Ποιός έχει τον έλεγχο;

Αλήθεια τώρα,μετά από τόσα χρόνια,ακόμα αναρωτιόμαστε ποιος έχει τον έλεγχο?
Κάτι πάει λάθος!!!
Πολύ λάθος!!!

 

Μέχρι προσφάτως μας ψέκαζαν...τώρα έχουμε καραντίνα...αλλά γλυτώσαμε από τους ψεκασμούς.

 

Αν αυτό πιστεύετε πλανάστε πλάνην οικτράν.

 

Αυτό

Κι αυτό

Συνδυασμός: Το υ που θέλει να φύγει *αιτείται* την αποδέσμευση, ζητάει την *άδεια* να αποχωρήσει.

Θα μου πεις μπορεί και να σηκωθεί να φύγει χωρίς να πει κουβέντα, δεν υπάρχει ποινική ρήτρα στη D/M/s σχέση αλλά αν το κάνει *έτσι* το μόνο που δείχνει είναι ότι δεν τίμησε την επιλογή του.

Ξέρεις, σε ένα σχετικό τόπικ που είχε ανοίξει η @dina είχα κι εγώ τον προβληματισμό: Προς τι η φασαρία;

Για μένα, ίσως για σένα και για πολλούς άλλους είναι αυτό ακριβώς: Περιττή φασαρία, το πουλί έχει πετάξει. Γι αυτούς που το έχουν ζήσει όμως, γι αυτούς που δεν το είδαν ως παιχνιδοκαυλάντα, έχει τεράστια διαφορά.

Just my 0.02$

 

Πόσο υπέροχο...

 

Από την στιγμή που δίνουμε την άδεια ή, αν δεν συμφωνούμε με την λέξη άδεια, ας το κάνουμε "δίνω το παρόν", "δίνω το δικαίωμα", "δίνω το βρεγμένο κιλοτάκι", "δίνω την διεύθυνσή μου", αλλά πάντως κάτι δίνω για να ξεκινήσει το παιχνίδι, ερήμην μου σίγουρα δεν ξεκινάει τίποτα, από την στιγμή που δίνω αυτό το κρίσιμο για να ξεκινήσει το παιχνίδι κάτι, δίνω μαζί του και τον έλεγχο. Γιατί; Γιατί αυτό είναι το όνομα του παιχνιδιού. Και όχι μόνο αυτό. Όταν εγώ δίνω, αυτός που αποφασίζει αν θα πάρει είναι ο Κ.

Άρα, σκέπτομαι, το "δίνω" της Crystal μάλλον τονίζει ότι άλλος από αυτόν που δίνει έχει τον έλεγχο παρά το αναιρεί.

Απαλλαγή από τον Κ μπορεί να ζητήσει το υ. Απαλλαγή από τις επιθυμίες του από ποιον θα ζητήσει; Απαλλαγή από τις ανάγκες του; Είχε κάποιον λόγο όταν πήγε στον Κ, επιτελέστηκε ο λόγος, κάλυψε τις επιθυμίες του και φεύγει; Διότι όσο επιτελούνται αυτά όλα, εν μέρει, με απόφαση και έλεγχο του Κ, το υ δεν πηγαίνει πουθενά. Ιδίως δε αν του χορηγούνται οι κατάλληλες δόσεις ταπείνωσης. Αν η ανάγκη ή η επιθυμία να υπηρετεί είναι επανατροφοδοτούμενη; Ζητάει απαλλαγή τότε; Θέλω να πω με αυτά ότι αν ισχύει ότι το υ μπορεί να ζητήσει απαλλαγή ανά πάσα στιγμή και για αυτό του επιτρέπονται όλα, ισχύει μόνον από την οπτική ενός Κ είτε πολύ ανασφαλούς είτε πολύ αναγκεμένου για τις υπηρεσίες που του παρέχει ειδικά αυτό το υ. Αταίριαστο όμως, το τελευταίο, τόσο με την επικυριαρχία όσο και με την ελευθερία του Κ. Για να μη μιλήσω για τις προεκτάσεις στη σχέση αν το υ αισθάνεται πως όσα τυχόν προνόμια του έχουν δοθεί από το Κ είναι για αυτόν τον λόγο.

 

Τον δίνεις ή τον αρπάζει εκείνος με τις θερμότερες ευχές/ευχαριστίες σου;

 

Αν αρχίσω να λέω "τον παίρνει" ή ακόμα χειρότερα "τον αρπάζει" ανησυχώ μήπως και τιμωρηθώ τελικά, μέχρι να εξηγήσω σε τι συγκατένευα   Κάποια άλλη διατύπωση;

 

Γιατί; Αφέντης είναι, ό,τι θέλει και κάνει και πάνω απ' όλα δεν ανησυχεί για το τι θα πουν οι υπόλοιποι  

Τον έλεγχο λέμε, μα πού πάει το βρώμικο μυαλό σας;  

 

Δεν είπα ότι σηκώνεται να φύγει αλλά ότι "ζητάει αποδέσμευση",αιτείται όπως ακριβώς το λες και εσύ στο ποστ,δεν λέμε κάτι διαφορετικό.
Δεν μιλάμε για περιπτώσεις που δεν το ζουν αφού σ' αυτές δεν τίθεται καν θέμα αποδέσμευσης.
@gaby_m Το ότι υπάρχει η δυνατότητα αίτησης αποδέσμευσης για όποιον λόγο,μόνο και μόνο το ότι υπάρχει σαν υπαρκτή πιθανότητα...δεν σημαίνει καθαρά ορθολογιστικά ότι η παραμονή του υ είναι λίγο και σαν "άδεια" να γίνεται ο,τι γίνεται; Με λίγα λόγια,η συναίνεση που ανανεώνεται κάθε μέρα με το να παραμένει,δεν μοιάζει πολύ με "άτυπη άδεια" δικαιώματος κυριαρχίας ακόμη κι αν δεν φαίνεται ούτε στο ίδιο το υ ; Καταλαβαίνεις πως το λέω @Arioch ; είναι μια οπτική κι αυτή...

Διέκρινα μια "βάση" υπό μια συγκεκριμένη οπτική γωνία και την έθεσα στο τραπέζι.Οτιδήποτε θέτουμε προς συζήτηση δεν σημαίνει αυτομάτως ότι το ασπαζόμαστε,μπορεί να σημαίνει ότι μας προβληματίζει ή ότι βλέπουμε ένα θέμα μέσα από διάφορες οπτικές και τις δίνουμε προς ανάλυση.

 

Θα έστεκε ως γραμματική ερμηνεία και μόνον, η οποία, αν γενικευόταν, θα απέδιδε στο υ πίσω τον έλεγχο και την ευθύνη της οποίας έχει απεκδυθεί, με συγκεκριμένες ενέργειες του Κ, οι οποίες μπορεί να μη φαίνονται στο ίδιο το υ. Άρα θα απέδιδε στο υ πίσω κάτι που δεν θα είχε τελικά γιατί το έχει ο Κ. Άρα γραμματικώς μεν γίνεται, ορθολογικώς όμως είναι παράλογο. Για την ορθολογιστική προσέγγιση λαμβάνουμε υπόψη όλες τις παραμέτρους. Εφόσον ο Κ έχει ενεργήσει και έχει πάρει τον έλεγχο δεν έχει το υ καμία πιθανότητα νόθευσης αυτής της κατάστασης επικαλούμενο ότι έχει την επιλογή να φύγει. Κατά μια λογική είναι η συναίνεση που ανανεώνεται κάθε μέρα με το να παραμένει - αν και εδώ παίζει ρόλο και το πώς παραμένει, διότι αν παραμένει οιονεί διαπραγματευόμενο, τότε για ποια συναίνεση μιλάμε; Κατά άλλη λογική είναι η επικυριαρχία που έχει επιβληθεί και συνεχίζει να υφίσταται.

 

γενικά: κ λέμε αυτόν που έχει τον έλεγχο. αν δεν τον έχει δεν τον λέμε κ. δεν θεωρείται ελάττωμα να μην είναι κάποιος κ. κάποιον που του δίνουν τον έλεγχο επίσης δεν τον λέμε κ, ίσως πληρεξούσιο ή εκτελεστικό. κάποιον που ζητά εξουσιοδότηση τον λέμε υποψήφιο.