παντελονιού μου.

 

Εγώ εντελώς ακούσια άρχισα να ...χαμογελάω, και η ...χαρά μου να
...συγκεντρώνεται σε συγκεκριμένο σημείο, ας πούμε.

Όπως λοιπόν άρχισαν και οι τρείς έναν μάλλον άγαρμπο ...σωματικό έλεγχο, η κατάσταση δεν ελαφρύνθηκε  

Η μία έφερε τον ανιχνευτή πάλι, και κατά δαιμονική συγκυρία, ο ανιχνευτής χτύπησε ξανά πάνω από τον καβάλο, και ακολούθησε
ένας δεύτερος άγαρμπος σωματικός έλεγχος, μόνο που τώρα η κατάσταση ήταν εμφανής, και οι αερομπατσίνες προσπαθούσαν να
μην σκασουν στα γέλια, καθώς με ψαχούλευαν περιμετρικά της περιοχής όπου εμφανιζόταν το ... προβλημα.

Tη λύση του δράματος έφερε ένας σπαστικός ντουλαποειδής σεκιουριτάς, ο οποίος έδιωξε με άγριο ύφος τις μπατσίνες,
και μου ζήτησε καθόλου διακριτικά να πάμε μαζι δίπλα, για έναν πιο... διεξοδικό έλεγχο.

Εκεί έχασα και την όρεξη....  
Παραλίγο και την πτήση.
Μου κατέσχεσαν και ένα κρασί οι @#$@... Κατάρα στο Μωάμεθ.